Οι «αντοχές της οικονομίας»

«Τέρμα το φθηνό χρήμα» διαμηνύει η κυβέρνηση και προαναγγέλλει επιστροφή σε «σφιχτή δημοσιονομική πολιτική», με απαγορευτικό στην «παροχολογία», επειδή «δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα»! Κουνάει με θράσος το δάκτυλο στον λαό, ενώ δεν κέρδισε τίποτα από το «φτηνό χρήμα» που καταβρόχθισαν τα μονοπώλια, με τη χαλάρωση του «Συμφώνου Σταθερότητας», τα χαμηλά επιτόκια και τον φτηνό δανεισμό τα προηγούμενα δυο χρόνια.

Αντίθετα, το πληρώνει διπλά και τρίδιπλα: Με την απογείωση του πληθωρισμού και την ακρίβεια στο ρεύμα και στα άλλα βασικά αγαθά. Με τους 250 και πλέον αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, που πρόσθεσε η ΝΔ σ' αυτούς των προηγούμενων κυβερνήσεων. Με 5 δισ. επιπλέον φόρους που προβλέπονται στον προϋπολογισμό του 2022, ως «γέφυρα» για επιστροφή στα πρωτογενή πλεονάσματα από τον επόμενο χρόνο. Με τα νέα χαράτσια στο όνομα της «πράσινης μετάβασης».

Ακόμα και τα ελάχιστα που δόθηκαν ως επιδόματα και διευκολύνσεις στα λαϊκά στρώματα μέσα στην πανδημία και στην κρίση (π.χ. επιστρεπτέες προκαταβολές στους βιοπαλαιστές ΕΒΕ, παράταση στην απόδοση των φόρων), τους τα παίρνουν πίσω πολλαπλάσια από άλλη τσέπη.

Οσο για την «παροχολογία», το μήνυμα είναι διπλό: Από τη μια στον λαό, ότι οι δίκαιες διεκδικήσεις του για ουσιαστικά μέτρα στήριξης του εισοδήματος από την ακρίβεια, για αξιοπρεπείς αυξήσεις στους μισθούς, για ενίσχυση του συστήματος Υγείας απέναντι στην πανδημία που καλπάζει, για εγγυημένες τιμές στα αγροτικά προϊόντα, βρίσκονται εκτός των δημοσιονομικών στόχων και των «αντοχών της οικονομίας», άρα απορρίπτονται ασυζητητί.

Από την άλλη στο κεφάλαιο, στην ΕΕ και στις διεθνείς αγορές του χρήματος, ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι είναι αναγκαίο για να συγκρατηθεί το κρατικό χρέος - που μεγάλωσε εξαιτίας των φοροαπαλλαγών, των επιδοτήσεων και των άλλων μέτρων στήριξης στις μεγάλες επιχειρήσεις - επειδή αυξάνει το κόστος δανεισμού και βάζει «τρικλοποδιές» στην ανάπτυξη.

Τον ίδιο στόχο, της δημοσιονομικής προσαρμογής, ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη, υπερασπίζονται επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, με τον πρώτο να ζητάει «ισοσκελισμό του προϋπολογισμού σε βάθος χρόνου, όχι σε ενάμιση χρόνο». Δηλαδή να πληρώσει ο λαός ...σε περισσότερες δόσεις τα σπασμένα για το κεφάλαιο, για να μην απειληθεί η «κοινωνική συνοχή»! Αυτή είναι η πρότασή του για «δίκαιη ανάπτυξη».

Διαβεβαιώνει ακόμα το κεφάλαιο και την ΕΕ ότι οι προτάσεις του για την ακρίβεια είναι «μία προς μία κοστολογημένες» και μόνο προσωρινές, ενώ θεωρεί δεδομένο - σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα τον Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ - ότι «κάποια στιγμή θα επιστρέψουν οι δημοσιονομικοί περιορισμοί», προετοιμάζοντας τον λαό ότι «τότε τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα για την ακρίβεια, «στα όρια» όμως όσων προβλέπονται από την ΕΕ, ενώ και στο ζήτημα των μισθών διαβεβαιώνει ότι ο κατώτερος θα συνεχίσει να καθορίζεται με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, που «εγγυάται» την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, καθηλώνοντας και συρρικνώνοντας ακόμα περισσότερο τον μέσο μισθό.

«Λεφτόδεντρα» επομένως δεν υπάρχουν, αλλά αυτό ισχύει μόνο για τις λαϊκές ανάγκες, όχι για τα μονοπώλια. Οι προσδοκίες και οι διεκδικήσεις του λαού θα πρέπει να περιορίζονται ανάμεσα στη μιζέρια και στο τίποτα, όπως επιτάσσουν «οι αντοχές της οικονομίας», ενώ οι δεσμεύσεις στο κεφάλαιο δεν έχουν ταβάνι: Είναι τα δεκάδες δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, που μαζί με τα αντιλαϊκά του προαπαιτούμενα αποτελούν το κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα όλων των αστικών κομμάτων, χαλκεύοντας ένα νέο μνημόνιο διαρκείας στον λαό. Είναι τα 11 δισ. του αναπτυξιακού νόμου, που επεκτείνει τα «κίνητρα» για τους ομίλους, σε συνέχεια όσων προέβλεπε ο προηγούμενος του ΣΥΡΙΖΑ.

Παλιοί και νέοι σωτήρες δεν έχουν τίποτα να πουν στον λαό. Διέξοδος υπάρχει μόνο στον δικό του αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική που στηρίζει τα κέρδη του. Η διέξοδος βρίσκεται έξω από τις «αντοχές της οικονομίας» και τους σιδερένιους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην οργάνωση της αντεπίθεσης για την ανατροπή τους.