16/02/1568
Ολόκληρος ο πληθυσμός της Ολλανδίας -3.000.000 άνθρωποι- καταδικάζεται σε θάνατο από τον Πάπα, επειδή ασπάστηκαν τον προτεσταντισμό
16/02/1907
Γεννιέται ο πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος Άγγελος Τερζάκης. Από τα θεατρικά του έργα ξεχωρίζουν: «Ο σταυρός και το σπαθί», «Είλωτες», «Τα λύτρα της ευτυχίας», «Θωμάς ο Δίψυχος», «Ο Πρόγονος». Το 1937 κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του «Η μενεξεδένια πολιτεία». Την ίδια χρονιά αρχίζει η δημοσίευση της «Πριγκηπέσας Ιζαμπώ» στην «Καθημερινή», που θα ολοκληρωθεί το 1938 και θα εκδοθεί το 1945. Πέθανε στην Αθήνα στις 3 Αυγούστου 1979.
16/02/1936
Στην Ισπανία, το Λαϊκό Μέτωπο πετυχαίνει αποφασιστική εκλογική νίκη. Από τις 473 έδρες λαμβάνει 268 και σχηματίζει κυβέρνηση. Οι φασίστες αρχίζουν πυρετώδεις προετοιμασίες για το πραξικόπημα.
16/02/1937
Το ενετικό φρούριο της Ακροναυπλίας μετατρέπεται από τη δικτατορία Μεταξά σε φυλακή με σκοπό να συγκεντρώσει εκεί τα στελέχη του ΚΚΕ, να απομονώσει τις χιλιάδες των εξόριστων από τους αγωνιστές ηγέτες, και έτσι, χωρισμένους, να χτυπήσει όλους τους εξόριστους και φυλακισμένους με την πείνα, την τρομοκρατία ώστε να τους αναγκάσει - όπως πίστευε - να υπογράψουν «δηλώσεις μετανοίας», αποκήρυξης του κομμουνισμού.
Με την κατάληψη της Ελλάδας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το καθεστώς παρέδωσε τους 636 δεσμώτες της Ακροναυπλίας στις δυνάμεις Κατοχής, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να εκτελεστούν στη συνέχεια ως «αντίποινα» για τη δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Το φρούριο της Ακροναυπλίας μετατρέπεται, σε φυλακή
16/02/1942
Κυκλοφορεί πλατιά η Ιδρυτική Προκήρυξη του ΕΛΑΣ, όπου διατυπώνονται οι σκοποί του λαϊκού στρατού:
1) Αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους κατακτητές.
2) Περιφρούρηση των κατακτήσεων του λαού και των ελευθεριών του εναντίον κάθε επιβουλής.
3) Εξασφάλιση της τάξης μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών, ώστε ο λαός να μπορεί να εκφράσει πραγματικά ελεύθερα τη θέλησή του, για το πολίτευμα και την κυβέρνησή του.
16/02/1943
Τμήματα του ΕΛΑΣ χτυπούν σε ενέδρα μεταξύ Λάρισας και Ελασσόνας ιταλικό τάγμα. 60 Ιταλοί νεκροί και τραυματίες.
Οι Ιταλοί κατακτητές εξοντώνουν 117 πατριώτες στο Δομένικο και 50 πατριώτες στο χωριό Μυλόγουστα Θεσσαλίας.
Η μεγάλη σφαγή στο Δομένικο Ελασσόνας!
16/02/1949
Εκτελείται στην Θεσσαλονίκη, ο Κώστας Φαρμάκης, μέλος της ΚΕΕ της ΚΕ του ΚΚΕ
16/02/1955
Με έγγραφο της προς την κυβέρνηση, η Ιερά Σύνοδος καταδικάζει τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη, κυρίως τον «Τελευταίο Πειρασμό», ζητώντας να τα απαγορεύσει. Προηγουμένως είχε ζητήσει τον αφορισμό του Καζαντζάκη από το Πατριαρχείο.
Ιερά Σύνοδος καταδικάζει τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη
16/02/1959
Αφού έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία η κουβανική επανάσταση και ο δικτάτορας Μπατίστα έχει εγκαταλείψει τη χώρα, ο Φιντέλ Κάστρο ορκίζεται πρωθυπουργός της Κούβας.
Γεννιέται οΦιντέλ Κάστρο Ρους
Φιντέλ Κάστρο Ρους
16/02/1964
Στις βουλευτικές εκλογές, η Ένωση Κέντρου λαμβάνει το 52,72% των ψήφων έναντι 35,26% του συνασπισμού ΕΡΕ - Προοδευτικών και 11,8% της ΕΔΑ.
