ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022

Ελένη Βαλλιάνου


Εκτελέστηκε απ’ τους Ναζί στη Νίκαια της Γαλλίας, η Ελληνίδα, ηρωίδα της Αντίστασης Ελένη Βαλλιάνου.

 Μαζί με άλλους 23 γάλλους αντιστασιακούς, η Ελένη Βαλλιάνου εκτελέστηκε από τους Γερμανούς λίγες μέρες μόνο πριν από την απελευθέρωση της πόλης των Καννών από τους Συμμάχους. Ήταν ένα από τα τελευταία μέλη του δικτύου Tartane, με το ψευδώνυμο La Veilleuse («αυτή που επαγρυπνεί»).

Γεννημένη στο Παρίσι το 1909, απόγονος του κεφαλονίτη τραπεζίτη και εφοπλιστή Παναγή Βαλλιάνου (το αγαλμά του βρίσκεται μπροστά στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Πανεπιστημίου, η οποία ανεγέρθηκε με δική του δωρεά), η Ελένη Βαλλιάνου χρησιμοποίσε την υψηλή αριστοκρατική θέση της οικογενειάς της για να αντλεί πληροφορίες και να τις διοχετεύει στα αντιστασιακά δίκτυα και τις συμμαχικές στρατιωτικές υπηρεσίες. 

Προδόθηκε όμως από μία κρατούμενη γυναίκα, της οποίας ο γιος είχε διαφύγει με τη δική της βοήθεια. 

Ανακρίθηκε και βασανίστηκε 17 ολόκληρες μέρες χωρίς να μιλήσει. 

Μετά το θάνατο της, ο Στρατηγός Ντε Γκώλ έγραψε στη μητέρα της : 

«Μακάρι η Γαλλία να μην ξεχάσει ποτέ τη θυσία αυτών, που, σαν την Ελένη Βαλλιάνου, θυσίασαν ηρωικά τη ζωή τους για την απελευθερωσή της». 

Ο τάφος της Ελένης Βαλλιάνου βρίσκεται στις Κάννες, μέσα στη ρώσικη εκκλησία. 

“Ενας δρόμος και ένα σχολείο φέρουν το ονομά της.  


Παραθέτουμε πιο κάτω ολόκληρο το κείμενο της αφήγησης της Δανάης Βαλλιάνου, μητέρας της Ελένης, σχετικά με τη σύλληψη, τα βασανιστήρια και τη δολοφονία της κόρης της από την Γκεστάπο.
 

Στις 29 Ιουλίου του 1944, ώρα 11.30 το πρωί, πέντε πράκτορες της Γκεστάπο έφτασαν στο «Centre d” Entr” Aide pour les Familles et les Enfants des Prisonniers» (Κέντρο Αλληλοβοήθειας για τις Οικογένειες και τα Παιδιά των Αιχμαλώτων) που βρίσκεται στην οδό Teissere των Καννών (Alpes Maritimes) και συνέλαβαν την κόρη μου, Hélène Vagliano, η οποία εργαζόταν εκεί από το 1941.

 Η κόρη μου ήταν δραστήριο μέλος της Αντίστασης και σύνδεσμος των Συμμάχων. 

Αυτοί οι άντρες ανήκαν στην Αντι-Μπoλσεβίκικη Λεγεώνα WSS και ήταν άνθρωποι της Γκεστάπο. Ο επικεφαλής τους ήταν ένας αδυσώπητος αρχι-βασανιστής. 

Την κόρη μου την είχαν καταδόσει και αυτοί οι άνθρωποι γνώριζαν ότι ήξερε τα ονόματα και τις διευθύνσεις πολλών αντιστασιακών.

 “Ηξεραν επίσης, ότι είχε στείλει επιστολές με δικούς της συνδέσμους της στο εξωτερικό και σε διάφορα σημεία της Γαλλίας. Η κόρη μου οδηγήθηκε από αυτούς τους άντρες στο Αρχηγείο της Γκεστάπο στη Villa Montfleury στις Κάννες. Εκεί τέθηκε σε απομόνωση σε ένα μικρό κελί. Κάθε μισή ώρα, οι άνθρωποι αυτοί ερχόντουσαν στο κελί της για να την ανακρίνουν. Επειδή αρνιόταν να απαντήσει, τη χτυπούσαν ανελέητα με μπαστούνια και τρία δεμένα μεταξύ τους μαστίγια. 

Κρατούμενοι σε γειτονικά κελιά την άκουσαν να κλαίει με αναφιλητά όλη τη νύχτα.

 Οι πράκτορες της Γκεστάπο ήρθαν στο σπίτι μας, την ίδια ημέρα, 29 Ιουλίου, στις 12.30, για να συλλάβουν τον άντρα μου κι εμένα. Δεν μας άφησαν να πάρουμε μαζί μας ούτε μια τσάντα, ούτε ρούχα, μόνο τα μαντήλια μας! 

Στη μητέρα μου, ηλικίας 80 ετών, παρ” όλη την κακή κατάσταση της υγείας της, απαγορεύτηκε από τον αρχηγό της Gestapo να επισκεφθεί έναν γιατρό. 

Δύο ένοπλοι πράκτορες παρέμειναν στο σπίτι ! 

Το δωμάτιο της κόρης μου λεηλατήθηκε και όλα τα πολύτιμα πραγματά της κλάπηκαν από αυτούς τους ίδιους. Εμείς οδηγηθήκαμε με τη σειρά μας στο αρχηγείο της Γκεστάπο στο Montfleur όπου μας έβαλαν σε ένα κελί με άλλους επτά άντρες. 

Τη Δευτέρα 31 Ιουλίου, μας πήραν με την κόρη μας και άλλους κρατούμενους και μας πήγαν με φορτηγό στο Grasse (κοντά στις Κάννες), στην κεντρική φυλακή.

 Με έβαλαν στην απομόνωση σε ένα βρώμικο κελί ακριβώς κάτω από το δωμάτιο των ανακρίσεων. Το έκαναν επίτηδες γιατί από εκεί θα μπορούσα να ακούω τα πάντα μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα. Νόμιζαν ότι αργότερα θα πίεζα την κόρη μου να καταγγείλει τους συντρόφους της.

 “Ολο το απόγευμα, ανά μισή ώρα, άκουγα τη φωνή του παιδιού μου να λέει : 

«Δεν ξέρω» και μετά από λίγο: «Ω μην το κάνετε αυτό!» και στη συνέχεια κραυγές απελπισίας. “Εγδυσαν τελείως την κόρη μου μπροστά σε δέκα άνδρες και τον αρχηγό τους και έκαψαν ολό της το σώμα με κόκκινα καυτά σίδερα σημαδεύοντας τα μάγουλά της. 

Όταν με κάλεσαν εκείνη δεν ήταν εκεί. 

Ο Αρχηγός μου ζήτησε να υπογράψω ένα χαρτί για να καταγγείλω κάποιους φίλους μας που ήταν Γάλλοι, και που πίστευε πως ήταν με το μέρος των Συμμάχων, και να δώσω επίσης κάποιες πληροφορίες σχετικά με τη δράση του παιδιού μου. 

Όλα αυτά αρνήθηκα να τα κάνω. 

Στη συνέχεια, αυτό το γερμανικό κτήνος άρχισε να με χτυπάει επανειλημμένα στο πρόσωπο σε σημείο που με δυσκολία μπορούσα να βλέπω. Αργότερα με έστειλε πίσω στο κελί μου. 

Ο σύζυγός μου υποβλήθηκε στην ίδια μεταχείριση. Μας είπαν ότι θα μας εκτελούσαν όλους την επόμενη μέρα. Το επόμενη πρώτο πρωί του Αυγούστου του 1944 μας μετέφεραν όλους μέσα σε ένα κλειστό φορτηγό στην έδρα της Γκεστάπο στο Cimiez (Villa Trianon), πάνω από τη Νίκαια. “Ημασταν χωρίς φαγητό δύο μέρες, αλλά και χωρίς νερό, παρ” όλη την αποπνικτική ζέστη μέσα στα κελιά.   

