ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2022

Ο πόλεμος φέρνει δυστυχία, θάνατο. Το ζήσαμε όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη χώρα μου


Ο πόλεμος φέρνει δυστυχία, θάνατο. Πεθαίνουν άνθρωποι, δήλωσε ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Ιβάν Γιοβάνοβιτς, μετά το τέλος της χθεσινής αναμέτρησης απέναντι στον Ατρόμητο, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, συμπληρώνοντας ότι «το ζούσαμε αυτό πριν από 24 χρόνια στη χώρα μου, όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη χώρα μου (σ.σ. τη Γιουγκοσλαβία) και εγώ ήμουν τυχερός που εκείνη την εποχή βρισκόμουν σαν ποδοσφαιριστής του Ηρακλή στην Ελλάδα».

Η Ελλάδα «ήταν ίσως η μοναδική χώρα που έδειξε κατανόηση στη χώρα μου», είπε θυμούμενος την μεγάλη αλληλεγγύη του ελληνικού λαού και τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς και την επέμβαση που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία.

«Εν έτη 2022 όταν έχουμε πόλεμο στην Ευρώπη, τα προβλήματα πρέπει να λύνονται σε πολιτικό επίπεδο. Αν δεν επιλύονται, την πληρώνουν οι αθώοι που δεν φέρουν καμία ευθύνη», κατέληξε ο Σέρβος τεχνικός.

 Ιβάν Γιοβάνοβιτς

Ο Σέρβος μαέστρος Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήρθε στην Ελλάδα και τον Ηρακλή το καλοκαίρι του 1989.

Με το έξυπνο παιχνίδι του έγινε σημείο αναφοράς στην 11άδα του Γηραιού και ουσιαστικά έμεινε στην συνείδησή του κόσμου ως ο διάδοχος του σπουδαίου Βασίλη Χατζηπαναγή, ενώ πέτυχε και πολλά τέρματα με τις εξαιρετικές του εκτελέσεις στις στημένες μπάλες.

 Ο Γιοβάνοβιτς ταυτίστηκε με τον Ηρακλή και έμεινε στην ομάδα 10 χρόνια μέχρι το 1999, όταν και έκλεισε την καριέρα του και θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας από του σπουδαιότερους ξένους ποδοσφαιριστές της ιστορίας του.

Η κορυφαία θέση που κατέκτησε με τον Ηρακλή ήταν η 4η της σεζόν 1995-96 που έδωσε Ευρωπαϊκό εισιτήριο στην ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Στο βίντεο υπάρχουν όσα γκολ βρέθηκαν από την παρουσία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον Ηρακλή την περίοδο 1989-1999.

12 σχόλια:

  1. 'Οτι ο πόλεμος φέρνει δυστυχία και θάνατο, το γνωρίζουμε δυστυχώς όλοι. Ο συγκεκριμένος πόλεμος στην Ουκρανία όμω άρχισε το 2014, τώρα απλά τελειώνει. Προφανώς με ήττα της ναζιστικής ηγεσίας του Κιέβου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οποιο τμήμα της αστικής τάξης και αν νικήσει στην Ουκρανία χαμένος είναι ο λαός την στιγμή που δεν έχει στην ιδιοκτησία του τα μέσα παραγωγής. Νικητής θα είναι μόνο όταν ανατρέψει τον Καπιταλισμό. Το δρόμο στον φασισμό τον ανοίγει πάντα ο οπορτουνισμός με την συμμετοχή του σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού. Οπορτουνισμός και φασισμός είναι γνήσια παιδιά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα βασικά συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής την οποία υπηρετούν με λύσσα απο φαινομενικά αντίθετους δρόμους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    2. Η ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

      Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν άρχιζε να γίνεται πιο ορατό το ενδεχόμενο ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου, οι εκτιμήσεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αναδείκνυαν τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα, που στόχευε αφενός στο ξεκαθάρισμα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αφετέρου στην επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ, το μοναδικό σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο: «Η ιμπεριαλιστική πολιτική της αστικής δικτατορίας, οξύνοντας τις αντιθέσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, δημιουργώντας παντού τις εστίες καινούργιων συγκρούσεων, οδηγεί σε καινούργιους αναπόφευκτους και τερατώδεις ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Μακριά από το να εξαλείψει τις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστών, η ιμπεριαλιστική πολιτική της αστικής δικτατορίας σημαίνει ακόμα την εντατική προπαρασκευή μιας ένοπλης επέμβασης ενάντια στην ΕΣΣΔ, ενός πολέμου καθαρά ιμπεριαλιστικού και αντεπαναστατικού για την υποδούλωση των λαών της Σοβιετικής Ενωσης και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.

      Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης υπό τις συνθήκες μιας συνεχούς επέκτασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης θέτει τις πλατειές εργαζόμενες μάζες μπροστά στο αποφασιστικό δίλημμα, δικτατορία της μπουρζουαζίας ή δικτατορία του προλεταριάτου, πολιτική και οικονομική σκλαβιά ή κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αποικιακή εκμετάλλευση και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ή ειρήνη και αδελφικές σχέσεις μεταξύ των λαών, καπιταλιστική αναρχία και κρίσεις ή σοσιαλιστική οικονομία πού τις καταργεί»32.

      Στη συζήτηση για τη στάση των κομμουνιστών μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο έμπαινε για το επαναστατικό κίνημα κάθε χώρας το καθήκον του συνδυασμού της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ από την ιμπεριαλιστική επίθεση με τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ το 1932 αναφέρεται: «Η θέση των Κομμουνιστών είναι ξεκαθαρισμένη: Εχουν αναγράψει στην πρώτη σελίδα του προγράμματός τους την πάλη κατά του πολέμου και την υπεράσπιση της Σοσιαλιστικής Πατρίδας των εργαζομένων. Κάτω απ’ αυτά τα κεντρικά συνθήματα δουλεύουν μέσα στις μάζες και τις οργανώνουν προκαταβολικά έχοντας καλά στο νου τους και προπαγανδίζοντας την ανάγκη της πάλης όχι απλώς για την αντίσταση ενάντια στο μακελειό όταν πια θα έχει ξεσπάσει αλλά για τη δημιουργία τέτοιου κινήματος που θα τείνει να τον προλάβει με την Προλεταριακή Επανάσταση. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    3. Ενα τέτοιο κίνημα που είναι δυνατό να παρεμποδίσει τη μπουρζουαζία τόσο στην προπαρασκευή όσο και στη διεξαγωγή του πολέμου, είναι χωρίς άλλο η αποφασιστική προϋπόθεση για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού»33.

      Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερό στην παραπάνω γραμμή, δεν την εξειδίκευσε κατά την έναρξη και εξέλιξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν ακολουθήθηκε σταθερή γραμμή εναντίωσης σε κάθε μορφή αστικών κυβερνήσεων, όπως είχε αναδείξει ο Λένιν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τις διαφορετικές φάσεις προετοιμασίας του πολέμου, διαμόρφωσης των συμμαχιών μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών (π.χ. Σύμφωνο του Μονάχου 1938) και της στάσης των καπιταλιστικών κρατών απέναντι στην ΕΣΣΔ (π.χ. γαλλοσοβιετικό Σύμφωνο το 1935, Σύμφωνο Μόλοτοφ-Ρίμπεντροφ το 1939 κλπ.).

