Εξοπλισμοί – Μύθοι και πραγματικότητα

Στις 15 Φεβρουαρίου 2022, εγκρίθηκε στη βουλή, η προμήθεια τριών φρεγατών τύπου Belharra από τη Γαλλία, έξι επιπλέον πολεμικών αεροσκαφών τύπου Rafale, επίσης από τη Γαλλία, και  44 τορπιλών βαρέως τύπου από τη Γερμανία για τα υποβρύχια 214 του Πολεμικού Ναυτικού.

Η κυβέρνηση καλλιέργησε ένα πανηγυρικό κλίμα, διαρρέοντας μέσω -πολιτικής και στρατιωτικής προέλευσης- δηλώσεων ότι με αυτά τα εξοπλιστικά προγράμματα, περίπου, θα εξουδετερωθούν οι διαγραφόμενες απειλές, απόρροια της μέχρι σήμερα υφιστάμενης τουρκικής επιθετικότητας. Η θέση αυτή, είναι απολύτως ατεκμηρίωτη, χωρίς κανείς σοβαρός αναλυτής να την έχει υποστηρίξει μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, γίνεται εμφανές απ’ τις τουρκικές αντιδράσεις ότι αυτές οι προμήθειες οπλικών συστημάτων, αποτελούν το έναυσμα ενός νέου κύκλου εξοπλισμών, ένθεν κακείθεν του Αιγαίου, με μόνο φυσικά κερδισμένο το ΝΑΤΟ, που επιχαίρει βλέποντας τη Ν/Α του πτέρυγα στην κυριολεξία να γιγαντώνεται.

Το ΚΚΕ δεν συμμετείχε σ’ αυτή την παραπλανητική φιέστα. Αντίθετα, με απόλυτο αίσθημα ευθύνης απέναντι στον λαό, καταδεικνύει και αποδεικνύει ότι οι πολυδιαφημιζόμενοι εξοπλισμοί, που εξοφλήθηκαν με «ανταλλάξιμο» προϊόν τον ιδρώτα των εργαζομένων, η κυβέρνηση τους «καταθέτει» στην ενίσχυση της επιθετικής ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής, με τη σύμφωνη γνώμη και των άλλων κομμάτων.

Για το ΚΚΕ ποτέ δεν μπήκε δίλημμα, αποκομμένο από άλλες παραμέτρους, «εξοπλισμοί ή όχι;». Αντίθετα, αυτό που διαμορφώνει τη στάση του είναι ο προβληματισμός ανάμεσα στο τι είδη εξοπλισμών απαιτούνται, με τι προσανατολισμό, για να καλύψουν ποιες ανάγκες; Είναι αυτά ακριβώς τα κριτήρια που αποτέλεσαν και αποτελούν οδηγό στις τοποθετήσεις του γενικά στα εξοπλιστικά. Με βάση αυτά τα στοιχεία καθορίστηκε και η στάση απέναντι στην προμήθεια και των τριών φρεγατών Belharra, των έξι πολεμικών αεροσκαφών τύπου Rafale και  των 44 τορπιλών.

Σε αντιδιαστολή με τις θέσεις του ΚΚΕ, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, κλπ), στηρίζουν ασμένως κάθε εξοπλιστικό πρόγραμμα και οι όποιες δήθεν διαφοροποιήσεις τους, σε επιμέρους τεχνικά θέματα, μάλλον αποτελούν μια μάταιη προσπάθεια άρθρωσης ενός ψευδεπίγραφου, παραπλανητικού, αντιπολιτευτικού λόγου.

Αναλύοντας τη στάση όλων αυτών, γεννούνται κάποια λογικά ερωτήματα. Για παράδειγμα: Ποιος απ’ αυτούς, ενώ συμφωνούν σε κάθε προμήθεια οπλικών συστημάτων, αναδεικνύει το θέμα ότι το ΝΑΤΟ στον νέο σχεδιασμό του, έχει εκφρασμένο στόχο την επέκταση της δράσης του σε όλη την υδρόγειο, ανταγωνιζόμενο τη Ρωσία και την Κίνα; Η απάντηση είναι «κανείς».

Ή, πως είναι δυνατόν να συμμετέχουν αυτά τα κόμματα σε συζητήσεις για ανάγκη πολεμικών εξοπλισμών, συσκοτίζοντας όμως επιδέξια ότι η εξίσωση αυτή περιλαμβάνει έναν κομβικό παράγοντα: Όπως η Ελλάδα είναι χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία και ότι το ΝΑΤΟ τρίβει τα χέρια του, όταν εξοπλίζεται σαν «αστακός» η Ν/Α πτέρυγά του;

Πώς είναι δυνατόν τέλος, να συζητούν για τα εξοπλιστικά, κάνοντας ότι αγνοούν αυτό που και οι πέτρες γνωρίζουν. Δηλαδή, ότι μοναδικός στόχος της άρχουσας τάξης της Ελλάδας είναι η γεωστρατηγική αναβάθμιση των συμφερόντων της στην περιοχή των Βαλκανίων, της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής κ.λ.π. Ένας στόχος όμως, που βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Απ’ την άλλη, είναι κι αυτοί που αναρωτιούνται: «Γιατί άραγε το ΚΚΕ τάσσεται ενάντια στους εξοπλισμούς της χώρας»; «Αν δεν προχωρήσουμε σε εξοπλισμούς, τότε πώς θα υπερασπιστούμε τα σύνορά μας»; «Με ποια όπλα»; «Αναγνωρίζουμε τα θολά, ωφελιμιστικά κριτήρια των Γάλλων και των Αμερικανών που ''στέκονται'' δίπλα μας, αλλά πώς θα υπερασπιστούμε τα σύνορά μας από την Τουρκία; Με ποιον εξοπλισμό»;

Σίγουρα αυτά είναι σημαντικά ερωτήματα, που όμως ακόμη κι όταν τίθενται καλοπροαίρετα, είναι απολύτως παραπλανητικά. Κι αυτό γιατί εστιάζουν στο αποτέλεσμα και όχι στις αιτίες, αγνοώντας σε κάθε περίπτωση κρίσιμα ζητήματα.

Αγνοούν ότι η χώρα μας και ο λαός μας κινδυνεύουν από μια γείτονα και «σύμμαχο χώρα» στο ΝΑΤΟ. Ότι στη συμμαχία αυτή, ο ένας «σύμμαχος» κινδυνεύει από τον άλλο. Ότι στην ίδια «συμμαχία», κάποιοι «σύμμαχοι» (π.χ. ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία), εξοπλίζουν κάποιους άλλους «συμμάχους» (π.χ. Ελλάδα, Τουρκία), για το ενδεχόμενο να βρεθούν σε αναμεταξύ τους πολεμική σύρραξη. Ότι το ΝΑΤΟ είναι αυτό που κάνει «πλάτες» στην επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης και δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο. Ότι οι ΗΠΑ είναι που δηλώνουν ότι η Τουρκία είναι πολύτιμος εταίρος στο ΝΑΤΟ,, ενώ την ίδια ώρα δηλώνουν πως φοβούνται για «ατύχημα στο Αιγαίο». Όμως, αν κινδυνεύουμε ενώ βρισκόμαστε σε αυτήν τη «συμμαχία», που αντικειμενικά κινδυνεύουμε, τότε γιατί εξακολουθούμε να είμαστε σ’ αυτή; 

Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι γιατί έτσι επιβάλλουν τα συμφέροντα και η επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης. Μιας τάξης, που ήδη συμμετέχει με δεκάδες αποστολές ενόπλων δυνάμεων εκτός συνόρων, προσδοκώντας οφέλη, κατά κανόνα βουτηγμένα στο αίμα, για το μεγάλο κεφάλαιο.

Τελικά, δεν είναι οι υπέρογκοι εξοπλισμοί, ο καθοριστικός παράγοντας που θα διασφαλίσει την ειρήνη και την ασφάλεια των δύο λαών. Το κύριο, το πρωταρχικό είναι στα χέρια ποιανού βρίσκονται αυτοί οι εξοπλισμοί και για ποιους σκοπούς αξιοποιούνται!

Ας βάλουμε, λοιπόν, «το άλογο μπροστά από το κάρο». Τώρα απαιτείται απεγκλωβισμός από τα σχέδια των ΗΠΑ, από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σύγκρουση με τα συμφέροντα και την εξουσία της ολιγαρχίας του πλούτου, για να μπορέσουμε πραγματικά να προασπίσουμε την ειρήνη, τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, την ασφάλεια και ευημερία του λαού.

Του Νίκου Παπαναστάση, αντισυνταγματάρχη ε.α., βουλευτή του ΚΚΕ (το άρθρο αναδημοσιεύεται από το «pontiki.gr»)