Σιαμαίες

Η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ΕΕ, έχει ως βασικό ζητούμενο το πώς θα στηριχτεί η επόμενη «μεγάλη ιδέα» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, το «πράσινο New Deal», που θα πληρώσουν με νέες βαριές θυσίες οι λαοί.

Γι' αυτό ακριβώς έρχονται ξανά στην επιφάνεια οι μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ για το ποια καπιταλιστικά κράτη και όμιλοι θα βγουν περισσότερο ωφελημένα στην κούρσα του «πράσινου» ανταγωνισμού, για το πώς θα επιμεριστεί το κόστος των τεράστιων κρατικών ενισχύσεων στα «πράσινα» και «ψηφιακά» μονοπώλια, όπως αποτυπώνεται στα κρατικά ελλείμματα και χρέη.

Οποια κι αν είναι η κατάληξη των παζαριών, οι αντιθέσεις αυτές «λύνονται» πάντα σε βάρος των λαών, με «ένα το κρατούμενο» τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, τα «πράσινα» και άλλα χαράτσια που γενικεύονται, τον ακόμα στενότερο δημοσιονομικό «συντονισμό», με «κόφτη» διαρκείας σε κρατικές δαπάνες που αφορούν ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2022 είναι αποκαλυπτικός. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όμως είναι το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης, που ισοδυναμεί με υπερμνημόνιο για τους λαούς της ΕΕ, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας ενσωματώνει και τις λεγόμενες «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις» που συμφώνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και υλοποιεί η ΝΔ.

Οπως για το Ταμείο, έτσι και για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, η ταύτιση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ με βάση τους «εθνικούς στόχους» του εγχώριου κεφαλαίου βγάζει μάτι. Ειδικά σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, η πρόταση που κατέθεσε την προηγούμενη βδομάδα στη διαβούλευση της Κομισιόν για το Σύμφωνο Σταθερότητας ρίχνει και το τελευταίο «φύλλο συκής» μιας «προοδευτικής» - φιλολαϊκής τάχα διακυβέρνησης στην Ελλάδα και στην ΕΕ, ενώ στα βασικά της σημεία ταυτίζεται με αυτή της ΝΔ.

Ενδεικτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για την ανάγκη ενός πιο «ευέλικτου» Συμφώνου Σταθερότητας και ζητάει οι κρατικές ενισχύσεις που θα κατευθύνονται σε «πράσινες» και «ψηφιακές» επενδύσεις να εξαιρούνται από τον υπολογισμό των κρατικών ελλειμμάτων. Τα ίδια, πάνω κάτω, λέει και η ΝΔ στη δική της πρόταση.

Ο λογαριασμός όμως θα συνεχίσει να πηγαίνει στον λαό και μάλιστα φουσκωμένος, είτε με τη «λελογισμένη δημοσιονομική πολιτική» που υλοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ και προβλέπει μεταξύ άλλων την επιστροφή στα «πρωτογενή πλεονάσματα» ήδη από του χρόνου, είτε με τους «αυτόματους δημοσιονομικούς σταθεροποιητές» για τους οποίους μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, «με αξιοποίηση της διαδικασίας του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», που είναι ένα μνημόνιο διαρκείας για τους λαούς όλης της ΕΕ.

Ζητάει επίσης οι στόχοι για τη μείωση των κρατικών χρεών να είναι κι αυτοί «ευέλικτοι», να παίρνουν υπόψη την «ψαλίδα» που έχει μεγαλώσει ανάμεσα στα κράτη - μέλη όλα αυτά τα χρόνια και ότι τα μεγάλα κρατικά χρέη σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και άλλες μεταφράζονται σε «κενό ανταγωνιστικότητας» σε σχέση με χώρες όπως η Γερμανία. Και εδώ η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σιαμαία με αυτή της ΝΔ.

Ο λαός όμως τίποτα καλό δεν έχει να περιμένει: Η «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου διασφαλίζεται με ένταση της εκμετάλλευσης, όπως γίνεται και τώρα, με τους εκατοντάδες αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων. Αυτό που ζητάνε είναι στο όνομα της ανταγωνιστικότητας να διευρυνθεί ο «δημοσιονομικός χώρος» για τη στήριξη του κεφαλαίου. Κι αυτό προϋποθέτει μεγαλύτερα όρια για το έλλειμμα και το χρέος, που θα συνεχίσουν να βαραίνουν τον λαό.

Τέλος, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ζητάνε με μια φωνή το Ταμείο Ανάκαμψης να γίνει μόνιμος μηχανισμός, για τη διασφάλιση φτηνότερου δανεισμού, με εγγύηση της ΕΕ, στις διεθνείς αγορές. Κρύβουν όμως ότι ο φτηνός δανεισμός και τα γενναία «πακέτα» για τους ομίλους σημαίνουν μνημόνιο «στη νιοστή» για τον λαό, με συνεχή αντιλαϊκά μέτρα και «αναδιαρθρώσεις».

Το φθηνότερο χρήμα είναι για τα μονοπώλια και τις επενδύσεις τους, όχι για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για νοσοκομεία και σχολεία, για επιδόματα ανεργίας και κοινωνικές παροχές.

Τελικά, με ό,τι περιτύλιγμα κι αν παρουσιάσουν τους στόχους του κεφαλαίου, αυτοί όχι μόνο δεν είναι στόχοι του λαού αλλά προϋποθέτουν το τσάκισμά του. Με «ευέλικτη» ή «σφιχτή» δημοσιονομική πολιτική, με «προοδευτική» ή «συντηρητική» διακυβέρνηση, με το «καρότο» ή το «μαστίγιο», είτε «πράσινη», είτε «μαύρη», καπιταλιστική ανάπτυξη και λαϊκές ανάγκες δεν μπορούν να συμβιβαστούν.

Για να ανασάνει ο λαός χρειάζεται σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, τα κόμματά του, με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες. Χρειάζεται οργάνωση παντού, να πολλαπλασιαστούν οι αγωνιστικές εστίες, να δυναμώσει παντού η συμπόρευση με το ΚΚΕ, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση.