Μαρίας Ιλινιτσνα Ουλιάνοβα (αδελφή του Λένιν): "Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς εκτιμούσε πολύ τον Στάλιν"

Δήλωση προς το Προεδρείο της Μικτής Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΡΚΚ(Μπ) 

Η μειοψηφία της αντιπολίτευσης της Κεντρικής Επιτροπής επιτίθεται πρόσφατα συστηματικά στον σύντροφο Στάλιν, χωρίς να σταματά ούτε στον ισχυρισμό ότι ο Λένιν φέρεται να διαχώρισε την θέση του με τον Στάλιν τους τελευταίους μήνες της ζωής του.

Προκειμένου να αποκατασταθεί η αλήθεια, θεωρώ καθήκον μου να ενημερώσω τους συντρόφους μου με λίγα λόγια για τη στάση του Λένιν απέναντι στον Στάλιν κατά την περίοδο της ασθένειας του Βλαντιμίρ Ίλιτς (δεν θα θίξω εδώ την εποχή που προηγήθηκε της ασθένειάς του, για την οποία έχω έναν αριθμό αποδείξεων της πιο συγκινητικής στάσης του Βλαντιμίρ Ίλιτς απέναντι στον Στάλιν για την οποία τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής δεν γνωρίζουν λιγότερα από εμένα).

Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς εκτιμούσε πολύ τον Στάλιν. Είναι σημαντικό ότι την άνοιξη του 1922, όταν ο Βλαντιμίρ Ίλιτς υπέστη το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο, καθώς και κατά το δεύτερο τον Δεκέμβριο του 1922, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς κάλεσε τον Στάλιν κοντά του και στράφηκε σε αυτόν για τις πιο σημαντικές υποθέσεις, αυτού του είδους οι υποθέσεις δίνονται μόνο σε ένα άτομο που εμπιστεύεσαι ιδιαίτερα, που γνωρίζεις ως αληθινό επαναστάτη, ως στενό σύντροφο.

Και την ίδια στιγμή, ο Ίλιτς τόνισε ότι ήθελε να μιλήσει μόνο με τον Στάλιν και με κανέναν άλλο. Γενικά, σε όλη την περίοδο της ασθένειάς του, ενώ είχε την ευκαιρία να επικοινωνήσει με τους συντρόφους του, καλούσε τις περισσότερες φορές μόνο τον σύντροφο Στάλιν κοντά του, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ασθένειάς του δεν τηλεφώνησε σε κανένα άλλο από τα μέλη της Κεντρική Επιτροπή, εκτός του Στάλιν.

Υπήρξε ένα περιστατικό μεταξύ Λένιν και Στάλιν, το οποίο ανέφερε ο σύντροφος Ζινόβιεφ στην ομιλία του και το οποίο συνέβη λίγο πριν χάσει την ομιλία του ο Ιλίτς (Μάρτιος 1923), αλλά ήταν καθαρά προσωπικό και δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική. Ο σύντροφος Ζινόβιεφ το ξέρει πολύ καλά και ήταν εντελώς ανούσιο να αναφερθώ σε αυτό. Αυτό το περιστατικό συνέβη λόγω του γεγονότος ότι ο Στάλιν, ο οποίος, κατόπιν αιτήματος των γιατρών, έλαβε εντολή από την Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής να φροντίσει να μην μεταφερθούν πολιτικές ειδήσεις στον Ίλιτς κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου της ασθένειάς του, ώστε να μην να τον ταράξει και να επιδεινώσει την κατάστασή του, επέπληξε την οικογένειά του για μετάδοση τέτοιου είδους ειδήσεων. Ο Ίλιτς, ο οποίος κατά λάθος το έμαθε -και αυτού του είδους το καθεστώς προστασίας τον ανησυχούσε πάντα γενικά- με τη σειρά του επέπληξε τον Στάλιν. Ο Στάλιν ζήτησε συγγνώμη και έληξε εκεί το περιστατικό. . Περιττό να πούμε ότι αν ο Iλίτς δεν ήταν σε πολύ σοβαρή κατάσταση εκείνη τη στιγμή, όπως ανέφερα, θα είχε αντιδράσει διαφορετικά σε αυτό το περιστατικό.

Έγγραφα σχετικά με αυτό το περιστατικό είναι διαθέσιμα, και μπορώ να τα προσκομίσω με το πρώτο αίτημα της Κεντρικής Επιτροπής.

Με αυτόν τον τρόπο βεβαιώνω ότι όλη η κουβέντα της αντιπολίτευσης για την στάση του Βλαντιμίρ Ίλιτς απέναντι στον Στάλιν, απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα. Αυτές οι σχέσεις ήταν και παραμένουν οι πιο στενές και συναδελφικές.

 Δήλωση προς το Προεδρείο της Μικτής Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΡΚΚ(Μπ)  

MΑΡΙΑ ΙΛΙΝΙΤΣΝΑ ΟΥΛΙΑΝΟΒΑ

 26 Ιουλίου 1926

 

М. И. УЛЬЯНОВА: «ВЛАДИМИР ИЛЬИЧ ОЧЕНЬ ЦЕНИЛ СТАЛИНА»

Заявление в Президиум объединенного Пленума ЦК и ЦКК РКП(б) от 26 июля 1926 г.:

"Оппозиционное меньшинство ЦК ведет за последнее время систематические нападки на т. Сталина, не останавливаясь даже перед утверждением о якобы разрыве Ленина со Сталиным в последние месяцы жизни В. И.

В целях восстановления истины я считаю своей обязанностью сообщить товарищам в кратких словах об отношении Ленина к Сталину за период болезни Владимира Ильича (я не буду касаться здесь времени, предшествующего его болезни, относительно которого у меня есть ряд доказательств проявления самого трогательного отношения Владимира Ильича к Сталину, о чем члены ЦК знают не менее меня).

Владимир Ильич очень ценил Сталина. Показательно, что весной 1922 г., когда с Владимиром Ильичом случился первый удар, а также во время второго удара в декабре 1922 г., Владимир Ильич вызывал к себе Сталина и обращался к нему с самыми интимными поручениями, поручениями такого рода, что с ними можно обратиться лишь к человеку, которому особенно доверяешь, которого знаешь как истинного революционера, как близкого товарища.

И при этом Ильич подчеркивал, что хочет говорить именно со Сталиным, а не с кем-либо иным. Вообще за весь период его болезни, пока он имел возможность общаться с товарищами, он чаще всего вызывал к себе т. Сталина, а в самые тяжелые моменты болезни вообще не вызывал никого из членов ЦК, кроме Сталина.

Был один инцидент между Лениным и Сталиным, о котором т. Зиновьев упомянул в своей речи и который имел место незадолго до потери Ильичом речи (март 1923 г.), но он носил чисто личный характер и никакого отношения к политике не имел. Это т. Зиновьев хорошо знает, и ссылаться на него было совершенно напрасно. Произошел этот инцидент благодаря тому, что Сталин, которому по требованию врачей было поручено Пленумом ЦК следить за тем, чтобы Ильичу в этот тяжелый период его болезни не сообщали политических новостей, чтобы не взволновать его и не ухудшить его положения, отчитал его семейных за передачу такого рода новостей. Ильич, который случайно узнал об этом, — а такого рода режим оберегания его вообще всегда волновал, — в свою очередь отчитал Сталина. Т. Сталин извинился, и этим инцидент был исчерпан. Нечего и говорить, что если бы Ильич не был в то время, как я указала, в очень тяжелом состоянии, он иначе реагировал бы на этот инцидент.

Документы по поводу этого инцидента имеются, и я могу по первому требованию ЦК предъявить их.

Я утверждаю таким образом, что все толки оппозиции об отношении Владимира Ильича к Сталину совершенно не соответствуют действительности. Отношения эти были и остались самыми близкими и товарищескими."

 Евгений Иванов

 

Η οικογένεια Ουλιάνοφ, Μαρία Αλεξάντροβνα, Ίλια Νικολάγιεβιτς και τα παιδιά τους (από αριστερά: Όλγκα (πέθανε μόλις 20 ετών), Μαρία, Αλεξάντρ (πάνω), Ντμίτρι, Άννα, Βλαντίμιρ (Λένιν). Λείπουν δύο παιδιά που πέθαναν στη βρεφική ηλικία.

