Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ: ένα κομματόσκυλο, ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ε.Σ.Σ.Δ. που μεταλλάχθηκε γλοιωδώς σε ηγετική μορφή μιας ασιατικής παραλλαγής της νεοπαγούς ληστρικής αστικής τάξης που ανέκυψε από την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ.
Διδακτική μετάλλαξη!
Κάποτε ορκιζόταν στα σοβιετικά λάβαρα. Στη συνέχεια τέθηκε επικεφαλής της αστικής αντεπανάστασης/κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης και της ληστρικής πρωταρχικής συσσώρευσης στα συντρίμμια της ΕΣΣΔ και ιδιαίτερα της Ενωσιακής ΣΣΔ του Καζακστάν επί πάνω από 3 δεκαετίες.
Θα μπορούσε η μορφή του να συνιστά εναργή προσωποποίηση του λήμματος «γραφειοκράτης κομφορμιστής-λαμόγιο», «κομματόσκυλο-καιροσκόπος με σημαία ευκαιρίας» σε λεξικά.
Από εκείνη την πάστα κομματόσκυλων που αναδείχθηκε επιδεικνύοντας περισσή ευελιξία και δεξιότητες άνευ όρων υποταγής στην εκάστοτε ηγεσία/καθοδήγηση, αναγορεύοντας σε αυτοσκοπό τον ιδιοτελή καριερισμό στον κομματικό/κρατικό μηχανισμό. Σε μια περίοδο όπου το ΚΚΣΕ είχε εκφυλιστεί εν πολλοίς σε γραφειοκρατική δομή της εξουσίας, έχοντας απωλέσει την επαναστατική ορμή των μπολσεβίκων και του αντιφασιστικού αγώνα, έχοντας εξευτελίσει την Επαναστατική Θεωρία σε δογματικά εννοούμενο συνονθύλευμα “θέσεων”, “τοποθετήσεων” και “χωρίων”, πρόσφορων για εργαλειακές/προπαγανδιστικές χρήσεις κατά το δοκούν, ως “ιδεολογική” επένδυση των εκάστοτε προειλημμένων αποφάσεων της εκάστοτε ηγεσίας, με την εσαεί “σωστή γραμμή”…
Από κομματικό στέλεχος του ΚΚΣΕ – αστός «εθνάρχης» δυνάστης!
Γλείφοντας, έρποντας, πατώντας επί πτωμάτων, αλλάζοντας γλοιωδώς ιδεολογικό περιτύλιγμα με περισσό καιροσκοπικό θράσος, εξαπατώντας, καταπιέζοντας, καταληστεύοντας, φιλώντας κατουρημένες ποδιές ιμπεριαλιστών, έγινε σύμβολο του πιο διεφθαρμένου νεποτισμού, συγκροτώντας ένα πρωτόγνωρο καθεστώς κομπραδόρικης αστικής τάξης, που ξεπουλά τα πάντα στο ξένο κεφάλαιο λυμαινόμενη απροκάλυπτα τον φυσικό πλούτο και τον λαό σαν να είναι κτήμα της, ενώ δομεί την «νομιμοποίησή» της στη βάση του πρωτογονισμού ιδεολογημάτων και πρακτικών που αναβιώνουν κατάλοιπα σχέσεων γενών/φυλών.
Επέβαλλε ένα άκρως αυταρχικό καθεστώς δικτατορίας του κεφαλαίου, με μέλη της οικογένειάς του ή/και αχυρανθρώπους/μαριονέτες του να ελέγχουν όλα τα ινία της οικονομίας και της εξουσίας.
Αυτοανακηρύχθηκε «εθνάρχης»-«πατήρ του έθνους» με αυτοκρατορικές αξιώσεις, εισάγοντας σταθερά μια ιδεολογία ακραίου εθνικισμού/φυλετισμού, αντισοβιετισμού/αντικομμουνισμού που μετεξελίσσεται σε ρατσιστική ρωσοφοβία (σε μια χώρα πολυεθνική, όπου ~το 25% είναι Ρώσοι).
Ο ίδιος και η ελίτ που δημιούργησε, επιδόθηκε σε φυγάδευση στο εξωτερικό (επενδύσεις, καταθέσεις, πολυτελή ακίνητα κ.λπ.) τεράστιων κεφαλαίων από την καταλήστευση του λαού και της χώρας και στην ανέγερση προκλητικών φαραωνικών μνημειακών συγκροτημάτων προς τιμήν …του εαυτού του…
Βιογραφικά στοιχεία.
«Γεννήθηκε στο Τσεμόλγκαν στις 6 Ιουλίου του 1940. To 1984 έγινε πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών και εργάστηκε στο πλευρό του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν, Ντινμουχάμετ Κονάγεφ.
Ανέλαβε το 1989 πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν και διατηρήθηκε στο αξίωμα ως το 1991. Ο Ναζαρμπάγεφ άσκησε κριτική εναντίον του επικεφαλής της Ακαδημίας Επιστημών, Ασκάρ Κουνάγιεφ στην 16η σύνοδο του Κομμουνιστικού Κόμματος του Καζακστάν τον Ιανουάριο του 1986.
Ο αδερφός του Κουνάγεφ, που ήταν αφεντικό του Ναζαρμπάγεφ, οργίστηκε και ένιωσε προδομένος και ζήτησε την αποπομπή του σημερινού Προέδρου. Την ίδια στιγμή οι υποστηρικτές του Ναζαρμπάγεφ πέτυχαν την απόλυση του Κουνάγεφ. Ο τελευταίος αντικαταστάθηκε από έναν Ρώσο, τον Γκενάντι Κολμπίν, διορισμός που πυροδότησε ταραχές που διήρκεσαν 3 ημέρες.
Ο Κολμπίν αντικαταστάθηκε από τον Ναζαρμπάγεφ, στις 22 Ιουνίου του 1989. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1990 έγινε πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ από τις 22 Φεβρουαρίου ως τις 24 Απριλίου του 1990, οπότε και εξελέγη πρόεδρος του Καζακστάν από το Ανώτατο Σοβιέτ.
Υποστήριξε τον Μπόρις Γιέλτσιν στο πραξικόπημα που έγινε τον Αύγουστο του 1991. Ακόμη, ο πρόεδρος της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσώφ ήθελε να τον διορίσει αντιπρόεδρο της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ο Ναζαρμπάγιεφ αρνήθηκε.
Την 1η Δεκεμβρίου 1991 αναδείχθηκε νικητής των προεδρικών εκλογών, κερδίζοντας 91,5% των ψήφων σε εκλογές στις οποίες δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος για να τον αντιμετωπίσει. Τον Μάιο του 1992 μετονόμασε την Κρατική Επιτροπή Άμυνας σε υπουργείο άμυνας και διόρισε υπουργό τον Σαγκαντάτ Νουρμαγκαμπέτοφ.
Την ίδια περίοδο ξεκίνησε ο σχεδιασμός ενός νέου Συντάγματος. Καθώς το νέο Σύνταγμα ενίσχυσε τις προεδρικές εξουσίες, δυνάμεις τις αντιπολίτευσης πραγματοποίησαν διαδηλώσεις (10-17 Ιουνίου) με αίτημα τον σχηματισμό συνασπισμένης κυβέρνησης και την παραίτηση του Ανωτάτου Συμβουλίου και της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Σεργκέι Τερεστσένκο.
Στις 18 Ιουνίου του 1992 οι διαδηλώσεις κατεστάλησαν με βίαια μέσα. Το δε κοινοβούλιο, που αποτελείτο από βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενέκρινε το σύνταγμα στις 28 Ιανουαρίου του 1993. Τον Απρίλιο του 1995 με δημοψήφισμα επεκτάθηκε η θητεία του Ναζαρμπάγεφ στο ύπατο αξίωμα ως το 2000.
Το 1997 μετέφερε την πρωτεύουσα από την Αλμάτι στην Αστανά. Στις προεδρικές εκλογές του 1999, του 2005 και του 2011 επανεξελέγη με πολύ μεγάλη διαφορά. Στις εκλογές του 2005 έλαβε το συντριπτικό ποσοστό του 91,15%. Ορκίστηκε στις 11 Ιανουαρίου 2006, για μία ακόμα επταετή θητεία.
