20.4.1975
Χειμώνας του 1941/42: Ο χειμώνας της μεγάλης πείνας και της πιο άγριας τρομοκρατίας μέσα στην ατελείωτη μαύρη νύχτα της Κατοχής, ο πιο δύσκολος της τετραετίας. Κι όσο η τρομοκρατία σκληραίνει και μεγαλώνει η πείνα, τόσο και πιο πολύ ξεσηκώνεται και ανεβαίνει η αγανάκτηση και η μαχητικότητα του λαού. Είναι μια φάση, χωρίς ακόμα συγκεκριμένα οργανωτικά αποκρυσταλλώματα. Γι' αυτό και η 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το Γενάρη του 1942, επισημαίνει:
«...Στη συγκεκριμένη στιγμή το κλειδί της οργανωτικής ανάπτυξης του Κόμματος και των λαϊκών οργανώσεων βρίσκεται στο ξεσήκωμα του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, στο πλάτεμα των οικονομικών μαζικών αγώνων και στο ξεσήκωμά τους σ' ανώτερες μορφές μαζικής πάλης...».
Προς την κατεύθυνση αυτή δουλεύουνε, τώρα, οι ανασυγκροτημένοι πυρήνες των κομμουνιστών που πρωτοπορούνε στην οργάνωση της αντιστασιακής δουλιάς και οι πρώτοι ΕΑΜίτες της πόλης: Στις συνοικίες, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλιάς, ανάμεσα στους δημόσιους υπαλλήλους (...)
Η καθοδήγηση του Κόμματος έδοσε ιδιαίτερη προσοχή και συγκρότησε ξεχωριστό καθοδηγητικό κέντρο για τους δημόσιους υπαλλήλους. Μαζί με άλλα καθήκοντα, στον Πέτρο Ρούσο είχε ανατεθεί, προσωρινά, εκείνη την περίοδο και η καθοδήγηση της δουλιάς στους δημόσιους υπαλλήλους και στον κρατικό μηχανισμό. Ομως άμεσος και κύριος οργανωτής του δημοσιοϋπαλληλικού κλάδου, από την Κεντρική Επιτροπή, ήταν ο γεωπόνος, δραπέτης - εξόριστος από την Κίμωλο Γιάννης Ποτήρης, μαζί με νεώτερα στελέχη όπως τον Φλωράκη, τον Νικολακόπουλο, που εκλέχτηκε και γραμματέας της παράνομης Κεντρικής Πανυπαλληλικής Επιτροπής και μέλος της ΚΕ του ΕΑΜ, τον Τζαμαλούκα, τους Υφαντή, Παπαθανασίου, Λουκόπουλο και άλλους και τεχνικό μηχανισμό τη συντρόφισσα του Ποτήρη, Κατίνα Σαμαραδέλη, την αδελφή της Αννα και την καπνεργάτρια Σουλτάνα Καραμπίνη.
«Διαδήλωση Κατοχής» του Β. Σεμερτζίδη
Οι δημόσιοι
υπάλληλοι σε αναβρασμό
Οσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει η πείνα, τόσο και περισσότερο ξεσηκώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, που είναι και τα πρώτα θύματα του ακατάσχετου πληθωρισμού, τόσο και καλύτερα δένει η οργάνωση ανάμεσα στους δημόσιους υπαλλήλους (...)
Στο μεταξύ, η αγανάκτηση και οι ζυμώσεις στο δημοσιοϋπαλληλικό κλάδο ογκώνουνται και πληθαίνουν. Ολα προμηνάνε την έκρηξη. Θα ξεσπάσει στις 12 Απρίλη 1942, στο Κεντρικό Ταχυδρομείο και θ' απλωθεί σ' ολόκληρη τη χώρα - με την πρώτη μεγάλη μαζική πανυπαλληλική απεργία, που θ' αγκαλιάσει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και τους υπαλλήλους των Νομ. Προσώπων Δημ. Δικαίου της Αθήνας και των επαρχιών.
