Ο μικρόκοσμος του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου

Τώρα που τον κόσμο θερίζει η ανασφάλεια, η φτώχεια, η απειλή της γενίκευσης του πολέμου και ξετυλίγεται το χρονικό της επικείμενης πείνας κι ο βαρύς χειμώνας της πιο εξειδικευμένης ενεργειακής φτώχειας, θαρρώ πως ο καλύτερος τρόπος να αντισταθεί κανείς είναι να κατεβαίνει, όσο γίνεται πιο συνειδητά, στον μικρόκοσμο του λεγόμενου Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην ουσία να σταθεί στο μπόι του ανθρώπου.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ένας αγρότης - κάτι σαν ήρωας της εποχής στην Ελλάδα του 2022 - της Καβάλας πέφτει το βράδυ να κοιμηθεί με το μυαλό στο χωράφι που θα πάει το πρωί, για να φροντίσει και να βγάλει το ψωμί της φαμίλιας του. Βαβούρα, ψίθυροι, αναταραχή, μια φλεγόμενη σφαίρα κατεβαίνει ως τη γη κι ύστερα ήχος από εκρήξεις και βιντεάκια στον σωλήνα, στη σήραγγα του YouTube. Ετσι μαγικά, εξωπραγματικά, ίσως και σαν τιμωρία του θεού, που λένε και οι τυχόν θεούσες αντιεμβολιάστριες του μικρόκοσμού του, ο αγρότης βρίσκεται να πληρώνει αμαρτίες αλλωνών που αγνοεί. Το χωράφι απλησίαστο. Οχι μόνο για να πάει να το δει, αλλά και για όσο καιρό χρειαστεί που κανείς δεν ξέρει να του πει πόσος θα 'ναι. Βδομάδες, μήνες, χρόνια; Ενας αγρότης κοιμάται ως τέτοιος και ξυπνάει ως μη αναγνωρίσιμο θύμα μιας διεθνούς συνωμοσίας του στρατιωτικοβιομηχανικού διεθνούς καπιταλιστικού συμπλέγματος, της πονηρής αντιφατικής διπλωματίας και την ώρα που τραβάει τα μαλλιά του τον βομβαρδίζουν με δηλώσεις - διάγνωση του τι έχει πάθει.

Πρέπει καταρχάς να κατανοήσει και να επεξεργαστεί αυτά που παραμένουν μυστήριο για τους ειδικούς αναλυτές, αυτός ο σπουδαίος μικρός εμφατικά ανώνυμος Ελληνας αγρότης. Του έπεσε κατακούτελα ένα παλιό σοβιετικού τύπου μεταγωγικό, με το όνομα του κουμπάρου του, του Αντώνη κι ένα Φι στο τέλος, Αντόνοφ. Με πλήρωμα Ουκρανούς, γεμάτο με όπλα, ρουκέτες κ.λπ., κινέζικης σχεδίασης. Κατασκευασμένα στη Σερβία. Το αεροπλάνο να ανήκει σε αμερικάνικη εταιρεία. Το οποίο και επινοικιάζεται από το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ. Που είχε δρομολόγιο από τη σέρβικη Νις με σταθμό στην Ιορδανία και τελικό προορισμό το Μπανγκλαντές. Ο αγρότης έχει ζαλιστεί κι όσο και να γκουγκλάρει στον χάρτη, προσπαθεί να καταλάβει ποια τύχη, καθόλου αγαθή ή χέρι αόρατο υποψία που δεν μπορεί να καταπνιγεί, το κάρφωσε στο χωράφι του που βρέθηκε σπαρμένο με όλμους και οβίδες, οι οποίες ως γνωστόν γεμίζουν τα στομάχια όταν δεν υπάρχει στάρι.

Οχι, δεν χρειάζεται ψυχίατρο γιατί ξαφνικά ακούει φωνές. Μια χαρά ακούει τον Πρόεδρο της Σερβίας να λέει ότι έχει δικαίωμα να πουλάει όπλα για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Τους Αμερικανούς να λένε ότι το υλικό ήταν εκπαιδευτικό, τον υπουργό Εξωτερικών μας να πετάει σπόντες για λαθρεμπόριο, τους Ουκρανούς να ζητάνε γρήγορα πίσω τα διαμελισμένα πτώματα και την κυβέρνηση να προβαίνει σε διαβήματα διαμαρτυρίας γιατί δεν ήξερε το φορτίο, προφανώς όπως κι άλλα πολλά, που διακινείται πάνω από τα κεφάλια μας με συμμαχικές άδειες. Ολοι αυτοί έχουν ανάγκες, άλλοθι, ευθύνες που πηγάζουν απ' τις πολιτικές τους επιλογές για τον πόλεμο στη γειτονιά μας. Ο αγρότης έχει μόνο την απορία του γιατί και πώς και την ...ελπίδα, ούτε λόγος για απαίτηση να αποζημιωθεί. Απ' τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Μα δεν είναι φυσική καταστροφή; Από την ασφαλιστική ποιανού; Του Σέρβου; Του Αμερικάνου; Του Ουκρανού; Του Μπαγκλαντεσιανού; Και δικηγόρο να σκεφτότανε να βάλει που λένε οι παρατρεχάμενοι κάθε συμφοράς, θέλει τη μισή Ανατολική Μακεδονία για να τον πληρώσει... Αν όχι αυτόν, τα εγγόνια του.

Οι πολεμόπληκτοι της εποχής είναι τόσοι όσοι δεν χωράνε στο νου κανενός αγρότη, εργάτη, γέρου, παιδιού, που μαθαίνει από νωρίς στον μεγάκοσμο των αστών και καπιταλιστών να καταφεύγει στον μικρόκοσμό του, να ψηφίζει αναζητώντας προστάτη ή νταβατζή, κι όταν του 'ρχεται ταμπλάς να αισθάνεται αν όχι ένοχος, συνένοχος, και να τον αφορά ακόμα και το ακατανόητο ενός πολέμου για τα κέρδη των μονοπωλίων. Εκεί κοντά στην Ελευθερούπολη της Καβάλας, ο αγρότης πάντως είναι ελεύθερος να μακαρίζει τον εαυτό του που έμεινε ζωντανός και δεν κάηκε μέρα μεσημέρι, την ώρα που πότιζε, έσπερνε ή θέριζε.

Κίνημα από τούτη δω τη στήλη κι από τούτο δω το κόμμα επικοινωνιακής υφολογίας τύπου «είμαστε όλοι αγρότες θύματα του Αντόνοφ» δεν πρόκειται ούτε να αρχινίσει ούτε να στηριχτεί. Αν η συνείδηση δεν ξεστραβωθεί μετά από κάτι τέτοια «τυχαία γεγονότα», τότε ο μικρόκοσμος του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, που χρόνια τώρα έχει κηρυχτεί σε κάθε σπίτι και Δύσης και Ανατολής, θα γίνει απλά ο κόσμος μας χωρίς μέλλον...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