Επίτευγμα των πιο ζωντανών δυνάμεων του εργατικού κινήματος

Δύο χιλιάδες συνδικαλιστές συμμετείχαν στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ και παρακολούθησαν με προσοχή τους περίπου 100 ομιλητές και ομιλήτριες, για δύο μέρες, σχεδόν 20 ώρες! Κανένας δεν εγκατέλειψε τη θέση του, οι χρόνοι έναρξης, λήξης, ομιλιών, διαλειμμάτων τηρήθηκαν στο ακέραιο. Τοποθετήσεις συγκροτημένες, με αρχή, μέση και τέλος, μετέφεραν πολύτιμη πείρα για τους τρόπους οργάνωσης του αγώνα στους χώρους δουλειάς. Ακούστηκαν με προσοχή, κάτι που έγινε φανερό από τις αντιδράσεις του ακροατηρίου, αλλά και τα «δάνεια» που έπαιρνε ο ένας ομιλητής από τον άλλο.

Αυτή η ολοζώντανη συλλογική διαδικασία, η ουσιαστική συζήτηση για τις ανάγκες της εργατικής τάξης, ήταν ένα επίτευγμα των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Ολων όσοι «έλιωσαν τις σόλες τους» για να προετοιμάσουν την επιτυχία της Σύσκεψης. Εκαναν εκατοντάδες περιοδείες, συσκέψεις, συνελεύσεις, συνεδριάσεις ΔΣ σωματείων, για να γίνει η Σύσκεψη υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Επιφορτίστηκαν με την ίδια την οργάνωση της Σύσκεψης, ώστε να υπάρχουν όλα τα απαραίτητα υλικά για την πραγματοποίησή της. Από το να βρεθεί ο χώρος, να στηθούν καρέκλες, εξέδρες, μηχανήματα, να ετοιμαστούν έγκαιρα και να διακινηθούν τα υλικά, μέχρι το να οργανωθεί η υποδοχή, να μη λείψει τίποτα στους αντιπροσώπους των σωματείων, όπως για τη διαμονή και τη σίτισή τους. Να οργανωθούν επίσης το λαϊκό γλέντι και η διεθνής εκδήλωση με τις ξένες αντιπροσωπείες.

Μιλάμε για έναν τεράστιο όγκο δουλειάς, που τον έφεραν σε πέρας αυτοί οι άνθρωποι του μεροκάματου και του αγώνα, με μεγάλη αυταπάρνηση, πολλά ξενύχτια, τρέξιμο μετά το σχόλασμα, κι όλα αυτά παράλληλα με την οργάνωση της πάλης, η οποία δεν γνωρίζει διαλείμματα.

Πώς μπορεί το ΠΑΜΕ να τα «φέρνει βόλτα» όλα αυτά; Μπορεί γιατί στην προμετωπίδα του δεν έχει τίποτα άλλο από την ταξική γραμμή, τη γραμμή της χειραφέτησης της εργατικής τάξης. Είναι αυτή η γραμμή που θέτει το καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, τα συνδικάτα να είναι πόλος έλξης των εργαζομένων και να συμμετέχουν σε αυτά ενεργά, για να γίνει ο αγώνας τους μαζικός, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, γιατί μόνο έτσι μπορούν να περάσουν στην αντεπίθεση παλεύοντας για την ανατροπή.

Ολα αυτά έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα σκιάχτρα του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, που θέλουν τους εργαζόμενους μακριά από τα συνδικάτα και αυτά αποστεωμένους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς στην υπηρεσία των εργοδοτών, «θέατρα» υπόγειων συνεννοήσεων και συνδιαλλαγών για την «καρέκλα», «θερμοκήπια» υπουργικών θώκων, πάντα στην υπηρεσία της εργοδοσίας. Είναι άλλωστε γνωστές και χαρακτηριστικές οι εικόνες των εκφυλιστικών διαδικασιών που οργανώνουν αυτές οι δυνάμεις, όπως «συνέδρια» με άδειες καρέκλες σε πολυτελή ξενοδοχεία, με δυσθεώρητους προϋπολογισμούς και, βέβαια, χωρίς συζήτηση και ζωντανή αντιπαράθεση, με «αντιπρόσωπους» - μαϊμού που έρχονται κατ' εντολή της εργοδοσίας, μόνο για να ψηφίσουν και να βάλουν στις καρέκλες τους ξανά τα τσιράκια της.

Η αστείρευτη δύναμη της εργατικής τάξης όταν παλεύει με γραμμή σύγκρουσης, αντεπίθεσης και ανατροπής, αναμέτρησης με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπως αποτυπώθηκε και στις εργασίες της Πανελλαδικής Σύσκεψης, έλαμψε για μια ακόμα φορά, τόσο στην άρτια οργάνωση όσο και στο περιεχόμενο της συζήτησης.