Η απεργία των Τριατατικών
(...) Οι Τριατατικοί είχαν μεγάλη αγωνιστική συνδικαλιστική παράδοση, γιατί η δουλιά τους και σκληρή ήταν, χειρωνακτική μπορούμε να πούμε, και ευνοούσε τη μεταξύ τους συνεννόηση και επικοινωνία. Γι' αυτό και από τις πρώτες μέρες της Κατοχής λειτουργούσε κιόλας, στο Κεντρικό Ταχυδρομείο, Κομματική Οργάνωση που αποτελείτο από οχτώ - εννιά μέλη: Τρία στις μηχανές του τηλεγραφείου και τα υπόλοιπα στο ταχυδρομείο και δεκάδες άλλα που την πλαισίωναν και συνεργάζονταν σαν συμπαθούντες. Ετσι, από τα τέλη του 1941 είχε αρχίσει δειλά - δειλά μια παράνομη συνδικαλιστική κίνηση που εκδηλωνότανε με παραστάσεις στο διευθυντή και στο υπουργείο και ζυμώσεις για αντίσταση και πάλη και είχε δημιουργηθεί ένα ζωντανό κλίμα ενάντια στο φόβο και στην τρομοκρατία, που είχαν επιβάλει οι εγκαταστημένοι εκεί Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Συγκεκριμένα, στις πρώτες μέρες του Απρίλη, είχε τοιχοκολληθεί και η πρώτη προκήρυξη της Κομματικής Οργάνωσης, με την υπογραφή Επιτροπή Αγώνα, που καλούσε το προσωπικό σε άμυνα για την υπεράσπιση των αιτημάτων του. Ηταν χειρόγραφη, σε καρμπόν, τοιχοκολλήθηκε σ' όλα τα τμήματα κι αποτέλεσε σημείο μεγάλης ζύμωσης και ανοιχτών συζητήσεων. Η έκρηξη της οργής των υπαλλήλων, λοιπόν, είχε βρει σωστό κανάλι για να περάσει και η απεργία έδαφος γόνιμο για να σταθεί.
Η κήρυξη της Πανελλαδικής
Λίγες μέρες αργότερα, η απεργία των Τριατατικών μετατράπηκε σε γενική δημοσιοϋπαλληλική απεργία, στην οποία ενεργά συμμετείχαν και οι υπάλληλοι των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (...)
Τα αιτήματα των απεργών ήταν δυο:
-- Χορήγηση τροφίμων στους υπαλλήλους με άμεση οργάνωση καταναλωτικών συνεταιρισμών κατά κλάδους.
-- Συνεχής τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών (...)
Τα συμπεράσματα από τη νίκη
Μετά την Αθήνα, η απεργία πέρασε στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά, στην Πάτρα και όλα τα μικρά επαρχιακά κέντρα. Ηταν η πρώτη που έπαιρνε τέτια μεγάλη έκταση. Παρά τις συλλήψεις και τις απειλές, 50.000 δημόσιοι υπάλληλοι κινητοποιήθηκαν συνολικά και παραλύσαν τα πάντα (...)
Καθώς τονίζονταν σε απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις 25 Απρίλη 1942, η οκταήμερη πανελλαδική δημοσιοϋπαλληλική απεργία, μαζί με την απεργία των τραβαγέρηδων, γκαζέρηδων και ανωνυμιτών:
«...Απέδειξε ότι η πλατιά και οργανωμένη μαζική λαϊκή πίεση μπορεί να επιβληθεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες τρομοκρατίας και ακόμα ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ο δρόμος της μαζικής λαϊκής πάλης... και χαρακτηρίζει το πέρασμα του μαζικού κινήματός μας σε ανώτερη φάση, ανοίγοντας το δρόμο σε καινούργιες, πιο σοβαρές λαϊκές εξορμήσεις».
***
Στα 80 χρόνια απ' την πρώτη απεργία της Κατοχής δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το επετειακό κείμενο του Γιώργου Γάτου που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 20-4-1975.
Στα παραπάνω θα προσθέσουμε μόνο μερικές αράδες από τη διήγηση ενός από τους «πρωταγωνιστές της απεργίας εκείνης στα Κεντρικά Ταχυδρομεία». Ετσι έγραφε ο «Ριζοσπάστης» χωρίς να εξηγεί ότι η αφήγηση που ακολουθεί ήταν του Χαρίλαου Φλωράκη:
«Ηταν απόγευμα γύρω στις 4 η ώρα, όταν λιποθύμησε από την πείνα ένας διανομέας στη μεγάλη σάλα του Κεντρικού. Γύρω από το λιπόθυμο συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου, όπως και όλοι οι υπάλληλοι. Ηταν όλοι τους αγανακτισμένοι, αναστατωμένοι και στο στόμα τους προφέρονταν συνεχώς η λέξη απεργία - με απόφαση και οργή. Το ίδιο εκείνο βράδυ, αφού γίνανε και οι σχετικές συνεννοήσεις με την επαρχία αποφασίστηκε να κατεβούμε σε Παντριατατική απεργία. Οι καιροί ήταν ώριμοι».
Η απεργία κράτησε 8 μέρες και έληξε με νίκη των απεργών. Ολοι επανήλθαν στις θέσεις τους, οι κρατούμενοι απελευθερώθηκαν και οι εκκρεμείς δίκες ματαιώθηκαν, ενώ η κυβέρνηση χορήγησε «επίδομα ακρίβειας ζωής» και η πληρωμή του μισθού ορίστηκε δεκαπενθήμερη.
Βλ. περισσότερα:
Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1939 - 1949, τόμ. Β1, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2018, σελ. 185 - 189.
Μια παρατήρηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Γιώργος Γάτος κάνει λάθος γράφοντας στον «Ριζοσπάστη» της 20/4/1975 (σελ. 10) αναφορικά με την Πανελλαδική Πανυπαλληλική Απεργία του Απρίλη 1942: «Έτσι που, στην κατεχόμενη Ευρώπη, να έρχονται πρώτοι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι σε δημοσιοϋπαλληλικές απεργίες, μπροστά απ’ όλες τις κατακτημένες ευρωπαϊκές χώρες». Η πρώτη δημοσιοϋπαλληλική απεργία στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη έγινε στην Ολλανδία στις 25 και 26/2/1941 υπό την καθοδήγηση του ΚΚ Ολλανδίας όπως έχει επισημάνει εδώ και πολύ καιρό με σχετικά του σχόλια σε άλλο μπλογκ κάποιος πολύ αρμοδιότερος εμού:
https://www.blogger.com/comment.g?blogID=3832100886528788807&postID=2669657359953236045&isPopup=true&bpli=1
Αναπαράγω στην συνέχεια προς ακριβή πληροφόρηση τα εν λόγω σχόλια.
Γραμματικός
Για την πρώτη απεργία στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατε teddy,
Θα εκμεταλλευθώ γι’ άλλη μια φορά την μεγαθυμία σου αναρτώντας ακολούθως κάποια λίγο εκτεταμένα κείμενα. Θα το πράξω όμως για καλό σκοπό που δεν είναι άλλος από την σωστή πληροφόρηση των αναγνωστών κι αναγνωστριών αυτού του blog.
Τις προάλλες σχολιάζοντας στο παρόν νήμα τις παρατηρήσεις ενός συνωνύμου σου αναγνώστη για το θέμα των δοσίλογων της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα κι αλλού στην Ευρώπη, είχα αναφερθεί στην ομφαλοσκοπία και τον ελληνοκεντρισμό που κατά την ταπεινή μου γνώμη μάς κατατρέχει, δίνοντας για παράδειγμα την εγχώρια μυθολογία γύρω από την απεργία της 14/4/1942 στην Ελλάδα. Η συγκεκριμένη απεργία θεωρείται καθ’ ημάς ως «η πρώτη μεγάλη απεργία κατά του ναζισμού στην Ευρώπη» ή, κάπως πιο ήπια, ως «μια από τις πρώτες απεργίες στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη» και σαν τέτοια έχει θεσμοθετηθεί και καθιερωθεί όχι μόνο με αναμνηστική πλάκα, αλλά και με την έκδοση σχετικού γραμματόσημου καθώς και με πλείστες όσες αναρτήσεις ή δημοσιεύματα στο διαδίκτυο. Πρόκειται, βέβαια, για μύθευμα που έλκει την προέλευσή του από το βιβλιαράκι του Α. Κ. Δημητρίου «Η πρώτη απεργία στη σκλαβωμένη Ευρώπη – Χρονικό της Κατοχής» (έκδοση Βιβλιοπωλείο Πέτρου Καραβάκου, Αθήνα 1945). Αν κι ο Α. Κ. Δημητρίου παρέχει πολύτιμα στοιχεία για την πανυπαλληλική-δημοσιοϋπαλληλική απεργία της 14/4/1942, εντούτοις πουθενά δεν θεμελιώνει τον ισχυρισμό του τίτλου του έργου του. Η συνέχεια είναι γνωστή κι αποτελεί απόδειξη της εν μέρει ισχύος του λατινικού ρητού πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης (το ορθό θα ήταν ότι η μάθηση εξ επαναλήψεως εξαρτάται απ’ αυτό που επαναλαμβάνεται, αν είναι δηλαδή αληθές ή ψευδές): δια της επαναλήψεως της ανακρίβειας του Α. Κ. Δημητρίου επιβλήθηκε αυτή ως αληθινό γεγονός εξ ου κι η συνεχιζόμενη σχετική μυθογραφία. Δυστυχώς υιοθετήθηκε κι από πλευρές που όφειλαν να γνωρίζουν καλύτερα ή να ερευνούν περισσότερο, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι πρέπει να τονίσουμε ότι για πρώτη φορά μπήκαν τα πράγματα στην θέση τους με άρθρο του «Ριζοσπάστη», την Πέμπτη 28 Μάη 2015 («Η μεγάλη απεργία των δημόσιων υπαλλήλων τον Απρίλη του 1942» https://www.rizospastis.gr/story.do?id=8457372), στο οποίο επισημάνθηκε ρητά και κατηγορηματικά η ανακρίβεια του Α. Κ. Δημητρίου.
