Διονύσης Μενύχτας, ο κόκκινος δήμαρχος Σερρών
Ο Διονύσης Μενύχτας γεννήθηκε το 1904 στα Φιλιατρά ή τη Μάνη και ήταν λογιστής. Από τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα και έγινε μέλος του ΚΚΕ.Στις 12 Μαρτίου, στις επαναληπτικές εκλογές Σερρών, αναδείχτηκε δήμαρχος ο Διονύσης Μενύχτας.
 |
|
Ο Δήμαρχος Καβάλας, Μήτσος Παρτσαλίδης με τον Δήμαρχο Σερρών Διονύση Μενύχτα |
Όμως η αστική κυβέρνηση του Π. Τσαλδάρη τον καθαίρεσε από δήμαρχο μετά από τέσσερις μήνες με την αιτιολογία ότι «μετέτρεψε το δημαρχείο σε κομμουνιστικό άντρο». Επίσης «κρίθηκε επωφελές διά την κοινωνικήν ευταξίαν όπως παυθεί και εκτοπισθεί». Εκτοπίστηκε με τον Ιδιώνυμο νόμο του 1929 στον Αη Στράτη.
Στις 17 Αυγούστου 1934, κηρύσσεται 24ωρη πανεργατική απεργία διαμαρτυρίας για την παύση του κομμουνιστή δημάρχου της πόλης Διονύση Μενύχτα.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες που εγκαθιδρύθηκε η Δικτατορία του Μεταξά ο Μενύχτας συνελήφθη από την Ασφάλεια μαζί με εκατοντάδες άλλα άτομα.
,%20%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%20%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5%20%CF%84%CE%BF%20%CE%B5%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%20%CF%83%CF%84%CE%B1%20%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B1%CF%82..jpg) |
| Ο Διονύσης Μενύχτας (όρθιος από δεξιά, με τα γυαλιά) |
Κρατήθηκε σε διάφορα μέρη και τελικά φυλακίστηκε στο Στρατόπεδο Κρατουμένων Κομμουνιστών Ακροναυπλίας.
Στη διάρκεια της κατοχής μεταφέρθηκε στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου, απ' όπου απέδρασε το 1944 και εντάχθηκε στο ΕΑΜ.
Το 1944 εκλέχτηκε εθνοσύμβουλος Σερρών της ΠΕΕΑ (Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης.
 |
| Σκίτσο από τη Μακρόνησο που εικονίζει χιουμοριστικά τον Διονύση Μενύχτα
να ασχολείται με τα τρία πάθη του: Το σκάκι, το κάπνισμα και το
διάβασμα |
Το καλοκαίρι του 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Το 1950 μεταφέρθηκε στον Αη Στράτη, όπου ήταν στην καθοδήγηση των εκτοπισμένων εκεί κομμουνιστών.
 |
|
Ο Δήμαρχος Σεραίων Διονύσης Μενύχτας σε οικογενειακή φωτογραφία |
Στις εκλογές του 1951 ήταν υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ, αφού το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου. Τα επόμενα χρόνια ήταν ενταγμένος στην ΕΔΑ. Το 1963 στις εκλογές υποστήριξε την Ένωση Κέντρου.
Πέθανε, στην Αθήνα, σε ηλικία 62 ετών το 1966.
Στην τρίτη φωτογραφία από τα πάνω της ανάρτησης διακρίνονται όρθιος από αριστερά ο Μήτσος Παπαρήγας και καθισμένος από δεξιά (μπροστά από τον Διονύση Μενύχτα) ο Μιχάλης Σινάκος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓραμματικός
Πρώτη φορά διαβάζω για τον Διονύση Μενύχτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σου Γκαγκαριν
Κάποιοι σχολιαστές αντί να γράφουν σεντονια, ας βοηθήσουν σε άγνωστους αγωνιστές
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΧ
Με ιστορικά στοιχεία
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΧ
Έγραψα σ’ άλλο νήμα τούτου του μπλογκ απ’ άλλη αφορμή ότι «μπηχτές» κι υπονοούμενα εναντίον μου που οφείλονται σε άγνοια, με αφήνουν αδιάφορο: το καλάμι δεν το καβάλησα ποτέ μέχρι τώρα στην ζωή μου, δεν πρόκειται να το κάνω τώρα που διανύω (αισίως μέχρι στιγμής) την όγδοη δεκαετία της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα ιστορικά στοιχεία ταυτοποίησης αγνώστων αγωνιστών χρειάζεται να τονίσω ότι ούτε ο Διονύσης Μενύχτας ούτε ο Μιχάλης Σινάκος ούτε πολύ περισσότερο ο Μήτσος Παπαρήγας είναι «άγνωστοι», το αντίθετο μάλιστα. Και μια ματιά στο φωτογραφικό μέρος βασικών έργων για την ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, π. χ. της «Μεγάλης Πενταετίας» του Πέτρου Ρούσου φτάνει για την φωτογραφική τους ταυτοποίηση. Επομένως δεν έκανα και τίποτα το σπουδαίο, απλά συμπλήρωσα κάτι που άλλοι παρέλειψαν ή ξέχασαν. Και δεν περιμένω επαίνους κι ευχαριστίες, αλίμονο… Όμως πέφτουν «μπηχτές» κι υπονοούμενα, αλλά τα ’χει αυτά ο αγώνας μας.
Όσο για τα «σεντόνια» τι να πει κανείς; Ότι η μόρφωση, η συνεχής, η αδιάλειπτη, το ανέβασμα του επιπέδου, το επίμονο, το συνεχές αποτελούν βασικά καθήκοντα καθενός και καθεμιάς που ασπάζονται την κοσμοθεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού; Τα ’χουν γράψει άλλοι απείρως αρμοδιότεροι εμού κι εγώ σ’ αυτό οφείλω να σιωπήσω. Δυστυχώς στον τόπο μας η απέχθεια, ο φθόνος θα έλεγα, απέναντι σε ό,τι χρειάζεται κόπο και μόχθο στον τομέα της μόρφωσης όπως λ. χ. η μελέτη μακρών κειμένων έχει αναδειχτεί σε εθνική «αρετή», συχνά δυστυχώς με «κομμουνιστικό» επίχρισμα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, δεν υπάρχει ανάγκη να τα επαναλάβω. Αλλά όποιος δεν διαβάζει, επίμονα, πολύ και διαρκώς, είναι ο ίδιος υπεύθυνος της άγνοιάς του και των συνεπειών της. Και θυμίζει την παλιά σοβιετική αφίσα που έγραφε πως «ο αμόρφωτος είναι σαν τον τυφλό: παντού τον περιμένουν αποτυχίες και δυστυχίες».
Γραμματικός
Ησύχασε, Γραμματικέ. Δεν ήταν για σένα η "μπηχτή"....
ΔιαγραφήΚαι προσυπογράφω ιδιαίτερα την τελευταία παράγραφο.
Γραμματικέ,πράγματι δεν ήταν για σένα.
ΔιαγραφήΠάντως, το να μην έχεις διάβαση κάποιος, δεν πρέπει να είναι και τόσο κατακριτέο.
Όταν απο 13χρονων πρέπει να δουλεύεις, απο το πρωί μέχρι το βράδυ δεν νομίζω να σου μένει "όρεξη" για διάβασμα,τώρα που ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα,δύσκολα ξεκινάς το διάβασμα.
Οι σοβιετικοί είχαν δίκιο και έγραφαν πως «ο αμόρφωτος είναι σαν τον τυφλό: παντού τον περιμένουν αποτυχίες και δυστυχίες», γιατι στην χώρα τους είχαν λυμένο, την δωρεάν μόρφωση για όλους και την παιδική εργασία.