Στις 18 Μαΐου 2007 το Κοινοβούλιο ψήφισε να επιτρέψει στον πρόεδρο Ναζαρμπάγεφ να διεκδικήσει απεριόριστο αριθμό από θητείες. Το κυβερνών κόμμα κέρδισε σχεδόν το 90% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές, τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Στις 2 Απριλίου του 2008 ο Ναζαρμπάγεφ έγινε ο πρώτος λαμπαδηδρόμος της χώρας του, κατά το πέρασμα της Ολυμπιακής Φλόγας από το Αλμάτι. Το 2011 ο Ναζαρμπάγεφ προκήρυξε πρόωρες προεδρικές εκλογές για τις 3 Απριλίου, μετά την απόρριψη από το Συνταγματικό Συμβούλιο ενός σχεδίου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με σκοπό την παραμονή του προέδρου στο αξίωμά του ως το 2020.
Κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στις 3 Απριλίου 2011, με ποσοστό 95,5% των ψήφων. Ωστόσο, οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ επεσήμαναν ατασθαλίες και νοθεία κατά την εκλογική διαδικασία. Τον Απρίλιο του 2015 ο Ναζαρμπάγεφ επανεξελέγη με ένα αυτοκρατορικό ποσοστό, 97,7% των ψήφων και με ρεκόρ προσέλευσης στις κάλπες (95%).
Επικαλούμενος την οικονομική κρίση, διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε πρόωρες εκλογές τον Μάρτιο του 2016, στις οποίες το κυβερνών κόμμα αναδείχθηκε πρώτο με ποσοστό 82%. […]
Ο Ναζαρμπάγεφ ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά στην κρατική τηλεόραση την παραίτησή του έπειτα από μαζικές λαϊκές διαμαρτυρίες, στις 19 Μαρτίου 2019. Ο ίδιος επικαλέστηκε “την ανάγκη για μια νέα γενιά ηγετών”. Παρά την παραίτησή του από πρόεδρος, παρέμεινε ισόβιος πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας και πρόεδρος του κόμματος Νουρ Οτάν.
Την ημέρα της παραίτησής του έλαβε τον τιμητικό τίτλο elbasy (από το 2010 το Κοινοβούλιο του είχε απονείμει τον εν λόγω τίτλο) (=επικεφαλής του έθνους, επικεφαλής του λαού) και για διάδοχό του (αντικαταστάτη) όρισε τον Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγιεφ.
Το 2022, κατά τη διάρκεια των ταραχών στη χώρα, απομακρύνθηκε από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου Ασφάλειας του Καζακστάν»…(παράθεμα από: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD_%CE%9D%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%B5%CF%86 ).
Κοινωνικές εντάσεις και μια εξέγερση χωρίς υποκείμενο, με ασαφές περιεχόμενο και απροσδιόριστη έκβαση.
Ο βίος και η πολιτεία του Ναζαρμπάγιεφ συνδέονται με τον προκλητικό ληστρικό πλουτισμό της ελίτ των υμετέρων στο φόντο της ακραίας εξαθλίωσης των μισθωτών της χώρας και της λουμπενοποίησης μεγάλου μέρους του πληθυσμού των πόλεων και της υπαίθρου.