Η πανυπαλληλική-δημοσιοϋπαλληλική απεργία της 14/4/1942 στην Ελλάδα δεν υπήρξε λοιπόν ούτε η πρώτη ούτε μια από τις πρώτες απεργίες εναντίον των Ναζί στην κατεχόμενη απ’ αυτούς Ευρώπη. Και δεν ήταν η πρώτη, γιατί αλλού έγινε η πρώτη όπως επίσης και δεν ήταν από τις πρώτες, γιατί έγιναν κι άλλες μετά από την πρώτη κι ύστερα απ’ αυτήν εκτός Ελλάδας όλες. Αλλά ας μείνουμε στην πρώτη. Ποια ήταν αυτή; Ήταν η περίφημη «Φεβρουαριανή Απεργία» της 25ης και 26ης Φεβρουαρίου 1941 στην Ολλανδία. Η ιστορική αυτή απεργία καθώς κι η αντιφασιστική ηρωική πάλη του ολλανδικού λαού δεν είναι ευρύτερα γνωστές στην Ελλάδα. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα, και είναι οι εξής:
http://www.katiousa.gr/istoria/25-2-1941-ollandoi-kommounistes-diorganonoun-tin-proti-apergia-symparastasis-stous-evraious-tou-katechomenou-amsterntam/
https://atexnos.gr/freddie-oversteegen-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bd%ce%b1%ce%b6/
https://atexnos.gr/%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%cf%81%ce%b9%cf%84%cf%83%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%bf%ce%ba%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b9%cf%83/
Για τον παραπάνω λόγο με την βοήθεια των φτωχών μου γνώσεων ολλανδικής αλίευσα πληροφορίες από έγκυρες ολλανδικές ιστοσελίδες κι έγραψα ένα σχετικό σημείωμα που έπεται σε δυο συνέχειες.
Ελπίζω να μην κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας σου.
Άγρυπνος
30 Νοεμβρίου 2020 - 12:37 μ.μ.
Η «ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΑΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ» (25–26/2/1941) ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ [1/2]
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη μαζική αντιφασιστική απεργία στο κατεχόμενο από τους Ναζί μέρος της Ευρώπης έγινε στην Ολλανδία, στις 25 και 26 Φεβρουαρίου 1941. Ήταν η περίφημη «Φεβρουαριανή Απεργία» (Februaristaking στα ολλανδικά) που οργανώθηκε από το παράνομο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας (Communistische Partij van Nederland (CPN)) ως ενεργή αντίδραση στις πρώτες διώξεις κατά των Εβραίων στο Άμστερνταμ μετά τον αποκλεισμό της εβραϊκής συνοικίας της πόλης στις 17 Φεβρουαρίου με σκοπό την δημιουργία ενός γκέτο και τις ακόλουθες επιδρομές των κατοχικών ναζιστικών γερμανικών δυνάμεων ασφαλείας εκεί στις 22 και 23 Φεβρουαρίου που κατέληξαν σε μαζικές συλλήψεις Ολλανδών Εβραίων και μεταγωγή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η απεργία άρχισε στην πόλη του Άμστερνταμ στις 25 του μηνός κι επεκτάθηκε την επόμενη ημέρα στις περιοχές Ζάανσταντ (Zaanstad), Κένεμερλαντ (Kennemerland) στην Δυτική, Μπούσουμ (Bussum), Χίλφερσουμ (Hilversum), Ουτρέχτη και Βέεσπ (Weesp) στην Ανατολική και Νότια Ολλανδία. Απέργησαν πρώτα οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, μετά οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι λιμενεργάτες, οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία και στην χαλυβουργική βιομηχανία, ενώ κατόπιν εγκατέλειψαν τις σχολικές αίθουσες μαθητές και μαθήτριες και έκλεισαν τα μαγαζιά τους όλοι οι καταστηματάρχες. Υπολογίζεται πως μόνο στο Άμστερνταμ απέργησαν συνολικά γύρω στις 300.000 άντρες και γυναίκες. Ραχοκοκαλιά και βασική κινητήρια δύναμη της απεργίας που είχε μεγάλη μαζικότητα και μαχητικότητα παραλύοντας αρχικά και απονεκρώνοντας στην συνέχεια την καθημερινή οικονομική ζωή στις παραπάνω περιοχές, ήταν οι βιομηχανικοί εργάτες κι εργάτριες. Οι ναζιστικές γερμανικές δυνάμεις κατοχής σε στενή συνεργασία με τους Ολλανδούς συνεργάτες τους αντέδρασαν με την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης κι απαγόρευση της κυκλοφορίας σ’ ολόκληρη την Βόρεια Ολλανδία, επακολούθησαν αιματηρές συγκρούσεις με σαράντα τραυματίες και εννέα νεκρούς· το απόγευμα της 26ης Φεβρουαρίου η απεργία τερματίστηκε βίαια. Από τους συλληφθέντες πρωτεργάτες της απεργίας πρώτος τουφεκίστηκε στις 6 Μαρτίου ο κομμουνιστής Λέεντερτ Σχέιφεσχουρντερ (Leendert Schijveschuurder) και στις 13 Μαρτίου ακολούθησαν άλλοι τρεις κομμουνιστές, οι Χερμάνους Κούνραντι (Hermanus Coenradi), Γιόζεφ Έιγλ (Joseph Eijl) και Έντουαρντ Χέλεντοορν (Eduard Hellendoorn). Όλοι τους τουφεκίστηκαν στην κοιλάδα Βάαλσντορπ (Waalsdorpervlakte), κεντρικό τόπο εκτελέσεων από τους Ναζί στην Ολλανδία (κάτι σαν το δικό μας Σκοπευτήριο της Καισαριανής), ενώ άλλοι 22 συλληφθέντες κομμουνιστές καταδικάστηκαν σε πολυετείς ποινές φυλάκισης (δύο απ’ αυτούς πέθαναν ο ένας σε φυλακή του Γ΄ Ράιχ κι ο άλλος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου).
Άγρυπνος
30 Νοεμβρίου 2020 - 12:38 μ.μ.
Η «ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΑΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ» (25–26/2/1941) ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ [2/2]
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ «Φεβρουριανή Απεργία», αν και πνίγηκε στο αίμα, είχε σπουδαία απήχηση, γιατί σήμανε την απαρχή της δυναμικής αντίστασης κατά των Ναζί κατακτητών και των συνεργατών τους στην Ολλανδία. Εξακολουθεί δε να έχει ιδιαίτερη πολιτική και ιστορική σημασία για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, επειδή καταρρίπτει δύο πάγιους μύθους της αστικής κι ιμπεριαλιστικής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, δηλαδή ότι οι κομμουνιστές, ειδικά στις κατακτημένες μεταξύ 1939 και 1941 από τους Ναζί ευρωπαϊκές χώρες, παρέμειναν ανενεργοί κι απαθείς έναντι των κατακτητών περιμένοντας να μπει η ΕΣΣΔ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στις 22 Ιουνίου 1941 ύστερα από την επίθεση του Γ΄ Ράιχ εναντίον της, οπότε και τους δόθηκε από την Μόσχα το σύνθημα προς έναρξη του αντιφασιστικού αγώνα (πρώτος μύθος) καθώς και ότι οι κομμουνιστές αντιμετώπισαν με αδιαφορία κι απραξία την εξόντωση των Εβραίων από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους (δεύτερος μύθος).
Την «Φεβρουαριανή Απεργία» θυμίζει το μνημείο «Άγαλμα του Λιμενεργάτη» στην Πλατεία Γιόνας Ντάνιελ Μέιγερ (Jonas Daniël Meijerplein) στο Άμστερνταμ (μπροστά από την Εβραϊκή Συναγωγή της πόλης), όπου κάθε χρόνο στις 25 Φεβρουαρίου γίνονται οι σχετικές καθιερωμένες εκδηλώσεις και τελετές προς τιμή της απεργίας.
Στην «Φεβρουαριανή Απεργία» είναι αφιερωμένη η καταπληκτική τριλογία «Φεβρουάριος. Μυθιστόρημα της κατοχικής χρονιάς 1941» (Februari. Roman uit het bezettingsjaar 1941) του Ολλανδού κομμουνιστή συγγραφέα Theun de Vries (1907–2005) που πρωτοκυκλοφόρησε το 1962.
Άγρυπνος
30 Νοεμβρίου 2020 - 12:40 μ.μ.