      Το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935) έθεσε ως κεντρικό καθήκον όλων των ΚΚ την πάλη ενάντια στο φασισμό ως προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στην απειλή νέου παγκόσμιου πολέμου, για την ειρήνη και την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ. Εκτίμησε ότι «ο γερμανικός φασισμός παίζει το ρόλο της δύναμης κρούσης της διεθνούς αντεπανάστασης, του κύριου αιτίου του ιμπεριαλιστικού πολέμου, του υποκινητή της σταυροφορίας ενάντια στην Σοβιετική Ενωση». Κάλεσε όλα τα ΚΚ να δυναμώσουν τις προσπάθειές τους για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης με τη δημιουργία ενός Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, με σκοπό την ενότητα δράσης όλων των αντιφασιστικών δημοκρατικών δυνάμεων σε ένα πλατύ Λαϊκό Μέτωπο. Τάχθηκε υπέρ της «πολιτικής ενότητας» της εργατικής τάξης και έδωσε την κατεύθυνση σε κάθε χώρα να συγκροτηθεί «ένα ενιαίο» κόμμα του προλεταριάτου με τη συνένωση σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και μεμονωμένων οργανώσεων με τα ΚΚ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    4. Η γραμμή αυτή ουσιαστικά διατηρήθηκε σε όλη την προπολεμική περίοδο. Ωστόσο στο διάστημα 1939-1940 και κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου του πολέμου η Κομμουνιστική Διεθνής διαμόρφωσε γραμμή που ουσιαστικά χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές (Αγγλογάλλοι και Αξονας) και καλούσε στην πάλη για την ανατροπή των κυβερνήσεων που διεύθυναν τον πόλεμο. Σημείωνε χαρακτηριστικά η ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις πρώτες θέσεις της για το χαρακτήρα του πολέμου: «Ο πόλεμος άλλαξε κατά τρόπο ριζικό την κατάσταση: η διάκριση των καπιταλιστικών κρατών σε φασιστικά και δημοκρατικά έχει πλέον απολέσει την προηγούμενη σημασία της. Κατόπιν αυτού είναι αναγκαία η αλλαγή τακτικής. Η τακτική των κομμουνιστών κατά το παρόν στάδιο του πολέμου σε όλες τις εμπόλεμες χώρες συνίσταται στο να πάρουν θέση κατά του πολέμου, να αποκαλύψουν τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα, να ψηφίσουν εκεί που υπάρχουν κομμουνιστές βουλευτές κατά των πολεμικών δαπανών, να πουν στις μάζες ότι ο πόλεμος δεν θα προσφέρει τίποτε, εκτός από βάσανα και καταστροφές»34. Η γραμμή αυτή έγινε αποδεκτή με μούδιασμα και σύγχυση από μια σειρά σημαντικά ΚΚ (Βρετανίας, Βελγίου, ΗΠΑ, Καναδά, Γαλλίας κλπ.), τα οποία όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν προσαρμοστεί πλήρως σε μια πολιτική γραμμή άμυνας ενάντια στην ενδεχόμενη φασιστική επίθεση, ενοχοποιώντας γι’ αυτήν ένα τμήμα της αστικής τάξης, ένα κράτος, τη Γερμανία και την περί αυτής συμμαχία, τον Αξονα.35

      Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η οδηγία της Κομμουνιστικής Διεθνούς με ημερομηνία 8 και 9 Σεπτέμβρη του 1939 καλούσε τους κομμουνιστές βουλευτές να μην επικυρώσουν τις στρατιωτικές πιστώσεις, οι Γάλλοι κομμουνιστές βουλευτές τις είχαν ήδη ψηφίσει στις 3 Σεπτέμβρη και μάλιστα ομόφωνα. Η πολιτική που χαρακτήριζε και τις δύο συμμαχίες (Αγγλογάλλους και Αξονα) ως ιμπεριαλιστικές, αν και στα λόγια έγινε αποδεκτή, στην πράξη δεν προχώρησε. Μάλιστα σε ορισμένα ΚΚ, όπως το Βρετανικό, προκάλεσε μεγάλη σύγκρουση στο εσωτερικό της ηγεσίας τους. Για μια ορισμένη περίοδο οι οδηγίες που δίνονταν στα κόμματα που οι χώρες τους βρίσκονταν υπό γερμανική κατοχή ήταν η επιδίωξη και εξασφάλιση αυτόνομης πολιτικής δράσης και όχι συνεργασία με τις αστικές αντικατοχικές δυνάμεις. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    5. Η πείρα διδάσκει

      Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 αποτελεί απτό παράδειγμα για το πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι δυνατό μία τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο ή - σε κάθε περίπτωση - να πάρει τουλάχιστον κάποια μέτρα υπέρ του λαού και ν' ανοίξει σιγά - σιγά τον δρόμο για έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αντίθετα με αυτήν την ανεδαφική προσμονή, η πείρα και εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.

      Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν επωφελείς για το λαό συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

      Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χρεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μη φιλολαϊκά μέτρα που πάρθηκαν αυτήν την περίοδο, χάριν των αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και την αποτυχία άλλων μέτρων, για παράδειγμα στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεργίας, του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα, εφόσον οι ΕΑΜικοί υπουργοί αντιμετώπιζαν τα ζητήματα «από τα πάνω», ο λαϊκός παράγοντας υποτιμήθηκε ή ακόμα και τέθηκε στο περιθώριο.

      Στις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, με σκοπό την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση ενός πραγματικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι στις 18 Αυγούστου 1944 η ΚΕ του ΕΕΑΜ αποφάσισε το ΕΕΑΜ να χρησιμοποιεί «από δω και στο εξής τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας» με 16μελή Διοίκηση («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 200).

      Αυτήν την περίοδο η ΓΣΕΕ διακήρυττε πως «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την Κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της» («Ριζοσπάστης», 5-11-1944 ).

      Από τη μεριά του, ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους των εργαζομένων «ότι η κυβέρνηση πιστεύει σταθερά στη λαοκρατία και αποβλέπει στη δημιουργία του λαϊκού σοσιαλιστικού κράτους» («Ριζοσπάστης», 7-11-1944).

      Οπως ήταν επόμενο, το γενικότερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΚΚΕ είχε άμεσο αντίκτυπο στην κατεύθυνση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σύσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, των βιομηχάνων και των αρμόδιων υπουργών, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου (7 Νοέμβρη 1944), με αντικείμενο τη λειτουργία των εργοστασίων, ο Κ. Θέος, μιλώντας εξ ονόματος της ΓΣΕΕ, τόνισε μεταξύ άλλων:

      «Ο αγώνας των εργατών που έφερε εθνική ένωση δεν είχε σαν επιδίωξη να κάμει προνομιούχο τάξη την εργατική. Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος με αυταπάρνηση να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης».

      Διαβεβαίωσε ακόμη «ότι και οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι και μεγάλο μέρος των βιομηχάνων έδειξε κατά το διάστημα της σκλαβιάς πατριωτική στάση». Ο υπουργός Εργασίας Μ. Πορφυρογένης, με τη σειρά του, τόνισε ότι «πρέπει να μην έχουμε προκαταλήψεις (...) και πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπούμε από την ανωμαλία στην ομαλότητα» («Ριζοσπάστης», 8-11-1944).

      Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός, ακόμα και ένοπλος, θα παραμένει εγκλωβισμένος στο αστικό πλαίσιο, από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση και δεν οργανώνει την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
      Με πληροφορίες απο "Ρ" Θ. Λ...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    6. https://laikhexousia.blogspot.com/2021/10/blog-post_12.htmlhttps://gkagkarin.blogspot.com/2022/02/blog-post_66.html?showComment=1645124669917#c8018973197542419639 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    7. Επιπλέον, «ντύνει» την αντιδυτική επιχειρηματολογία της με το πρόσχημα της «ειρήνης», της προστασίας των Ρώσων πολιτών και των ρωσόφωνων από τη ΝΑΤΟική επιθετικότητα.

      Στη χώρα μας ορισμένοι υποστηρικτές του ρωσικού «αφηγήματος» επιπλέον μας καλούν σε αντιφασιστικό αγώνα ενάντια στο «φασιστικό Κίεβο», παραγνωρίζοντας πως δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που ο Πρόεδρος της Ρωσίας εκθείαζε τον Ρώσο ιδεολόγο του φασισμού, φιλόσοφο Ιβάν Ιλίν, μεταξύ των έργων του οποίου θα βρει κανείς τα εξής: «Εθνικοσοσιαλισμός. Νέο πνεύμα», «Σχετικά με τον ρωσικό φασισμό», «Περί φασισμού» κ.ο.κ.

      Πολλοί εργαζόμενοι στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, αναρωτιούνται: Ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο; Ποια πλευρά στηρίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και ποια το παραβιάζει; Σε τελική ανάλυση, οι εργαζόμενοι τι πρέπει να κάνουν σε αυτές τις συνθήκες; https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/285998/gia-tin-oxynsi-anamesa-stis-dynameis-toy-eyroatlantismoy-kai-sti-rosia ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    8. Επιπλέον, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να απορρίψει το δίλημμα να επιλέξει κάποια από τις δύο μεριές της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Ακόμη κι αν αυτή καμουφλάρεται πότε με το θρησκευτικό δόγμα της Ορθοδοξίας, πότε με τον «αντιφασισμό», ο οποίος είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα προπέτασμα καπνού.

      Ούτε είναι λογικό να στηρίξουμε τον πιο «αδύνατο» ενάντια στον «ισχυρότερο». Ο Λένιν έγραφε γι' αυτό: «Η πρώτη από τις κυρίαρχες χώρες κατέχει, ας υποθέσουμε, τα 3/4 της Αφρικής ενώ η δεύτερη το 1/4. Το αντικειμενικό περιεχόμενο του πολέμου τους είναι το ξαναμοίρασμα της Αφρικής. Ποιας πλευράς την επιτυχία πρέπει να ευχόμαστε; Το πρόβλημα, όπως έμπαινε προηγούμενα, αποτελεί παραλογισμό, γιατί δεν ισχύουν σήμερα τα παλιά κριτήρια εκτίμησης: Δεν έχουμε ούτε μια πολύχρονη ανάπτυξη ενός αστικού απελευθερωτικού κινήματος ούτε το πολύχρονο προτσές της κατάρρευσης της φεουδαρχίας. Δεν είναι δουλειά της σύγχρονης δημοκρατίας ούτε να βοηθήσει την πρώτη χώρα να κατοχυρώσει το "δικαίωμά" της στα 3/4 της Αφρικής ούτε να βοηθήσει τη δεύτερη (έστω κι αν αυτή έχει αναπτυχθεί οικονομικά πιο γρήγορα από την πρώτη) να αποσπάσει αυτά τα 3/4. Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμία ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δύο τους είναι η μια χειρότερη από την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δεν θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό... Στην πραγματικότητα, όμως, σήμερα είναι αναμφισβήτητο ότι η σύγχρονη δημοκρατία δεν μπορεί να σέρνεται στην ουρά της αντιδραστικής, ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης - αδιάφορο τι "χρώμα" θα έχει αυτή η αστική τάξη (...)»*. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
    9. Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, που είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, πρέπει παντού να χαράξει αυτοτελή γραμμή, μακριά από αστικά - ιμπεριαλιστικά σχέδια και με κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων.

      Αυτό κάνει το ΚΚΕ, υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και δυναμώνει την πάλη για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, πολέμους και συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.

      Είναι η γραμμή της σύγκρουσης με όσους οδηγούν τον λαό στο πολεμικό «σφαγείο» στο όνομα της αναβάθμισης των συμφερόντων της αστικής τάξης.

      Είναι ο δρόμος της ρήξης με τον καπιταλισμό, για την εργατική εξουσία, που θα οικοδομήσει τη νέα σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

      Παραπομπή:

      * Β. Ι. Λένιν: «Κάτω από ξένη σημαία». Άπαντα, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 26, σελ. 140 - 141 και 146.

      *Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.

      Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη» https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/285998/gia-tin-oxynsi-anamesa-stis-dynameis-toy-eyroatlantismoy-kai-sti-rosia ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

      Διαγραφή
  2. Κοιτάτε, πόσο "δημοκρατικά"(!), με πόσο σεβασμό στην "εθνική κυριαρχία" και πόσο ...ξετσίπωτα, μεθοδεύουν τα "ελεύθερα και δημοκρατικά έθνη" την διαχείριση των μαριονετών και των παληάτσων τους!
    Σε τούτο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ειδικά οι "δυτικοί", δηλ. οι μείζονες ιμπεριαλιστές έχουν ξεβρακωθεί τελείως από κάθε λογική και κάθε, έστω και προσχηματικό, καθωσπρεπισμό.
    Με τόση αυτοαναφορικότητα και τόση αποσύνδεση από την πραγματικότητα, θα αντιμετωπίσουν σύντομα πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Αντουανέτες και βασιληάδες "ήλιους" μου θυμίζουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό εδώ, το πήρατε χαμπάρι;
    Θα κλάψουν μανούλες. Ο ελληνικός Ιμπεριαλισμός μπαίνει σε μεγάλη κρίση και θα φάει τα μούτρα του, όπως τάφαγε το '19-'22. Αλλά τώρα η ελληνική εργατική τάξη είναι σε καλύτερη κατάσταση και με πολλές εμπειρίες πλέον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου