Αγώνας για αυξήσεις στους μισθούς!

Οταν μια «αύξηση», την οποία δεν πρόκειται κανένας εργαζόμενος να δει στο πορτοφόλι του, φτάνει να βαφτίζεται από την κυβέρνηση «15ος μισθός», θυμίζοντας την αλήστου μνήμης «13η σύνταξη», όπως βάφτισε ο ΣΥΡΙΖΑ το «κοινωνικό μέρισμα» του 2019, η πρόκληση πραγματικά απογειώνεται.

Ολοι οι εργαζόμενοι, ειδικά εκείνοι που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, γνωρίζουν από τώρα τι έχει απογίνει το 50ευρω (μεικτό) που ανακοίνωσε η κυβέρνηση ως μηνιαία «αύξηση». Οσοι δεν το χρωστούν ήδη στους ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς του ρεύματος, που πολλαπλασιάζονται μήνα με τον μήνα, δεν θα προλάβουν ούτε να το αντικρίσουν, εξαιτίας των ανατιμήσεων σε καύσιμα και αγαθά πρώτης ανάγκης.

Ο κατήφορος για το λαϊκό εισόδημα καμιά σχέση δεν έχει με τη «δημιουργική λογιστική» της κυβέρνησης. Τον περασμένο Γενάρη, με πληθωρισμό 6,2% η «αύξηση» στον κατώτατο ήταν 2% (είχε αποφασιστεί από το καλοκαίρι του 2021). Ο Μάρτης έκλεισε με πληθωρισμό 8,9% και η «αύξηση» που ανακοινώθηκε προχτές είναι 7,7%. Και μεσολάβησε κι ένας Φλεβάρης με άλλο ένα 7,2% πληθωρισμό. Μιλάμε δηλαδή για μια συμπίεση διαρκείας του εισοδήματος των εργαζομένων, που η αύξηση - κοροϊδία δεν καταφέρνει ούτε υποτυπωδώς να την ανασχέσει.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ακόμα και με αυτήν την πολυδιαφημισμένη «αύξηση», ο κατώτατος μισθός φτάνει στα 713 ευρώ μεικτά, ποσό που υπολείπεται ακόμα κι από τον αντίστοιχο κατώτατο του 2009! Δηλαδή, ο κατώτατος μισθός είναι πιο χαμηλός σε σχέση με 13 χρόνια πριν, και μετά από τέσσερις κυβερνητικές εναλλαγές. Ενώ όλα αυτά τα χρόνια το εισόδημα των εργαζομένων λεηλατείται συστηματικά από τη φοροληστεία και τις ανατιμήσεις, αλλά και με τη γενίκευση των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων, οι οποίες κάνουν άπιαστο όνειρο ακόμα και τον «κατώτατο μισθό» για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας.

Στο μεσοδιάστημα, και από το 2012 μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ) εφαρμόζουν τους αντεργατικούς νόμους και τον μνημονιακό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, είτε για το πάγωμα είτε για την προσαρμογή του κατώτατου μισθού με Υπουργική Απόφαση, διαμορφώνοντας έναν μόνιμο μηχανισμό συμπίεσης. Οχι μόνο του κατώτατου αλλά και του μέσου μισθού, θωρακίζοντας έτσι την εργοδοσία από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των συνδικάτων τους.

Κριτήριο για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού είναι η διαφύλαξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, κι αυτό είναι που καθορίζει τις «αυξήσεις», που γίνονται αέρας κοπανιστός. Επιβεβαιώνεται ξανά ότι κάθε μέτρο προστασίας της κερδοφορίας των ομίλων, στην καλύτερη περίπτωση θα συντηρεί και θα ανακυκλώνει τη μιζέρια για τη λαϊκή πλειοψηφία, ενώ το πυκνό πλέγμα των εκατοντάδων αντεργατικών νόμων έρχεται να εξασφαλίσει εκ των προτέρων πως ό,τι μπαίνει στη μία τσέπη, θα αφαιρείται από την άλλη, ώστε τελικά να μη διαταράσσονται οι «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Με βάση τα παραπάνω κρίνονται οι θέσεις όλων των αστικών κομμάτων, όπως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, αφού το κριτήριό τους είναι ίδιο με αυτό της ΝΔ. Είναι δηλαδή η διαφύλαξη της ανταγωνιστικότητας και της «κοινωνικής συνοχής», το στρίμωγμα των αναγκών των εργαζομένων σε αυτά τα ασφυκτικά όρια.

Δεν είναι μόνο τα δείγματα γραφής, π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, όσο ήταν στην κυβέρνηση, αλλά κυρίως είναι η σημερινή του δέσμευση για κατώτατο μισθό με βάση τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και με επιπλέον «αστερίσκους», ανάλογα με τις «αντοχές της οικονομίας», ενώ παράλληλα υπόσχεται στους βιομηχάνους τον περαιτέρω «περιορισμό του μη μισθολογικού κόστους», τη διαφύλαξη της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας κ.ο.κ. Ολα εκείνα που κάνουν «σκόνη» ακόμα και τις όποιες αυξήσεις - ψίχουλα.

Στον αντίποδα των παραπάνω βρίσκονται οι διεκδικήσεις των εργατικών σωματείων για κατάργηση του διά νόμου καθορισμού του κατώτατου μισθού, για καθορισμό του στα 825 ευρώ και υπογραφή ΕΓΣΣΕ, ως βάση για μεγαλύτερες αυξήσεις, για κλαδικές και επιχειρησιακές ΣΣΕ με αυξήσεις υψηλότερες από τον πληθωρισμό. Διεκδικήσεις που βάζουν στο επίκεντρο τη σύγκρουση με όλους τους αντεργατικούς νόμους των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, δείχνοντας στην πράξη ότι η μόνη ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης και όχι στην αναμονή για νέους και παλιούς «σωτήρες».

Η απεργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, οι συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα αποτελούν κορυφαίο σταθμό σε αυτόν τον αγώνα, για την κλιμάκωσή του το επόμενο διάστημα, για να μην περάσει κανένας συμβιβασμός με τα ψίχουλα της κοροϊδίας, για ουσιαστικές αυξήσεις και ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος.