ΝΔ και Ααα και Ουουου και ΔΑΠ-ΝoυΔουΦουΚου και σήκω Γκαίμπελς να τους δεις!…

Τώρα που πέρασαν κάποια εικοσιτετράωρα από τις φοιτητικές εκλογές και ο κουρνιαχτός κατακάθησε, μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια νηφάλια αποτίμηση αυτής της σημαντικής μάχης που δόθηκε μέσα σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον. Μιας μάχης, η ξεκάθαρη πολιτική σημασία της οποίας ξεπερνά κατά πολύ τα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους ηττημένους της ΝΔ και του (κατ’ εικόνα και ομοίωσιν ) «αγαπημένου της παιδιού» τη ΔΑΠ, ή το ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να μας πείσει ότι όπου νάναι ξανάρχεται, αλλά και τους νικητές, το ΚΚΕ και την Κομμουνιστική Νεολαία που μετά από ένα δύσκολο και μακροχρόνιο αγώνα μέσα σε φοβερές δυσκολίες κατάφεραν ν’ ανεβάσουν την Πανσπουδαστική στην πρώτη θέση, εκεί που ήταν τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια της έντονης ριζοσπαστικοποίησης των νέων.  

Αναγκαία παρένθεση: Και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ με το «θείο βρέφος» το Λαλιώτη, που με τον κολλητό του τον Πέτρο Κωστόπουλο προσπαθούσαν να πείσουν τη νεολαία πως «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», ξανά η ΝΔ, ξανά μανά το ΠΑΣΟΚ με τα μεγάλα φαγοπότια, και ο ΣΥΡΙΖΑ που πούλησε το ΟΧΙ μ’ ένα μεγάλο ΝΑΙ ( και το νόμο Γαβρόγλου, μη το ξεχνάμε κι αυτό το «ροζ επίτευγμα») και κερασάκι στην τούρτα ο Μητσοτάκης με την τάχα ‘μ, τάχα ‘μ «σιδηρά κυρία» ( τρομάρα της) Κεραμέως που όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά μετέτρεψαν τη δημόσια εκπαίδευση σε κεραμιδαριό. Κλείνει η παρένθεση.  

Εγκεφαλικά στη ΝΔ και τα κοπέλια της  

Ας πάρουμε  τα πράγματα με τη σειρά ( και όχι απαραίτητα ιεραρχώντας τα) ξεκινώντας από τα «απόνερα» της μάχης που σκόρπισαν εγκεφαλικά στους κυβερνώντες και τα κοπέλια τους. 

Παρατήρηση πρώτη: Εκεί,  στη Νέα Δημοκρατία και στα γαλάζια παιδιά της , της ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ δεν μπορούν να χωνέψουν ακόμη τη βαριά σφαλιάρα που έφαγαν στις φοιτητικές εκλογές. Και πως αντέδρασαν; Με τη μέθοδο που έχουν μάθει από μικροί. Αυτή του Γκαίμπελς . Δεν μας βολεύουν τα γεγονότα; Εμείς θα επιμένουμε στα δικά μας. Βγαίνει ο ήλιος από την Ανατολή; Εμείς θα λέμε πως βγαίνει από τη Δύση! Μας φτύνουν; Θα λέμε πως ψιχάλισε! Χάνουμε σε μια μάχη και όλα καταρρέουν γύρω μας; Εμείς θα λέμε πως νικάμε! Έτσι δεν έκανε και ο πατριάρχης του ψέματος και της προβοκάτσιας τις τελευταίες μέρες του Απριλίου 1945 όταν ο Κόκκινος Στρατός είχε ήδη μπει στο Βερολίνο; Ο Γκαίμπελς επέμενε από το ναζιστικό ραδιόφωνο πως η (ανύπαρκτη, όπως αποδείχθηκε) Στρατιά του Βενκ νικάει τους σοβιετικούς και όπου νάναι σώζει τον Φύρερ και αρχίζει η μεγάλη αντεπίθεση! 

Κατερίνα Κορωνιά, πρόεδρος της ΔΑΠ. Πώς λέει το τραγούδι; 

Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια. Έτσι ακριβώς!

Έτσι και στα δικά μας . Την ώρα που πέφταν με ρυθμό πολυβόλου τα αποτελέσματα των πανεπιστημιακών σχολών, τα οποία έδειχναν τον κατήφορο χωρίς σταματημό της ΔΑΠ, αυτοί έβγαλαν την πρόεδρο της  Κατερίνα Κορωνιά να λέει πως η παράταξη πιάνει το 49,5% και πάει (τρομάρα της) για …αυτοδυναμία!  

Ο Οικονόμου, το μουρουνέλαιο και τα παπαγαλάκια της ξεφτίλας 

Παρατήρηση δεύτερη: Τα όσα έδιναν ΝΔ και ΔΑΠ τα  πήραν και τα καρακόλια τους στα μπουκωμένα με κρατικά χρήματα ΜΜΕ και τα επαναλάμβαναν. Το ίδιο και τα παπαγαλάκιά τους, μεγαλόσχημοι και μη δημοσιογράφοι, τσανάκια των εκάστοτε αφεντικών τους, θρασύτατοι και εξυπνάκηδες, «αναλυτές του κώλου» που έχουν κάνει επιστήμη και (χρυσοφόρο)  επάγγελμα τη βλακεία τους. Αυτοί που αν τους βάλεις να πουν κάτι έξω από τα non paper που τους μοιράζει το Μαξίμου χάνουν τ’ αυγά και τα πασκάλια (αναγκαία σημείωση: στη δημοσιογραφική πιάτσα δεν ήμαστε και μυριάδες και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας. Εντάξει;). «Νίκη» φώναζαν κι αυτοί.  

«Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».

Από κοντά και ο  κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Οικονόμου στην ενημέρωση της Πέμπτης, αρχικά έκανε την πάπια, όμως όταν δέχθηκε σχετική ερώτηση απάντησε λες και του έδιναν να πιει μια νταμιζάνα μουρουνέλαιο, ξεροκατάπιε και το ξεπέρασε λέγοντας πως με «βάση τα στοιχεία που έχουμε εμείς (σ.σ. εννοείται αυτά που του έδωσαν οι εγκέφαλοι της ΔΑΠ) η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας παραμένει πρώτη», και μετά… γύρισε πλευρό για να ξεχάσει τον εφιάλτη! Πού οι εποχές των παχέων αγελάδων, όνειρο ήταν και πάει. 

Στο Μαξίμου φαίνεται πως υπάρχουν και κάποιοι που έχουν έστω και μια μικρή επαφή με την κοινή λογική. Κι έτσι δεν είδαμε εκείνα τα καραγκιοζιλίκια, που βλέπαμε επί  χρόνια,  με τον αρχηγό του κόμματος να πηγαίνει στα γραφεία της νεολαίας ή να δέχεται και να συγχαίρει τους «γαλάζιους» φοιτητοπατέρες. 

Με τούτα και με κείνα αφού είδαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε από τηλεοράσεις , ραδιόφωνα, σάιτ  και εφημερίδες για το «θρίαμβο» της ΔΑΠ, μετά έπεσε μούγκα στη στρούγκα. Ή στον πάτο η είδηση (σ.σ. όταν τη βάζουν έτσι για τα μάτια) κάτω ακόμη και από τροχαίο με ελαφρά τραυματία σε κατσικόδρομο της επαρχίας. 

Μαζεύεται η οργή; Δεν μαζεύεται! 

Παρατήρηση τρίτη με την οποία είναι αδύνατον να διαφωνήσει κάθε άνθρωπος με κοινή λογική και γνώση αριθμητικής της πρώτης δημοτικού: Τα αποτελέσματα εξέφρασαν και στο φοιτητικό χώρο αυτό το αίσθημα της οργής που συνέχει τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων. Οι φοιτητές παλιοί και νέοι ζουν μαζί με τους γονείς τους, τ’ αδέρφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, το δράμα της αδυναμίας να ζήσεις με την ακρίβεια, τη φτώχεια, την ανεργία και την ίδια ώρα την αλαζονεία, την έπαρση και το αίσχος των κυβερνητικών στελεχών που μας δουλεύουν  κατάμουτρα. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά γι’ αυτή την οργή που δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Ας τους αφήσουμε στις ψευδαισθήσεις τους και πάμε παρακάτω. 

Παρατήρηση τέταρτη: Έκλεισαν επί δυόμιση χρόνια τα Πανεπιστήμια, ενώ θα μπορούσαν να λειτουργούν με όλα τα μέτρα προφύλαξης και νόμισαν πως οι φοιτητές θα καθόντουσαν σπίτια τους. Και την πάτησαν γιατί και κινητοποιήσεις μεγάλες έγιναν και οι σχολές κρατήθηκαν ανοιχτές από τους ίδιους τους φοιτητές.  

Φοιτητικές Εστίες Ζωγράφου. Τα κορίτσια και τ’ αγόρια της ΚΝΕ

 γιορτάζουν τη μεγάλη νίκη.

Κι αν οι ΔΑΠίτες έκατσαν στα σπίτια τους, οι Κνίτες ήταν εκεί , μίλαγαν με ένα προς ένα τους φοιτητές, οργάνωναν εκδηλώσεις με το σύνθημα «Να κρατήσουμε τις σχολές ανοιχτές». Και οι φοιτητές ανταποκρίθηκαν και κινητοποιήθηκαν με μαζικές πορείες και εκδηλώσεις μέσα στις σχολές.

Και το κυριότερο: Χάθηκαν τα «κονέ» με το καθηγητικό κατεστημένο που εξασφάλιζαν σημειώσεις και βαθμολογίες για να περάσει κάποιος τις εξετάσεις με αντάλλαγμα την ψήφο. Με δυο λόγια χάθηκε το «γήπεδο» όπου εκτυλίσσονταν όλες αυτές οι αθλιότητες. Θυμάται κανείς το παράδειγμα της  Πάτρας όπου οι λεβέντες της ΔΑΠ μαζί με τους συνεταίρους  τους της ΠΑΣΠ είχαν κάνει επιστήμη το — με το αζημίωτο — εμπόριο των σημειώσεων με κάτι καθηγητάδες της κακιάς ώρας; 

Ή την άλλη μεγάλη απώλεια: Αφού δεν πήγαιναν στις Σχολές οι φοιτητοπατέρες πως θα μπορούσαν να οργανώσουν τις εκδρομές στη Μύκονο (το καλοκαίρι) και την Αράχωβα (το χειμώνα) ή εκείνα τα… αγωνιστικά πάρτι με αφίσες που θύμιζαν σάιτ «γνωριμιών» με τις ημίγυμνες  και τα χυδαία και πρόστυχα διαφημιστικά τύπου «Πάρτη με 6 ευρώ» και «Party μωρή άρρωστη».  

Αυστηρώς πολιτικές και ιδεολογικού περιεχομένου αφίσες 

από την εποχή που μεσουρανούσε η ΔΑΠ.

Εκείνα με τα οποία ο Παφίλης ξεφτίλισε στη Βουλή ( το θυμάστε εκείνο το χουνέρι, ε;) τη χαμηλοβλεπούσα Κεραμέως και τον υφυπουργό της τον Καθηγητή Συρίγο που θέλει να το παίξει σοβαρός , αλλά όταν υπερασπίζεσαι σάπιες ιδέες, τι σοβαρότητα να κρατήσεις. Γίνεται; Δεν γίνεται! 

Αν στα παραπάνω προσθέσετε την ανασφάλεια που νοιώθουν οι νέοι άνθρωποι για ένα μέλλον χωρίς σταθερή δουλειά  ή μηνιάτικα των 300 και 400 ευρώ, τότε θα καταλάβετε καλύτερα τι σήμαινε οι ψήφος τους της περασμένης Τετάρτης. 

 Σφαλιάρα και από τους νέους φοιτητές  

Παρατήρηση πέμπτη: Τούτη τη χρονιά ψήφισαν για πρώτη φορά οι μαθητές που μπήκαν στα ΑΕΙ τα δυο τελευταία χρόνια. Παιδιά που δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν ως φοιτητές. Όμως ως μαθητές είχαν νοιώσει στο πετσί τους τη σημαίνει σχολείο-μόνιμο  εξεταστικό κέντρο,  τράπεζα θεμάτων και γενικόλογες παπαρδέλες του τύπου ελέγχου «κριτικής ικανότητας και αναστοχασμού των μαθητών». Την Κεραμέως να ρωτήσεις δεν θα μπορέσει να σου εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί. Καλύτερα να την ρωτήσεις πως θα κουρέψει το αυγό. 

 Ήταν αυτοί οι μαθητές που πέταξαν έξω από τα σχολεία τους, τους φασίστες που πήγαν να ξανασηκώσουν κεφάλι κι έσπασαν τα μούτρα τους. Αυτά τα παιδιά που μαζί με τους  γονείς τους καλούνται  να πληρώσουν 350 ευρώ το μήνα για ένα δωματιάκι-κοτέτσι των 30-40 τ.μ., αφού οι φοιτητικές εστίες από τη στιγμή που δεν εξασφαλίζουν κέρδη στους ιδιώτες είτε τις κρατάνε κλειστές είτε υπολειτουργούσες με άθλιες εγκαταστάσεις. 

Οι μαθητές στους δρόμους.

Κι αυτοί οι χθεσινοί μαθητές και σημερινοί φοιτητές σήκωσαν την Πανσπουδαστική στην πρώτη θέση. Και για ένα ακόμη άλλο λόγο. Τους κομμουνιστές νεολαίους τους γνώρισαν στις μεγάλες κινητοποιήσεις τους και στα  μαθητικά συντονιστικά που δρουν σε όλες τις πόλεις και στις μεγάλες γειτονιές. Αυτούς είχαν δίπλα τους συνεχώς, αυτούς ψήφισαν. 

 Όπου υπάρχει οργανωμένο κίνημα εξαφανίζονται και οι «γνωστοί άγνωστοι» 

Παρατήρηση έκτη: Νομίσανε εκεί στην κυβέρνηση πως με την αστυνομική βία  και τις προβοκάτσιες θα φόβιζαν τους φοιτητές. Το δοκίμασαν παραμονές των εκλογών στη Θεσσαλονίκη. Περίεργες «πρωτοβουλίες αγνώστων» που λες και τις περίμεναν  η κυβέρνηση και ο Θεοδωρικάκος. Και σαν έτοιμοι από καιρό βάλαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τα ΜΑΤ και ρημάξανε στο ξύλο φοιτήτριες και φοιτητές. Νόμιζαν οι βαριόμοιροι πως έτσι θα έβαζαν τα θεμέλια για να μπει χωρίς πολλές-πολλές αντιδράσεις η Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Τι εισέπραξαν; Μεγάλα φοιτητικά συλλαλητήρια όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη , αλλά και στην Αθήνα και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις. Συλλαλητήρια που η μαζικότητά τους δείχνει πως ότι κι αν κάνουν για να ξυπνήσουν τους κυρ Παντελήδες της ελληνικής κοινωνίας πολύ δύσκολα θα εφαρμοστούν, ακόμη και κουτσουρεμένα τα μέτρα τους.   

Η αστυνομία του Θεοδωρικάκου και της Κεραμέως 

στο εκπαιδευτικό της έργο

Η αστυνομία μέσα στα Πανεπιστήμια θα είναι σα να βάζεις φωτιά δίπλα σε αποθήκες βενζίνης. Προς το παρόν, το ζυγίζουν από δω, το μετράνε από κει, μια στέλνουν τους επίδοξους «φύλακες του νόμου» σε άδεια (για να «ξεκουραστούν»,  λέει, από τη βαριά εκπαίδευση), μια λένε πως θα περιπολούν άοπλοι στον περίγυρο, την άλλη πως θα συνοδεύονται από ένοπλους αστυνομικούς (αλήθεια ποιός εγκέφαλος ανώτερος του Ηρακλή Πουαρό το σκέφτηκε αυτό;) και άκρη δεν βγάζουν. 

Άσε που πρέπει να βρουν και προβοκάτορες ή «χρήσιμους ηλίθιους». Και αυτό αρχίζει και δυσκολεύει. Το έδειξαν οι εκλογές της περασμένης Τετάρτης. Όλα κύλησαν ομαλά χωρίς την παραμικρή φασαρία. 

Πάμε τώρα να δούμε τι έγινε με τις υπόλοιπες φοιτητικές δυνάμεις. 

Στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά  ΕΑΑΚ ( Eνιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση ) είτε σε συνεργασία με την ΑΡΕΝ, είτε  με άλλα μικρότερα σχήματα του χώρου, ξεπέρασαν το 15% και έγιναν τρίτη δύναμη. Και αυτό οφείλεται στο ότι παρά το κλείσιμο των Πανεπιστημίων ήταν και αυτά τα σχήματα και μέσα στις σχολές και μέσα στα συλλαλητήρια.  

ΠΑΣΠ: Πάνε οι σημειώσεις, πάνε και οι ψήφοι. 

Η πάλαι ποτέ πασοκική κραταιά ΠΑΣΠ ακολούθησε κι αυτή τη μοίρα της ΔΑΠ με την οποία άλλωστε μαζί έστηναν τις μπίζνες με τις σημειώσεις και τους καθηγητές, μαζί αρνούνταν να λειτουργήσουν τους συλλόγους, μαζί οργάνωναν τα εκλογομαγειρέματα. Μια ζωή βάστα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό και να θάψουμε το κίνημα μετατρέποντάς το σε γραφείο διορισμών στο Δημόσιο. Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά και με ένα τσουρούτικο 10% έπεσε στην τέταρτη θέση κάτω από την ΕΑΑΚ (από τρίτη δύναμη στα ΑΕΙ και δεύτερη στα ΤΕΙ στις προηγούμενες εκλογές). Φυσιολογικό ήτανε. Άμα το κόμμα σου χρωστάει και της Μιχαλούς και αλλάζει τα ΑΦΜ σαν πουκάμισα πώς να κάνεις προεκλογική εκστρατεία. Άμα δεν είσαι  κυβέρνηση  πώς να διορίσεις. Τώρα άλλοι (η ΔΑΠ) έχουν το μαχαίρι και το πιρούνι. Και είναι και μοναχοφάηδες.  

Μια ψύχραιμη ματιά δεν βλάφτει 

Για το Βloco του ΣΥΡΙΖΑ τι να σημειώσεις. Πέρα από τη γενικόλογη ανακοίνωση και την προσπάθεια να εμφανίσει τα αποτελέσματα των εκλογών σαν ένα πρόκριμα της επερχόμενης νίκης της «δεύτερη φορά Αριστεράς» τα νούμερα είναι αμείλικτα και δεν επιτρέπουν άσχετους συσχετισμούς. Δεν είναι δα και για πανηγύρια το ότι το 1,5% το έκανε 2,6%. Λίγη σοβαρότητα δεν βλάφτει. Όταν σε ένα τμήμα στις προηγούμενες εκλογές πήρε 4 ψήφους και στις φετινές 6 αντί για αμήχανα μειδιάματα, ας κάτσουν εκεί στην Κουμουνδούρου (αφού λύσουν πρώτα τα προβλήματα με τις ποσοστώσεις στα όργανα των παλαιοπασόκων που τους  κατσικώθηκαν) να μελετήσουν το ζήτημα. Πώς γίνεται να είσαι αξιωματική αντιπολίτευση και στα Πανεπιστήμια να είσαι εξαφανισμένος;  

 Το φιάσκο Βαρουφάκη 

Να κλείσουμε με το λαχούρ κόμμα του Βαρουφάκη. Εμ νεολαία δεν έχει. Εμ στα Πανεπιστήμια οι οπαδοί του υπερόπτη καθηγητή γεμίζουν δεν γεμίζουν ένα βαγόνι (προσοχή όχι συρμό, μονό βαγόνι για να καταλαβαινόμαστε) μου θέλανε και παρουσία , έστω και εξ αποστάσεως, στις εκλογές.  

Γιάνης Βαρουφάκης: Τι να κάνουμε; Δεν είναι όλοι ίδιοι!

Έτσι λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, έσπευσαν να δηλώσουν πως υποστηρίζουν την ΕΑΑΚ. Ιδέα δείγμα του πολιτικού μεγαλείου του Βαρουφάκη. Σου λέει, άμα αυξηθεί δύναμη της ΕΑΑΚ θα βγούμε και θα πούμε πως προσφέραμε κι εμείς το κατιτίς μας. Έξυπνη ιδέα, αντάξια της σκέψης του μεγάλου αρχηγού. Μόνο που λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Και φάγανε μια ραμπατσίνα από τις δυνάμεις που συγκροτούν την ΕΑΑΚ που το φυσάνε και δεν κρυώνει. Μια σφαλιάρα που τους υπενθύμισε πως με τον  οπορτουνισμό και την πολιτική απάτη δεν ανοίγουν όλες οι πόρτες…

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