ΑΧ
Ο Νεοέλληνας, ανεξάρτητα από πολιτικό προσανατολισμό, είναι πάντα δικαιολογημένος σε ό,τι κάνει και δεν κάνει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κρίνει τα πάντα σε σχέση με τον εαυτό του, που προφανώς είναι το κέντρο του κόσμου. Μια κριτική,π.χ. ότι δεν έχει έφεση στο διάβασμα και υποτιμά την ανάγκη ιδεολογικού εξοπλισμού του, την αντιμετωπίζει σαν ...κατηγορία(!) προσωπικής απαξίωσης, και όχι σαν μια επισήμανση ανεπάρκειας, που τον υποβαθμίζει σαν αγωνιστή και που πρέπει με κάθε τρόπο να ξεπεραστεί γιατί χαντακώνει την πάλη του κόμματος. "Αμα είμαι δικαιολογημένος ...όλα καλά"!
Ασε, που το πρόβλημα της υποτίμησης της ιδεολογικής δουλειάς διαπιστώνεται και σε "δικαιολογημένους" αλλά και σε "αδικαιολόγητους", που αυτό ακριβώς δείχνει πως είναι βαθύτερο πρόβλημα νοοτροπίας και μάλλον, σε μας εδώ, (γιατί υπήρχε/υπάρχει και αλλού και με άλλα αίτια...) αντανάκλαση του γενικότερου κλίματος μιας αντιδραστικής μικροαστικής κοινωνίας εθισμένης στην πρόσκαιρη ευφορία της εξαγοράς....
Πήρε μια σχετική απόφαση το τελευταίο Συνέδριο, μάλλον αόριστη-γενικόλογη, ήταν και κεντρικό ζήτημα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει στα χαρτιά.
Τραγική επιβεβαίωση των παραπάνω στενάχωρων επισημάνσεων και το φινάλε της ανάρτησης:
Διαγραφή" Το 1963 στις εκλογές υποστήριξε την Ένωση Κέντρου."!!
Πόσοι σπουδαίοι αγωνιστές "πιάστηκαν αδιάβαστοι"....
Έχεις δίκιο Σεχτάρ,πάντα πρέπει να διαβάζουμε.
ΔιαγραφήΣτο σχόλιο μου δεν ήθελα να δικαιολογηθώ, αλλά απαντώντας στον Γραμματικό, "δικαιολογήθηκα" γιατί δεν ξέρω για τόσο σημαντικούς αγωνιστές.
....
" Το 1963 στις εκλογές υποστήριξε την Ένωση Κέντρου."!!
αν δεν κάνω λάθος, Σεχτάρ, ήταν απόφαση της ΕΔΑ η στήριξη της Ε.Κ
ΑΧ
Αργησα κι εγώ να κατανοήσω, πόσο σημαντικό πράγμα είναι η αυτομόρφωση, ιδίως όταν η κεντρική σχετική μέριμνα χωλαίνει. Παρόλο, που προσωπικά είχα από παιδί το σαράκι της έρευνας για το καινούργιο και ανήκα και στους "αδικαιολόγητους", μια και δε χρειάστηκε να δουλέψω από τα 13. Το λάθος μου ήταν πως το έβλεπα ατομικά κι ερασιτεχνικά και όχι σαν οργανικό όπλο της πολιτικής πάλης. Επρεπε να έλθει η θύελλα του '89 για να κατανοήσω, πόσο ξεβράκωτος ήμουν και να ξαναπιάσω το βιβλίο για να βρω απαντήσεις σε αμείλικτα ερωτήματα της ζωής. Δυστυχώς είχε επικρατήσει και στο Κόμμα ένας πρακτικίστικος οργανωτισμός και μια αντίληψη κακώς εννοουμένου καταμερισμού: "Αυτά τα ξέρει το Κόμμα - Τώρα επείγουν τα τρέχοντα καθήκοντα''.
ΔιαγραφήΘυμάμαι, στην DDR είχαν φτιαχτεί και θεατρικά μονόπρακτα, όπου σατιριζόταν αυτή η νοοτροπία: "Die Partei weiss es!" To Κόμμα του Βάλτερ Ούλμπριχτ, παρά και τις γνωστές αδυναμίες, που καβάλαγαν όλα, είχε καλύτερες, σχετικά, μαχητικές παραδόσεις. Γι αυτό και ήταν το τελευταίο, που παραδόθηκε στην "Καταστρόϊκα" και στις "μεταρρυθμίσεις" του '89.
"...που κουβάλαγαν όλα...".
