«Προχώρα εργαζόμενε λαέ προχώρα μπροστά»

 Από τον Παναγιώτη Καραβασίλη, παλιό χρονογράφο της στήλης «Διακριτικά» του «Ριζοσπάστη», παραλάβαμε και δημοσιεύουμε δυο επετειακά κείμενα. Το ένα αφορά το θάνατο του Λένιν στις 21/1/1924 και το άλλο τον «Ματωμένο Γενάρη» του 1905 στην τσαρική Ρωσία.

Η επικαιρότητα του Λενινισμού...

«Ο άνεμος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος. Κράτα τον επαναστατικό ρυθμό./ Ο άνεμος παντού στον κόσμο./ Προχώρα εργαζόμενε λαέ./ Προχώρα μπροστά» (Αλεξάντερ Μπλοκ)

98 χρόνια από το θάνατο του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν (21 Γενάρη 1924). Το πλούσιο διαλεκτικό, επαναστατικό θεωρητικό του έργο είναι ολοζώντανο, νηφάλιο, σίγουρο γι' αυτό που προσέφερε, προσφέρει, στην ιστορία της πάλης ανόδου της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Αφιέρωσε τη ζωή του στην ανάπτυξη των επαναστατικών ιδεών. Το κοσμοϊστορικό γεγονός της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 ήταν η μεγάλη τομή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι πύρινες ιδέες του μεγάλου επαναστάτη καταγράφονται στην κλασική κοσμοθεωρία της εργατιάς. Ταυτίζονται οι ιδέες του μαρξισμού - λενινισμού γιατί άνοιξαν ένα καινούριο πεδίο. Κεφαλαιοποιήθηκαν ως ιστορικά αποθέματα, στη διαρκή εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας, των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων. Προώθησε παραπέρα το έργο των Μαρξ - Ένγκελς. Η ιστορική του Λένιν άποψη «Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι, ευτυχισμένοι. Πρώτοι χτυπήσαμε, γκρεμίσαμε, σ' ένα επίκαιρο σημείο της υδρογείου, αυτό το θηρίο, τον καπιταλισμό - που πνίγει στο αίμα, ρίχνει την ανθρωπότητα στην πείνα, στην αγριότητα, μα που μοιραία θα πεθάνει, αργά ή γρήγορα. Όσο κτηνώδης, θηριώδης κι αν είναι η λύσσα της αγωνίας του», επαληθεύεται σήμερα από τα εγκλήματα της «νέας τάξης» του αίματος του ιμπεριαλισμού.

Αυτή η επανάσταση των καταπιεσμένων, εκμεταλλευόμενων, είχε ηγέτη της τη μεγάλη προσωπικότητα. Τον ιδρυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο. Θεμελίωσε ότι το πέρασμα από τις ταξικές κοινωνίες στην κομμουνιστική - την αταξική κοινωνία, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας είναι έργο των μαζών. Οι θεωρητικές επεξεργασίες, μέσα από το συγγραφικό έργο του, ανέπτυξαν παραπέρα το μαρξισμό - τη φιλοσοφική σκέψη - την πολιτική οικονομία, τον επιστημονικό σοσιαλισμό ως κινητήριους μοχλούς, για την «έφοδο προς τον ουρανό». Ο ιστορικός πλούτος της λενινιστικής θεωρίας και πρακτικής είναι εν ισχύι. Αποτελεί ιδεολογικό όπλο για τη θεωρητική συγκρότηση της παγκόσμιας εργατικής τάξης στις σύγχρονες συνθήκες.

98 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν, το σοσιαλιστικό κράτος που αυτός ίδρυσε, βρίσκεται διαλυμένο, με κυρίαρχο τον καπιταλισμό. Οι εργαζόμενοι όλου του πλανήτη ζουν σε συνθήκες βαρβαρότητας. Ο ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός έχει εξαπολύσει μια ξέφρενη επίθεση παντού, σε βάρος του προλεταριάτου, των λαών. Αλλά αυτή η ιστορική «παρένθεση» του καπιταλισμού μπορεί να εξαφανιστεί. Τη νιώθουν ως δύναμη εκμετάλλευσης, ανισότητας τα δισεκατομμύρια των «κολασμένων» της Γης. Το τιτάνιο έργο του Λένιν είναι ικανό να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Να αναλύσει τις δυσκολίες, συσσωρευμένες αδράνειες που ξεκίνησαν με την καπιταλιστική παλινόρθωση. Να βρούμε πάλι το βηματισμό μας στην αίσθηση της τρομακτικής ισχύος που κρύβουν ιστορικά οι άνθρωποι. Να φυσήξει ο επαναστατικός άνεμος, όπως τότε.

Ο λενινισμός φωτίζει τους νέους αγώνες. Η ξέφρενη αντικομμουνιστική υστερία, η κατασυκοφάντηση της Ιστορίας, του κομμουνιστικού κινήματος δεν θα μπορέσουν να φράξουν το δρόμο των καταπιεσμένων. Στη μακρόχρονη πορεία της Ιστορίας υπάρχουν πισωγυρίσματα. Ο Λένιν έλεγε: «Αν μελετήσουμε την ουσία του ζητήματος, θα δούμε πως δε συνέβη ποτέ στην Ιστορία ένας νέος τρόπος παραγωγής να επιβληθεί με το πρώτο - χωρίς μια μακρόχρονη περίοδο αποτυχιών - λαθών - υποχωρήσεων...». Για να καταλήξει αποφθεγματικά: «Δεν είναι τόσο επικίνδυνη η ήττα, όσο επικίνδυνος είναι ο φόβος ν' αναγνωρίσεις την ήττα σου. Ο φόβος να βγάλεις απ' εδώ τα συμπεράσματά σου». Γιατί Αρετή είναι ν' αγωνίζεσαι για την ευτυχία των αδικημένων.

Ο «ματωμένος Γενάρης»

«Στις πόλεις στους καιρούς της αναστάτωσης, όταν επικρατούσε πείνα, με τους ανθρώπους αναμείχθηκα στους καιρούς της αναταραχής. Και εξεγέρθηκα μ' αυτούς, έτσι παρήλθε ο χρόνος μου, που μου εδόθη επί Γης» (Μπέρτολτ Μπρεχτ).

Η Γερμανία στην αρχή του Μεσοπολέμου. Εκατομμύρια προλετάριοι πέθαναν στα χαρακώματα στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ήττα και η Συνθήκη των Βερσαλλιών διαμόρφωσαν τα γεγονότα που συνέβησαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αυτοκρατορία και ο «θεός» όπου ορκιζόταν η αστική τάξη έπνεαν τα λοίσθια. Η ατμόσφαιρα της μαύρης αγοράς, ο πληθωρισμός και η ανεργία, η πείνα και οι αρρώστιες ήταν το νέο πρόσωπο της Γερμανίας. Οι ουρές για ένα κομμάτι ψωμί και οι θάνατοι από ασιτία πολλαπλασιάζονται. Το Νοέμβρη του 1918 κάτω από τη λαϊκή εξέγερση - η πρωσική κυβέρνηση αποσύρεται - ο Κάιζερ παραιτείται. Ο σοσιαλδημοκράτης Φρίντριχ Έμπερτ (δίδει σανίδα σωτηρίας) αντικαθιστά τον καγκελάριο Μπάντεν. Ο Σάιντεμαν, το άλλο παιδί της αστικής τάξης, από το βήμα του Ράιχσταγκ ανακηρύσσει τη «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης. Μαζί με τον Νόσκε (σοσιαλδημοκράτες) καταδικάζουν τη γενική απεργία των εργατών...

Οι μόνες φωνές αντίστασης ήταν οι Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Φραντς Μέριγκ, Κλάρα Τσέτκιν, Χέρμαν και Κέτε Ντούρνκερ, Βίλχελμ Πικ, που από το 1914, απέναντι στο γερμανικό μιλιταρισμό, συγκροτούν τη διεθνή ομάδα «Σπάρτακος» (εις ανάμνηση της εξέγερσης των δούλων κατά της Ρώμης). Σ' αυτήν την επαναστατική κίνηση προσχωρεί το Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας (ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1917). Διαπνέονται από τις ιδέες της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης που άνοιγε νέα δεδομένα στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Ο γερμανικός στρατός εξαπολύει επίθεση οικονομική, στρατιωτική κατά της Σοβιετικής Ρωσίας. Ο Κόκκινος Στρατός με την καθοδήγηση του μπολσεβικικού κόμματος αντιστέκεται. Η στρατιωτική μηχανή της Γερμανίας δηλώνει ότι δεν μπορεί να κερδηθεί ο πόλεμος στη Ρωσία. Το γερμανικό κατεστημένο κλονίζεται. Αναζητά συμμαχίες. Ο «Σπάρτακος» καταγγέλλει ότι επιχειρείται η «ανανέωση» του αστικού συστήματος. Οι συγκρούσεις διευρύνονται σ' όλα τα επίπεδα των ταξικών αγώνων. Ο Άιχορν (αστυνομικός διευθυντής), «κατηγορούμενος» για συνεργασία με τους Σπαρτακιστές, αντικαθίσταται απ' τον Νόσκε, σχεδιαστή της τρομοκρατίας και της «αποκατάστασης της τάξης». Τα τάγματα εφόδου -οι Freecorps (απόμαχοι στρατιώτες) χτυπούν αλύπητα- σπέρνουν το θάνατο. Το Νοέμβρη του 1918 το Βερολίνο ήταν επαναστατημένο. Πέφτει στα χέρια των επαναστατών. Το Δεκέμβρη του 1918 ιδρύεται το ΚΚ Γερμανίας. Οι επαναστατημένοι εργάτες, ναύτες, στρατιώτες ήταν η μαγιά του. Η αστική τάξη ζήτησε βοήθεια από τους σοσιαλδημοκράτες και της δόθηκε!!!

Από τις 7 έως τις 15 Γενάρη του 1919 γίνονται οδομαχίες σ' όλο το Βερολίνο. Οι αντεπαναστάτες και με τη βοήθεια του ξένου κεφαλαίου νικούν τους επαναστάτες. Δολοφονούνται ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η «κόκκινη» Ρόζα Λούξεμπουργκ. Με δολοφονίες - φυλακές και εξορίες και το αίμα των παιδιών του προλεταριάτου συνεχίστηκε η πορεία του πρωθυπουργού Έμπερτ και του Σάιντεμαν. Οι όποιες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος τσακίζονται. Η ιστορία της ανόδου του φασισμού είναι εν εξελίξει από το 1919 έως το 1933 (άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία). Από το 1923 έως το 1929 το γερμανικό κατεστημένο απολαμβάνει τα αγαθά του «φιλελευθερισμού», ενώ οι λαϊκές τάξεις βυθίζονται στη φτώχεια. Το 1929 με το «κραχ», οι χιλιάδες άνεργοι πολλαπλασιάζονται. Η αστική τάξη οδηγεί στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (Γενάρης 1933), με 10 εκατομμύρια άνεργους στη Γερμανία και δεινά γι' όλον τον κόσμο.

«Γιατί, αλήθεια φίλοι μου, πέστε μου τι άλλο είναι λοιπόν η παντοδυναμία απ' την απέραντη τούτη δίψα. Να 'σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια» (Τάσος Λειβαδίτης)

Η 22η (9η) του Γενάρη του 1905 έχει καταγραφεί στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος ως η «άγνωστη επανάσταση» ή «ματωμένη Κυριακή» της Πετρούπολης. Είχαν προηγηθεί δεκάδες μικρές εξεγέρσεις κατά του στυγερού τσαρικού καθεστώτος. Στην πρωτοπορία ήταν τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, εργάτες - αγρότες και διανοούμενοι που στέναζαν κάτω από το βούρδουλα της απολυταρχίας. Πνίγηκαν όλες στο αίμα. Ο τσαρικός δεσποτισμός είχε επιβληθεί κατά κράτος - με οργανωμένη την αστυνομική μηχανή και τις μυστικές υπηρεσίες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Ο λιμός και ο λοιμός ήταν επιστέγασμα που μαζί με τη θνησιμότητα, που έφτανε στο 30%, συμπλήρωναν την εικόνα της Ρωσίας. Σ' αυτήν την κατάσταση βρέθηκαν το Γενάρη του 1905 140.000 εργάτες που βάδισαν με σφιγμένες τις γροθιές από απελπισία προς τα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου, έχοντας επικεφαλής τον ιερέα Γκαπόν - όπως αποδείχτηκε ιστορικά, είχε σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες.

Η ιστορική «γενική δοκιμή» του Κόκκινου Οχτώβρη, δώδεκα χρόνια μετά, ήταν σε εξέλιξη απ' τα πράγματα. Η εκμετάλλευση των εργατών στο εργοστάσιο «Πουτίλοφ» στην Πετρούπολη και οι απολύσεις εργατών κορύφωσαν τις κινητοποιήσεις των «κολασμένων». Με επικεφαλής τους πυρήνες των μπολσεβίκων, που αποκάλυψαν το ρόλο του Γκαπόν, έβαλαν τη φωτιά και ενημέρωναν τους εξαθλιωμένους εργάτες: «Η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να έρθει αν είναι έργο των εργατών. Μην περιμένετε την ελευθερία ούτε από τους παπάδες, ούτε από τους τσάρους» έγραφαν στην κόκκινη προκήρυξή τους. Ο τσάρος Νικόλαος ο Β΄ έπνιξε στο αίμα τους εξεγερμένους προλετάριους. Πάνω από 1.500 εξαθλιωμένοι σκοτώθηκαν από τις ορδές του στρατού και της αστυνομίας, ενώ χιλιάδες τραυματίστηκαν. Έβαλαν οι προλετάριοι με τα σώματά τους και το αίμα τους τα πρώτα θεμέλια για τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917. Σε μια εποχή που οι βιομηχανικοί εργάτες διπλασιάζονται στη Ρωσία (1887-1910) μετά τη «ματωμένη Κυριακή» ολοκληρώνεται το ιστορικό πλαίσιο της εξέλιξης. Μπαίνουν τα θεμέλια για τη γέννηση των πρωτοπόρων Σοβιέτ ως μηχανισμών της λαϊκής εξουσίας των εργατών και της αγροτιάς.

Η επανάσταση του 1905 μπορεί να «έκλεισε» υπέρ της αντίδρασης, αλλά ο ιστορικός κύκλος έμελλε να κλείσει υπέρ των επαναστατικών λαϊκών δυνάμεων το 1917: «Ήταν μία γενική δοκιμή... χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917... Η επαναστατική διαπαιδαγώγηση του προλεταριάτου προχώρησε μέσα σε μία μέρα τόσο όσο δε θα μπορούσε να προχωρήσει μέσα σε μήνες και χρόνια άχαρης, συνηθισμένης κακομοίρικης ζωής... Κάθε μήνας αυτής της περιόδου ισοδυναμούσε, από την εκμάθηση των βάσεων της πολιτικής επιστήμης -και από τις μάζες και από τους αρχηγούς και από τις τάξεις και από τα κόμματα- με ένα χρόνο "ειρηνικής συνταγματικής ανάπτυξης"» («Άπαντα» Λένιν). Εκατόν δεκαεπτά χρόνια από τη «ματωμένη Κυριακή» του 1905 στη Ρωσία η ιστορία διδάσκει ότι ο κινητήριος μοχλός της παραμένει το προλεταριάτο, επικεφαλής των εξελίξεων. Ακόμη περισσότερο σήμερα, καθώς η εντεινόμενη συνεχώς βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού πλήττει βάναυσα τους λαούς.