Μας κράτησαν στη Villa Trianon από τις 2,30 μέχρι τις 6,30. Όλοι έπρεπε να υπογράψουμε με τα ονόματά μας. Στις 6,30 μας μετέφεραν πάλι σε ένα φορτηγό που το φρουρούσε ένας άνδρας με ένα μικρό πολυβόλο στη μεγάλη φυλακή της Νίκαιας (Nouvelles  Prisons, Γερμανικό Τμήμα). Εκεί μας έριξαν σε διάφορα κελιά, όλα βρώμικα, γεμάτα κατσαρίδες. 

Για κρεβάτια είχαμε κάτι αχυρένιους σάκους γεμάτους ψύλλους και παράσιτα. 

Δεν υπήρχε συστήμα υγιεινής, παρά μόνο ένας κουβάς, μία μικρή σκουριασμένη βρύση και μια μικρή λεκάνη από κάτω για να πλενόμαστε, αλλά και για να πίνουμε νερό. 

Δεν υπήρχε άλλη τροφή εκτός από ένα μαύρο υγρό και ξινό ψωμί τρεις φορές την ημέρα. Κανένας εγκληματίας  στην Αγγλία ή την Αμερική δεν θα μπορούσε να ζήσει για πολύ κάτω απ” αυτές τις τρομερές συνθήκες. Οι κρατούμενοι έπρεπε να καθαρίζουν τα κελιά τους χωρίς πανιά, σαπούνι, ή κουβάδες του νερού, μόνο με μισή σπασμένη σκούπα. 

Σε κανέναν κληρικό δεν επετράπη να επισκεφθεί τους φυλακισμένους, αλλά ούτε και σε κανέναν άλλον επισκέπτη. Τη νύχτα, κατά διαστήματα, οι στρατιώτες ερχόντουσαν και έριχναν ένα φως στα πρόσωπά μας. Στις 6 Αυγούστου του 1944, ο σύζυγός μου και εγώ αφέθηκαμε ελεύθεροι. Πριν φύγουμε από τη φυλακή, μας οδήγησαν σε ένα κελί στη Villa Trianon, στο Cimiez, όπου περιμέναμε.

 Εκεί βρήκα την κόρη μου. Τα χέρια, τα πόδια της, οι μηροί και ο λαιμός της έμοιαζαν με ωμό κρέας και ήταν φοβερά πρησμένα. Τα πόδια της ήταν επίσης σε φοβερή κατάσταση, μετα το φρικτό ξυλοδαρμό στις Κάννες, στη Γκεστάπο, και τα εγκαύματα που υπέστη στο Grasse, την επόμενη μέρα. 

 “Ηταν τρομερό να βλέπεις δύο εγκαύματα στο μικρό ζαρωμένο της πρόσωπο ! 

Με διέταξαν να βγω από το κελί μου χωρίς να με αφήσει ο στρατιώτης της Gestapo να φιλήσω την κόρη μου. 

Δεν την είδαμε ποτέ ξανά! 

Γυρίσαμε στο σπίτι μας στις Κάννες και λίγες μέρες αργότερα πληροφορηθήκαμε από ένα γράμμα της κόρης μας όλο αγωνία πως η Γκεστάπο επρόκειτο να μας ξαναπιάσει και να μας κρατήσει μέχρι το τέλος του πολέμου, επειδή είχαμε παραπονεθεί για την κακομεταχείριση. 

Εμείς δεν είχαμε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά καθώς είχαμε επιστρέψει στις Κάννες με λεωφορείο, οι επιβάτες είχαν δει τα μαύρα και μπλε πρόσωπά μας και τη γενική μας κατάσταση και το είχαν σχολιάσει. (Το γράμμα της κόρης μου είχε σταλεί παράνομα).

 Ποτέ δεν έλαβε τα δικά μου γράμματα. 

Στις 15 Αυγούστου, η κόρη μου ακούσε πως οι Σύμμαχοι είχαν αποβιβασθεί. 

Μία γυναίκα που μοιραζόταν το κελί της μου το είπε αυτό αργότερα. Αυτή η γυναίκα ήταν όμηρος, επειδή ο άνδρας της μετείχε στην Αντίσταση του βουνού. Φαίνεται πως μία φωνή έξω από την φυλακή είχε ανακοίνωσει πως οι Αμερικανοί είχαν φτάσει στο Frejus. 

Η κόρη μου και η συγκρατουμενή της τρελάθηκαν από τη χαρά τους. 

«Τώρα θα μας απελευθερώσουν !», είπαν. 

Η κόρη μου φαινόταν μεταμορφωμένη παρ” όλο που ανακρινόταν νωρίς κάθε μέρα. Συνέβαινε συχνά να πρέπει να περάσει και όλη την ημέρα εκεί (στη Villa Trianon). 

Δεν έδιναν φαγητό για να κάμψουν το ηθικό των κρατουμένων και να μειώσουν τη ζωτικοτητά τους. Η κόρη μου, κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, αρνήθηκε να δώσει οποιοδήποτε όνομα ή διεύθυνση στον ανακριτή της Γκεστάπο, γιατί ήξερε πως αν το έκανε εκατοντάδες άνθρωποι που ανήκαν στην Αντίσταση και σε άλλες υπηρεσίες θα είχαν συλληφθεί, βασανιστεί και εκτελεστεί! 

Δεν μπορούσε να τους προδώσει, όσο κι αν την εγκατέλειπαν οι δυνάμεις της, κι όσο αδύναμη κι αν ήταν, αλλά το μυαλό της παρέμενε καθαρό. 

Την ίδια αυτή μέρα, στις 15 Αυγούστου, στις τρεις η ώρα, ένας στρατιώτης πήγε να πάρει την κόρη μου. Αργότερα, ένας άνθρωπος που έχει ένα κομμάτι γης και ένα μικρό σπίτι κοντά στην Ariane, ένα μικρό λόφο πάνω από τη Νίκαια, είδε ένα μαύρο φορτηγό. 

Αυτός ο άνθρωπος αποσύρθηκε στο σπίτι του. 

Στη συνέχεια, άκουσε τον ήχο των πολυβόλων και λίγο μετά τους πυροβολισμούς από τα περίστροφα. Το φορτηγό έφυγε και ο οδηγός του ενημέρωσε την αστυνομία της Νίκαιας ότι κάτι πτώματα βρίσκονταν στην Ariane. Εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος που είχε το σπίτι κοντά στο χωράφι βγήκε έξω και είδε είκοσι τρία κορμιά που κείτονταν εκεί, αναμεσά τους και η κόρη μου, που αφού δέχθηκε τα πυρά του πολυβόλου εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του λαιμού της. 

Κοντά της ήταν τα άλλα θύματα: ένας παππάς που το μόνο εγκλημά του ήταν να θάψει δύο άντρες της Αντίστασης, δύο αγόρια 16 και 18 ετών, δύο νεαρές γυναίκες της Αντίστασης, ένας ξάδελφος του Στρατηγού De Lattre de Tassigny, ηλικίας 57 ετών, ένας Ταγματάρχης εν αποστρατεία που τον είχαν πιάσει όμηρο επειδή ο γιος του είχε ενταχθεί στην Αντίσταση και άλλοι Μάρτυρες. 

Η κόρη μου έφυγε από το σπίτι μας το πρωί της 29ης Ιουλίου στις 10.30, ευτυχισμένη, υγιής και γεμάτη από τη χαρά της ζωής γιατί ήξερε πως η λύτρωση θα ερχόταν σύντομα. Επέστρεψε στις Κάννες στις 30 Σεπτεμβρίου μέσα σε ένα φέρετρο που το κάλυπτε η γαλλική σημαία. Βεβαιώνω την αλήθεια όλων αυτών των γεγονότων! 

Δεν υφίσταται καμιά υπερβολή. 

Δεν χρειάζεται να υπερβάλλουμε για τους αγαπημένους μας όταν είναι νεκροί και εν ειρήνη μετά το μαρτυριό τους! 

Υπογραφή:  Danaë VAGLIANO (Madame M. VAGLIANO) 

10 σχόλια:

  1. Στην Γαλλία τους τιμήσανε
    Στην Ελλάδα τους στείλανε στις εξορίες
    https://gkagkarin.blogspot.com/search/label/%CE%95%CE%9E%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%95%CE%A3

    ΔΣΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τους τιμήσανε ...γιατί δε φοβόνταν, πως θα χάσουν την εξουσία.
      Στην Ελλάδα είχαν το φόβο και γι αυτό τους στέλναν εξορία.

      Διαγραφή
    2. Ενώ τώρα δεν μας φοβούνται;
      ΑΧ

      Διαγραφή
    3. γι αυτό δεν μας στέλνουν εξορία;

      Διαγραφή
    4. Σίγουρα έχουν, άλλα, πιο σύγχρονα μέσα για να καθησυχάζουν τους φόβους τους. Αλλά δε χρειάζεται και πολλή γενναιότητα για να δούμε ότι σήμερα δεν τους τρομάζει το κομμ. κίνημα, όπως τότε. Οπως άλλοτε παραδέχεται και το ίδιο το κομμ. κίνημα, ό,τι και όπως υπάρχει από αυτό σήμερα. Αλλιώς δε θα μιλάγαν όλοι για κρίση και ανάγκη ανασύνταξης.
      Ξύνουμε λίγο το κεφάλι, διαβάζουμε και κανα ντοκουμέντο αντί να το παίζουμε "θύρα 7". Ο θάνατος του κομμ. κινήματος ήταν πάντα η επανάπαυση και η αυτοϊκανοποίηση.

      Διαγραφή
  2. Βέβαια, για να μην ομφαλοσκοπούμε και νομίζουμε ότι τα πάντα επί της γης περιστρέφονται περί την Ελλάδα και περί το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, θα πρέπει να πούμε ότι τότε μεταπολεμικά στην ευρύτερη περιοχή της Γαλλίας, και πιο συγκεκριμένα στο Βέλγιο κάθε άλλο παρά άφοβος απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα της χώρας υπήρξε ο βελγικός ιμπεριαλισμός και η εγχώρια αστική τάξη, γεγονός που αποδείχθηκε από την δολοφονία αντιμεθαύριο πριν από 72 χρόνια (18 Αυγούστου 1950) του προέδρου του ΚΚ Βελγίου, Ζυλιέν Λαώ [Julien Lahaut, 1884–1950]. Ο Ζ. Λαώ, ηρωική μορφή του βελγικού, γαλλικού αλλά και ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος (εργάτης, συνδικαλιστικό στέλεχος, πρωτοπόρος στην υποστήριξη της Ισπανικής Δημοκρατίας κατά την διάρκεια του Εμφυλίου με όπλα και υγειονομικό υλικό, οργανωτής της θρυλικής νικηφόρας «απεργίας των 100.000 εργατών μετάλλου» κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής του Βελγίου στις 10 Μαΐου 1941, έγκλειστος θανατοποινίτης για δολιοφθορές κατά των ναζιστικών στρατευμάτων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν από τον Ιούλιο του 1944) δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στο κατώφλι του σπιτιού του και μπροστά στα μάτια της γυναίκας του από «αγνώστους» το βράδυ της 18/8/1950. Είχε προηγηθεί, μερικές μέρες πιο πριν, σοβαρό επεισόδιο στην Βελγική Βουλή κατά την ορκωμοσία του νέου βασιλιά Μπωντουαίν, όταν ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚ Βελγίου με επικεφαλής τον Λαώ διέκοψε την τελετή της ορκωμοσίας φωνάζοντας «Ζήτω η Δημοκρατία!». Αξίζει να σημειωθεί ότι η δολοφονία του Λαώ ουδέποτε διαλευκάνθηκε ακόμα και μετά το 1972, οπότε με δικαστική απόφαση έπαψε η ποινική δίωξη των υπευθύνων, αυτουργών και ιθυνόντων νοών. Σοβαροί ερευνητές της υπόθεσης συγκλίνουν στην άποψη πως αυτουργοί υπήρξαν μέλη άριστα οργανωμένης επί τούτω ομάδας δολοφόνων χρηματοδοτημένης από υψηλούς κύκλους των βέλγων μεγαλοβιομηχάνων υπό την καθοδήγηση των βελγικών μυστικών υπηρεσιών.

