Τα κοράκια...

«Η ειρήνη στην ήπειρό μας έχει γίνει θρύψαλα» δήλωσε ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, αξιοποιώντας την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία για να ξεπλύνει τα διαχρονικά εγκλήματα του ιμπεριαλισμού. Αλήθεια, τώρα είναι η πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που στο έδαφος της Ευρώπης την ιμπεριαλιστική ειρήνη διαδέχεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος; Ποιος ξεχνάει τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, τα κράτη - προτεκτοράτα που έστησαν στα Βαλκάνια, εξάπτοντας μεταξύ άλλων και τα εθνικιστικά πάθη;`Η μήπως το υπόβαθρο της ΝΑΤΟικής αυτής επέμβασης ήταν διαφορετικό από αυτό της ρώσικης εισβολής στην Ουκρανία; Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, πίσω από αφορμές και προσχήματα βρίσκονται οι ανταγωνισμοί ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων Ενέργειας, των αγορών, των σφαιρών επιρροής. Αυτοί είναι που οπλίζουν τα ντουφέκια, όταν δεν χωράνε πλέον στα όρια παρωχημένων συμβιβασμών.

... έπιασαν σφουγγάρι

Μήπως όμως είναι λιγότερο καταστροφικοί για τους λαούς οι πόλεμοι που γίνονται εκτός ευρωπαϊκού εδάφους, στη Συρία, στο Ιράκ παλιότερα, στο Αφγανιστάν, στο Σαχέλ και όπου αλλού; Κι εκεί οι πρωταγωνιστές παραμένουν ίδιοι: Οι ανταγωνισμοί, η προσπάθεια της μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης να ανακόψει την επιρροή της άλλης, να αποσπάσει μεγαλύτερο κομμάτι από τη μοιρασιά της λείας. Ιδιοι παραμένουν όμως και οι χαμένοι: Οι λαοί, που πληρώνουν ακριβά και με πολλούς τρόπους τις συνέπειες των πολέμων. Πάει πολύ λοιπόν τα κοράκια να μιλάνε για «ειρήνη» και να παρουσιάζουν το ΝΑΤΟ ως «εγγυητή» της, θέλοντας να «σβήσουν σαν σφουγγάρι» ότι ο πόλεμος είναι στο DNA του σάπιου καπιταλισμού και ότι μόνο με την ανατροπή του θα «πεθάνει».

Νούμερο ένα

Τον «ιστορικό αναθεωρητισμό» της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία δείχνουν διάφοροι αυτές τις μέρες ως το «κακό παράδειγμα» που μπορεί «να ανοίξει την όρεξη» της Τουρκίας για να επιβάλει ντε φάκτο «λύσεις» στο Αιγαίο και στο Κυπριακό. Γι' αυτό χτυπάνε καμπανάκι, να επιταχύνει η Ελλάδα τους συμβιβασμούς στα Ελληνοτουρκικά, πάνω στην ευρωατλαντική «πλατφόρμα διαλόγου», πριν βρεθεί αντιμέτωπη με ανεπίστρεπτα τετελεσμένα. Τέτοιες αναλύσεις, όσο «ιντριγκαδόρικες» κι αν είναι, βγάζουν εντελώς από το κάδρο την εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς - μαζί με τη «σύμμαχο» Τουρκία - ως τον «νούμερο ένα» κίνδυνο για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου. Μια ματιά να ρίξει κανείς στις τοποθετήσεις των οπαδών της «ΝΑΤΟικής συνοχής», θα καταλάβει προς τα πού θέλουν να σπρώξουν τα πράγματα. Διερωτώνται για παράδειγμα αν μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, με τη Ρωσία να προελαύνει στην Ουκρανία, είναι καλό για την Ελλάδα να παραμένει ασταθής η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, εξαιτίας των τριβών στα Ελληνοτουρκικά. `Η αν το ΝΑΤΟ μπορεί να εξασφαλίσει τη «συλλογική ασφάλεια» χωρίς την Τουρκία αγκιστρωμένη στο «δυτικό στρατόπεδο», ειδικά τώρα που η Ρωσία δείχνει τα δόντια της. Με τέτοια κάλπικα διλήμματα για τον λαό, φτιάχνουν κλίμα «κατεπείγοντος» για διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τη βαθιά υποκρισία τους για τις επικίνδυνες εξελίξεις στην Ουκρανία.