Αμερικανοτσολιάς “προβλέψιμος” ή αμερικανοτσολιάς με “ανταλλάγματα”;

Με την Ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις Βάσεις, την ώρα που το μακελειό του πολέμου στην Ουκρανία συνεχίζεται, η κυβέρνηση των “προβλέψιμων” και “διαθέσιμων” Αμερικανοτσολιάδων επεκτείνει αρχικά για 5 χρόνια και στη συνέχεια επ’ αόριστον την Ελλάδα σε αμερικανοΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο και ταυτόχρονα σε στόχο αντιποίνων!

Ηδη η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία, που προετοιμάστηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση, εφαρμόζεται στην πράξη, με τις υποδομές στην Αλεξανδρούπολη, στη Σούδα, στη Λάρισα και σε όλη τη χώρα να συμμετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που η Ελλάδα στέλνει πολεμικό υλικό και προετοιμάζεται να στείλει και τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεών της, ενώ ταυτόχρονα δεκάδες ασκήσεις – πρόβες πολέμου βρίσκονται σε εξέλιξη. 

Ολα τα παραπάνω, σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνιστούν “ψήφο εμπιστοσύνης” των ΗΠΑ προς την Ελλάδα και “αναβάθμιση” της χώρας. Είναι εκείνο το είδος “αναβάθμισης” που αρμόζει σε μια κυβέρνηση που η πρώτη πράξη της σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής ήταν να αναγνωρίσει “πρόεδρο” της Βενεζουέλας ένα πραξικοπηματία, στημένη λεμονόκουπα της CIA, τον Γουαιδό. Εκείνο το είδος “αναβάθμισης” που αρμόζει σε έναν πρωθυπουργό που – μόνος αυτός στον κόσμο – χειροκροτούσε την δολοφονία του Ιρανού αξιωματούχου στο έδαφος του Λιβάνου από πύραυλο που εκτοξεύτηκε από την Αμερική. Πρόκειται για το είδος της “αναβάθμισης” που αρμόζει στους “διαθέσιμους”: Πώληση και αναβάθμιση όπλων για την… “παραγκωνισμένη” Τουρκία από την Αμερική παραμονές του ταξιδιού του Ελληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, δηλώσεις του Στέητ Ντηπάρτμεντ “βρείτε τα” με την Τουρκία όταν αυτή παραβιάζει τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο στο Αιγαίο, πλάτες του ΝΑΤΟ στην Αγκυρα όταν αυτή κατέχει τη μισή Κύπρο, απειλεί και αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία της Ελλάδας… 

Δίπλα στους “διαθέσιμους” και τους “προβλέψιμους” έχουμε και τους… “αριστερούς”. Αυτούς που σε μια νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚισμού των σπηλαίων και του “φεύγουν οι βάσεις, που… μένουν”, παριστάνουν τους διαδηλωτές της πορείας του Πολυτεχνείου, αλλά στρίβουν κάπου εκεί στο ύψος του Μεγάλη Βρετάνια. Θυμίζουμε: Επί… «αριστερής» (!!!) κυβερνήσεως εγκαινιάστηκε και προωθήθηκε ο “Στρατηγικός διάλογος” με τις ΗΠΑ. Είχαμε προτάσεις ακόμα και για αμερικανοΝΑΤΟική βάση ακόμα και στην… Κάρπαθο. ΑμερικανοΝΑΤΟΙκές υποδείξεις για συμφωνίες τύπου Πρεσπών. Ελευση των ΝΑΤΟικών πλοίων στο Αιγαίο με το πρόσχημα του… ναυαγοσώστη προσφύγων. Αλλά μετά από 4,5 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προκαλεί καμία έκπληξη ότι η «αριστερά» των Μνημονίων, η «αριστερά» του κεφαλαίου, η «αριστερά» των τραπεζιτών, η «αριστερά» της τρόικας κατάφερε μια χαρά να αναδειχτεί (το απέδειξε ο κ.Τσίπρας στις δηλώσεις του κατά την συνάντησή του με τον «αγγελικό» Τραμπ) και ως η «αριστερά» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Άλλωστε οι Αμερικάνοι, πρακτικοί άνθρωποι καθώς είναι, ποτέ δεν είχαν πρόβλημα αν οι αμερικανοτσολιάδες τους δηλώνουν «δεξιοί», αριστεροί» ή «κεντρώοι». 

