H αφοσίωση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση

 

30 χρόνια απο την ψήφιση της συνθήκης του Μάαστριχτ

Ισχυροί δεσμοί ενώνουν τους σοσιαλδημοκράτες των ευρωπαϊκών κρατών με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ. Πυρήνας της επιτυχημένης σχέσης τους είναι η προπαγάνδα των σοσιαλδημοκρατών για μια καλύτερη, πιο φιλολαϊκή ΕΕ αν αυτοί βρίσκονται στο τιμόνι της διαχείρισης.

Έτσι αξιοποιούνται από τις αστικές τάξεις των χωρών τους με τις ευλογίες της Ένωσης, προτάσσοντας το επιχείρημα ότι είναι οι πιο γνήσιοι εκφραστές της «επεκτατικής» πολιτικής, που σε αυτή τη φάση έχει ανάγκη το κεφάλαιο, αλλά και οι πιο κατάλληλοι για να διατηρούν την κοινωνική συνοχή. Γι’ αυτό δεν αποτελεί έκπληξη που επιστρέφουν με εκλογικές νίκες σε πολλά κράτη της Ευρώπης εν μέσω κρίσεων, αναιμικής ανάκαμψης, πανδημίας και έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Το 2019 το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ) που είναι ο πολιτικός φορέας τους σε επίπεδο ΕΕ δημοσίευσε πολιτικό πρόγραμμα με τίτλο «Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την Ευρώπη». Σε αυτό μπορούσαμε να διαβάσουμε για την «κοινωνική Ευρώπη», τη «βιώσιμη ανάπτυξη», τη «δημοκρατική και αλληλέγγυα Ευρώπη». Σαν να μην έχουν δεινοπαθήσει οι λαοί τόσα χρόνια από το ξήλωμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων τους και σαν να μην έζησαν τη φρίκη της πανδημίας μέσα στην ΕΕ όπου δήθεν θα ζούσαν όλο και καλύτερα, οι σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται στη γνώριμη αποστολή τους: τον εξωραϊσμό της αντιλαϊκής ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Σε αυτό το χορό συμμετέχουν σταθερά οι φορείς της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ να αναπαράγουν αυτολεξεί το πρόγραμμα του ΕΣΚ, με στόχο την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων.

Η ΕΕ και η Εποχή του Λίθου

Τον μακρινό Μάη του 2012 στην οn-line έκδοση του γερμανικού περιοδικού «Focus», ένας Έλληνας ανταποκριτής ειρωνευόταν τη στάση του ΚΚΕ που δεν ενέδιδε στα καλέσματα για να μετατραπεί σε κόμμα διαχείρισης του συστήματος, λέγοντας μεταξύ άλλων πως η πλήρης αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ισοδυναμεί με επιστροφή στην εποχή του λίθου. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ υποσκέλιζε το ΠΑΣΟΚ και αναδεικνυόταν σε αξιωματική αντιπολίτευση. Στην πορεία του από μικρό οπορτουνιστικό κόμμα σε πόλο της σοσιαλδημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε καθοριστικά να εμπεδωθεί η παραπάνω άποψη καταλαγιάζοντας τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια του λαού για μια μακρά περίοδο λιτότητας από την οποία δεν τον έβγαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όταν η ελληνική οικονομία πέρασε σε φάση αναιμικής ανάκαμψης το 2018. Με αφορμή τη διακυβέρνηση του οι «θεωρητικοί» της σοσιαλδημοκρατίας ξέθαψαν από τις χρονοκάψουλες τις γελοίες θεωρίες της εξανθρώπισης του καπιταλισμού. Έγραφε λοιπόν ένας τέτοιος «θεωρητικός» το 2018: «Στο βαθμό που τα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα ( σ.σ. εννοεί τον ΣΥΡΙΖΑ) αποφασίσουν να ακολουθήσουν τον ευρωζωνικό δρόμο, θα έλεγα πως μετατρέπονται σε ριζοσπαστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. (…) Μια ρεαλιστική, φιλοευρωπαϊκή, ριζοσπαστική αριστερά και μια αναζωογονημένη σοσιαλδημοκρατία, μαζί με άλλες δυνάμεις στον κεντροαριστερό και μεσαίο χώρο, μπορούν στο μέλλον να εξανθρωπίσουν ξανά τον καπιταλισμό»!

Τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης ανάγουν την ΕΕ σε νομοτέλεια για τους λαούς από κοινού με τους φιλελεύθερους-συντηρητικούς ανταγωνιστές τους. Κάτω από αυτή την ομοφωνία των αστικών κομμάτων ο λαός μαθαίνει να αντιλαμβάνεται σαν νομοτέλεια κι όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που φέρουν την υπογραφή της ΕΕ. Έτσι αποκρύπτουν από τους λαούς την πραγματική νομοτέλεια που υπάρχει σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, άρα και εντός της ΕΕ, δηλαδή τη συρρίκνωση των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων με όποιο μείγμα διαχείρισης κι αν εφαρμοστεί. Είτε με το περιοριστικό είτε με το επεκτατικό -που εφαρμόζονται από όλες τις αστικές παρατάξεις ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου σε κάθε χώρα- ο λαός θα πληρώνει την κρίση, την ανάπτυξη, τους πολέμους κάτι που επιβεβαιώνεται με πλήθος παραδειγμάτων. Παλεύουν να μας πείσουν επίσης ότι η εμβάθυνση της ΕΕ, η πιο στενή δηλαδή συνεργασία των κρατών-μελών μεταξύ τους, θα αμβλύνει τους όποιους ανταγωνισμούς και θα βελτιώσει τη ζωή των λαών. Το κριτήριο όμως της όποιας εμβάθυνσης, όπως και το κριτήριο των φυγόκεντρων τάσεων είναι ένα: το δυνάμωμα της κάθε αστικής τάξης. Πρόκειται δηλαδή για έναν εξ’ ορισμού αντιδραστικό στόχο, αντίθετο με τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα.

Από τον Σρέντερ στον Τσίπρα διαιωνίζεται η αντιλαϊκή  οικονομική πολιτική

Ο Γ. Σρέντερ υπήρξε καγκελάριος της Γερμανίας, επικεφαλής του ιστορικού γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος SPD. Ανέλαβε το 1999 με τη στήριξη των Πράσινων με βασική αποστολή την αποφασιστική προώθηση του Μάαστριχτ και της Λευκής Βίβλου. Η δηλώσεις στελεχών του SPD τότε ήταν εύγλωττες: «Η ενιαία αγορά και το ευρώ θα παραμείνουν μακροπρόθεσμα σταθερά, μόνο αν η αγορά εργασίας είναι σταθερή και ελεύθερη από επικίνδυνες εντάσεις. (…) Υπέροχες ιδέες υπάρχουν ήδη στη Λευκή Βίβλο του Ντελόρ», έλεγε ο Ρ. Σάρπινγκ, υπεύθυνος ευρωπαϊκής πολιτικής του SPD. Αυτές οι διακηρύξεις πήραν σάρκα και οστά στην «Ατζέντα 2010» (ψηφίστηκε το 2002). Ξηλώθηκαν προνοιακά επιδόματα, παροχές για τους ανέργους, συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Θεσπίστηκαν τα εξευτελιστικά «mini jobs», αλλά και τα λαομίσητη πολιτική ανακύκλωσης της εξαθλίωσης, «Hartz 4». Τα μέτρα δημιούργησαν στρατιές φτωχών εργαζομένων και φτωχών συνταξιούχων. Αυτό και ακόμα περισσότερα ήταν το τίμημα που πλήρωσε ο γερμανικός λαός για να γίνει η Γερμανία ατμομηχανή της Ευρώπης.

Ο Λ. Ζοσπέν υπήρξε πρωθυπουργός της Γαλλίας με το Σοσιαλιστικό Κόμμα (και τη στήριξη του μεταλλαγμένου ΚΚ) την περίοδο 1997-2002. Προώθησε μια σειρά αντιλαϊκούς φόρους και ιδιωτικοποιήσεις με αρνητικό αντίκτυπο στη ζωή του γαλλικού λαού σπέρνοντας μαζικά την απογοήτευση. Ο Φρανσουά Ολάντ που παρουσιάστηκε σαν «άνεμος αλλαγής» από τους εγχώριους σοσιαλδημοκράτες εκλέχθηκε πρόεδρος της Γαλλίας το 2012. Η πολιτική που ακολούθησε η Γαλλία εκείνη την περίοδο χωρίς μνημόνιο λίγο διέφερε από τις χώρες που βρίσκονταν υπό μνημονιακή εποπτεία.

Στην Ισπανία οι σοσιαλδημοκράτες σήμερα στηρίζονται σε όλα τα μέτρα που πήρε το Λαϊκό Κόμμα τα προηγούμενα χρόνια. Μάλιστα με την πρόσφατη εργασιακή μεταρρύθμιση, η οποία χειροκροτήθηκε από καπιταλιστές, εργοδοτικά συνδικάτα και ενώσεις, επικυρώθηκαν οι προηγούμενες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις των δεξιών προκατόχων τους.

Στην Ιταλία οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις Ντ’ Αλέμα και Πρόντι με τη σύμπραξη οπορτουνιστών, μεταξύ πολλών αντιλαϊκών μέτρων αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και πρόσθεσαν φόρους στο λαό. Και τις δύο φορές την «κυβερνώσα αριστερά» στην Ιταλία αντικατέστησε η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι... αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η απογοήτευση που σπέρνουν οι κεντροαριστεροί και τα δεκανίκια τους φέρνει συντηρητικοποίηση και σαρωτική επικράτηση της λεγόμενης δεξιάς.

