Μάχη... επιβίωσης

Με τον λαό να στενάζει από την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις στην Ενέργεια και σε άλλα βασικά αγαθά, γίνεται πια καθαρό ότι καμιά ανακούφιση δεν μπορεί να υπάρξει με ψωροεπιδόματα και αυξήσεις - κοροϊδία στον κατώτερο μισθό, όπως αυτά που ανακοινώνει η κυβέρνηση και εξανεμίζονται την επόμενη κιόλας μέρα.

Δίπλα στον εφιάλτη των λογαριασμών για ρεύμα, φυσικό αέριο κ.ά., στις λίστες του σούπερ μάρκετ που μετατρέπονται σε δυσεπίλυτα «σταυρόλεξα», χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά έχουν να αντιμετωπίσουν και τα συσσωρευμένα χρέη στο κράτος, που οδηγούν σε κατασχέσεις και δεσμευμένους λογαριασμούς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τον περασμένο Νοέμβρη, τα ληξιπρόθεσμα χρέη ξεπέρασαν τα 110 δισ. ευρώ, ενώ λόγω ΕΝΦΙΑ και άλλων φορολογικών βαρών, μέσα σε ένα μόλις μήνα, προστέθηκαν άλλα 750 εκατ. ευρώ στις πλάτες του λαού, που δεν μπορεί να ξεπληρώσει, προμηνύοντας νέο κύμα κατασχέσεων.

Πλέον, περισσότεροι από 930.000 φορολογούμενοι με δεσμευμένους λογαριασμούς και εκατομμύρια δανειολήπτες με «κόκκινα» δάνεια βρίσκονται με τη θηλιά στο λαιμό.

Για όλους αυτούς η συζήτηση περί «αυξήσεων» στον κατώτατο μισθό με βάση τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να ακούγεται. Πολύ περισσότερο που το σημερινό αντεργατικό πλαίσιο, μέρος του οποίου είναι και ο συγκεκριμένος νόμος, ευθύνεται για την παραπέρα κατακρήμνιση του μέσου μισθού, εξαιτίας κυρίως της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων και της παραπέρα ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας.

Για τους εργαζόμενους είναι καθαρό: Η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα γίνεται από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του τόσο με τις ανατιμήσεις για τη θωράκιση των κερδών, όσο και μέσα από τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις.

Οι λόγοι που επιβάλλουν τις σχέσεις εργασίας - λάστιχο, που έχουν καταντήσει «απαγορευμένη λέξη» τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για να ξεχειλώνει η εκμετάλλευση, επομένως και τα κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, είναι οι ίδιοι με αυτούς που φέρνουν τις υπέρογκες αυξήσεις και την ακρίβεια που τσακίζει τα λαϊκά νοικοκυριά.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς ποιοι έχουν ωφεληθεί από το γεγονός ότι ακόμα και με τις «αυξήσεις» που έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση για τον ερχόμενο Μάη, ο κατώτατος μισθός θα παραμένει στα προ του 2012 επίπεδα. Ποιοι ωφελούνται από την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, ώστε τελικά όλες οι αμοιβές να κατρακυλούν στα κατώτατα όρια. Ποιοι ωφελούνται από την κυριαρχία, ειδικά από το 2017, της ευέλικτης απασχόλησης, η οποία με τη σειρά της συμπιέζει ακόμα περισσότερο τον μέσο μισθό.

Είναι οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι υπόλοιποι «παράγοντες της αγοράς», αυτοί που επιδοτούνται με παχυλά προνόμια, απαλλαγές και ζεστό κρατικό χρήμα για τις πράσινες και ψηφιακές επενδύσεις τους. Αυτοί που αυξάνουν τις τιμές στο ρεύμα και στα άλλα αγαθά, με νόμους του κράτους, για να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους, σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα.

Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα φωτίζει και προς τα πού πρέπει να κατευθυνθεί η πάλη των εργαζομένων και του λαού. Επιβεβαιώνει τις διεκδικήσεις των συνδικάτων που έχουν στην προμετωπίδα τους την ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος, τον αγώνα για σύγχρονα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με ξήλωμα του αντεργατικού πλαισίου, επαναφορά της εθνικής αλλά και των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, ουσιαστικές αυξήσεις, κατοχύρωση αμοιβής για τις τριετίες που έχουν καταργηθεί μετά το 2012 και άλλα.

Με κατάργηση της ελαστικής απασχόλησης, πληρωμή υπερωριών και κατάργηση της «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου. Και βέβαια, με επιπλέον μέτρα που επιβάλλονται από τις αυξήσεις - φωτιά, όπως η κατάργηση του ΦΠΑ σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, η διαγραφή χρεών κ.ο.κ.

Ολα αυτά δεν χωράνε στα όρια των «αντοχών της οικονομίας» και της «τόνωσης των επενδύσεων» που επικαλείται η κυβέρνηση, χαρακτηρίζοντας «πολυτέλεια» τις λαϊκές ανάγκες. Τα ίδια που επικαλείται και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, για να υπερασπιστούν τη «ρεαλιστικότητα» των δικών τους προτάσεων, που βρίσκονται κι αυτές στον αντίποδα των εργατικών - λαϊκών διεκδικήσεων.

Με αυτήν τη στρατηγική πρέπει να συγκρουστεί ο λαός για να δει άσπρη μέρα. Να χαράξει πορεία ανατροπής για τις σύγχρονες ανάγκες του.