Το αποτέλεσμα αυτό οφειλόταν σε έναν βαθμό και στον λεγόμενο «εκλογικό ελιγμό» της ΕΔΑ, δηλαδή στην αποχή της από 24 εκλογικές περιφέρειες, προκειμένου να υπερψηφιστούν σε αυτές οι υποψήφιοι του Κέντρου. Η γραμμή της ΕΔΑ για «ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων» με στόχο «να φύγει η δεξιά» την είχε ουσιαστικά καταστήσει «ουρά του Κέντρου», ενός κόμματος αστικού, με διακηρυγμένο σκοπό την πάλη, τόσο κατά της «δεξιάς» του Καραμανλή όσο και κατά της «άκρας αριστεράς», δηλαδή της ΕΔΑ και του ΚΚΕ (ο γνωστός «διμέτωπος αγώνας»).
16/02/1968
Πραξικοπηματική κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού «Η Φωνή της Αλήθειας» από την αναθεωρητική ομάδα των Παρτσαλίδη, Ζωγράφου και Δημητρίου για τη μετάδοσή μηνύματός τους, λίγες μέρες μετά τη 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ.
12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ
16/02/1998
Στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ δημιουργείται το δεύτερο κλωνοποιημένο ζώο, ένα μοσχαράκι, μετά την προβατίνα Ντόλι στη Βρετανία.
16/02/1942
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυκλοφορεί πλατιά η Ιδρυτική Προκήρυξη του ΕΛΑΣ, όπου διατυπώνονται οι σκοποί του λαϊκού στρατού:
1) Αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους κατακτητές.
2) Περιφρούρηση των κατακτήσεων του λαού και των ελευθεριών του εναντίον κάθε επιβουλής.
3) Εξασφάλιση της τάξης μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών, ώστε ο λαός να μπορεί να εκφράσει πραγματικά ελεύθερα τη θέλησή του, για το πολίτευμα και την κυβέρνησή του. ...........4. Η στρατηγική του ΚΚΕ αρχικά στηρίχτηκε στη λαθεμένη ανάλυση του Κόμματος, αναφορικά με τη σχετική καθυστέρηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, στην αντίληψη ότι η εθνική ανεξαρτησία (απαλλαγή της Ελλάδας από την ξένη εξάρτηση) αποτελούσε προϋπόθεση για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για το πέρασμα στον σοσιαλισμό.
Θεωρούσε ως ενδοτισμό μέρους των αστικών πολιτικών δυνάμεων και της βασιλείας τη διαχρονική συμμαχία της αστικής τάξης με την Αγγλία, την πολιτική προσέλκυσης ξένων επενδύσεων και συμμετοχής σε μια ευρύτερη αγορά.
Εκτιμούσε ότι οι ξένες επενδύσεις ήταν αποτέλεσμα της εξάρτησης της χώρας, και μάλιστα παράγοντας καθυστέρησης στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Χαρακτήριζε ως υποτέλεια τη στάση της αστικής τάξης και όχι ως στρατηγική συμμαχιών της σε συνθήκες ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Εξαιτίας όλων των παραπάνω και στη συνέχεια και της στρατηγικής του αντιφασιστικού μετώπου, η ταξική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας υποτάχτηκε στην «εθνική ενότητα».
Το ΚΚΕ δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά αποσυνέδεσε την πάλη ενάντια στους κατακτητές από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Ανεξάρτητα από την ονομασία που έδινε στο λεγόμενο «μεταβατικό στάδιο» προς τον σοσιαλισμό (λαϊκή δημοκρατία ή λαοκρατία) ή στη λεγόμενη μεταβατική κυβέρνηση (αντιφασιστική, δημοκρατική), εξ αντικειμένου εγκλώβιζε τη λαϊκή πάλη σε μια μορφή της αστικής εξουσίας, έστω της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας.
Στην περίοδο 1941 - 1944 υπήρξε ξένη κατοχή, αναστολή της εθνοκρατικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Το ζήτημα της ανεξαρτησίας αφορούσε και την εργατιά - αγροτιά, αλλά και την αστική τάξη και το Παλάτι, από τη σκοπιά της θέσης που είχαν στη νομή της αστικής εξουσίας.