Μαρίας Ιλινιτσνα  Ουλιάνοβα

Η Maria Ilyinichna Ulyanova γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1878 στο Simbirsk και ήταν το μικρότερο παιδί του Ilya Nikolaevich Ulyanov και της συζύγου του Maria Alexandrovna. Η οικογένειά της της έδωσε το παρατσούκλι «Manyasha».[1] Σπούδασε πρώτα στο γυμνάσιο Simbirsk, στο Simbirsk, αποφοιτώντας το 1893. Το 1895, η Μαρία έκανε αίτηση στο φυσικοχημικό τμήμα της μαθηματικής σχολής των μαθημάτων της Ανώτερης (Bestuzhev) γυναικών στην Αγία Πετρούπολη. Ωστόσο, δεν έγινε δεκτή και έπρεπε να εγγραφεί το 1896 για διετή μάθημα στη Μόσχα. Μετά την αποφοίτησή της έλαβε δίπλωμα διδασκαλίας.

Από το 1898, η Μαρία ήταν μέλος του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (RSDLP). Διεξήγαγε προπαγάνδα στους κύκλους των εργαζομένων, παρέδιδε παράνομα έντυπα και λειτουργούσε ως αξιωματικός-σύνδεσμος. Συνελήφθη πολλές φορές. Τον Σεπτέμβριο του 1899, μετά τις συλλήψεις μελών του RSDLP της Μόσχας, η Μαρία στάλθηκε υπό αστυνομική επίβλεψη στο Νίζνι Νόβγκοροντ.

Το βράδυ της 1ης Μαρτίου 1901, η Μαρία συνελήφθη και τέθηκε σε απομόνωση στη φυλακή Ταγκάνσκαγια. Μετά από επτά μήνες απελάθηκε στη Σαμάρα. Η τρίτη φορά που συνελήφθη ήταν τον Ιανουάριο του 1904 και, αφού αφέθηκε ελεύθερη με εγγύηση τον Ιούνιο του ίδιου έτους, η Μαρία έφυγε για την Ελβετία.

Το 1905, η Μαρία επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη, όπου εργάστηκε ως γραμματέας της Επαρχιακής

 Επιτροπής Βασιλεοστρόφσκι του RSDLP.

Στις 2 Μαΐου 1907 η Μαρία συνελήφθη ξανά. Αφού αποφυλακίστηκε το 1908, μετακόμισε στη Μόσχα 

και εργάστηκε στην οργάνωση του Κόμματος της Μόσχας.

Το 1908-1909 η Μαρία έζησε στο Παρίσι και σπούδασε στη Σορβόννη, όπου πήρε δίπλωμα διδασκαλίας

 στα γαλλικά. Το καλοκαίρι του 1910, κρυμμένη από τη σύλληψη, η Μαρία εργάστηκε ως οικιακή 

δασκάλα στο χωριό Leppenino κοντά στον σταθμό Terijoki (Μεγάλο Δουκάτο της Φινλανδίας).

Η Μαρία συνελήφθη ξανά τον Μάιο του 1912 και αργότερα απελάθηκε στη Βόλογκντα. 

Από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1915 στη Μόσχα σπούδασε στο Sisters of Mercy. 

Το καλοκαίρι του 1915 η Μαρία πήγε στο Δυτικό Μέτωπο (Ρωσική Αυτοκρατορία) με ένα 

ιατροδιατροφικό απόσπασμα.

Από το 1915, η Μαρία ήταν μέλος της οργάνωσης της Μόσχας του RSDLP, αλληλογραφίας

 με το Γραφείο Εξωτερικών της Κεντρικής Επιτροπής. Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, 

εντάχθηκε στο Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του RSDLP.

Η Μαρία συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη του σοσιαλδημοκρατικού και στη συνέχεια του 

κομμουνιστικού τύπου στη Ρωσία. Από το 1900 έως το 1917 εργάστηκε για την Iskra, το 1917-1929 

ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής της Pravda.

Από το 1903 - στη Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του RSDLP. Μέλος του Προεδρείου

 της Κεντρικής Επιτροπής του RSDLP από το 1917.

Η Μαρία ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΚΚΣΕ από το 1925 έως το 1934, μέλος του

 Προεδρείου του ΚΚΚ του ΚΚΣΕ (1932-1934), στη συνέχεια μέλος της Σοβιετικής Επιτροπής Ελέγχου

 υπό το SNK της ΕΣΣΔ από το 1935 .

Το 1935 διορίστηκε στην Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή της Σοβιετικής Ένωσης.

Η Maria Ilinichna Ulyanova πέθανε στις 12 Ιουνίου 1937 από καρδιακή νόσο στη Μόσχα.

 Η τεφροδόχος με τις στάχτες της είναι θαμμένη στον τοίχο του Κρεμλίνου.