Νοικάρηδες... στη φτώχεια

Νοικάρηδες...

Οι μισοί σχεδόν από τους Ισπανούς που έμεναν στο νοίκι το 2020, κινδύνευαν από τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό, με βάση τα - υποτιμημένα ούτως ή άλλως - κριτήρια της ΕΕ.

Σήμερα, η κατάσταση όλων αυτών είναι ακόμη χειρότερη, όπως διαπιστώνει η Κεντρική Τράπεζα της Ισπανίας, στην ετήσια έκθεση που δημοσιοποίησε την περασμένη Πέμπτη. Σύμφωνα με αυτήν, το 48,7% των Ισπανών που πληρώνουν ενοίκιο κινδυνεύει από τη φτώχεια, το υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ. Οι Ισπανοί νοικάρηδες σε ποσοστό 36% δαπανούσαν περισσότερο από το 40% του εισοδήματός τους για στέγη το 2020, που σημαίνει ότι σήμερα, μετά την πανδημία και κυρίως μετά την έκρηξη του πληθωρισμού, η κατάσταση για τα λαϊκά στρώματα έγινε ακόμα χειρότερη. Τα στοιχεία αυτά απέχουν πολύ από το να παρουσιάζουν την πραγματική κατάσταση των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στην Ισπανία, την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης. Δίνουν όμως το πραγματικό μέγεθος των δήθεν μέτρων «ανακούφισης» από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σάντσεθ, που διαφημίζει στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ ως το απαύγασμα του «προοδευτισμού», ειδικά σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη «κοινωνική» πολιτική της.

... στη φτώχεια

Οπως αποδεικνύεται, τα μέτρα για τη στέγη ίσα που κρατάνε τους Ισπανούς νοικάρηδες με τη μύτη πάνω από τη στάθμη της στατιστικής φτώχειας. Σ' αυτό αναμετρούνται σε τελική ανάλυση η σοσιαλδημοκρατία με τις άλλες αστικές δυνάμεις, στην Ισπανία και παντού: Στη διαχείριση της φτώχειας, με μέτρα που την ανακυκλώνουν ανάμεσα στους λιγότερο και περισσότερο φτωχούς, με τον λογαριασμό να καταλήγει βέβαια πάντα στον λαό. Σοσιαλδημοκράτες και «νεοφιλελεύθεροι» ξύνουν τον πάτο του βαρελιού για την ανακούφιση τάχα των λαϊκών στρωμάτων, ενώ δίνουν δισ. ευρώ για τη στήριξη των μονοπωλίων, ανάμεσά τους και των μεγάλων επιχειρήσεων που συγκεντρώνουν στα χέρια τους χιλιάδες διαμερίσματα και διαμορφώνουν τις πανάκριβες τιμές στην αγορά. Μέχρι και η Τράπεζα της Ισπανίας ομολογεί ότι τα μέχρι τώρα μέτρα της κυβέρνησης για τη στέγη «μπορεί να μην είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα»... Καμία σωτηρία επομένως δεν έχει να περιμένει ο λαός από όλους αυτούς. Η απόσταση ανάμεσα στο πώς ζει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και στο πώς θα έπρεπε και θα μπορούσε να ζει μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, αποκαλύπτοντας τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης σε όλες της τις εκδοχές και βάζοντας στο επίκεντρο το πραγματικό πολιτικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ευημερία του λαού.