Ακολουθώντας παρόμοιες πρακτικές της κομπραδόρικης αστικής τάξης της Λατινικής Αμερικής, το καθεστώς Ναζαρμπάγιεφ πρακτικά έχει εξοντώσει και καταδιώξει απηνώς κάθε σοβαρό στοιχείο συνδικαλιστικού και κοινωνικοπολιτικού κινήματος, φροντίζοντας να έχει για τα προσχήματα και ένα μεταλλαγμένο ΚΚ τσέπης, με εκπροσώπηση στην παρωδία κοινοβουλίου της χώρας…
Οι ακραίες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες αποτέλεσαν το εκρηκτικό μείγμα για την εξέγερση των αρχών του 2022, η οποία -χωρίς οργανωμένο κοινωνικο-πολιτικό υποκείμενο- μετατρέπεται εύκολα σε χειραγωγούμενο παράγοντα τεταμένων γαιοστρατηγικών αντιπαραθέσεων στην στρατηγικής σημασίας περιοχή του κέντρου της Ευρασίας, στο πλαίσιο του εν εξελίξει Γ’ θερμού παγκοσμίου πολέμου…
Η εσπευσμένη πρόσκληση και είσοδος αερομεταφερόμενων δυνάμεων του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας (CSTO), στον οποίο συμμετέχουν η Ρωσία, η Λευκορωσία, η Αρμενία, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Καζακστάν, δημιουργεί κάποια τετελεσμένα, τα οποία συρρικνώνουν τα περιθώρια χειραγωγήσεων για την μετεξέλιξη της εξέγερσης σε κατευθύνσεις ανάλογες της διαβόητης “Αραβικής άνοιξης”.
Μένει να δούμε και το κατά πόσον η επέμβαση αυτή του CSTO θα επιδράσει θετικά ή αρνητικά στις σχέσεις Ρωσίας – Λ.Δ. Κίνας και των λοιπών χωρών της Ασίας, σε συνάρτηση με την αύξουσα πόλωση με τον Ευρωατλαντικό άξονα.
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, πληθαίνουν οι αυθαίρετες “ερμηνείες” των εξελίξεων στο Καζακστάν, όπως συνέβη π.χ. και με την “Αραβική άνοιξη”… Πολύ συχνά, ο καθ’ ένας βλέπει ότι θα ήθελε να δει στα γεγονότα, κρίνει κατ’ αναλογία με ότι του φανεί κατά το δοκούν, χωρίς να τα εξετάζει σφαιρικά στο διεθνές πλαίσιό τους… Δεν είναι κάθε εξέγερση και αναταραχή εξ ορισμού και άνευ όρων προοδευτική.
Ακόμα και ένοπλες εξεγέρσεις, όσο και αν εκφράζουν αυθόρμητα την λαϊκή αγανάκτηση, εάν εκτυλίσσονται ως “διαδικασία χωρίς υποκείμενο”, χωρίς θετικό συγκροτημένο πρόγραμμα και οργάνωση, χωρίς τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών, είναι βούτυρο στο ψωμί των πιο άθλιων χειραγωγήσεων του κεφαλαίου και των οργάνων του σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Τι διακυβεύεται για την ολιγαρχία του κεφαλαίου στο Καζακστάν; Κατά τον Ντμίτρι Κοβάλεβιτς διακυβεύεται ο έλεγχος μιας χώρας η οποία, εκτός από την στρατηγική γεωγραφική της θέση, είναι στην παγκόσμια κατάταξη:
1. Η 1η στην εξαγωγή ουρανίου.
2. Η 12η στην εξαγωγή πετρελαίου;
3. Η 8η στην εξαγωγή άνθρακα
4. Η 2η στην εξαγωγή χρωμίου,
5. Η 10η στην εξαγωγή χρυσού·
6. Η 40η στην εξαγωγή τιτανίου.
(https://thepressproject.gr/to-kazakstan-kai-i-kataktisi-tis-kentrikis-asias/
).
Θα ήταν ευχής έργο η δημιουργία και ανάπτυξη οργανωμένου λαϊκού, εργατικού επαναστατικού κινήματος κομμουνιστικής αναφοράς και των δικών του οργάνων, σε συνδικαλιστικό και ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο, ικανού να αντισταθεί στην καταστολή, να υπερβεί τις ποικίλες χειραγωγήσεις από μερίδες της αστικής τάξης και των διεθνών τους ερεισμάτων και να μπολιάσει το κίνημα με αυθεντική επαναστατική προοπτική.
