 |
| Τεχνογνωσία για να στηθεί ΝΑΤΟικό αντιπυραυλικό κέντρο στην Τουρκία προβλέπουν τα μνημόνια που έφερε η κυβέρνηση |
ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΜΥΝΑΣ
Πλήρης η χρεοκοπία των παραμυθιών κυβέρνησης ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών ευρωατλαντικών κομμάτων
Θέμα συζήτησης ήταν δύο συμφωνίες για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο υπό ίδρυση Κέντρο Αριστείας Ναυτικής Ασφάλειας του ΝΑΤΟ, που θα έχει ως έδρα την Κωνσταντινούπολη, με τον Ν. Παναγιωτόπουλο να χαρακτηρίζει απαραίτητη τη συμμετοχή της χώρας σε κάθε ΝΑΤΟική δομή, ισχυριζόμενος ότι «καλό είναι η Ελλάδα να κινητοποιείται και να αναβαθμίζει τη συμμετοχή της σε όλα τα δρώμενα».
Συγκεκριμένα, πρόκειται για μνημόνια κατανόησης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας - Ρουμανίας, το μεν πρώτο για την ίδρυση, διοίκηση και λειτουργία του «Κέντρου Αριστείας Ναυτικής Ασφάλειας» και το δεύτερο για τη θέσπιση της λειτουργικής σχέσης ανάμεσα στο Στρατηγείο της Ανώτατης Συμμαχικής Διοίκησης Μετασχηματισμού του ΝΑΤΟ και στα συμμετέχοντα κράτη στο Κέντρο Αριστείας Ναυτικής Ασφάλειας.
Οσο για την «ασφάλεια», τη «σταθερότητα» και τη «διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων» από την «αναβάθμιση» αυτή, που επικαλούνται όλα τα κόμματα του ευρωατλαντισμού, είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική η αποστροφή του υπουργού Αμυνας: «Δεν είναι η καλύτερη εποχή να λες πράγματα εναντίον της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, γιατί οι σύμμαχοι θέλουν να εξασφαλίσουν ότι αυτή θα παραμείνει προσδεδεμένη στο άρμα του ΝΑΤΟ. Αν παραβλέπουν κάποιες συμπεριφορές της Τουρκίας - φερ' ειπείν η αγορά των ρωσικών πυραύλων "S-400" - ή όχι, είναι δικό τους ζήτημα να αξιολογήσουν. Εμείς θα λέμε αυτά που έχουμε να λέμε, θα αιτιολογούμε τις ενστάσεις μας, τις επιφυλάξεις μας. Θα ζητούμε πάντα να μεταβάλλει η Τουρκία προς το καλύτερο στοιχεία συμπεριφοράς της: Λιγότερη προκλητικότητα, λιγότερη επιθετικότητα, λιγότερες εμπρηστικές δηλώσεις, λιγότερες συμπεριφορές, όπως οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας ή οι υπερπτήσεις, που αυτό το διάστημα ήταν και πολλές από μέρους τους. Θα ζητούμε πάντα τα ίδια. Από εκεί και πέρα όμως, όπως σας είπα, υπάρχει και η γενικότερη εικόνα».
Αυτά μόλις μία μέρα αφότου η Διοίκηση του ΝΑΤΟ στη Νάπολη της Ιταλίας (NATO JFC Naples) σε ανάρτησή της χαιρέτιζε τη γείτονα ως «μία σύμμαχο που συνεισφέρει στην προστασία του συμμαχικού εναέριου χώρου» - κατά το «ΝΑΤΟικό έδαφος», που όλο και πιο συχνά τελευταία επιστρατεύει ως έννοια η κυβέρνηση - και ενώ κλείνουμε σχεδόν μία βδομάδα υπερπτήσεων από πλευράς των τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και χτες η τουρκική ΠΑ προχώρησε σε τέτοιες προκλητικές ενέργειες πάνω από νησιά όπως οι Οινούσσες, η Παναγιά, το Φαρμακονήσι, οι Λειψοί και οι Αρκοί.
Στο μεταξύ ο υπουργός Αμυνας έσπευσε να διαψεύσει ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να στείλει επιπλέον στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία απ' αυτόν που έχει ήδη στείλει (επιθετικά τυφέκια, αντιαρματικά κ.λπ.), μετακινώντας τον μάλιστα από τα νησιά. Σημειωτέον, σύμφωνα με πληροφορίες ασκήθηκαν πιέσεις από τις ΗΠΑ γι' αυτό, ενώ υπήρξε και σχετικό αίτημα από πλευράς του Ουκρανού πρέσβη, συγκεκριμένα για τη μετακίνηση στην Ουκρανία των ρωσικής προέλευσης αντιαεροπορικών συστημάτων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο Ν. Παναγιωτόπουλος ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχει θέμα αποστολής και νέου υλικού, αν και η εμπλοκή στα ΝΑΤΟικά σχέδια βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και έχει κι άλλες πτυχές, πολύ πιο επικίνδυνες μάλιστα.
Η κυβέρνηση ετοιμάζει άλλωστε την αποστολή μάχιμου τμήματος Ενόπλων Δυνάμεων στη Βουλγαρία, σε υπό διαμόρφωση ΝΑΤΟικό «σχηματισμό μάχης» που αποφάσισε πρόσφατα η λυκοσυμμαχία. Ο σχεδιασμός προβλέπει τη μετακίνηση ενός Τμήματος Αντιαρματικών, που θα αποτελείται από μία διμοιρία με τέσσερα στοιχεία (όπλα πάνω σε ερπυστριοφόρα) συν ένα στοιχείο Τεχνικής Υποστήριξης.
Επίσης, μονάδες του Στόλου έχουν διατεθεί σε κατάσταση ετοιμότητας στην επιχείρηση θαλάσσιας ασφάλειας του ΝΑΤΟ «Sea Guardian», υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο της Διοίκησης Ναυτικών Δυνάμεων της λυκοσυμμαχίας (Allied Maritime Command - MARCOM) με σκοπό τη «διατήρηση της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή της Μεσογείου», όπως αναφέρεται αρμοδίως, με ανοιχτό το ενδεχόμενο ελληνικά πολεμικά πλοία να εκτελέσουν νηοψίες σε «ύποπτα πλοία» σε Αιγαίο και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο - «ύποπτα» για υποστήριξη των ρωσικών μονάδων που επιχειρούν στον άξονα από Συρία έως Βόρεια Αφρική.
Η πολιτική της εμπλοκής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι άκρως επικίνδυνη, αφού μπλέκει τον λαό μας σε αντιπαραθέσεις ισχυρών δυνάμεων και τον στοχοποιεί, τόνισε ο βουλευτής του ΚΚΕ Μανώλης Συντυχάκης, μιλώντας στην Επιτροπή Αμυνας σχετικά με την κύρωση των μνημονίων κατανόησης για τη λειτουργία «Κέντρου Αριστείας Ναυτικής Ασφαλείας» και τη λειτουργική σχέση ανάμεσα στο Στρατηγείο Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Μετασχηματισμού του ΝΑΤΟ και τα συμμετέχοντα κράτη στο «Κέντρο Αριστείας Ναυτικής Ασφαλείας».
Οι ελληνικές κυβερνήσεις - επεσήμανε - 70 χρόνια τώρα εντάσσουν στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων στα κάθε είδους επιτελεία του ΝΑΤΟικού μηχανισμού, στέλνουν στρατιωτικές μονάδες σε επιχειρήσεις και σε ασκήσεις - πρόβες πολέμου, πρωτοστατώντας μάλιστα πολλές φορές ανάμεσα στις άλλες χώρες - μέλη και δικαιολογώντας αυτές τις συμμετοχές ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη «σταθερότητα και ασφάλεια».
Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο, συνέχισε ο βουλευτής του ΚΚΕ: Στοχοποιείται η χώρα μας από αντίπαλα προς το ΝΑΤΟ ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, όπως επιβεβαιώνεται από την κατάσταση στην Ουκρανία.
Ανέδειξε δε ότι συζητείται μια ακόμη ελληνική συμβολή στην περαιτέρω ενίσχυση των πολεμικών επιδιώξεων του ΝΑΤΟ, για να δρα ανενόχλητο και σε ασφαλές περιβάλλον και όχι για να διασφαλίζει «ένα ασφαλέστερο θαλάσσιο περιβάλλον», όπως υποκριτικά αναφέρουν τα εν λόγω μνημόνια.
Μετά το «Ολοκληρωμένο Κέντρο Αριστείας Αεροπορικής και Πυραυλικής Αμυνας» στη Σούδα, που το συμφώνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και το έθεσε σε λειτουργία η ΝΔ, τώρα, για την «ανάγκη ενίσχυσης των αντιαεροπορικών και αντιπυραυλικών δυνατοτήτων και υποστήριξης της διαλειτουργικότητας» του ΝΑΤΟ, που επιβεβαιώνει τη «βύθιση» του νησιού και της χώρας σε μια δίνη επικίνδυνων σχεδιασμών και ανταγωνισμών με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η κυβέρνηση της ΝΔ μάς προτείνει η χώρα να συνεισφέρει στη λειτουργία ενός ακόμα κέντρου «αριστείας» του ΝΑΤΟ, που φιλοξενείται στην Τουρκία.
Ετσι, ξανά ο ελληνικός λαός θα κληθεί να συνεισφέρει τόσο οικονομικά (πάνω από 200 χιλιάδες ευρώ μόνο τα πάγια ετήσια έξοδα) όσο και με προσωπικό, αλλά και με τις γνώσεις - προτάσεις του, ώστε η λυκοσυμμαχία να βελτιώσει τις ικανότητές της για έλεγχο των θαλασσών σαν παγκόσμιος χωροφύλακας.
Με βάση όλα τα παραπάνω, ο Μ. Συντυχάκης ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ καταψηφίζει την κύρωση και των δύο Μνημονίων Κατανόησης.
https://antigeitonies3.blogspot.com/2022/04/blog-post_90.html Αλλη μία δικαίωση της Λενινιστικής θέσης του ΚΚΕ για τον Ιμπεριαλιστικό πόλεμο απο τον οπορτουνιστικό συρφετό με τα παραμύθια της ...εξάρτησης αποικίας φεουδαρχίας.... την στιγμή που έχουμε καπιταλισμό απο το 1830 που πέρασε στο ιμπεριαλιστικό στάδιο το 1882. Τους αφήνουμε να παίξουν με την ...χούφτα τους Σκούζοντας. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ, το "Μοσκβά" βυθίστηκε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έσχατη ξευτίλα της Αντι-σοβιετικής Ρωσίας, που μπορεί μόνο να διασύρει την ένδοξη κληρονομιά του σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ, ανίκανη, ακόμη και να την εκμεταλλευτεί!
Απατεωνάκο Πούτιν, όλα εδώ θα πληρωθούν!
Ασφαλώς και όλα εδώ θα πληρωθούν. Γκρομίκο Πονομαριοφ Σουσλοφ Κοσιγκιν Χρουτσοφ Μπρέζνιεφ Σεβαρνάτζε Γκορμπατσοφ Γέλτσιν Πουτιν Λαβροφ κ.α κατέστρεψαν τον Σοσιαλισμό μετά το 1956... φορώντας οπορτουνιστική προβιά μέχρι το 1991... με την αμέριστη βοήθεια των δυτικών ιμπεριαλιστών φίλων τους. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή«Η εμφάνιση του διηπειρωτικού πυραύλου έκανε παρελθόν το σχετικό στρατηγικό άτρωτο των ΗΠΑ. Αλλαξε ο στρατηγικός συσχετισμός δύναμης, προς όφελος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου» (Α. Γκρομίκο - Μπ. Πονομαριόφ στο: «Η ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ»). Οι εξελίξεις διέψευσαν με τραγικότητα αυτές τις εκτιμήσεις (στη φωτογραφία συγκρότημα πυραύλων «S300»)
ΔιαγραφήΤο Κόμμα μας μελετά την Ιστορία, τόσο τη δική του, όσο και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ξεκινά από την αφετηρία πως οι κομμουνιστές, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλον τον κόσμο, πρέπει με κριτική ματιά να μελετήσουν την Ιστορία (και αυτή των διεθνών σχέσεων του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους), για να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος. Παρακάτω θα αναφερθούμε σε ορισμένα από αυτά, που βέβαια δεν ήταν κάποια λάθη της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, αλλά θεωρητικά λάθη ή λάθη στις εκτιμήσεις του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης, που στη συνέχεια επηρέασαν και την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ.
«Ειρηνική συνύπαρξη» και διαίρεση των αστικών δυνάμεων
Το ΚΚΕ, μετά από μελέτη της Ιστορίας της ΕΣΣΔ, έχει εκτιμήσει πως «η γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης", όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Οκτώβρης 1952) και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956), αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις ΗΠΑ και την Αγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του»1. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Το φράγμα Ασουάν κατασκευάστηκε από το Σύμφωνο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας. Σε πολλές περιπτώσεις η βιομηχανική ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών στηρίχτηκε από τις επωφελείς οικονομικές τους σχέσεις με την ΕΣΣΔ και άλλες χώρες του ΣΟΑ. Ωστόσο αυτή η ανάπτυξη συνεπαγόταν και ενίσχυση των εγχώριων αστικών δυνάμεων
ΔιαγραφήΒεβαίως, είναι άλλο πράγμα το καθήκον που από την αρχή έμπαινε στη σοβιετική διπλωματία, να αξιοποιήσει κάθε «χαραμάδα», κάθε «ρήγμα», κάθε αντίθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με στόχο να επωφεληθεί η ΕΣΣΔ από αυτές και να ενισχυθεί, κι άλλο ο θεωρητικός «διαχωρισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε φιλειρηνικά και φιλοπόλεμα»2.
Οι εξελίξεις έδειξαν πως κι εκείνες οι αστικές δυνάμεις που εμφανίζονταν ως «φιλειρηνικές» και «δημοκρατικές» δεν δίστασαν να πραγματοποιήσουν εξίσου μεγάλα εγκλήματα σε βάρος των λαών, για να διασφαλίσουν τα κέρδη των μονοπωλίων τους και την εξουσία τους. Η πραγματικότητα έδειξε πως ο ιμπεριαλισμός - σύμφυτο στοιχείο του οποίου είναι και ο πόλεμος - χρησιμοποιεί τις διακρατικές συμφωνίες κατά το δοκούν και δεν πρέπει να υπάρχουν στους λαούς αυταπάτες για τις δήθεν «ειρηνικές» προθέσεις του. Εξακολουθούν να είναι επίκαιρες οι θέσεις του Λένιν: «Τα συνθήματα του πασιφισμού, του διεθνούς αφοπλισμού στις συνθήκες του καπιταλισμού, των δικαστηρίων διαιτησίας κ.τ.λ. δεν είναι μόνο αντιδραστική ουτοπία, αλλά και αποτελούν ανοιχτή εξαπάτηση των εργαζομένων, που αποσκοπεί στον αφοπλισμό του προλεταριάτου και στην απόσπασή του από το καθήκον του αφοπλισμού των εκμεταλλευτών. Μόνο η προλεταριακή, η κομμουνιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Οποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της, ή τα κύματα της αντεπανάστασης, η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη»3 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Να γιατί αυτός ο λαθεμένος διαχωρισμός των αστικών δυνάμεων, που διαστρέβλωνε «την αναφορά του Λένιν στην ειρηνική συνύπαρξη, που αφορούσε τις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις ανάμεσα στα δύο κοινωνικοοικονομικά συστήματα, μεταλλάχθηκε και προσδόθηκε σε αυτήν ιδεολογικό και στρατηγικό περιεχόμενο»4.
ΔιαγραφήΥπερεκτίμηση θετικών αλλαγών στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όχι μόνο διαλύθηκε το αποικιοκρατικό σύστημα, αλλά και μια σειρά από χώρες στην Ευρώπη, στην Ασία και αργότερα στην Αμερική διακήρυξαν πως θα βαδίσουν στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επιπλέον, η ΕΣΣΔ, που είχε σηκώσει το κύριο βάρος της νίκης κατά του φασισμού, απέκτησε λόγο στη διαμόρφωση του ΟΗΕ, γενικότερα του διεθνούς δικαίου, που τότε διαμορφώνονταν ως αποτέλεσμα του συσχετισμού ανάμεσα στις δυνάμεων του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Η ΕΣΣΔ απέκτησε το δικαίωμα του «βέτο» στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ ανάλογο δικαίωμα πέτυχε λίγο αργότερα και για την Κίνα. Ολα τα παραπάνω διαμόρφωσαν την αίσθηση πως όχι μόνο δυναμώνουν κάποιες θετικές τάσεις στο διεθνή συσχετισμό δύναμης, αλλά πως αυτός έχει γίνει ήδη θετικός για τις δυνάμεις του σοσιαλισμού. Με άλλα λόγια, είχαμε υπερεκτίμηση των όποιων θετικών αλλαγών, τόσο από την ΕΣΣΔ, όσο και γενικότερα από το κομμουνιστικό κίνημα.
Βεβαίως και οι θετικές αποφάσεις που λάμβανε ο ΟΗΕ, κάτω από την επίδραση της σοβιετικής διπλωματίας, διευκόλυναν την πάλη τους για το ένα ή άλλο ζήτημα, ωστόσο δε σημαίνει ότι αυτές οι αποφάσεις γίνονταν πάντα πράξη, ότι δηλαδή υλοποιούνταν από τους ιμπεριαλιστές. Γνωρίζουμε π.χ. πως δίκαιες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για το Κυπριακό, το Παλαιστινιακό κ.ά. έμειναν στα χαρτιά και δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, αφού έρχονταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ κι άλλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παρέμενε το πλέγμα της ανισότιμης αλληλεξάρτησης (πολιτικής, οικονομικής, στρατιωτικής) που υπάρχει ανάμεσα στις χώρες που ήταν ενταγμένες στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλωστε, όπως εκτιμήσαμε στο 18ο Συνέδριο, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο «το ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ, προχωρούσε στη συγκρότηση στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών συνασπισμών και οργανισμών διεθνούς δανεισμού (ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκές Κοινότητες, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, διεθνικές συμφωνίες εμπορίου). Αυτοί εξασφάλιζαν το συντονισμό των καπιταλιστικών κρατών, γεφύρωναν ορισμένες αντιθέσεις μεταξύ τους, για να υπηρετήσουν τον κοινό στρατηγικό στόχο της πολύπλευρης πίεσης στο σοσιαλιστικό σύστημα. Οργάνωσαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, συστηματικές και πολύμορφες προβοκάτσιες και αντικομμουνιστικές εκστρατείες. Χρησιμοποίησαν τα πιο σύγχρονα ιδεολογικά όπλα χειραγώγησης των λαών, για να διαμορφώσουν ένα εχθρικό κλίμα σε βάρος των σοσιαλιστικών κρατών και του κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα. Αξιοποίησαν τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις και τα προβλήματα ιδεολογικής ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Υποστήριξαν οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, ακόμη και την παραμικρή εκδήλωση δυσαρέσκειας ή διαφωνίας με το KKΣE και τη Σοβιετική Eνωση. Διέθεσαν δισεκατομμύρια δολάρια, μέσα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους, για τους σκοπούς αυτούς». ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Στην υπερεκτίμηση του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων συνέβαλε και η αξιολόγηση ορισμένων τεχνολογικών επιτευγμάτων, όπως ήταν οι διηπειρωτικοί πύραυλοι, στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ο Α. Γκρομίκο, υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ από το 1957 έως το 1985, και ο Μπ. Πονομαριόφ, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΣΕ από το 1955 έως το 1986, εκτιμούσαν: «Η κατασκευή των διηπειρωτικών και διαστημικών πυραύλων μεγάλης ακρίβειας, η εκτόξευση των πρώτων δορυφόρων και η αποστολή πυραύλου στο Φεγγάρι, όλα αυτά έδειχναν τις τεράστιες επιτυχίες της σοβιετικής χώρας σε σημαντικότατες σφαίρες της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας, μεταξύ άλλων και στη στρατιωτική. Η εμφάνιση του διηπειρωτικού πυραύλου έκανε παρελθόν το σχετικό στρατηγικό άτρωτο των ΗΠΑ. Αλλαξε ο στρατηγικός συσχετισμός δύναμης, προς όφελος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου»5.
ΔιαγραφήΟι εξελίξεις διέψευσαν με τραγικότητα αυτές τις εκτιμήσεις. Στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου για το σοσιαλισμό γίνεται σχετική εκτίμηση: «Και από τα δύο τμήματα του κομμουνιστικού κινήματος (εξουσίας και μη) υπερεκτιμήθηκε η δύναμη του σοσιαλιστικού συστήματος και υποτιμήθηκε η δυναμική στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού»6.
«Ειρηνική άμιλλα» και άλλες ουτοπικές θέσεις
Εκτός των άλλων, ιδιαίτερα μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ η θέση περί «ειρηνικής συνύπαρξης» μεταλλάχθηκε σε θέση περί «ειρηνικής άμιλλας» των δύο κοινωνικοπολιτικών καθεστώτων. Μια τέτοια θέση, όμως, στην πράξη «εξωράιζε τον καπιταλισμό και εμπέδωνε τη λαθεμένη αντίληψη ότι, τουλάχιστο για μια ιστορική περίοδο, τα δύο συστήματα θα μπορούσαν να συνυπάρχουν και να συναγωνίζονται ειρηνικά μεταξύ τους»7. Στο παραπάνω έδαφος αναπτύχθηκαν ουτοπικές θέσεις, οπορτουνιστικές πολιτικές για τα διεθνή και περιφερειακά «συστήματα ασφαλείας», που θα εξασφάλιζαν την «ειρηνική συνύπαρξη» και τον αμοιβαίο «σεβασμό» των δύο κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, υποτιμώντας την «αρπακτική» φύση του ιμπεριαλισμού. Ετσι, π.χ. το 1955 η ΕΣΣΔ ζητούσε από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης να προχωρήσουν από κοινού με την ίδια σ' ένα σύστημα ασφαλείας, τα κράτη - μέλη του οποίου «θα υπόσχονταν πως παραιτούνται από τη χρησιμοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και όλα τα επίμαχα ζητήματα θα λύνονται με ειρηνικά μέσα»8.
Μια τέτοια θέση, οπωσδήποτε, δεν έχει να κάνει απλώς με κάποια προσπάθεια αξιοποίησης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά ήταν χαρακτηριστική της οπορτουνιστικής στροφής στο ΚΚΣΕ και συμπερασματικά και στην εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ, που οδηγούσαν σε μεγάλα θεωρητικά λάθη. Οπως έχει εκτιμήσει το Κόμμα μας, «το ίδιο αφορά και στην αποφυγή του θερμοπυρηνικού πολέμου. Οι ρεαλιστικές διακρατικές διαπραγματεύσεις για την αποφυγή του σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να οδηγήσουν σε ιδεολογικές γενικεύσεις για μια ειλικρινή και σταθερή στάση των καπιταλιστικών κρατών στο ζήτημα της ειρήνης (...) Σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ήταν μια πραγματικότητα. Σε τελευταία ανάλυση, ακόμα και όταν τα κράτη διαθέτουν πυρηνικά όπλα, η πιο συνεπής και αποτελεσματική πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι η ολόπλευρη επαναστατική προετοιμασία και ετοιμότητα, ώστε στις ανάλογες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες να γίνει πραγματικότητα η σοσιαλιστική επανάσταση, που θα επιβάλει την ειρήνη. Η συνεχής συσσώρευση και τελειοποίηση των πυρηνικών όπλων στην κούρσα των εξοπλισμών, αν και ήταν αναγκαία για τη στρατηγική ισορροπία ανάμεσα στα δύο συστήματα, από ένα σημείο και μετά επέδρασε αρνητικά στην ήδη προβληματική στρατηγική του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος»9. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η στάση της ΕΣΣΔ απέναντι στις «Αδέσμευτες Χώρες»
ΔιαγραφήΞεχωριστά πρέπει κανείς να δει το γεγονός ότι από την ΕΣΣΔ υπερτιμήθηκε και ο ρόλος των λεγόμενων Αδέσμευτων Χωρών. Το Κόμμα μας έχει εκτιμήσει πως: «Λαθεμένη και χωρίς βάση ήταν η προσδοκία και ο στόχος να συσπειρωθούν σε σταθερή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση οι "εθνικές" αστικές τάξεις των χωρών αυτών, όπως επιδιώχτηκε από τη Σοβιετική Ενωση και άλλα κράτη. Η μεσοπρόθεσμη μη ένταξη πολλών νέων κρατών σε διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς οφειλόταν κυρίως στις ανάγκες των "εθνικών" αστικών τους τάξεων να ενισχύσουν τις θέσεις τους, σε συνδυασμό με τον τότε συσχετισμό δυνάμεων στο εσωτερικό των χωρών αυτών και διεθνώς.
Αναμφίβολα, η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας αποτέλεσε για τις αποικιοκρατούμενες χώρες μια πρώτη και βασική προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της καθυστέρησης που επικρατούσε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Σε πολλές περιπτώσεις η βιομηχανική τους ανάπτυξη στηρίχτηκε από τις επωφελείς οικονομικές τους σχέσεις με την ΕΣΣΔ και άλλες χώρες του Συμβουλίου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας. Ωστόσο αυτή η ανάπτυξη συνεπαγόταν και ενίσχυση των εγχώριων αστικών δυνάμεων, επομένως και όξυνση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό αυτών των χωρών και πάλη για τη μελλοντική τους ένταξη σε ένα από τα δύο αντίπαλα κοινωνικοοικονομικά συστήματα.
Η ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη διαμόρφωσαν πολιτική οικονομικής και άλλης συνεργασίας και στήριξης των νέων καθεστώτων, των λεγόμενων Αδέσμευτων Χωρών, με στόχο να μην ενσωματωθούν στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αλλά να ενισχυθούν οι δυνάμεις του σοσιαλιστικού προσανατολισμού.
Στην πραγματικότητα, οι εξελίξεις οδήγησαν γρήγορα σε ισχυροποίηση των εγχώριων αντιδραστικών δυνάμεων. Δεν έγινε έγκαιρη και αποτελεσματική εκτίμηση της νέας κατάστασης από την ΕΣΣΔ και τα άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης»10.
Ετσι, λοιπόν, η προσπάθεια της Σοβιετικής Ενωσης να αναπτύξει οικονομικές σχέσεις, ακόμη και συμμαχίες, με κάποια καπιταλιστικά κράτη, ενάντια σε ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ήταν θεμιτή, κατανοητή, αφού αδυνάτιζε το ενιαίο μέτωπο των ιμπεριαλιστών, αποσπούσε απ' αυτό δυνάμεις, έστω προσωρινά, χρησιμοποιούσε αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτή η συγκυριακή (κρατική) επιλογή της ΕΣΣΔ, που εκδηλωνόταν σε οικονομικό, διπλωματικό ή άλλο επίπεδο με ορισμένες χώρες, αναγόταν σε αρχή, θεωρητικοποιήθηκε και μάλιστα γινόταν λόγος για το λεγόμενο «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» σ' αυτές τις χώρες, που συνδεόταν με την αντίληψη περί «ειρηνικού περάσματος», οδήγησε τις κομμουνιστικές δυνάμεις, επομένως και το εργατικό κίνημα να γίνουν ουρά αστικών δυνάμεων. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9533994 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
https://www.ergatikosagwnas.gr/arthra/65-sxolia/2907-egklimata-polemou Οι Μανιαδάκηδες παλεύουν και αυτοί με την ...χούφτα... τους προσπαθώντας να ξεπλύνουν τον καπιταλισμό απο τα εγκλήματα του την στιγμή που βρίσκεται στο Ιμπεριαλιστικό στάδιο σχεδόν παγκόσμια. Ετσι τα εγκλήματα του Ρώσικου Ιμπεριαλισμού σε Ουκρανία και Συρία κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Για αυτό ακριβώς είναι χαφιέδες. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Διαγραφή