Στη Δανία τα «αδέλφια» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ το 2012 χωρίς μνημόνια φορολόγησαν είδη πρώτης ανάγκης ονομάζοντας «φόρο λίπους» τη φορολογία στο κρέας και το βούτυρο, στο όνομα της... καλής υγείας του λαού. Ανέβασαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα βαρέα κι ανθυγιεινά επαγγέλματα στα 67, ενώ ανακοίνωσαν περικοπές 2 δισ. ευρώ σε συντάξεις, επιδόματα ανέργων, ασθενών, αναπήρων και φοιτητών. Έστησαν κοινωνικό διάλογο ώστε οι άνεργοι να δουλεύουν τσάμπα σε εργοδότες, ώστε να παίρνουν το επίδομα ανεργίας.

Η σοσιαλδημοκρατία στην Πορτογαλία έχει δώσει ρέστα στην αντιλαϊκή πολιτική από το 2015 μέχρι σήμερα: Το 2019 πάνω από 2 εκατ. άνθρωποι βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Η περιβόητη αύξηση του κατώτατου μισθού, μέσα στα χρόνια «προοδευτικής» διακυβέρνησης, σημαίνει μόλις 665 ευρώ (αύξηση 30 ευρώ το 2021)! Η κατάσταση για τον λαό στην Πορτογαλία έξω από τα μνημόνια δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτή μέσα στα μνημόνια. 

Για τον ΣΥΡΙΖΑ με το τρίτο μνημόνιο και την περιοριστική πολιτική που καταδίκαζε αλλά εφάρμοσε πλήρως, το χτύπημα στην απεργία και τον υποκατώτατο μισθό θα γράψουμε έναν τόμο κάποια στιγμή. Σήμερα η ρητορική του επικεντρώνεται στην υπεράσπιση του Ταμείου Ανάκαμψης. Πρόκειται για υπερμνημόνιο της ΕΕ που προϋποθέτει πλήθος αντιλαϊκών μέτρων για κάθε δόση εκατομμυρίων που θα εκταμιεύεται για να ταΐζει με τους καπιταλιστές. Αλλά σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ αν τα πακέτα είναι στα χέρια του θα πάνε για καλό σκοπό…

Βρώμικη δουλειά εν καιρώ πολέμου

Η σοσιαλδημοκρατία που κλείνει σε όλες τις πτώσεις τη λέξη ειρήνη ήταν και παραμένει συνεπής στο ραντεβού της με τον πόλεμο από την εποχή της Γιουγκοσλαβίας μέχρι την εμπλοκή της στην Ουκρανία. Σρέντερ, Ζοσπέν και Ντ’ Αλέμα βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία εκείνο το Μάρτιο που πάγωσε το αίμα των λαών και κατέρρευσαν για πάντα τα παραμύθια των ιμπεριαλιστών περί ειρήνης και άλλων ευρωπαϊκών αξιών. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ που διέθεσε ελληνικό έδαφος για να κατευθυνθούν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Ακολούθησε η πολύμορφη εμπλοκή τους σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Ο Ολάντ στήριξε την επέμβαση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη Συρία, ενώ εμβάθυνε τη γαλλική επέμβαση στο Μάλλι. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε την Ελλάδα σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Σήμερα η κυβέρνηση του SPD που προέκυψε στις εκλογές του 2021 ψήφισε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ που θυμίζει ματωμένες εποχές για τους λαούς του κόσμου (100 δισεκατομμύρια ευρώ). Ομοίως Πορτογάλοι και Ισπανοί στηρίζουν τις αποστολές στην Ουκρανία με πυρομαχικά εμπλέκοντας όλο και βαθύτερα το λαό τους στη ΝΑΤΟική πολεμική δίνη.

Ο λαϊκός παράγοντας

Η νεολαία της χώρας μας, οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν ότι δεν θα ζήσουν καλύτερες μέρες αν εμπιστευτούν τα κόμματα εκείνα που παπαγαλίζουν την αθώωση του καπιταλιστικού συστήματος. Πλέον δε χωρά αμφισβήτηση ότι καμιά πολιτική δύναμη δεν διαθέτει το «τρικ» για να βγάλει από το καπέλο της τον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να δράσει αυτοτελώς, να χαράξει και να ακολουθήσει έναν διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό όπου οι ανάγκες του δεν θα κρίνονται από τα επιδόματα και τις ελεημοσύνες που έχουν κάποιοι έχουν το θράσος να τις ονομάζουν κοινωνική πολιτική. Σε αυτό το δρόμο ανάπτυξης όλη η παραγωγή υποτάσσεται στο σκοπό κάλυψης των κοινωνικών αναγκών. Στην Ελλάδα η πλειοψηφία του λαού έχει συμφέρον να συναντηθεί με την επαναστατική πολιτική και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ για να χαραχθεί αυτός ο δρόμος, τον οποίο η σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο εγκατέλειψε από την αυγή του προηγούμενου αιώνα, αλλά τον έπνιξε και στο αίμα!

"Ο"