Οι «εμβληματικές επενδύσεις»... και ο «παράδρομος»

Οι «εμβληματικές επενδύσεις»...

Εδώ και χρόνια, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να πείσει τον λαό της Δυτικής Μακεδονίας πως η «πράσινη» και «δίκαιη» μετάβαση, όπως αποκαλεί την απολιγνιτοποίηση, είναι ιστορική ευκαιρία για να αλλάξει «παραγωγικό μοντέλο» η περιοχή.

Μάλιστα, ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωνε σε επίσκεψή του στην Κοζάνη το 2021 πως η ανησυχία των κατοίκων της περιοχής έγκειται στο ότι το σχέδιο της κυβέρνησης, που εξασφαλίζει πάνω από 7 δισ. για τις επενδύσεις των «πράσινων» μονοπωλιακών ομίλων, «δεν έχει ακόμα πλήρως επικοινωνηθεί» και πως οι «εμβληματικές επενδύσεις» που χρηματοδοτούνται από το κράτος και την ΕΕ έχουν «στο επίκεντρο τους πολίτες της Δυτικής Μακεδονίας μέσω της δημιουργίας χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας και της ενίσχυσης των εισοδημάτων στο σύνολο της περιοχής». Στο άλλο άκρο της χώρας, την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, ο πρωθυπουργός υποσχόταν πρόσφατα μια «κοσμογονία ανάπτυξης» που έρχεται για τον λαό από τις επενδύσεις που πραγματοποιούνται στον ενεργειακό τομέα. Αυτό που ακολούθησε, ήταν η πρόσφατη «κλούβια προπαγάνδα» των αστικών ΜΜΕ για την Αλεξανδρούπολη που έγινε περίγελος σε μια προσπάθεια να πείσει πως οι «αποβάσεις» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών συνιστούν «ευλογία διά τον τόπον» καθώς ...τρώνε πολλά αυγά.

 

... και ο «παράδρομος»

Ωστόσο, όπως λένε ορισμένοι, «οι αριθμοί δεν ψεύδονται», και στην περίπτωση των δύο αυτών Περιφερειών της χώρας σίγουρα έχουν ενδιαφέρον. Στα αποτελέσματα της τελευταίας απογραφής της χώρας, καταγράφεται μια συνολική μείωση του πληθυσμού κατά 3,5%. Στο «βάθρο» βρίσκονται τόσο η Δυτική Μακεδονία, που σημείωσε σε μια δεκαετία τη μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού της χώρας, με ποσοστό 10,1%, όσο και η Ανατολική Μακεδονία - Θράκη, με -7,6%. Μάλιστα, ο νομός του Εβρου σημειώνει τη μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού της Περιφέρειας, με ποσοστό 9,5%. Σίγουρα πρόκειται για ένα φαινόμενο με πολλές αιτίες, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός ότι στις δύο Περιφέρειες, όπου «τρέχουν» βασικές πτυχές της στρατηγικής της αστικής τάξης, δηλαδή η «πράσινη μετάβαση», η ενεργειακή και η γεωστρατηγική αναβάθμιση, ο «δρόμος» δεν χωράει τις λαϊκές ανάγκες, τις οποίες σπρώχνει προς τον «παράδρομο» της εσωτερικής και της εξωτερικής μετανάστευσης.