Κινητοποίηση στη ΛΑΡΚΟ

Π. Πολίτης: Τώρα είναι η ώρα να επιτεθούμε για να εξασφαλιστεί η εργασία μας

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες εκπρόσωποι σωματείων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων, συλλόγων και λαϊκών φορέων, απλοί εργαζόμενοι από όλη τη χώρα, δημοσιογράφοι, πολιτικά κόμματα, Δήμοι και Περιφέρεια.

Τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ, οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες, οι γονείς και τα παιδιά μας, οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής μας, με συγκίνηση και από καρδιάς σας καλωσορίζουμε και σας ευχαριστούμε για την τιμή και την ανταπόκριση στο κάλεσμα μας.

Έχουν περάσει 2 χρόνια, 2 μήνες και 7 ημέρες από τη σύσκεψη που πραγματοποιήσαμε σε αυτόν εδώ το χώρο και αποφασίσαμε να δώσουμε τα χέρια, να δημιουργήσουμε μέτωπο υπεράσπισης της συνέχισης της ενιαίας λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η αντοχή που έχουμε δείξει οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ μέσα σε αυτά τα 2 είναι αποτέλεσμα της αλληλεγγύης. Η μεγάλη συμμετοχή σήμερα όπου έχει μετατρέψει αυτή τη σύσκεψη σε ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο, αποδεικνύει ότι ο “σπόρος” ενότητας που ρίξαμε έχει “καρποφορήσει”. Ο στόχος να παραμείνουμε “ενωμένοι σαν το μελίσσι” μέχρι το τέλος, επιτευχτεί.

Αμυνθήκαμε σαν το μελίσσι και τώρα είναι η ώρα να επιτεθούμε, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η εργασία μας και να μπορούμε να εργαστούμε ξανά σαν το μελίσσι.

Τώρα πρέπει να κάνουμε άλλο ένα αισιόδοξο βήμα μπρος. Πρέπει να είναι επιτυχής η επίθεση, όπως η άμυνα. Η κυψέλη των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ πρέπει να συντονιστεί, να ενωθεί ακόμη πιο αποφασιστικά με άλλες κυψέλες, όπως των εργαζομένων στα Πετρέλαια Καβάλας, στα Λιπάσματα, στην COSCO, στον Βαρβαρέσο και οποία άλλη κυψέλη αντίστασης και αποφασιστικότητας αυτή την χρονική περίοδο δίνει την μάχη για να έχει δουλειά, διεκδικεί να γευτεί λίγο από το μέλι που παράγει.

Σε αυτή την κατεύθυνση, οι Ομοσπονδίες μας, τα Εργατικά Κέντρα, πρέπει να είναι αρωγοί συντονισμού και αποφασιστικότητας. Δεν χωρούν αυτήν την ώρα οι επιμέρους διαφορές στο ζωντανό συνδικαλιστικό κίνημα.

Στην ΛΑΡΚΟ, δεν θα είχαμε αντέξει αν δεν είχαμε παραμερίσει τις διαφορές, αν δεν είχαμε προτάξει την ταξική ενότητα. Ότι και να πιστεύουμε, όπως και να τοποθετούμαστε ο καθένας πολιτικά και συνδικαλιστικά, μας ενώνει η εργασία, το μεροκάματο, το αίμα, οι επαγγελματικές ασθένειες των συναδέλφων μας.

Συνάδελφοι και φίλοι

Δεν θα κουράσουμε για την ΛΑΡΚΟ αναπαράγοντας τις ευθύνες όλων όσων κυβέρνησαν διαχρονικά. Άλλωστε όλοι το παραδέχονται ότι έχουν ευθύνες. Ο τσακωμός μεταξύ τους είναι στα επιμέρους και επικεντρώνεται στη διαχείριση που έκαναν οι διοικήσεις της ΛΑΡΚΟ.

Η αλήθεια είναι όμως ότι υπήρξαν διοικήσεις, με όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, που προσπάθησαν να βγάλουν τη ΛΑΡΚΟ από αυτό το τέλμα, αλλά οι πολιτικοί φραγμοί που έμπαιναν, κυρίως ως προς το ζήτημα των “κρατικών ενισχύσεων”, το κόστος ενέργειας και τον περιορισμό να μην αναπτυχθεί η ΛΑΡΚΟ στην παραπέρα καθετοποίηση της παραγωγής με μονάδα ανοξείδωτου χάλυβα, δεν άφηναν περιθώρια.