Η δράση κατά της ξένης κατοχής ήταν συνυφασμένη με το ταξικό συμφέρον κάθε κοινωνικής δύναμης. Ο απελευθερωτικός αγώνας ή θα συνδεόταν με τον αγώνα κατάκτησης - εδραίωσης της εργατικής εξουσίας και των συμμάχων της, οπότε θα καταργούνταν γενικά οι σχέσεις ανισοτιμίας και εξάρτησης, ή θα οδηγούσε στην εδραίωση της αστικής εξουσίας με νέους, καλύτερους ή χειρότερους όρους, όσον αφορά τη θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ο πόλεμος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν πόλεμος ταξικός. Η εθνικοαπελευθερωτική χροιά που προσλάμβανε, εξαιτίας της κοινής δράσης των ταγματασφαλιτών με τη γερμανική διοίκηση, δεν ακύρωνε τα ταξικά χαρακτηριστικά του. Τον ίδιο ταξικό χαρακτήρα είχε και η ένοπλη σύγκρουση με τις μη γερμανόφιλες αστικές δυνάμεις, τον ΕΔΕΣ, την ΕΚΚΑ κ.ά.
Ωστόσο, όσες φορές το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει τις τελευταίες ένοπλα (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ κ.ά.), το έκανε με κεντρικό άξονα τις παρασπονδίες τους στον αντικατοχικό αγώνα. Δεν τις αντιμετώπισε ως αντίπαλες ταξικές δυνάμεις με τη στήριξη της Βρετανίας.
Το ΚΚΕ, και στη συνέχεια οι λαϊκές δυνάμεις, δεν ήταν προετοιμασμένο για ν' αξιοποιήσει την επαναστατική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα τις μέρες της Απελευθέρωσης. Παρά το γεγονός ότι ο λαός ήταν οπλισμένος, έγινε ουρά των εξελίξεων που το άρμα τους έσυραν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
5. Αυτή η στρατηγική δεν αποτελούσε ιδιαίτερο φαινόμενο στο ΚΚΕ αλλά ήταν πρόβλημα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, που οι αιτίες του απαιτούν περαιτέρω διερεύνηση στο πλαίσιο μελέτης της Ιστορίας του. Μπορούμε όμως να επισημάνουμε ότι σχετίζεται και με το γεγονός ότι το μεταβατικό μεταρρυθμιστικό Πρόγραμμα, βασικό πολιτικό πρόγραμμα της σοσιαλδημοκρατίας, επιβίωνε και στη στρατηγική της ΚΔ με τον έναν ή άλλον τρόπο ως στάδιο προετοιμασίας της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας για τον σοσιαλισμό.
ΔιαγραφήΕτσι κι αλλιώς, η «μεταβατική κυβέρνηση» οδηγούσε στην αντίληψη της αναγκαιότητας κατάκτησης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και αυτή με τη σειρά της στη συμπόρευση με κάποιες αστικές πολιτικές δυνάμεις, που θεωρούνταν ως σταθερά προσηλωμένες στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Επιβεβαιώθηκε κυρίως ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό δεν υπάρχει ούτε ενδιάμεση πολιτική εξουσία ούτε «ειρηνικό» πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, αλλά ούτε «φιλολαϊκή» διαχείριση του καπιταλισμού. Η πάλη των τάξεων είναι αντικειμενική, κι αυτή είναι που, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, θα οδηγήσει σε σοσιαλιστική επανάσταση μόνο με τη συνειδητή δράση της ιδεολογικής - πολιτικής εργατικής πρωτοπορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η άποψη ότι η συμμετοχή του ΚΚ σε κυβέρνηση συνεργασίας αποτελεί σκαλοπάτι για να προχωρήσει το κίνημα σε πιο προωθημένους στόχους καταρρίφθηκε δραματικά, μετά από τον Λίβανο, ειδικά μετά από τον Δεκέμβρη 1944. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
6. Εχουν διατυπωθεί πολλές ερμηνείες σχετικά με κρίσιμα ζητήματα: Την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής και τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Μεταξύ των αιτιών έχει γίνει λόγος περί ανικανότητας του κομματικού ηγετικού πυρήνα, έλλειψης πολιτικής διορατικότητας, αρνητικού επηρεασμού της ηγεσίας του Κόμματος από συμμαχικές δυνάμεις στο ΕΑΜ κ.ά.
ΔιαγραφήΟσο και αν αυτά αποτυπώνουν τη μία ή την άλλη πλευρά σε ένα σύνολο παραγόντων που οδήγησαν σε καθοριστικά λαθεμένες επιλογές, δεν προσεγγίζουν την κύρια αιτία: Την έλλειψη ανάλογης προγραμματικής ετοιμότητας και προσανατολισμού από την πλευρά της κομμουνιστικής ηγεσίας, αλλά και τη μη απόκτησή της σε συνθήκες μάχης, σε συνδυασμό με την ικανότητα σωστής εκτίμησης του συσχετισμού των δυνάμεων και έγκαιρης προσαρμογής ή και διόρθωσης της γραμμής πάλης. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι μια σειρά από εξελίξεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα επέδρασαν αρνητικά στην πολιτική του ΚΚΕ (στρατηγική της ΚΔ και στη συνέχεια αυτοδιάλυσή της, συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις των ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας στη διάρκεια του πολέμου κ.ά.), δίχως να αναιρούνται οι ευθύνες της τότε ΚΕ του ΚΚΕ.
Για παράδειγμα, η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο Βρετανικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής δεν αποτελούσε υπόδειξη της Σοβιετικής Ενωσης. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έδειξε την απαιτούμενη επάρκεια ώστε να υπερβεί τις όποιες αρνητικές εκδηλώσεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.
Υπήρχε υποτίμηση στο γεγονός ότι το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ βρισκόταν στο ίδιο χαράκωμα με σημαντικά βαλκανικά κινήματα (Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας, Αλβανίας), αλλά και με το στρατιωτικό κίνημα της Μέσης Ανατολής, ενώ εκλαμβανόταν χωρίς ευελιξία η συμμαχία της Σοβιετικής Ενωσης με τη Μ. Βρετανία και τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της αντιαξονικής σύμπραξης (Χάρτης του Ατλαντικού, αποφάσεις της διάσκεψης στην Τεχεράνη κ.ά.). Ταυτόχρονα, υπήρχε υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της Βρετανίας, εκφρασμένη στη σταθερή άποψη ότι «δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την Αγγλία», καθώς και υποτίμηση των δυνατοτήτων του λαϊκού κινήματος.
Είναι διαφορετικό ζήτημα να ηττηθεί η επανάσταση εξαιτίας του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και τελείως άλλο ζήτημα να μη σχεδιαστεί και πραγματοποιηθεί σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Στην ανάλυση που γινόταν συνυπήρχε και το γεγονός ότι η Μ. Βρετανία ήταν σύμμαχος στον αντιφασιστικό αγώνα και δεν θεωρούνταν ο πιο επικίνδυνος και ισχυρός ταξικός εχθρός, που συμμάχησε με την ΕΣΣΔ συγκυριακά. Γεννιούνταν, λοιπόν, και αυταπάτες σχετικά με τις προθέσεις της βρετανικής πολιτικής να συντρίψει το ΕΑΜικό κίνημα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
16/02/1964
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις βουλευτικές εκλογές, η Ένωση Κέντρου λαμβάνει το 52,72% των ψήφων έναντι 35,26% του συνασπισμού ΕΡΕ - Προοδευτικών και 11,8% της ΕΔΑ.
Το αποτέλεσμα αυτό οφειλόταν σε έναν βαθμό και στον λεγόμενο «εκλογικό ελιγμό» της ΕΔΑ, δηλαδή στην αποχή της από 24 εκλογικές περιφέρειες, προκειμένου να υπερψηφιστούν σε αυτές οι υποψήφιοι του Κέντρου. Η γραμμή της ΕΔΑ για «ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων» με στόχο «να φύγει η δεξιά» την είχε ουσιαστικά καταστήσει «ουρά του Κέντρου», ενός κόμματος αστικού, με διακηρυγμένο σκοπό την πάλη, τόσο κατά της «δεξιάς» του Καραμανλή όσο και κατά της «άκρας αριστεράς», δηλαδή της ΕΔΑ και του ΚΚΕ (ο γνωστός «διμέτωπος αγώνας»).........................Στις 5 Ιούλη 1945 πραγματοποιούνται εκλογές στην Αγγλία. Το Εργατικό Κόμμα κερδίζει τις εκλογές και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ χάνει την πρωθυπουργία από τον Κλέμεντ Άτλι. Το Κομμουνιστικό Κόμμα λαμβάνει 102.780 ψήφους και εκλέγει δύο βουλευτές, τους πρώτους στην ιστορία του.
Θα παρουσιάσουμε ορισμένα στιγμιότυπα της απήχησης των εκλογών αυτών (μπορούν εύκολα να βγουν συμπεράσματα για τις υπάρχουσες τότε αυταπάτες ή λαθεμένες αντιλήψεις) στην Ελλάδα μέσα από δημοσιεύματα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.
Η ανακοίνωση των τελικών αποτελεσμάτων (μετά από αναμονή τριών εβδομάδων) γίνεται στις με πρωτοσέλιδο στις 27/7/1945. Ο τίτλος χαρακτηριστικός της αντίληψης που επικρατούσε: «ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΏΝ. ΠΑΡΑΤΗΘΗ Ο κ. ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο K. ΑΤΛΥ».
Στο κύριο μάλιστα άρθρο αναφέρονται τα εξής, με τίτλο «Ετυμηγορία παγκόσμιας σημασίας»: «…Η θριαμβευτική επικράτηση του Εργατικού Κόμματος και των συμμάχων του σε βαθμό που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη, είνε η επισφράγιση της θέλησης ενός μεγάλου και σύμμαχου λαού να θέσει τέρμα σε μια εποχή, που καταδικάσθηκε αμετάκλητα με τις αιματηρές θυσίες όλων των Ενωμένων Εθνών…Η εργατική τάξη της Μ. Βρετανίας με την ψήφο της εκφράζει τη θέληση και την απόφαση της να βάλει φραγμό στα επικίνδυνα σχέδια των ανθρώπων της κεφαλαιοκρατικής αυθαιρεσίας. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί (σ.σ συντηρητικοί) δεν έκαναν κακό μόνο στην αγγλική εργατική τάξη. Αυτοί ενσάρκωναν το πνεύμα της αντίδρασης σε όλο τον κόσμο. Ήταν οι πρωτεργάτες κάθε αντιδημοκρατικής ροπής και πολιτικής…Ο ελληνικός λαός που με συγκρατημένη την ανάσα του , με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση συμμετείχε με τον τρόπο του στις αγγλικές εκλογές, αισθάνεται δικαιολογημένη χαρά και ικανοποίηση. Όχι πως τρέφει αυταπάτες. Δεν παραγνωρίζει πως και το εργατικό κόμμα κατά πρώτο λόγο εφάρμοζε και θα εφαρμόσει βρετανική πολιτική. Αλά ο ελληνικός λαός που από τους πρώτους πολέμησε στο πλευρό του αγγλικού λαού, στις δύσκολες μέρες της κρίσης του ’40 βρέθηκε δυστυχώς υποχρεωμένος να υψώσει το ανάστημά του και σε μια ένοπλη επέμβαση του Τσώρτσιλ που απόβλεπε στο στραγγαλισμό της δημοκρατικής κοινής νίκης του, κατά μια αχαρακτήριστη παράβαση των συμμαχικών αρχών του πολέμου…Ο λαός μας περιμένει να βρει από εδώ και μπρος μεγαλύτερη κατανόηση πέρα από τη Μάγχη…» ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Στο ίδιο φύλλο υπάρχει και το συγχαρητήριο του ΕΑΜ προς τον Κλήμεντ Ατλυ
Διαγραφή«Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ συγχαίρουσα εγκάρδια για την εκλογική νίκη εύχεται ευημερίαν στο φίλο και σύμμαχο βρετανικό λαό κάτω από τη φωτισμένη καθοδήγηση του Εργατικού Κόμματος.
Ο Ελληνικός Λαός που αγωνίσθηκε ανένδοτα στο πλευρό των μεγάλων συμμάχων για την ελευθερία και την κοινωνική πρόοδο μέσα σε ένα νέο μεταπολομικό κόσμο, τρέφει σήμερα περισσότερο παρά ποτέ τη βαθειά πεποίθηση, ότι αυτά τα ιδεώδη θα πραγματοποιηθούν με ομαλή δημοκρατική εξέλιξη και στη χώρα του, κοιτίδα της ελευθερίας και της δημοκρατίας
Κεντρική Επιτροπή ΕΑΜ
Δ. ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ»
Ο δε ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ στις εφημερίδες του Εργατικού Κόμματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος στέλνει τα ακόλουθα χαιρετιστήρια:
«ΝΤΑΗΛΥ ΧΑΡΑΛΝΤ»
Θερμά συγχαρητήρια για μεγάλη εκλογική νίκη. Έχουμε πεποίθηση ότι η νίκη αυτή ανοίξει νέα περίοδο για σύσφιξη σχέσεων μεταξύ ελληνικού και αγγλικού λαού για ολοκλήρωση νίκης κατά φασισμού και ανοικοδόμοιση παγκοσμίου ειρήνης» ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
«ΝΤΑΙΗΛΗ ΓΟΥΩΚΕΡ»
ΔιαγραφήΔιαβιβάζουμε θερμά συγχαρητήρια Ελληνικού Λαού για μεγάλη νίκη προοδευτικών δυνάμεων Αγγλίας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ανταποκρίσεις σχετικά με τη στάση και τα εκλογικά αποτελέσματα του Κ.Κ Αγγλίας. Να σημειώσουμε ότι η εκλογική τακτικά του Κ.Κ με βάση την εκλογική του διακήρυξη είχε ως στόχο: «..Είνε ανάγκη να νικηθούν οι Συντηρητικοί και να κερδίσει την πλειοψηφία στη Βουλή του Εργατικό Κόμμα ή το Κομμουνιστικό Κόμμα. Εμείς θα βοηθήσουμε με όλη μας την ψυχή να νικήσει το Εργατικό Κόμμα. Γι’αυτό περιορίζουμε τον αριθμό των υποψηφίων μας»
Με βάση αυτό το Κ.Κ κατέβασε μόνο 21 υποψήφιους (στις άλλες περιφέρειες στήριξε Εργατικούς), ενώ τετραπλασίασε τους ψήφους του σε σχέση με το 135, εκλέγοντας από 1, 2 βουλευτές. Εκλέγονται οι Φιλ Πιρατεν και Ουίλιαμ Γκαλαχερ................. Η Οπορτουνιστική 5η φάλαγγα κατέστρεψε τα πάντα. ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
16/02/1936
ΔιαγραφήΣτην Ισπανία, το Λαϊκό Μέτωπο πετυχαίνει αποφασιστική εκλογική νίκη. Από τις 473 έδρες λαμβάνει 268 και σχηματίζει κυβέρνηση. Οι φασίστες αρχίζουν πυρετώδεις προετοιμασίες για το πραξικόπημα. ....
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ
Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του φασισμού, στα μέσα της δεκαετίας του 1930, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επιδίωξε τη συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία (βλ. 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 1935). Έτσι, σε μια σειρά χώρες σχηματίστηκαν «Λαϊκά Μέτωπα» που στην περίπτωση της Ισπανίας και της Γαλλίας κατάφεραν να κερδίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Στην Ισπανία το Λαϊκό Μέτωπο συγκροτήθηκε -με πρωτοβουλία των κομμουνιστών- στις 15 Γενάρη 1936. Σ’ αυτό έλαβαν μέρος το Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, η Δημοκρατική Αριστερά, η Αριστερά της Καταλονίας κ.ά. κόμματα, καθώς και η ενιαία Γενική Ένωση Εργαζομένων (που, όπως και στη Γαλλία, προήλθε από τη συγχώνευση της αντίστοιχης ταξικής και ρεφορμιστικής Συνομοσπονδίας). Στις εκλογές της 16ης Φλεβάρη και 4ης Μάρτη 1936 το Λαϊκό Μέτωπο κέρδισε οριακή πλειοψηφία έναντι του Εθνικού Μετώπου που είχαν συγκροτήσει μια σειρά συντηρητικά αστικά κόμματα (47,03% έναντι 46,48%). Πρώτος πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου έγινε ο Μ. Αθάνα (του Σοσιαλιστικού Κόμματος), που στη συνέχεια (10 Μάη) εκλέχτηκε πρόεδρος κι αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία από τον Σ. Κ. Κιρόγα (της Δημοκρατικής Αριστεράς).
Αμέσως ενεργοποιήθηκαν ζυμώσεις μεταξύ των τμημάτων εκείνων της ισπανικής αστικής τάξης που προσανατολίζονταν πλέον στην επιβολή ανοιχτής, φασιστικής δικτατορίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, που διέβλεπε αυτήν την εξέλιξη, ζητούσε επίμονα από την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου να προβεί στην εκκαθάριση των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού από τα φασιστικά στοιχεία και να οπλίσει την εργατική τάξη. Η απάντηση της κυβέρνησης, ωστόσο, ήταν κατηγορηματική. «Αφήστε το στρατό ήσυχο, μην μπάζετε την πολιτική στο στρατό», έλεγαν. Όσον αφορά δε τον εξοπλισμό της εργατιάς -ως το αποτελεσματικότερο μέσο για τη συντριβή ενός ενδεχόμενου φασιστικού πραξικοπήματος εν τη γενέσει του- η εντολή που δόθηκε δεν έδινε πολλά περιθώρια παρερμηνείας: «Όποιος δώσει όπλα στους εργάτες θα παραπεμφθεί στο στρατοδικείο!». Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Ντολόρες Ιμπαρούρι (η θρυλική Πασιονάρια) «και σαν αυτόπτης μάλιστα μάρτυς […] πολλοί ηγέτες του Λ.Μ. [σ.σ. Λαϊκού Μετώπου] κινήθηκαν, αν και χωρίς επιτυχία, για να εμποδίσουν ακόμα και την απελευθέρωση των “30.000”, δηλαδή των κρατουμένων από την εξέγερση των Αστουριών του Οκτώβρη του 1934, που αποτελούσαν και το βασικό προεκλογικό σύνθημα του Λ.Μ.»35. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Τελικά η στρατιωτική φασιστική κίνηση εκδηλώθηκε στις 17-18 Ιούλη 1936, μ’ επικεφαλής το στρατηγό Φ. Φράνκο. Η αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα, έως και τάση συμβιβασμού με τους φασίστες από τη μεριά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου επέδρασαν καταλυτικά στην αρχική προέλαση των κινηματιών. Με την έκρηξη της στάσης «ο Κιρόγα παραιτήθηκε και ο Αθάνα έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μαρτίνεζ Μπάριο (αρχηγό της Δημοκρατικής Συμμαχίας), στην κατεύθυνση συμβιβασμού με τους φασίστες στασιαστές, δηλαδή υποταγής σε αυτούς. Ένα έντονο κύμα λαϊκής οργής απέτρεψε αυτό το σχέδιο. Έτσι στις 19 Ιούλη κυβέρνηση σχημάτισε ο Χοσέ Γκιράλ του Αριστερού Δημοκρατικού Κόμματος. Όμως οι τρεις μέρες που χάθηκαν σε άσκοπες συζητήσεις για το αν θα έπρεπε να εξοπλιστεί ο λαός ή όχι έδωσαν στους φασίστες τη δυνατότητα να καταλάβουν 23 πόλεις»36.
ΔιαγραφήΣτις 4 Σεπτέμβρη 1936 σχηματίστηκε και πάλι νέα κυβέρνηση υπό το Σοσιαλιστή Λάργκο Καμπαλέρο (στην οποία μετείχαν για πρώτη φορά όλα τα κόμματα του Λαϊκού Μετώπου -μεταξύ αυτών και το ΚΚ- ενώ στη συνέχεια εντάχτηκαν επίσης το Βασκικό Εθνικό Κόμμα κι εκπρόσωποι της αναρχικής CNT). Κρίσιμο θέμα διαπάλης στη φάση αυτή του αγώνα κατά του Φράνκο: Η συγκρότηση τακτικού στρατού. «Τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι αναρχικοί», σημειώνει ο Θ. Παπαρήγας, «αντιδρούν στη δημιουργία τακτικού στρατού. Οι αναρχικοί κατηγορούν τους κομμουνιστές σαν …αντεπαναστάτες επειδή το προτείνουν. Η ανίερη αυτή συμμαχία σοσιαλιστών-αναρχικών έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της Μάλαγα (8 Φλεβάρη 1937), όπου οι φρανκικές δυνάμεις επιτίθενται ακριβώς με τον τρόπο που είχαν προβλέψει και λεπτομερώς “προπεριγράψει” οι κομμουνιστές».37
Όσον αφορά τις διεθνείς διαστάσεις του ισπανικού εμφυλίου, ενώ θα περίμενε κανείς το «αδελφό» Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας, υπό τον επίσης Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λ. Μπλουμ, να είναι το πρώτο που θα έσπευδε σε βοήθεια της Δημοκρατικής Ισπανίας, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Στη Γαλλία ανήκε η διπλωματική πρωτοβουλία για τη διεθνή απομόνωση της Δημοκρατικής Ισπανίας που πραγματοποιήθηκε μέσ’ από την πολιτική της δήθεν «μη επέμβασης». Ήταν δε η πρώτη χώρα που έκλεισε τα σύνορά της, στερώντας από τους μαχητές κατά του φασισμού κάθε δυνατότητα να προμηθευτούν όπλα και πολεμοφόδια μέσω του γαλλικού εδάφους. Το γεγονός αυτό υπήρξε καταλυτικό π.χ. στην πτώση της συνοριακής πόλης του Ιρούν (λίγες μόνο μέρες αφότου είχαν κλείσει τα γαλλοϊσπανικά σύνορα), όπου οι εργάτες των ορυχείων αναγκάστηκαν -ελλείψει πυρομαχικών- να πολεμούν με δυναμίτη και πέτρες τις στρατιές του Φράνκο οι οποίες είχαν στη διάθεσή τους τανκς κι αεροπλάνα (που τους είχε προμηθεύσει η ναζιστική Γερμανία). Το εμπάργκο τελικά ίσχυσε μόνο για την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Αμερικανικά και βρετανικά μονοπώλια έκαναν χρυσές δουλειές με τον Φράνκο38, ενώ Γερμανία και Ιταλία συνέδραμαν τους Ισπανούς ομοϊδεάτες τους, τόσο σε πολεμικό υλικό όσο και σε άνδρες (με 16.000 και 50.000 στρατιώτες αντίστοιχα). Η μόνη χώρα που στάθηκε στο πλευρό του αγωνιζόμενου ισπανικού λαού ήταν η Σοβιετική Ένωση.39 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Σε κουφά αυτιά έπεσαν επίσης οι επανειλημμένες εκκλήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς προς τη Σοσιαλιστική Διεθνή για την ανάληψη κοινής δράσης υπέρ της Δημοκρατικής Ισπανίας. Ο Ντιμιτρόφ (ΓΓ της ΚΔ) απευθύνθηκε ξανά και ξανά γι’ αυτό το ζήτημα στον ομόλογό του Μπρούκερ (στις 3 Ιούνη 1937, στις 26 Ιούνη 1937, στις 17 Ιούλη 1937 κ.