   Ας έρθουμε τώρα στη χυδαιότητα με την οποία οι κλακαδόροι, ένθεν κι ένθεν, άρχισαν ήδη να γλύφουν την αμερικανική μπότα, αλλά και να ξεσκονίζουν τόσο την κυβέρνηση για την αμερικανοφροσύνη της, όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ για τις κωλοτούμπες του, λέγοντας σε εμάς τους… δογματικούς ότι πρέπει να βλέπουμε το θέμα των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ όχι «στενά» και «ιδεοληπτικά», αλλά «ρεαλιστικά» και υπό το πρίσμα των… «ανταλλαγμάτων» που κερδίζει ή θα “έπρεπε να” κερδίζει η Ελλάδα.

Παρακάπτουμε την αηδία που νιώθουμε για κάτι τέτοιους «πατριώτες», είτε πρόκειται για το πρώτο συνθετικό του “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια” της πατριδοκαπηλείας τους, είτε πρόκειται για τον «αριστερό» (ενίοτε) «ρεαλισμό» τους και την διαρκή αντιπολιτευτική υποκρισία τους, και απευθυνόμενοι στους κανονικούς ανθρώπους σημειώνουμε τα εξής:   

   Έχουμε στη γειτονιά μας έναν πόλεμο. Μια φωτιά που απειλεί να πυρπολήσει ολόκληρο τον κόσμο.  Έχουμε τους Ρώσους να πολεμούν με τους Αμερικάνους στο έδαφος της Ουκρανίας, Αμερικάνους, Ρώσους, Ευρωπαίους, Τούρκους στο σφαγείο της Συρίας, Αμερικάνους να τσακώνονται με τους Κινέζους, “πολεμικά” σενάρια από Βόρεια Κορέα και Ιράν μέχρι Νησιά Σολομώντα. Πολιτικά και ιστορικά, αλλά και από τα πραγματολογικά δεδομένα της φρίκης που συντελείται στη γειτονιά μας, η πατρίδα μας δεν έχει κανένα λόγο να εμπλέκεται σε όλο αυτό το κουβάρι της έντασης και της φωτιάς.

   Σε ό,τι αφορά, δε, ειδικά στην θεωρία περί της “ψήφου εμπιστοσύνης” που λαμβάνει η Ελλάδα από τις ΗΠΑ δια της μετατροπής της σε στρατιωτικό τους γιουσουφάκι, των «ανταλλαγμάτων» που δήθεν παίρνει η χώρα μας από την συμμετοχή – συνενοχή των κυβερνήσεων της σε πολέμους και εντάσεις, μια θεωρία που οι φορείς της την μηρυκάζουν με το ίδιο πάντα συφοριασμένο ύφος του τύπου «μα τι να κάνουμε», «η Ελλάδα είναι μικρή χώρα», «ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι συγκεκριμένος», «τουλάχιστον κάτι να κερδίσουμε» κι άλλα τέτοια… λεβέντικα, η πραγματικότητα είναι η εξής:

• Τη δεκαετία του 1990 όταν η Ελλάδα συμμετείχε στο σφαγιασμό του Ιράκ. Το «αντάλλαγμα» και η “ψήφος εμπιστοσύνης” που πήρε αργότερα ήταν τα Ίμια και η συμφωνία της Μαδρίτης.
• Το 1999 όταν η χώρα έγινε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τα «ανταλλάγματα» και η “ψήφος εμπιστοσύνης” ήταν οι σύμμαχοι να αποκαλούν «Μακεδονία» τα Σκόπια και παράλληλα να ενισχύουν τον αλβανικό εθνικισμό.
• Το 2001 όταν η Ελλάδα συμμετείχε (και συμμετέχει ακόμα) στην υπόθεση που λέγεται Αφγανιστάν το «αντάλλαγμα» και η “ψήφος εμπιστοσύνης” ήταν το σχέδιο Ανάν.
• Το 2003 όταν η χώρα ενεπλάκη ξανά στο δεύτερο βομβαρδισμό και στη δεύτερη επιχείρηση του Κόλπου αυτό που πήρε ήταν ΝΑΤΟϊκά Γκουαντανάμο να περνάνε πάνω από το ελληνικό έδαφος και ένα Αιγαίο σουρωτήρι, όπως είναι και σήμερα, με το ΝΑΤΟ να παρακολουθεί και να παριστάνει τον «ναυαγοσώστη» προσφύγων στις θάλασσές μας. 
• Οταν ο Αμερικανός πρέσβης έφτασε να το πανηγυρίζει κιόλας – χωρίς να επιδείξουν ούτε στάλα «αριστερής» τσίπας οι κυβερνώντες για τα λεγόμενά του – ότι «το 2018 είναι το έτος της Αμερικής στην Ελλάδα» (!), τα “ανταλλάγματα” και η “ψήφος εμπιστοσύνης” ήταν η τουρκική ακταιωρός που εμβόλιζε το ελληνικό πλοίο στα Ιμια, με τις ΗΠΑ να μας καλούν να λύσουμε με την Τουρκία τις… διμερείς διαφορές μας.
• Ενώ ο Μητσοτάκης διακινεί γελοίες ατάκες περί “ψήφου εμπιστοσύνης” από τις ΗΠΑ, τώρα είναι που η ΝΑΤΟική “σύμμαχος” Τουρκία προχωρά με τις πλάτες των ΗΠΑ στα σενάρια της “Γαλάζιας Πατρίδας” με αεροπλάνα, πλοία και γεωτρύπανα.

     Ανάλογα «ανταλλάγματα» και “ψήφο εμπιστοσύνης” πήρε η Ελλάδα και ακόμα παλιότερα:

• Τη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα έφτασε μέχρι την Κορέα.  Τι πήρε για «ανταλλάγματα»;  Χούντες και Αττίλες με τις ΝΑΤΟϊκές πλάτες. 
• Το 1919 η Ελλάδα των Βαλκανικών Πολέμων και του εσωτερικού διχασμού έφτασε μέχρι την Ουκρανία για να πολεμάει Μπολσεβίκους. Τι «ανταλλάγματα» και τι “ψήφο εμπιστοσύνης” πήρε; Μικρασιατική Καταστροφή, Χούντες και Μεταξάδες.

   Επομένως, ακόμα κι αν παραβλέπαμε τη γλίτσα που κουβαλάει η θεωρία των «ανταλλαγμάτων», της “ψήφου εμπιστοσύνης” και της Ελλάδας που όσο περισσότερα εργαλεία θανάτου παραχωρεί στις ΗΠΑ τόσο περισσότερο “παράγοντας σταθερότητας” (!!) γίνεται, βλέπουμε ότι το αντίκρισμα που κρύβεται πίσω από την… «πατριωτική» ιδιοτέλεια των «ρεαλιστών» μας, όταν δεν είναι νέα δεινά για την Ελλάδα, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.     

   Τους αφήνουμε, λοιπόν, στη γλίτσα τους που είναι τέτοια ώστε να γίνονται σημαιοφόροι της συμμετοχής – συνενοχής στα εγκλήματα με κριτήριο εάν είναι καλό το… αντάλλαγμα. Και επιμένουμε: Η προστασία των συμφερόντων της πατρίδας και του ελληνικού λαού περνάει μέσα από το «Καμία συμμετοχή – Καμία εμπλοκή». 

   Και κάτι ακόμα: Η συμμετοχή, η εμπλοκή και η συνενοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που διαπράττονται, η αμερικανοφροσύνη και η ΝΑΤΟσύνη τους από Σούδα μέχρι λιμάνι Αλεξανδρούπολης, δεν συντελούνται την παρούσα περίοδο, όπως διατείνεται το γνώριμο επιχείρημα ορισμένων, διότι τάχα μου αυτό το διάστημα, επί κρίσης, «είμαστε γονατισμένοι» και πως εξαιτίας αυτής της αδυναμίας οι εναλλασόμενοι κυβερνώντες είναι τόσο «δεκτικοί» – όπως τους ξεφώνιζε ακόμα και η WSJ – απέναντι στον «θείο Σαμ».

   Τη δεκαετία του 1990 στο Ιράκ, το 1999 στη Γιουγκοσλαβία, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ ό,τι έγινε συνέβη επί «ισχυρής Ελλάδας».  Δεν είναι, συνεπώς, το οικονομικό γονάτισμα. Είναι πως στο πλαίσιο αυτών των συμμαχιών (που φέρνουν και το οικονομικό γονάτισμα), στο πλαίσιο αυτής της εξουσίας, στο εσωτερικό της χώρας έχουμε την άρχουσα τάξη του «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», που λειτουργεί με όρους αμερικανονατοικού κατσαπλιαδισμού, και το διαπράττει σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους. Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