Οι μύθοι καταρρέουν, η ελπίδα μονάχα στην πάλη των λαών!

 

Περίοδος κατάρρευσης διαφόρων μύθων είναι αυτή που διανύουμε, με καταλύτη τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που οξύνεται στην Ουκρανία. Και, παρά τις νέες μεγάλες δυσκολίες που ζει ο λαός, ταυτόχρονα, αυτή η κατάρρευση των μύθων φανερώνει τις μεγάλες αντιφάσεις του συστήματος, επομένως και τα όριά του, το γεγονός ότι ο αντίπαλος της εργατικής τάξης δεν είναι παντοδύναμος και ανίκητος. Μετά, λοιπόν, τους μύθους περί του «τέλους της Ιστορίας», της «ειρήνης και σταθερότητας διαρκείας» που διακήρυτταν τα παπαγαλάκια της αστικής εξουσίας κατά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στις αρχές του 1990, σήμερα, με την όξυνση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τις επιπτώσεις του, καταρρέουν κάμποσοι ακόμα μύθοι.

* * *

Καταρρέει πρώτα απ' όλα ο μύθος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ως «καταφυγίων ασφάλειας και σταθερότητας» για τους λαούς, αφού αποδεικνύεται το ακριβώς αντίθετο, ότι φέρνουν την πολεμική κλιμάκωση, τη γενίκευση των συγκρούσεων, προσθέτουν διαρκώς νέα επεισόδια στην ιμπεριαλιστική πολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

Την ίδια στιγμή, γίνεται προσπάθεια να πουληθεί ως «ελπίδα» στον λαό το ξεπέρασμα υποτίθεται των αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, κάτι που αποτελεί έναν ακόμα μύθο. Βέβαια, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανέναν λόγο να αγωνιούν για την αποκατάσταση της ενότητας στο εσωτερικό της ΕΕ, ειδικά σήμερα που οι ανησυχίες για ευρύτερους κλονισμούς είναι διάχυτες στα αστικά στρατόπεδα, τροφοδοτώντας όλες τις αντιθέσεις γύρω από τα μείγματα διαχείρισης.

Η ΕΕ, που «είναι πια μια γροθιά», γίνεται ήδη μαλλιά - κουβάρια γύρω από την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης. Το «αρραγές μέτωπο» για τον οικονομικό στραγγαλισμό της Ρωσίας ήδη δίνει τη θέση του σε ταλαντεύσεις, π.χ. για τις πληρωμές σε ρούβλια, ή για το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.

Από το «ενωμένοι αντιμετωπίζουμε την κρίση», ήδη η ΕΕ περνάει σε φάση συζήτησης για κατάργηση του «βέτο», αφού οι ηγέτες της βλέπουν ότι οι «ομοφωνίες» θα είναι ανέφικτες το επόμενο διάστημα, με τις διαφωνίες γύρω από τις κυρώσεις στη Ρωσία να αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου.

Και όσο φουντώνουν οι φόβοι για ξέσπασμα νέας βαθιάς κρίσης στην Ευρωζώνη τους επόμενους μήνες, τόσο επιβεβαιώνεται ότι τα περί «ενότητας» περισσότερο μοιάζουν με ευχολόγια των κρατών της ΕΕ που πασχίζουν να ξορκίσουν το κακό.

Τα ερωτήματα που έχει να απαντήσει ο εργαζόμενος λαός είναι: Μπορεί να νιώθει ασφάλεια και σταθερότητα από την κλιμάκωση της πολεμικής αναμέτρησης στην οποία πρωτοστατούν οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις; Μπορεί να αναμένει θετικές εξελίξεις μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μέσα στο κουβάρι των ανταγωνισμών και των σφοδρών αντιθέσεων;

* * *

Καταρρέει ο μύθος περί του «τέλους των αναθεωρητισμών», που τάχα βάζει η «σθεναρή στάση ΕΕ και ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία», όπως και η εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία. Τι έλεγαν τα διάφορα παπαγαλάκια σε μια ακόμα προσπάθεια να καθησυχάσουν τον λαό; Οτι η «ενιαία στάση καταδίκης» της Ρωσίας από τους «συμμάχους» στέλνει μήνυμα και στην Τουρκία για να αφήσει πίσω τις «αναθεωρητικές βλέψεις» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Τι επιβεβαιώνεται; Οτι έχουμε μπει για τα καλά σε ένα σπιράλ αμφισβητήσεων συνόρων και Συνθηκών, οι οποίες ενεργοποιούνται και οξύνονται από τις ανακατατάξεις των συσχετισμών στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Κάτι που πρακτικά φαίνεται και από την ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, από τις ασταμάτητες παραβιάσεις κ.ο.κ. Από το γεγονός ότι οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί, που τάχα στέλνουν μήνυμα «τέλους των αναθεωρητισμών», βρέθηκαν σε άσκηση των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων με σενάριο μάλιστα την κατάληψη βραχονησίδας στο Αιγαίο! Και, την ίδια στιγμή που όλα τα αστικά κόμματα εύχονται «καλή τύχη» στον πρωθυπουργό που μεταβαίνει στις ΗΠΑ τη Δευτέρα, μετά την ψήφιση της Ελληνοαμερικανικής επιθετικής πολεμικής Συμφωνίας, οι ίδιες οι εξελίξεις δείχνουν ότι τα ακόμα χειρότερα είναι μπροστά για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Γιατί εκτός από τους μύθους υπάρχει και μια αλήθεια, αυτή της στρατηγικής για τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής στην περιοχή, στην οποία συμβάλλει και η ελληνική κυβέρνηση, βάζοντας σε κίνδυνο τα κυριαρχικά δικαιώματα, μετατρέποντας όλη τη χώρα σε βάση εφόρμησης, επομένως και σε μαγνήτη κινδύνων.

Το ερώτημα επομένως που πρέπει να απασχολεί τον λαό είναι: Υπάρχει περίπτωση σε αυτό το πλαίσιο της γενικευμένης πολεμικής προπαρασκευής και της κλιμάκωσης των ανταγωνισμών να εξασφαλιστούν «σταθερότητα και ασφάλεια», όταν οι κυβερνήσεις τον έχουν χώσει βαθιά στο στόμα του λύκου;

* * *

Καταρρέει ο μύθος της προστασίας του λαού από την ενεργειακή φτώχεια μέσα από την εφαρμογή της στρατηγικής της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων. Οι εργαζόμενοι ζουν τα αποτελέσματα της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας τους τελευταίους μήνες, πριν ακόμα από τον πόλεμο και με τους αναλυτές να προειδοποιούν για μια κατάσταση που θα συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία.

Αλλωστε, ο λαός πληρώνει σήμερα όσα έχουν θεσμοθετήσει κι εφαρμόσει όλες οι κυβερνήσεις σε «ειρηνική περίοδο», όπως το Χρηματιστήριο Ενέργειας, η ρήτρα αναπροσαρμογής, η χρηματοδότηση της «πράσινης μετάβασης» κ.ο.κ. Ο πόλεμος ήρθε να απογειώσει μια ήδη άθλια κατάσταση για τα λαϊκά νοικοκυριά, και κάθε μέτρο που παίρνουν οι κυβερνήσεις και η ίδια η ΕΕ αποδεικνύεται είτε ασπιρίνη είτε «λάδι στη φωτιά», τροφοδοτώντας κι άλλο τον φαύλο κύκλο των ανατιμήσεων και της ενεργειακής φτώχειας.