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλλο να διοργανώνεις μιαν μαζική απεργία, η να φωνάζεις στην βουλή "Ζήτω η (αστική...) δημοκρατία" κι άλλο να σηκώνεις ένα ένοπλο κίνημα και εμφύλιο πόλεμο! Πόσοι εμφύλιοι πόλεμοι έγιναν στην Ευρώπη;
      Για να μην οπορτουνίζουμε....

      Διαγραφή
    2. Κάτι περισσότερο για το ΚΚ Βελγίου,εκείνη την περίοδο,κάποια παραπομπή;
      Αννα Φραγκ

      Διαγραφή
  3. Σεχτάρ, είτε από άγνοια είτε από άλλους λόγους που μου είναι αδιάφοροι, αδικείς και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου και έμμεσα προσβάλλεις και την μνήμη του σύντροφου Ζ. Λαώ. Κι αυτό γιατί το ΚΚ Βελγίου διέτρεξε χρονικά αρκετά πριν (το καλοκαίρι του 1944) την ίδια περίπου πορεία με το ΚΚΕ τον Δεκέμβρη του 1944, όχι συμμετέχοντας σε κυβέρνηση (γι’ αυτό και γράφω «περίπου»), αλλά αρνούμενο να παραδώσει τα όπλα που είχαν οι ένοπλες ομάδες του, πράγμα που προκάλεσε την άμεση επέμβαση των αμερικανοβρεταννών «συμμάχων», την συντριβή των ένοπλων μονάδων των βέλγων κομμουνιστών και το πέρασμα του κόμματος σε μια ουσιαστική παρανομία για μια ολόκληρη πενταετία. Σημειωτέον ότι η αμερικανοβρεταννική επέμβαση και ό,τι επακολούθησε στο Βέλγιο ήταν έγκαιρα γνωστά στην ηγεσία του ΚΚΕ καθώς γράφει κάπου στην «Μεγάλη Πενταετία» ο Πέτρος Ρούσος. Σε πολύ μικρότερη κλίμακα από το Βέλγιο είχαμε ένοπλες ταξικές συγκρούσεις και στην Ολλανδία το καλοκαίρι του 1945 (αφοπλισμός των ενόπλων δυνάμεων του ΚΚ Ολλανδίας), ενώ στην Βόρεια Γαλλία το 1947 οι μαχητικές απεργίες των ανθρακωρύχων έφεραν στο πολιτικό προσκήνιο την απειλή φασιστικής δικτατορίας υπό τον Ντε Γκωλ. Το ότι ό,τι συνέβη στις τρεις χώρες που προανέφερα δεν εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο εκτεταμένης κλίμακας (κάποια εξαίρεση στο Βέλγιο όπου οι συγκρούσεις διάρκεσαν κάποιες εβδομάδες στην περιοχή των Βρυξελλών) όπως στην Ελλάδα, αυτό συσχετίζεται, πέρα από την πολιτική γραμμή των ΚΚ των τριών χωρών που δεν επιτρέπεται να υποτιμηθεί, κυρίως και κατά βάση με τον γενικότερο συσχετισμό των δυνάμεων στα Βαλκάνια εξ ου και η ρήση του Ν. Ζαχαριάδη πως το ΚΚΕ αν ήξερε από τα πριν τον ρόλο που επρόκειτο να παίξει ο Τίτο, ποτέ δεν θα ’παιρνε τα όπλα για να φτιάξει τον ΔΣΕ και να προχωρήσει σε εμφύλια σύρραξη.

    Σίγουρα καλό είναι να μην «οπορτουνίζουμε», αλλά εξίσου καλό είναι να μην «εθνικίζουμε», γιατί κι ο εθνικισμός μέσα στο εργατικό κίνημα μορφή οπορτουνισμού είναι και μάλιστα από τις χειρότερες, ιδίως όταν μασκαρεύεται ως «προλεταριακός διεθνισμός»...

    Γραμματικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γραμματικέ, καμία πρόθεση να μειώσω την αγωνιστικότητα των Βέλγων η άλλων κομμουνιστών, που σε τελευταία ανάλυση δεν έχω και μελετήσει. Απλά τα επιχειρήματά σου στο (15 Αυγούστου 2022 - 8:55 μ.μ) σχετικά με αυτό ήταν ανεπαρκή για μένα,και εξήγησα γιατί.
      Αλλά το ότι εδώ η Αντίδραση εξαπέλυσε, με την συνδρομή Γερμανών, Αγγλων και Αμερικανών διαδοχικά έναν σχεδόν επταετή εμφύλιο πόλεμο για να καθυποτάξει το λαϊκό κίνημα, που καθοδηγούσαν οι κομμουνιστές του ΚΚΕ, στην ουσία δηλαδή εναντίον του ΚΚΕ, είναι ένα αντικειμενικό και μοναδικό γεγονός, ειδικά για την Ευρώπη. Κι αυτό ανεξάρτητα από τις ...υπερφυσικές(!) ικανότητες των ελλήνων κομμουνιστών η την συνδρομή και άλλων, πιο ρεαλιστικών παραγόντων. Δεν πρόκειται για "εθνικισμό" οιασδήποτε αιτίας.
      Εδώ αντιμετώπισε η Αντίδραση ένα μείζον γι αυτή πρόβλημα. Ούτε στη Γαλλία,ούτε στο Βέλγιο. Γι αυτό και οι διαφορετικοί τρόποι αντίδρασης, όπως αρχικά σχολίασα.
      Απορώ αν δεν έγινε κατανοητό ακριβώς αυτό το νόημα του αρχικού σχολίου μου: Δεν είναι "καλή" η Αντίδραση στην Γαλλία, ούτε "κακή" στην Ελλάδα. Πολιτικές και τακτικές, προσδιορισμένες από διαφορετικές συνθήκες, είναι οι διαφοροποιημένες αντιδράσεις της. Η αποφασιστικότητα, η αυτοπεποίθηση και η ταξική αδιαλλαξία της είναι παντού ίδιες και απαράλλακτες γιατί καθορίζονται από την βασική αντίθεση και το πλεονέκτημα της μακρόχρονης ιστορικής της εμπειρίας σαν κυρίαρχης τάξης. Μακάρι νάχε και η ε/τ αυτές τις ιδιότητες...
      Επιπλέον, να θυμίσω στους παλιότερους, που πρέπει να μην ξεχνάνε, ότι ενδημούσαν στο ΚΚΕ, σε γραπτά αξιόλογων αγωνιστών, και "ερμηνείες" για την δήθεν ...."υπερβάλλουσα" σκληρότητα της α/τ στην Ελλάδα, που αποδίδονταν στον "ξενοκίνητο" και "εξαρτημένο" χαρακτήρα της ελληνικής α/τ! Σε αντίθεση με την ...."δημοκρατική" α/τ της Ευρώπης!
      Την ώρα, που ακόμη καπνίζαν τα κρεματόρια του Αουσβιτς.....
      Θα αργήσουν, όπως φαίνεται, να σαρωθούν τα κατάλοιπα των οπορτουνιστικών φαντασιώσεων στο κομμουνιστικό κίνημα και να ξεεραστεί η κρίση, παρά τις κατά περίπτωση φιλότιμες προσπάθειες.

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου