Η εποχή της εκμετάλλευσης

Ενα κομμάτι του «αόρατου» κόσμου των 100 εκατομμυρίων αστέγων στον κόσμο ζει στην Ελλάδα. Είναι είκοσι χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται σε δρόμους, πάρκα, στοές, χωράφια, παγκάκια, χαρτόκουτα, σε εγκαταλελειμμένα και ερειπωμένα κτίρια. Ανθρωποι που κοιμούνται σε υγρά πεζοδρόμια, δίπλα σε τοίχους με συνθήματα που λένε «Είμαστε η γενιά που πρόλαβε τα καλοριφέρ αναμμένα». Καθημερινά, όλο και περισσότερος κόσμος φτωχοποιείται και κινδυνεύει να μείνει στο δρόμο.

Κι όμως παρά την εκτόξευση του αριθμού των αστέγων, των ανέργων, αλλά και των ελαστικά εργαζομένων, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη απελευθερώνουν τους μαζικούς πλειστηριασμούς, προχωρούν ακάθεκτα σε κατάσχεση λογαριασμών, παραδίνοντας τις οικονομίες και τα υπάρχοντα εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών σε τράπεζες και funds.

Κι όχι μόνο αυτό. Πυροδοτούν την ήδη εκρηκτική κατάσταση και ποινικοποιούν τον αγώνα ενάντια σε όλα αυτά τα απαράδεκτα μέτρα. Στη σημερινή Ελλάδα της «ισχυρής ανάπτυξης», της Ελλάδας που ...«ηγείται της 4ης βιομηχανικής επανάστασης», όπως αρέσει στην κυβέρνηση να τη διαφημίζει, ο θάνατος, από κρύο, του άστεγου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήρθε να υπογραμμίσει τη χυδαιότητα του συστήματος που υποτιμά την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Που δεν λογαριάζει Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Πολιτισμό, προκειμένου να αγοράζει νέα όπλα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και να διευκολύνει τα επιθετικά σχέδια της ΕΕ και των ΗΠΑ, για τη «γεωστρατηγική» αναβάθμιση του ελληνικού κεφαλαίου.

Ενα βάρβαρο σύστημα που η «ανάπτυξή» του σημαίνει να καιγόμαστε από πυρκαγιές, να παραλύει η χώρα από μια χιονόπτωση και να πνιγόμαστε στις πλημμύρες. Μια ανάπτυξη που απαιτεί να υποτάσσεται η ανθρώπινη ζωή στην προσφιλή του εξίσωση «κόστους - οφέλους».

Σύμφωνα με το ΠΑΜΕ, «είναι ασυγχώρητο, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται σε επενδυτικά έργα για τις ανάγκες των εργοδοτών, πως ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του λίγα χιλιόμετρα μακριά από το πολυδιαφημιζόμενο τεχνολογικό πάρκο και ανάμεσα σε 5άστερα ξενοδοχεία».

Το κράτος είναι γυμνό

Είναι αλήθεια, δεν μπορεί να περάσει στα ψιλά γράμματα ο θάνατος ενός ανθρώπου από το κρύο το 2022 και δεν μπορεί να θεωρείται κόστος και ατομική ευθύνη η ανάγκη του για στέγαση και θέρμανση, ειδικά μέσα σε ακραία καιρικά φαινόμενα.

Οι συνάνθρωποί μας που ζουν και πεθαίνουν αβοήθητοι στο δρόμο, δεν βρέθηκαν εκεί επειδή το επέλεξαν.

Κρίση, φτώχεια, ανεργία και πλειστηριασμοί τούς έστειλαν στους δρόμους. Χωρίς εισόδημα, σύνταξη, ιατρική και φαρμακευτική φροντίδα. Δεν αποτινάζονται όμως οι ευθύνες της πολιτείας με μπαλώματα τύπου «προγράμματα περίθαλψης αστέγων», ούτε με αναθέσεις «λύσεων» σε διάφορες ΜΚΟ ή σε φιλανθρωπίες πολυδιαφημισμένων χορηγών.

Το κράτος είναι γυμνό! Το κράτος δεν υπάρχει όταν το χρειάζεσαι. Το αισιόδοξο είναι πως μέσα σ' όλο αυτό το απάνθρωπο και δυσοίωνο σκηνικό υπάρχει ένα είδος ...γαλατικού χωριού, που λειτουργεί υποδειγματικά.

Τις μέρες του χιονιά και του ψύχους, η Ομάδα Δρόμου των Δομών Αστέγων του δήμου Πατρέων προσέγγισε παλαιούς και νέους αστέγους, ενημερώνοντας εκ νέου για τη δυνατότητα φιλοξενίας στις Δομές και για άλλη μία φορά κατάφερε να έρθουν στο Υπνωτήριο νέα περιστατικά αστέγων, μαζί με τους ήδη γνωστούς άστεγους της πόλης.

Αυτή η Ομάδα δεν καταγράφει απλά τα περιστατικά. Εβγαινε και βγαίνει τα βράδια με κρύο, σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας, συναντά τους αστέγους, προσφέρει φαγητό, ζεστά ροφήματα, κλινοσκεπάσματα, συνομιλεί μαζί τους, μαθαίνει τις ανάγκες τους και τους ενημερώνει για τις υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει ο δήμος. Η διαμονή στον χώρο του Υπνωτηρίου παρέχει τη δυνατότητα για μπάνιο και σίτιση.

Γενικά τις παγωμένες μέρες, κάθε πολίτης στην Πάτρα, που ζει σε συνθήκες αστεγίας ή σε ακατάλληλες κατοικίες, που δεν επαρκούν για την προστασία του από το κρύο, μπορεί να προσέλθει κατά τη διάρκεια της μέρας στο Κέντρο Αστέγων, για να ζεσταθεί, να σιτιστεί, να πλυθεί και να προστατευτεί. Το διάστημα αυτό έχουν φιλοξενηθεί και υποστηριχθεί περισσότεροι από 130 άνθρωποι, χωρίς τη μεσολάβηση ΜΚΟ ή εταιρειών.

Σόου με τους άστεγους

Ετσι θα έπρεπε να λειτουργεί συνολικά η πολιτεία, αν σεβόταν και υπολόγιζε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Οπως ακριβώς λειτουργεί το σύστημα στην Πάτρα. Και όχι με ανόητα και χοντροκομμένα επικοινωνιακά σόου, όπως αυτό του πρωθυπουργού στο λιμάνι του Πειραιά, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου.

Πήγε - λέει - για να συζητήσει με τους άστεγους ...θέματα που τους απασχολούν. Μαζί με κάμερες και φωτογράφους, ώστε μετά τα, χρυσοπληρωμένα από τη λίστα Πέτσα, Μέσα να μπορούν να υμνήσουν, σε εθνικό δίκτυο, την ευαισθησία και το ενδιαφέρον του. Τα πράγματα είναι απλά.

Αν ενδιαφερόταν επί της ουσίας, θα φρόντιζε με ευθύνη του κράτους να ανοίξουν θερμαινόμενες αίθουσες και να οδηγηθούν με ασφαλή και άμεσο τρόπο εκεί όσοι ζουν στον δρόμο και να εξασφαλιστούν η διατροφή και η στέγασή τους, ιδιαίτερα μέσα σε συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων, αλλά και η ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.

Θα φρόντιζε να δημιουργηθούν υποδομές, να υπάρξει οργανωμένη μέριμνα, με μόνιμη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Θα κανόνιζε να προσληφθεί το αναγκαίο, ειδικό προσωπικό και κυρίως να εξασφαλιστεί η επανένταξη των αβοήθητων ανθρώπων στην παραγωγική δραστηριότητα.

Τέλος, θα προέτρεπε κάθε δήμο να προχωρήσει άμεσα σε χαρτογράφηση των αστέγων. Γνωρίζουμε, όμως, πως όλα αυτά δεν συνάδουν με το νέο χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί «προστασίας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής».

Σ' έναν τρόπο ζωής που θεωρείται λογικό να υπάρχουν 120 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από το όριο φτώχειας στην ΕΕ, 30 εκατομμύρια ανέργων και πάνω από 5 εκατομμύρια άστεγοι. Αυτές τις «ευρωπαϊκές αξίες» όπου η εξαθλίωση είναι συνώνυμη του καπιταλισμού, ενός συστήματος που όχι μόνο δεν εξανθρωπίζεται, αλλά γίνεται συνεχώς χειρότερο, δεν τις χρειαζόμαστε.

Εμείς, σ' αυτό το ιστορικό ρήγμα, ονειρευόμαστε έναν ακριβώς αντίθετο κόσμο, γεμάτο με δίκτυα αλληλεγγύης και στήριξης. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, γιατί αλλιώς «η εποχή της εκμετάλλευσης δεν θα συντομευτεί».

Κλείνω αυτό το άρθρο με ένα μικρό απόσπασμα του ποιήματος του Μπ. Μπρεχτ «Καταφύγια για τη νύχτα».

«Λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα.

Για μια νύχτα τους φυλάγεις απ' τον άνεμο.

Το χιόνι που προορίζονταν γι' αυτούς πέφτει στο δρόμο.

Μα ο κόσμος έτσι δε θ' αλλάξει.

Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις.

Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης».

Της
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