Κι εδώ ένα ακόμα ερώτημα είναι: Υπάρχει περιθώριο ουσιαστικής ανακούφισης για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα μέσα στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας, των σχεδιασμών που «τρέχουν» για να ωφεληθούν οι ενεργειακοί κολοσσοί, μέσα δηλαδή στο πλαίσιο που στραγγαλίζει ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του λαού;

* * *

Αυτό το κουβάρι αντιθέσεων και συγκρούσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν μπορεί να έχει «καλό τέλος» όσο ο λαός μένει στη γωνία.

Κάθε μύθος που καταρρέει βγάζει στην επιφάνεια και περισσότερους λόγους για να βγει ο λαός αγωνιστικά στο προσκήνιο. Για να κατευθύνει τον προβληματισμό του και την αγωνία του, την αναζήτηση διεξόδου «εκτός πλαισίου», έξω δηλαδή από τη στρατηγική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα.

Σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, ισχυροποιώντας παντού το Κόμμα, σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο, στις εργατογειτονιές, οι εργαζόμενοι μπορούν σήμερα να βρεθούν σε καλύτερες θέσεις για την οργάνωση της πάλης τους.

Οι θετικές εξελίξεις που υπάρχουν σε μια σειρά από χώρους, όπως η ΣΣΕ στους οικοδόμους ή η επιτυχία των απεργών στην COSCO, δείχνουν ότι ακόμα και στις σημερινές συνθήκες η ταξική πάλη είναι που μπορεί να φέρει ελπίδα στους εργαζόμενους και όχι η αναμονή και η προσδοκία από κυβερνητικές εναλλαγές.

Ο λαός σήμερα έχει περισσότερες αποδείξεις για το ότι καμιά αστική κυβέρνηση, με όποια σύνθεση και διάταξη πολιτικών δυνάμεων, δεν πρόκειται να δώσει απαντήσεις στα φλέγοντα προβλήματά του. Δεν πρόκειται να βγάλει τη χώρα από την πολεμική εμπλοκή, να εξασφαλίσει φθηνή Ενέργεια για τον λαό, δεν πρόκειται να τον προστατέψει απέναντι σε νέα οικονομική κρίση, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα.

Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν θετικές εξελίξεις χωρίς την ενεργή συμμετοχή στη δράση, την ένταση της διεκδίκησης, χωρίς την εργατική - λαϊκή παρέμβαση.

Γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις βάζουν μπροστά κρίσιμα διλήμματα και αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο ότι δεν μπορεί να δοθεί διέξοδος στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο λαός χωρίς σύγκρουση με το πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, τη στρατηγική των μονοπωλίων και της ΕΕ, χωρίς να ανοίξει πλατιά η συζήτηση για τους όρους και τις προϋποθέσεις ικανοποίησης των εργατικών - λαϊκών αναγκών, για τις δυνατότητες της εποχής και την αναγκαιότητα μιας κοινωνικής - πολιτικής οργάνωσης που στηριγμένη στην κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό μπορεί να απαντήσει σε φλέγοντα λαϊκά προβλήματα, όπως η φθηνή Ενέργεια, η επισιτιστική επάρκεια, η έξοδος από τον πόλεμο, το λαϊκό εισόδημα. Η επικαιρότητα δηλαδή και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού.

Εκεί βρίσκεται λοιπόν το μέλλον για τους «από κάτω», αφού το μόνο που δεν «καταρρέει» είναι το λαϊκό δίκιο. Και ο αγώνας για την ικανοποίησή του είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει θετικές εξελίξεις, είτε σήμερα που οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις ζουν με την αίσθηση ότι «έρχονται ζόρια και μεγάλες αλλαγές», είτε σε περίπτωση νέας όξυνσης και βαθύτερης εμπλοκής στην ιμπεριαλιστική αναμέτρηση.

Τώρα είναι ώρα να δυναμώσει αυτή η συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς και στις λαϊκές οικογένειες, να ανέβει το «αξιόμαχο» του εργατικού κινήματος, να αντιστοιχηθεί η αγωνιστική απάντηση με την επίθεση που εξαπολύουν η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και οι συμμαχίες της.