Δεν λέμε ότι οι διοικήσεις γενικά δεν ήταν εκτελεστικά όργανα αυτών που τους διόρισαν. Είναι. Λέμε ότι υπήρξαν άνθρωποι που ήθελαν, προσπάθησαν, αλλά δεν μπορούσαν γιατί υπήρξαν πολιτικοί φραγμοί που έχουν μπει για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Από αυτή την άποψη δεν έχει αξία σήμερα να σπαταλήσουμε το χρόνο μας για να αναπαράγουμε για το πρόστιμο των κρατικών ενισχύσεων, το χρέος στην ΔΕΗ, την πλήρη απαξίωση και το γκρέμισμα της ΛΑΡΚΟ μέσα σε αυτά τα δύο έτη που οι τιμές του νικελίου είναι στα ύψη.

Όλα αυτά με τεκμηριωμένες εκατοντάδες παρεμβάσεις, γραπτές και προφορικές τα έχουμε αποκαλύψει και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Άλλωστε μια ματιά, ακόμη και έξω από τα συρματοπλέγματα, είναι χιλιάδες λέξεις. Αυτή την στιγμή, δεν κάνουμε απεργία και το εργοστάσιο είναι σε ισχύ ασφαλείας και αν δεν φέρουν άζωτο θα το σβήσουν. Είναι στα πρόθυρα να σβήσει από το οτιδήποτε, από την έλλειψη μιας βίδας, μέχρι το γενικό, να το πω έτσι, κλατάρισμα.

Αγωνιζόμαστε και συνεχίζουμε να το κρατάμε σε λειτουργία με την εργασία μας, βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή μας, γιατί θέλουμε την ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, γιατί η ΛΑΡΚΟ είναι η ζωή και το σπίτι μας.

Μας έχουν πει ότι θα το κλείσουν, θα μας απολύσουν όλους, θα μας ξεσπιτώσουν και εμείς δεν έχουμε επιλέξει την παράδοση και την φυγή. Με το χιονιά κάτσαμε 24, έως και 48 ώρες μέσα για να μην σβήσει. Καθημερινά, μέρα νύχτα οι τεχνίτες τις τελευταίες μέρες, με υλικά και εξοπλισμό τα ψέματα επισκεύαζαν την μονάδα παραγωγής οξυγόνου.

Από πού θα μας βγάλουν έξω; Βουτούν την γλώσσα στο μυαλό τους πριν μιλήσουν;

Η κυβέρνηση για να ανεβάσει το αντίτιμο της ΛΑΡΚΟ, για διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον, την λειτουργία και τις θέσεις εργασίας, όπως έλεγε, μέσα σε αυτά τα δύο έτη:

• Έδωσε 52 εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό.

• 15 από το ξεπούλημα προϊόντων που προϋπήρχαν στη ΛΑΡΚΟ.

• 170 εκατομμύρια ευρώ έχουν εισπραχτεί από την πώληση της συρρικνωμένης παραγωγής στις πιο επικίνδυνες συνθήκες εργασίας που έχουμε ζήσει ποτέ στη ΛΑΡΚΟ και έχουν το θράσος να μας κουνούν το δάχτυλο και να μας λένε ότι εργαζόμενοι έχουμε μισθό επειδή η κυβέρνηση φρόντισε να την χρηματοδοτήσει.

• 30 εκατομμύρια ευρώ από τις περικοπές μισθών, κατάργηση δώρων εορτών, επίδομα αδείας, κατάργηση αποζημιώσεων και ασφαλιστηρίου ζωής.

• 40 εκατομμύρια ευρώ από την από την περιστολή επισκευών και την εγκατάλειψη όσων εγκαταστάσεων χάλασαν.

• Αυτή τη στιγμή είναι δεσμευμένα 40 εκατομμύρια ευρώ που ανήκουν στη ΛΑΡΚΟ από την επιστροφή ρύπων και είναι έτοιμοι να τα αποδεσμεύσουν και να τα σπαταλήσουν και αυτά, στα έξοδα που έχει μπουλντόζα της απαξίωσης.

• Οι τιμές του νικελίου έχουν σπάσει ρεκόρ 15ετίας, η παραγωγή όμως έχει συρρικνωθεί στο 20% των δυνατοτήτων, έχουν χαθεί έσοδα στο ύψος των 600 εκατομμυρίων ευρώ.

Το αποτέλεσμα είναι το εργοστάσιο και τα μεταλλεία να έχουν γκρεμιστεί στο βαθμό, όπως είπα παραπάνω, να κινδυνεύει να σταματήσει η λειτουργία από την έλλειψη μιας βίδας.

Ακούγοντας την κυβέρνηση και βλέποντας συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης να σηκώνουν την προπαγάνδα της, έχει αξία να υπενθυμίσουμε το τι είναι ρεαλιστικό.

Η χώρα μας έχει στο υπέδαφος το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την ίδρυση της ΛΑΡΚΟ μέχρι σήμερα, έχουν παραχθεί 800.000 τόνοι νικελίου κι οι έρευνες καταγραφούν άλλα 2 εκατομμύρια τόνους απόθεμα.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι δεν είναι ρεαλιστικό να συνεχίσει η αξιοποίηση των μεταλλευμάτων.

Η ΛΑΡΚΟ έχει 60 χρόνια τεχνογνωσία στην αξιοποίηση αυτών των μεταλλευμάτων με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας και την παραγωγή σιδηρονικελίου που είναι πρώτη ύλη, μαζί με το χρώμιο που υπάρχει στη χώρα μας, για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, προϊόν τεράστιας υπεραξίας. Η ΛΑΡΚΟ αν περπατήσει σε αυτή την παραγωγή θα είναι τουλάχιστον κατά 30% πιο ανταγωνιστική από τις άλλες επιχειρήσεις παραγωγής ανοξείδωτο χάλυβα στην Ευρώπη γιατί θα παράγει σε γραμμή παραγωγής, κερδίζοντας τα έξοδα ενέργειας και μεταφοράς.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι δεν είναι ρεαλιστικό και δεν υπάρχει προοπτική στη ΛΑΡΚΟ;

Ένας τέτοιος σχεδιασμός είναι αρωγός στην ελάττωση του φαινόμενο του θερμοκηπίου, αξιοποιώντας παράλληλα τα ζεστά ύδατα σε τηλεθέρμανση αλλά και τη μέθοδο της υδρομεταλουργίας.

Για να γίνει κατανοητό το τι ανάπτυξη μπορούμε να έχουμε για το άνοιγμα εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας με μισθούς και δικαιώματα, ας πάρει υπόψη ο καθένας ότι η ΛΑΡΚΟ μπορεί να παράξει πρώτη ύλη για την κατασκευή μπαταριών, ανοξείδωτων καζανιών που χρειάζονται για την αποθήκευση υγρών και στερεών τροφίμων, οικιακών καθημερινών συσκευών, εργαλείων και ανταλλακτικών στη βιομηχανία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Ο ρεαλισμός δεν κρίνετε στις πολιτικές κατευθύνσεις και αποφάσεις, κρίνεται στις δυνατότητες.

Σίγουρα δεν είναι ρεαλιστικό αυτό που μας λέει η κυβέρνηση, το ότι αν δεν βρεθεί επενδυτής η ΛΑΡΚΟ θα κλείσει. Στην υπερχρέωση και το λουκέτο την οδήγησε ο Μποδοσάκης τη δεκαετία του 80 και οι κυβερνήσεις ξανά μανά τα ίδια για να μπορούν να μας λένε ότι πρέπει να την δώσουν σε νέο Μποδοσάκη.

Οι προτάσεις των εργαζομένων είναι ανεξάντλητες, η ΛΑΡΚΟ να παραμείνει στο δημόσιο για να αναπτυχθεί προς όφελος των εργαζομένων, των τοπικών κοινωνιών και της οικονομίας όλης της χώρας.

Αν κάποιος πρέπει να διασφαλίσει τη συνέχιση της λειτουργίας της, τις θέσεις εργασίας και την ανάπτυξη, αυτός είναι η κυβέρνηση.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι φίλοι και φίλες

Οι περιοχές γύρω από τη ΛΑΡΚΟ σε 6 νομούς εδώ και έξι δεκαετίες έχουν μετατραπεί σε βιομηχανικές και η δραστηριότητα οποιουδήποτε επαγγέλματος είναι βασισμένη στη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ. Η διαχρονική απαξίωση σε όλα τα επίπεδα έχει μειώσει τον πληθυσμό και την ποιότητα διαβίωσης, το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ είναι βόμβα ξεριζωμού.

Από μικρά παιδιά είτε εγκαταλείψαμε τα γράμματα και γίναμε εργάτες, είτε επιστήμονες στις ειδικότητες της ΛΑΡΚΟ.

Δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε καλά είναι το χώμα ατσάλι και από αυτό ζούμε και αυτό υπερασπιζόμαστε και για αυτό έχουν μπει μπροστά οι γυναίκες, τα παιδιά, οι γονείς μας, όλοι η κοινωνία.

Το ίδιο υπερασπίζονται και οι συνάδελφοι στα πετρέλαια Καβάλας, στον Βαρβαρέσο, στην COSCO και σε άλλους χώρους, την δουλειά τους. Εμείς δεν έχουμε πού να πάμε και από αυτή την άποψη τους λέμε πάρτε τα πίσω, μην προχωράτε άλλο. Θα σταματήσουν ή θα συνεχίσουν; Επιδιώκουμε το πρώτο, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη μάχη με όλα τα μέσα εάν επιλέξουν το δεύτερο.

Ας έρθουν να μας βγάλουν έξω από τα σπίτια μας, τους περιμένουμε.

Δίνουμε τα χέρια, ενώνουμε τη φωνή μας και προτείνουμε στις 26 του μήνα να είμαστε όλοι κάτω στο Σύνταγμα.

Καλούμε τα κόμματα που είναι παρών, από σήμερα κιόλας αν έχουν τη δυνατότητα να δεσμευτούν για συνάντηση αντιπροσωπειών των σωματείων και των ομοσπονδιών εκείνη τη μέρα με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, προκαλώντας να είναι παρών ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί.

Ζητάμε να παράγουμε, ζητάμε να προστατεύσει η πολιτεία το δικαίωμα να συζητάμε στις γενικές συνελεύσεις, να διεκδικούμε καλύτερους όρους εργασίας και διαβίωσης, ζητάμε να πάρει νομοθετικά μέτρα η πολιτεία στην αντίθετη κατεύθυνση από τους νόμους που υπάρχουν σήμερα και πατούν οι μεγαλοεργοδότες και μας απολύουν, όπως το συνάδελφο Γιάννη Τζανετή, πρόεδρο των εργαζομένων στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα.

Δεν θα το βάλουμε κάτω, σήμερα είναι αφετηρία ενοποιήσεις των δικαίων και τιμίων αιτημάτων όλων των εργαζομένων μπροστά και πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν τον αγώνα θα είναι τα σωματεία μας πού από τα κάτω έχουν πάρει την υπόθεση στα χέρια τους.

Ευχαριστώντας για ακόμη μία φορά από καρδιάς για τη σημερινή παρουσία σας, δεσμευόμαστε για τη συνέχιση του αγώνα.

Ένας για όλους και όλοι για έναν

Σημειώστε όλοι σας ότι σήμερα, 13 Φεβρουαρίου 2022 οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ δηλώνουν ότι θα βγουν οι νικητές.

Το χρωστάμε στη ζωή μας, στα μάρμαρα των νεκροταφείων μας, στα παιδιά μας. Δεν θα το βάλουμε κάτω

Καλή συνέχεια.

Εργαζόμενοι από πολλούς κλάδους, γυναίκες και παιδιά δίνουν το «παρών» στο συλλαλητήριο στη ΛΑΡΚΟ, στη Λάρυμνα. Ο κόσμος από την περιοχή έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται.

Στο πλευρό τους συνδικαλιστές από μία σειρά σωματεία και άλλους φορείς της Αττικής, και φυσικά εργατόκοσμος από τα γύρω χωριά. 

Ενώνουν τις φωνές τους με τους εργαζόμενους της επιχείρησης και τα σωματεία τους ενάντια στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ, την απόλυση όλων των εργαζομένων και το άδειασμα των οικισμών. Βίντεο  

Στο πλευρό των εργαζομένων ο Δ. Κουτσούμπας
 

Στη Λάρυμνα, στο χώρο που θα πραγματοποιηθεί το συλλαλητήριο των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, παραβρίσκεται ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπείας του Κόμματος.

Εκφράζει την έμπρακτη αλληλεγγύη και συμπαράσταση του ΚΚΕ στον αγώνα των εργαζομένων για να παραμείνουν στις δουλειές και τα σπίτια τους.

Θέλουν να μας πετάξουν σαν το σκυλί στο δρόμο…

Περισσεύει η συγκίνηση σήμερα στη ΛΑΡΚΟ. Την διαβάζεις στα μάτια των εργαζομένων της βάρδιας, που βλέπουν από τη μία το ρημαγμένο εργοστάσιο και από την άλλη τον κόσμο να διαδηλώνει στο πλευρό τους. Την καταλαβαίνεις όμως και στα λόγια τους, που βγαίνουν σαν ποταμός, με μικρές μόνο παύσεις για να πάρουν ανάσα τα διαλυμένα από τη σκόνη και τη ζέστη πνευμονία τους. Σαν να είναι τώρα η ώρα να ειπωθεί η ιστορία μιας ολόκληρης ζωής...

«Άλλος 30, άλλος 35, άλλο 40 χρόνια εδώ μέσα δώσαμε τη ζωή μας. Και τώρα θέλουν να μας πετάξουν έξω. Ούτε σύνταξη ούτε αποζημίωση. Καμιά σαρανταριά έχουν εγκλωβιστεί. Είναι να βγουν στη σύνταξη και τους λένε για την αποζημίωση πάτε στο παρακαταθηκών και δανείων. Τους λένε δηλαδή μετά από τόσα χρόνια δουλειάς που διαλύθηκαν μες στο εργοστάσιο ότι δεν θα πάρουν φράγκο. Το εργοστάσιο έχει ρημάξει. Ότι χαλάει δεν ξανά φτιάχνεται. Για τις επισκευές διαλύουμε άλλες μηχανές για να φτιάξουμε τις χαλασμένες. Οι προμηθευτές ανταλλακτικά δεν δίνουν γιατί ξέρουν ότι δεν θα πάρουν τα λεφτά τους. Έσπρωξαν τα πράγματα στο αδιέξοδο για να απελπιστεί ο κόσμος. Να σας πάω πάνω στον οικισμό να δείτε πως είναι τα σπίτια. Χαλασμένα διαλυμένα δεν ζεις. Και όταν φυσάει νοτιάς το χώμα σκεπάζει 2 πόντους τα πάντα.

Με ένα σφουγγάρι στο χέρι είμαστε να σκουπίζουμε για να πάρουμε ανάσα. Και εδώ που μένει κόσμος στον οικισμό χάρη στην εταιρεία κάνουν τόσα χρόνια δεν τους κάνει χάρη. Έχει τον κόσμο stand-by ότι χρειαστεί να τον βάλει μέσα στο εργοστάσιο χωρίς καθυστέρηση. Αυτό γινόταν τόσα χρόνια. Και τώρα πάει να τους πετάξει και αυτούς έξω. Είμαστε όλοι διαλυμένοι μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.

Τι πνεύμονες τι σπονδυλικές στήλες… δεν έχει απομείνει τίποτα.

Αγωνιζόμαστε για να μη μας πετάξουν σαν τα σκυλιά στο δρόμο. Πάντα έτσι ήταν στη ΛΑΡΚΟ. Ακόμα και όταν η παραγωγή ήταν στο φουλ πουλούσαν φτηνά. Πάντα ήμασταν μέσα στην ανασφάλεια. Παλιότερα μας είχανε βγάλει και σε διαθεσιμότητες. Το εργοστάσιο είχε στοκ δούλευε κανονικά αλλά δεν χρειαζόταν τόσο προσωπικό. Πάλι εμείς την πληρώσαμε και τότε... Μας κρατάει όρθιους αυτή είναι μεγάλη στήριξη του κόσμου και τον ευχαριστούμε πραγματικά».

Τυπωμένο σε εκατοντάδες αντίτυπα το ρεπορτάζ του 902.gr στη Λάρυμνα

«Το φουγάρο πάνω από τα κεφάλια μας και παντού να βλέπεις την καφέ - μαύρη σκουριά από το εργοστάσιο που σου θυμίζει ότι δεν πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα, παρότι βρίσκεσαι ανάμεσα σε καταπράσινους λόφους.

Ο μαύρος αέρας εδώ, η σκόνη, είναι το δώρο του ευεργέτη Μποδοσάκη και του αστικού κράτους αργότερα, που άφησαν τον εργατόκοσμο να ζει σε αυτό το άρρωστο κλίμα για να τους θυμίζει ότι είναι ''αναλώσιμοι''. Το χώμα έχει μαύρο χρώμα και το μάτι δυσκολεύεται να συνηθίσει τη σκληρή αντίθεση του μαύρου με το καταπράσινο από το χορτάρι στην άκρη του δρόμου. Εδώ καταλαβαίνουν ποιος δεν είναι ντόπιος από τα παπούτσια του και τα λάστιχα του αυτοκινήτου...».