Άρθρο Δ. Πατέλη
Ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος ήταν Ιμπεριαλιστικός απο την αρχή μέχρι το τέλος και απο τις δύο μεριές των Καπιταλιστικών χωρών. Η ΕΣΣΔ με τον ΣΤΑΛΙΝ έκανε δύο ΕΛΙΓΜΟΥΣ ένα με κάθε Ιμπεριαλιστική συμμαχία διέσπασε τους Καπιταλιστές και νίκησε. Η 3η Κ.Δ φτιάχτηκε το 1919 μετά την προδοσία της 2ης το 1914 που πέρασε στον Οπορτουνισμό. Το 1935 ο οπορτουνισμός επικράτησε και στην 3η Κ.Δ αλλάζοντας την νικηφόρα γραμμή του ΛΕΝΙΝ και τον Μπολσεβίκων Κοινωνική συμμαχία Σοσιαλφασισμός με το καλύτερο εργαλείο του καπιταλισμού τα πολιτικά μέτωπα και στάδια μετατρέποντας την σε εργαλείο των καπιταλιστών για την καταστροφή της ΕΣΣΔ όπως και έγινε μακροπρόθεσμα. Το 1945 το κόμμα των Μπολσεβίκων βγήκε αποδεκατισμένο με 3000000 νεκρούς στο πόλεμο με αποτέλεσμα την αλλαγή συσχετισμού υπέρ της οπορτουνιστικής 5ης φάλαγγας που την 5η Μάρτη του 1953 με το ...θάνατο... του ΣΤΑΛΙΝ επικράτησε επίσημα. Ετσι ξεκίνησε η σταδιακή εφαρμογή νόμων του καπιταλισμού που σε μία πορεία κατέστρεψε τα πάντα μετατρέποντας το ...ΚΚΣΕ... πρώην Μπολσεβίκων σε όχημα της αντεπανάστασης. Μέλος της οπορτουνιστικής αντεπανάστασης ο Ναζαρμπάγεφ εφάρμοσε όλη αυτή την διαδικασία ανατροπής του Σοσιαλισμού την περίοδο 1956 1991 και απο αυτούς τους ...δασκάλους... έμαθαν γράμματα όσοι πήγαν να σπουδάσουν στην ΕΣΣΔ αυτή την περίοδο. Τα συμπεράσματα πολύτιμα οι Κομμουνιστές τα έχουμε βγάλει τα τελευταία 30 χρόνια και δεν τσιμπάμε με Ναζαρμπάγεφ ούτε βέβαια απο εχθρούς που έρχονται ...ντυμένοι φίλοι.... Κοινωνική Συμμαχία ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ που κατακτήσαμε στο 15ο συνέδριο του 1996. ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. ΒΕΝΣΕΡΕΜΟΣ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή29. H γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης", όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Oκτώβρης 1952)51 και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956),52 αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις HΠA και την Aγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του.
ΔιαγραφήAπό το 20ό Συνέδριο του KKΣE (Φλεβάρης 1956) και με τη θέση του για "ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις", η γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης" συνδέθηκε και με τη δυνατότητα κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Eυρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα KK. H θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική.
Yποτιμήθηκε η ενιαία στρατηγική του καπιταλισμού ενάντια στα σοσιαλιστικά κράτη και το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες. Oι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που βεβαίως περιείχαν και το στοιχείο της εξάρτησης, όπως συμβαίνει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν αναλύθηκαν σωστά. Eπικράτησε η εκτίμηση ότι υπήρχε "σχέση υποτέλειας και εξάρτησης" κάθε καπιταλιστικής χώρας από τις HΠA.53 Yιοθετήθηκε η στρατηγική της "αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης", μια μορφή σταδίου ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που θα έλυνε προβλήματα "εξάρτησης" από τις HΠA. H γραμμή αυτή υιοθετήθηκε ακόμα και από το KK HΠA, δηλαδή το KK της χώρας που κατείχε κορυφαία θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Στην πολιτική πρακτική εκφράστηκε με τη συμμετοχή KK σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού σε συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία.
Eτσι, KK επέλεξαν πολιτική συμμαχιών και με δυνάμεις της αστικής τάξης, αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως "εθνικώς σκεπτόμενες", σε διάκριση από τις λεγόμενες "ξενόδουλες". Tέτοιες αντιλήψεις επικράτησαν και σε εκείνο το τμήμα του κομμουνιστικού κινήματος που κατά τη διάσπαση της δεκαετίας του 1960 προσανατολιζόταν στο KK Kίνας και που συγκρότησε το μαοϊκό ρεύμα.
H στάση πολλών KK απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία εντασσόταν σε αυτήν τη στρατηγική. Kυριάρχησε στα KK η εκτίμηση για διαχωρισμό της σοσιαλδημοκρατίας σε "δεξιά" και "αριστερή" πτέρυγα, αδυνατίζοντας εξαιρετικά το ιδεολογικό μέτωπο εναντίον της. Στο όνομα της ενότητας της εργατικής τάξης, τα KK προέβησαν σε σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές υποχωρήσεις, ενώ οι διακηρύξεις ενότητας από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας δεν απέβλεπαν στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά στην απόσπαση της εργατικής τάξης από την επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών και την ταξική αλλοτρίωσή της.
Στη Δυτική Eυρώπη, στις γραμμές πολλών KK, με πρόσχημα τις εθνικές ιδιομορφίες κάθε χώρας, επικράτησε το οπορτουνιστικό ρεύμα του "ευρωκομμουνισμού", που αρνιόταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, τη δικτατορία του προλεταριάτου και γενικά την επαναστατική πάλη.
Kαι από τα δύο τμήματα του κομμουνιστικού κινήματος (εξουσίας και μη) υπερεκτιμήθηκε η δύναμη του σοσιαλιστικού συστήματος και υποτιμήθηκε η δυναμική στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού. Παράλληλα, βάθυνε η κρίση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εκδηλώθηκε αρχικά με την πλήρη διακοπή των σχέσεων KKΣE - KK Kίνας και στη συνέχεια με τη μορφοποίηση του ρεύματος του "ευρωκομμουνισμού". ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
H αλληλεπίδραση του τότε σύγχρονου οπορτουνισμού ανάμεσα στα KK των καπιταλιστικών χωρών και στα KK εξουσίας ενισχύθηκε σε συνθήκες φόβου για ένα πυρηνικό πλήγμα εναντίον των σοσιαλιστικών κρατών, όξυνσης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό των σοσιαλιστικών κρατών (Kεντρικής και Aνατ. Eυρώπης) και νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. ενάντια στην Kορέα, στο Bιετνάμ). H ευέλικτη τακτική του ιμπεριαλισμού επέδρασε στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού στα KK των σοσιαλιστικών κρατών, στην υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως και στην υπονόμευση της επαναστατικής πάλης στην καπιταλιστική Eυρώπη και παγκόσμια. Eτσι, ενισχύθηκε, άμεσα ή έμμεσα, η ιμπεριαλιστική πίεση πάνω στα σοσιαλιστικά κράτη, αξιοποιώντας, μεταξύ άλλων, τόσο το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, όσο και του τροτσκισμού και του μαοϊσμού, που, με τον ένα ή άλλον τρόπο, στον έναν ή άλλο βαθμό, στήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις κατά της EΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών κρατών.
ΔιαγραφήEKTIMHΣH THΣ ΣTAΣHΣ TOY KKE
30. Tο 14ο Συνέδριο του KKE (1991) και η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1995 εκτίμησαν αυτοκριτικά τα εξής: Δεν αποφύγαμε ως Kόμμα την εξιδανίκευση και εξωραϊσμό του σοσιαλισμού, όπως οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα. Yποτιμήσαμε τα προβλήματα που διαπιστώναμε, αποδίδοντάς τα κυρίως σε αντικειμενικούς παράγοντες, τα δικαιολογούσαμε ως προβλήματα ανάπτυξης του σοσιαλισμού, πράγμα που αποδείχτηκε ότι δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Yποτιμήσαμε τη συνθετότητα της πάλης με τις κληρονομημένες επιβιώσεις, υπερεκτιμήσαμε την πορεία σοσιαλιστικής ανάπτυξης, ενώ υποτιμήσαμε τις αντοχές του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.
H αυτοκριτική μας αφορά τη λαθεμένη αντίληψή μας για τις σοσιαλιστικές νομοτέλειες και το χαρακτήρα των αντιθέσεων στη διαδικασία διαμόρφωσης και ανάπτυξης της νέας κοινωνίας. H στάση του Kόμματός μας αποτέλεσε μέρος του προβλήματος H δυνατότητά μας να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα περιορίστηκε από το γεγονός ότι και το Kόμμα μας δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή στην ανάγκη να κατακτά τη θεωρητική του επάρκεια, να προωθεί τη δημιουργική μελέτη και αφομοίωση της θεωρίας μας, να αξιοποιεί την πλούσια πείρα της ταξικής, επαναστατικής πάλης, να συμβάλλει δηλαδή, και με τις δικές του δυνάμεις, στη δημιουργική ανάπτυξη των ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων, με βάση τις εξελισσόμενες συνθήκες. Σε μεγάλο βαθμό, ως Kόμμα υιοθετήσαμε λανθασμένες θεωρητικές εκτιμήσεις και πολιτικές επιλογές του KKΣE.
Σε σημαντικό βαθμό επέδρασε στη στάση μας η τυπικότητα των σχέσεων που εμφανίστηκε ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα, η άκριτη υιοθέτηση θέσεων του KKΣE σε θέματα θεωρίας και ιδεολογίας. Aπό την εμπειρία μας αυτή βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο σεβασμός στην πείρα των άλλων κομμάτων πρέπει να συνδυάζεται με την αντικειμενική κρίση της πολιτικής και πρακτικής τους, με τη συντροφική κριτική σε λάθη και την αντίθεση σε παρεκκλίσεις.
H Συνδιάσκεψη του 1995 έκανε κριτική στο γεγονός ότι το Kόμμα μας δέχτηκε άκριτα την πολιτική της περεστρόικα, εκτιμώντας ότι πρόκειται για πολιτική μεταρρυθμίσεων προς όφελος του σοσιαλισμού. Tο γεγονός αυτό αντανακλούσε και την ενδυνάμωση του οπορτουνισμού στις γραμμές του Kόμματος εκείνη την περίοδο. https://www.kke.gr/article/Apofasi-toy-18oy-Synedrioy-toy-KKE-gia-to-Sosialismo/ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Αντεπανάσταση «από τα μέσα και τα πάνω»
ΔιαγραφήΣαφώς και η ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ έγινε από «τα μέσα και τα πάνω», με την έννοια πως αυτή η εξέλιξη προωθήθηκε από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης (ΚΚΣΕ).
Στην πράξη οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, που είχαν κυριαρχήσει στην ηγεσία του ΚΚΣΕ, έπαιξαν προδοτικό ρόλο για την υπόθεση του σοσιαλισμού, καθοδήγησαν τη διαδικασία της αντεπανάστασης. Εκφράζοντας έτσι εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που σταδιακά είχαν εμφανιστεί στο εσωτερικό της σοβιετικής κοινωνίας, ελέγχοντας σταδιακά τις δομές της σοβιετικής εξουσίας και του ΚΚ, επιδιώκοντας την επιστροφή στον καπιταλισμό.
Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, έχοντας κυριαρχήσει στο ΚΚΣΕ, τη δεκαετία του 1980 μεθοδικά έριξαν «τόνους λάσπης» στην ηρωική ιστορική διαδρομή των μπολσεβίκων, ξεκινώντας από το πρόσωπο του Στάλιν, ενώ στη συνέχεια πέρασαν στην αμαύρωση κάθε πτυχής της σοβιετικής κοινωνίας.
Ωστόσο, δεν τολμούσαν ανοιχτά να μιλήσουν για επιστροφή στον καπιταλισμό, για την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, της αφαίρεσης των ιστορικών κατακτήσεων, τη διάλυση της ενιαίας χώρας. Για όλα αυτά, δηλαδή, που θα ακολουθούσαν και τα οποία σχεδίαζαν με όχημα την περεστρόικα.
Έντυναν το «αφήγημά» τους με τα συνθήματα της «ανανέωσης του σοσιαλισμού», της «περισσότερης δημοκρατίας», της «διαφάνειας», της «συμμετοχής». Επιπλέον, εμφάνιζαν τα οικονομικά «εργαλεία» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης ως πανάκεια για την επίλυση των ελλείψεων, που παρατηρούνταν και ήταν αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων, που από τη δεκαετία του '60 αδυνάτισαν τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας.
Ετσι, είναι χαρακτηριστικό πως στον απολογισμό της απερχόμενης ΚΕ προς το 28ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (2 - 13 του Ιούλη 1990) εκθειάζονταν με καλυμμένο τρόπο τα δήθεν «πλεονεκτήματα» της καπιταλιστικής οικονομίας. Σημειωνόταν συγκεκριμένα: «Στις συνθήκες της αγοράς ανοίγεται η δυνατότητα ουσιαστικά να αποκαλυφθούν οι ανάγκες και να βρεθούν οι τρόποι της αποτελεσματικής ικανοποίησής τους». Ακόμη, διαβεβαίωναν πως με την αγορά «οι εργαζόμενοι γίνονται πραγματικοί νοικοκύρηδες των μέσων παραγωγής και των αποτελεσμάτων της εργασίας τους».
Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, έκαναν τη λαθροχειρία να επικαλούνται τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ), που εφαρμόστηκε από τον Λένιν μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου και η οποία συνιστούσε μια πολιτική προσωρινών εκχωρήσεων προς τον καπιταλισμό, αποσιωπώντας πως αυτές οι υποχωρήσεις ήταν προσωρινές και επιβάλλονταν από τις ειδικές συνθήκες εκείνης της εποχής (καταστροφές του πολέμου, τεράστιο ποσοστό μικροκαλλιεργητών κ.ά.), κατάσταση που βέβαια δεν είχε καμία σχέση με αυτή της Σοβιετικής Ενωσης της δεκαετίας του '80. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η προσπάθεια αντίστασης στην αντεπανάσταση
ΔιαγραφήΠαρά το «τσουνάμι» της δυσφήμισης του σοσιαλισμού, της παραπληροφόρησης, της διαστρέβλωσης και αμαύρωσης της Σοβιετικής Ιστορίας, που διοχετευόταν στον λαό μέσα από τα επίσημα ΜΜΕ, ακόμη κι από το ίδιο το καθημερινό δημοσιογραφικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΣΕ, την «Πράβντα», τις άλλες σοβιετικές εφημερίδες και περιοδικά, μια μεγάλη μερίδα του σοβιετικού λαού διακατεχόταν από φιλοσοβιετικά αισθήματα. Αυτό φάνηκε και τον Μάρτη του 1991 στο σχετικό δημοψήφισμα, όπου ψήφισαν 148,5 εκατομμύρια (79,5%) και υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ τάχθηκαν 113,5 εκατομμύρια ή το 77,85%.
Στις ίδιες τις γραμμές του ΚΚΣΕ διεξαγόταν σφοδρή ιδεολογική διαπάλη, μέσα σε αυτό λειτουργούσαν διαμετρικά αντίθετες ιδεολογικές πλατφόρμες («Δημοκρατική», «Δημοκρατικό κίνημα», «Μαρξιστική πλατφόρμα», «Κίνημα Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας», «Ενιαίο Μέτωπο Εργαζομένων», «Μπολσεβίκικη»). Βεβαίως, την πλειοψηφία στα κομματικά όργανα, τόσο κεντρικά όσο και κατά τόπους, είχαν οι δυνάμεις που στήριζαν την αντεπαναστατική ανατροπή.
Επιπλέον, εκείνη την περίοδο το ΚΚΣΕ είχε χάσει σε μεγάλο βαθμό τον ενιαίο πανενωσιακό χαρακτήρα του. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις, που είχαν επικρατήσει στην ηγεσία σε κάθε ΚΚ Σοβιετικής Δημοκρατίας, με «σημαία» τον εθνικισμό, «είχαν βάλει πλώρη» για τη διάλυση της ΕΣΣΔ και της τυπικής, πλέον, εξαφάνισης του ίδιου του ΚΚΣΕ. https://www.902.gr/eidisi/arthra/281222/el-vagenas-i-katalixi-tis-therapeias-toy-sosialismoy-me-ton-kapitalismo ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