Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις;

Δεν ξέρω πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι, που εδώ και 78 χρόνια, από το 1944, τότε που ο «Ριζοσπάστης» έβγαινε από την παρανομία, αγωνιζόμαστε ακόμη στον κλάδο μας, για τα αυτονόητα. Τόσα χρόνια μετά, βρισκόμαστε να συζητάμε πάλι για συνθήκες γαλέρας, τσακισμένους μισθούς, ανασφάλιστη εργασία, ωράριο - λάστιχο, για ψίχουλα αντί για επιδόματα ανεργίας, λογοκρισία, εκμετάλλευση, απλήρωτες υπερωρίες, για απάνθρωπη εντατικοποίηση...

Βρισκόμαστε πάλι εδώ, για να καταγγείλουμε τη λογική της εργασιακής ειρήνης και την «ευελιξία» σε όλες τις μορφές της. Για να διεκδικούμε την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τα συνδικαλιστικά και εργασιακά μας δικαιώματα, να μη δεχόμαστε τις ατομικές συμβάσεις εργασίας και τη δουλειά με το μπλοκάκι, που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, γιατί είναι ανασφάλιστη, να απαιτούμε να μην εξαναγκάζουν οι εργοδότες τους εργαζόμενους να δουλεύουν για όλα τα Μέσα ενός ομίλου, με έναν μισθό, να πληρώνουν τις υπερωρίες και φυσικά να αρνούμαστε την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού.

Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα παρακολουθούν καθημερινά τον ακρογωνιαίο λίθο της δουλειάς τους, τη «δεοντολογία», να καθορίζεται από την πολιτική των εργοδοτών, ενώ κανείς δεν τους προστατεύει όταν βρεθούν στη μέση του ανταγωνισμού των συμφερόντων. Και δεν τους προστατεύει γιατί έχουν ήδη αναγκαστεί στις ατομικές συμβάσεις τους να αποδεχθούν τον όρο ότι σε περίπτωση προσφυγής στη Δικαιοσύνη, αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι ...αυτοί, οι οποίοι μετά χάνουν και τη δουλειά τους.

Το ίδιο γίνεται και με τη λογοκρισία. Κάπως έτσι διαμορφώνεται η ζοφερή πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει και εργάζεται ο δημοσιογραφικός κόσμος σήμερα. Μέσα σε διαλυμένες σχέσεις εργασίας, εργοδοτικούς εκβιασμούς και αυτολογοκρισία.

Οταν οι δημοσιογράφοι έγραφαν ιστορία

Από τις 27 του μήνα μέχρι τις 31, στις αρχαιρεσίες μας, έχουμε την ευκαιρία να το ανατρέψουμε όλο αυτό το βάρβαρο σκηνικό, ενισχύοντας αποφασιστικά τη «Δημοσιογραφική Συνεργασία». Είναι ο μόνος τρόπος να μετατραπεί η οργή μας σε οργανωμένη δύναμη, που θα δώσει τη μάχη για πραγματική ενημέρωση, μέσα στην παραπληροφόρηση που επικρατεί και στον σκοταδισμό που επιβάλλεται.

Η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» είναι εδώ για να υπενθυμίζει κάτι που πολλούς βολεύει να ξεχνιέται, ότι, δηλαδή, δεν είμαστε στην ίδια όχθη με τα αφεντικά και τους διευθυντές των ΜΜΕ, που γνωρίζουν πως όποιος ελέγχει τα Μέσα, ελέγχει και το μυαλό.

Να ξεκαθαρίζει ότι οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι δεν είναι υπηρέτες, φερέφωνα και υποχείρια προϊσταμένων και ιδιοκτητών. Αυτοί που αγωνίζονται στον συνδυασμό της (μαζί με όλους εμάς), για όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη, έχουν αποδείξει στην πράξη ότι μπορούν και ξέρουν ν' αγωνίζονται, γιατί παίρνουν τη σκυτάλη από θρυλικές μορφές αγωνιστών δημοσιογράφων που έγραψαν ιστορία.

Από τον μεγάλο δάσκαλο Κώστα Καραγιώργη, τον Γ. Ζωιτόπουλο της ερευνητικής δημοσιογραφίας και συγγραφέα, τους διακεκριμένους Θ. Δογάνη, Σ. Μάξιμο, Σ. Πρίμπα, μέχρι τους Τ. Χαΐνογλου, Κ. Βιδάλη, Τ. Φίτσο, Μ. Καραντώνη, Γ. Λαμπρινό, Ν. Καραντηνό κι άλλους πολλούς, που έδωσαν σκληρούς αγώνες για να βελτιωθούν οι μεσαιωνικοί όροι της δουλειάς των δημοσιογράφων και για να κατακτηθούν η ανεξαρτησία του Τύπου και η ελευθερία να γράφεται η αλήθεια.

Αυτοί έμαθαν σε όλους μας να μην έχουμε αυταπάτες, να μη συμβιβαζόμαστε με τον ρεαλισμό του μικρότερου κακού, αφού όσο δεν αντιστεκόμαστε οργανωμένα και αποφασιστικά στην υπονόμευση των θεμελιωμένων δικαιωμάτων μας, τόσο η επίθεση εναντίον μας θα κλιμακώνεται!

Είμαστε από την πλευρά που ήταν κάποτε το σύμβολο της αγωνιστικής δημοσιογραφίας, ο Κώστας Βιδάλης, που ερευνώντας στην πηγή των γεγονότων της τότε τρομοκρατίας των παρακρατικών συμμοριών του Σούρλα στη Θεσσαλία κατακρεουργήθηκε. Ο Βιδάλης έλεγε, αν και γνώριζε τους κινδύνους: «Πρέπει να κάμω τη δουλειά μου, να καταγγείλω όλο αυτό το όργιο της τρομοκρατίας. Ν' αποκαλύψω τους δράστες...».

Ετσι περιέγραφε το καθήκον του ο δολοφονημένος δημοσιογράφος που προέτρεπε τους συναδέλφους του: «Να ερευνήσουμε, να διασταυρώσουμε, να μεταφέρουμε την πραγματικότητα με απλό και έντιμο λόγο στην υπηρεσία του λαού».

Αυτοί είναι οι δικοί μας μάρτυρες, οι «άγιοι» του κλάδου μας κι αυτά τα λόγια δεν ειπώθηκαν για να ξεχαστούν και να ξεπεραστούν. Δεν θυσιάστηκαν τόσοι δημοσιογράφοι για να έχουμε σήμερα μια συνδικαλιστική οργάνωση, που η πλειοψηφία του ΔΣ της θα συμπλέει με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις και θα παζαρεύει το πόσα θα χάσουμε ή το πόσο φιμωμένοι - ή έστω υπάκουοι - εξυπηρετεί να είμαστε.

Κόντρα στους ισχυρούς των ΜΜΕ και τους χορηγούς τους

Η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» είναι εδώ και είναι η μόνη που με συνέπεια αγωνίζεται για μια Ενωση που θα προασπίζει το δίκιο των εργαζομένων, με βάση το δικό τους συμφέρον και όχι αυτό που είναι διατεθειμένοι να παραχωρούν οι ισχυροί των Μέσων και οι απαιτητικοί «χορηγοί» τους.

Που θα πηγαίνει κόντρα σε απολύσεις, νομικίστικες πρακτικές για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι για να ικανοποιείται η εργοδοσία, σε μειώσεις προσωπικού και μισθών, απλήρωτη δουλειά, θα διεκδικεί ΣΣΕ με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, συνθήκες υγείας και ασφάλειας κ.λπ. κ.λπ.

Που δεν θα «κάνει πλάτες» στα αφεντικά να απολύουν ανεμπόδιστα, υποτασσόμενη στη «λογική» της μείωσης προσωπικού, δήθεν για να μην κλείνουν τα ΜΜΕ και χαθούν θέσεις εργασίας.

Που θα φροντίζει να μη δίνονται ψίχουλα, αντί για ουσιαστική προστασία στους ανέργους, θα κινητοποιείται για να εισπραχθεί το αγγελιόσημο από τους εργοδότες που το χρωστούν, παρά το ότι το έχουν εισπράξει από τις διαφημίσεις, που δεν θα επαναλαμβάνει συνέχεια πως «χωρίς την ύπαρξη των ΜΜΕ - επιχειρήσεων η δουλειά μας δεν είναι τίποτα».

Χρειαζόμαστε μια Ενωση που θα μπορεί και θα θέλει να βροντοφωνάξει: «Χωρίς τη δουλειά μας, τα ΜΜΕ δεν μπορούν να λειτουργήσουν!». Που δεν θα καλλιεργεί τη μοιρολατρία, τον συμβιβασμό και την υποταγή στις κατά καιρούς ορέξεις της εργοδοσίας, αλλά θα διεκδικεί μαχητικά όλα όσα ανήκουν και τα στερούν από τους δημοσιογράφους.

Που δεν θα συμβάλλει, με τον τρόπο της, στην παραπληροφόρηση, δημιουργώντας όλους εκείνους τους ενδιάμεσους κρίκους, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και «βαποράκια» του συστήματος.

Οσο τα ΜΜΕ υποβάλλουν και επιβάλλουν τον τρόπο που θα ζούμε και θα χρησιμοποιούνται ως βασικά εργαλεία της προώθησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και της διαιώνισης της κυρίαρχης ιδεολογίας κι όσο θα θεωρείται είδηση μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, ενώ καθετί που τα απειλεί, θα εκχυδαΐζεται, τότε η «αντικειμενική ενημέρωση» και η αξιοπιστία θα συνεχίσουν ν' αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός.

Κάποτε η άσκηση της δημοσιογραφίας αποτελούσε υψηλό λειτούργημα και ο δημοσιογράφος ήταν ένα φερέγγυο κι αξιοσέβαστο πρόσωπο. Σήμερα, το 2022, σ' αυτήν την ταπεινωμένη χώρα, δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί σε ζητιάνο των δικαιωμάτων του, παραπαίοντας ανυπεράσπιστος σε μια απαξιωτική γι' αυτόν επαγγελματική καθημερινότητα, όπου κυριαρχούν η υποτίμηση της προσωπικότητάς του, η χειραγώγηση, η προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση, η λογοκρισία, ακόμη και η... μυθοπλασία στη δουλειά του.

Δεν δεχόμαστε τη μετατροπή μας σε μακρύ χέρι της εξουσίας, για την επιβολή της πάνω στον λαό. Αν συμφωνούμε πως δεν τα ανεχόμαστε όλα αυτά, συμπαρατασσόμαστε στους μεγάλους αγώνες με τη «Δημοσιογραφική Συνεργασία», ώστε το θέμα του Τύπου και της πληροφόρησης ν' αναδειχθεί σε πρωταρχικό ζήτημα δημοκρατίας μιας κοινωνίας που θα έχει σφαιρικά και αντικειμενικά ενημερωμένους πολίτες. Υπεύθυνους, υποψιασμένους και ενεργούς. Κι όχι άδεια κεφάλια που κινούνται πιο εύκολα καταφατικά.

 Της Σεμίνας Διγενή

 Λάθος...τηλέφωνα καλούν