Δεν υπάρχουν «σωτήρες»!

Αν υπάρχει μια «μομφή» που πιάνει τόπο, που δεν μπορεί να αξιοποιείται για θεατρινισμούς και κοκορομαχίες μέσα στη Βουλή, είναι αυτή που στρέφεται ενάντια στον πραγματικό ένοχο για τη βαρβαρότητα που ζει ο λαός: Ολες τις εκφράσεις μιας πολιτικής, μιας στρατηγικής που επειδή στηρίζει τους στόχους και τα σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων, επιτίθεται στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες. Είναι η πολιτική που υπηρετούν ενιαία και παρά τις «διαφορές» τους η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα. Αυτό προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τις λασπομαχίες και τη σκανδαλολογία.

Αντικειμενικά τέτοια «μομφή» καταθέτουν εργαζόμενοι, συνδικάτα και άλλοι φορείς του κινήματος που πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης για το μεροκάματο, το λαϊκό εισόδημα, την προστασία της υγείας, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Εκεί που οι εργαζόμενοι συγκρούονται με τα αφεντικά τους για να μην απολυθούν συνάδελφοί τους. Αλλά και εκεί που οι μεροκαματιάρηδες και βιοπαλαιστές βλέπουν από πρώτο χέρι ότι όσο περισσότερο «θωρακίζεται η οικονομία», όσο η ανάπτυξη «ξεπερνά τις προσδοκίες» και όσο ρέουν τα εκατομμύρια από το Ταμείο Ανάκαμψης, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η δική τους ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο, τόσο περισσότερο χτυπιέται το εισόδημά τους.

Πραγματική «μομφή» απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, που απαιτεί πεδίο «καθαρό» από εργαζόμενους με δικαιώματα, για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης, δίνουν οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ εδώ και δύο χρόνια. Η μάχη αυτή, που τώρα μπαίνει σε νέα κρίσιμη φάση και αφορά άμεσα το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή των εκατοντάδων εργαζομένων, αποκαλύπτει τις τεράστιες ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για την απαξίωση μιας στρατηγικού χαρακτήρα βιομηχανίας.

Δείχνει όμως και τι σημαίνει «αξιοποίηση» του ορυκτού πλούτου από τους επιχειρηματικούς ομίλους: Ανάλογα με το τι υπηρετεί την κερδοφορία τους, είτε υπονομεύουν τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες επιχειρήσεων όπως η ΛΑΡΚΟ, είτε τις αναπτύσσουν σε βάρος των εργαζομένων και της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, με ένταση της εκμετάλλευσης, απολύσεις, καταστροφή του περιβάλλοντος.

Οχι απλά «δυσπιστία», αλλά ουσιαστική αναμέτρηση με την εργοδοσία, τα κόμματα και τα συνδικαλιστικά τους φερέφωνα εκφράζει και ο αγώνας των λιμενεργατών της COSCO, που αποκαλύπτει από τι «υλικά» είναι φτιαγμένες οι εμβληματικές επενδύσεις, σαν αυτή που μετατρέπει τον Πειραιά σε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά λιμάνια της Ευρώπης: Εντατικοποίηση, εργατικά «ατυχήματα», μισθούς στα τάρταρα.

Συσπειρωμένοι στο σωματείο τους συνεχίζουν με αποφασιστικότητα τον αγώνα για να κατοχυρώσουν όσα πέτυχαν με προηγούμενες μεγάλες μάχες, αλλά και για Συλλογική τους Σύμβαση με αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Κι άλλοι αγώνες βρίσκονται αυτήν την περίοδο σε εξέλιξη, στέλνοντας αισιόδοξα μηνύματα. Οπως ο αγώνας που δίνουν εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές και φοιτητές για ανοιχτά και ασφαλή σχολεία και σχολές, για σύγχρονα μορφωτικά δικαιώματα. 'Η αυτός που δίνουν οι υγειονομικοί, μαζί με εκατοντάδες σωματεία και φορείς σε όλη τη χώρα, για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, μόνιμες προσλήψεις, επίταξη του ιδιωτικού τομέα, μέτρα προστασίας του λαού.

Με το καθεστώς - «ναρκοπέδιο» που έχουν διαμορφώσει όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, απειλώντας την ίδια τους την επιβίωση, αναμετρούνται και οι βιοπαλαιστές αγρότες. Απέναντί τους έχουν την αντιλαϊκή στρατηγική που τους ξεριζώνει από τα χωράφια, κάνει ασύμφορη την καλλιέργεια, ενισχύει τις μεγάλες καλλιέργειες και τα μονοπώλια του αγροτοδιατροφικού τομέα και εκτοξεύει το κόστος παραγωγής, ενώ ο λαός έχει ανάγκη από ποιοτικά και φθηνά προϊόντα.

Αν τη «γλιτώσουν» από τους υπέρογκους λογαριασμούς του ρεύματος, θα «χάσουν τη μάχη» από μια κακοκαιρία και τις ανύπαρκτες αποζημιώσεις. Και αν είναι τυχεροί με τον καιρό, θα «χάσουν» από τις εξευτελιστικές τιμές των προϊόντων και τα πανάκριβα αγροεφόδια. Γι' αυτά τα ζητήματα κλιμακώνουν τον αγώνα τους, με μπλόκα και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις.

Οι αγωνιστικές αυτές εστίες είναι ανάγκη να στηριχθούν με μαζική συμμετοχή και αλληλεγγύη. Προπάντων, είναι ανάγκη να πολλαπλασιαστούν, να «απλώσουν» σε κλάδους και χώρους δουλειάς. Απ' άκρη σ' άκρη της χώρας να δυναμώσει η καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής, που θυσιάζει τον λαό για τα κέρδη των λίγων, η μαχητική διεκδίκηση για σύγχρονα δικαιώματα και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.