ο.κ.), για να λάβει πάντοτε την ίδια απάντηση, πως, δηλαδή, «ο Πρόεδρος της ΣΔ [σ.σ. Σοσιαλιστικής Διεθνούς] “δεν έχει πλήρεις εξουσίες” για να πάρει πρωτοβουλία». Δεν ήταν βεβαίως θέμα «αρμοδιοτήτων», αλλά καθαρά πολιτικής ουσίας. «Μόλις γίνονται γνωστές οι επαφές των δύο Διεθνών το καλοκαίρι του 1937, το Εργατικό Κόμμα [της Βρετανίας] παρεμβαίνει κι αφαιρεί τις εξουσιοδοτήσεις του από την ηγεσία της ΣΔ. Δεν ήταν, όμως, το μόνο πρόβλημα. Στην Ολλανδία και την Τσεχοσλοβακία, τα σοσιαλιστικά κόμματα απειλούν με αποχώρηση από τη ΣΔ αν οι επαφές συνεχιστούν. Τα πράγματα παίρνουν ιδιαίτερα σοβαρή τροπή στο Βέλγιο, έδρα της ΣΔ, όπου μια ομάδα σοσιαλιστών ηγετών φέρεται να δηλώνει ότι “προτιμά τη ναζιστική Γερμανία από την ΕΣΣΔ”». Την ίδια στιγμή, διάφοροι επιφανείς ηγέτες της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, όπως οι Άντλερ, Άτλι και Σκέβελενς, επισκέπτονταν τη Δημοκρατική Ισπανία εκφωνώντας βαρύγδουπους, υποκριτικούς λόγους. «Σύντροφοι», διαβεβαίωνε ο Σκέβελενς απευθυνόμενος στη γαλλοβελγική ταξιαρχία, «σας ορκίζομαι ότι θα πάρετε όπλα!».40
ΔιαγραφήΑρχές του 1939 οι διεθνείς πιέσεις προς την κυβέρνηση του ισπανικού Λαϊκού Μετώπου (επικεφαλής της οποίας ήταν από τις 17 Μάη 1937 ο Σοσιαλιστής Χ. Νεγκρίν) έγιναν ακόμα πιο ασφυκτικές. Στις 10 Φλεβάρη, με τη διαμεσολάβηση των Βρετανών, οι δυνάμεις του Φράνκο κατέλαβαν τη νήσο Μινόρκα (η παράδοση μάλιστα έγινε πάνω στο βρετανικό θωρηκτό «Devonshire»), ενώ στις 14 Φλεβάρη η γαλλική κυβέρνηση αξίωσε με τελεσίγραφο την παράδοση της Μαδρίτης. Στις 27 Φλεβάρη, Γαλλία και Βρετανία αναγνώρισαν τη φασιστική Ισπανία διακόπτοντας τις διπλωματικές τους σχέσεις με την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Το ίδιο έπραξαν και μια σειρά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως το Εργατικό Κόμμα του Βελγίου. Στις 4-5 Μάρτη εκδηλώθηκε πραξικόπημα μ’ επικεφαλής το ηγετικό στέλεχος των Σοσιαλιστών Χ. Μπεστέιρο και το συνταγματάρχη Σ. Κασάντο. Με κεντρικό σύνθημα «κυβέρνηση χωρίς τους κομμουνιστές» οι Μπεστέιρο και Κασάντο σχημάτισαν μια «Εθνική Χούντα Άμυνας» η οποία, υπό το πρόσχημα της «έντιμης ειρήνης», άνοιξε τις πύλες της ισπανικής πρωτεύουσας στα φασιστικά στρατεύματα. Η Μαδρίτη έπεσε στις 28 Μάρτη 1939. Τρεις μέρες αργότερα -κι ενώ συντρίβονταν και οι τελευταίοι θύλακες αντίστασης- οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Σκανδιναβίας αναγνώρισαν «de jure» το φασιστικό καθεστώς.https://www.komep.gr/m-article/07cefc4a-f42a-11e9-95d7-3ed1504937da/ ΑΛΗΤΕΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