Διαγραφή---------------------------------------------
Ναι, ΑΧ, και πιθανότατα ήταν και γραμμή, από το τότε "Γραφείο Εσωτερικού", μιας και οι κοβ είχαν διαλυθεί. Το "Γραφείο Εσωτερικού" υποτίθεται ελεγχόταν από την ΚΕ και το ΠΓ, που έδρευε στις ΛΔ, αλλά μέσα στο κλίμα της χαλαρότητας, που επεκράτησε έγινε γρήγορα άντρο του αναθεωρητισμού, οπότε δε βάζω το κεφάλι μου ότι αυτό ήταν και κομματική γραμμή, που όμως δεν αποκλείεται και να ήταν. Αλλά έχει σημασία και το πως αντιδρά ένας αγωνιστής σε μιαν απόφαση, που την θεωρεί καταστροφική και του έρχεται "καπέλο", χωρίς να έχει την δυνατότητα να πει τη γνώμη του. Σίγουρα ήταν συλλογικές οι ευθύνες αλλά ακόμη και σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες δεν απαλλάσσονται οι προσωπικές ευθύνες του καθενός, που, επίσης σίγουρα, πρέπει να αναλαμβάνονται με κομματική υπευθυνότητα και όχι διαλυτικά. Ξέρω άλλους αγωνιστές, που τότε, επέλεξαν τη σιωπή, "έκαναν στη μπάντα" χωρίς να αποχωρήσουν ακολουθώντας τον Χοτζέα κ.α.. Παρά να συμβάλλουν ενεργά σε μια καταστροφική απόφαση παίρνοντας κι άλλους στο λαιμό τους. Δύσκολες αποφάσεις, που τεκμηριώνουν ακριβώς την ανάγκη ισχυρού ιδεολογικοπολιτικού υποβάθρου. Οι συλλογικές ευθύνες προστίθενται στις προσωπικές, δεν τις αναιρούν, όπως υποστηρίζουν οι αστοί και κατά κόρον οι ...ναζί! ("Είχα διαταγές"!)
Αυτό, θαρρώ, είναι το βαρύ φορτίο του οργανωμένου κομμουνιστή.
Σεχτάρ, το ΚΜ πόσο μάλλον τα στελέχη, έχουν μια λαθεμένα κατά με, άποψη "οτι έρχεται για συζήτηση αφού ήρθε απο πάνω πρέπει χωρίς δεύτερη κουβέντα να ψηφίζετε"
ΔιαγραφήΗ λύση νομίζω ειναι αυτό που έγραψες "ανάγκη ισχυρού ιδεολογικοπολιτικού υποβάθρου."
ΑΧ
Η διαφορά του Κόμματος νέου τύπου, όπως θεμελιώθηκε από τον Λένιν είναι η ιδεολογικοπολιτική του ενότητα των καθοδηγητικών οργάνων και της κομματικής βάσης, όλων των κ.μ. δηλαδή, που εξασφαλίζεται τόσο με τον τρόπο ανάδειξης των καθοδηγητικών οργάνων, με τον τρόπο πρόσληψης των νέων μελών, όσο και με την χαρακτηριστική συλλογική εσωκομματική λειτουργία πρότασης-συζήτησης-λήψης των αποφάσεων κλπ., που διαλαμβάνονται στο Καταστατικό του, και το διακρίνουν τόσο από τα αστικά κόμματα, όσο και από τα αναρχικά μπουλούκια, γκρούπες κλπ.
ΔιαγραφήΗ άποψη, που λές, είναι σίγουρα λαθεμένη και δε νομίζω ότι την έχουν όλα τα κ.μ./στελέχη. Απλά κάποιοι παρεξηγούν την αρχή της ενιαίας εμφάνισης του Κόμματος προς τα έξω, που δεν επιτρέπει στον ταξικό εχθρό να παρεμβάλλεται στις εσωτερικές κομμ. διαδικασίες και να αλλοιώνει την αυτόνομη λειτουργία του. Αλλά εδώ η κουβέντα ήρθε όχι στο αν ψηφίζουν σύμφωνα με την δική τους γνώμη τα κ.μ., (που όχι μόνο δεν απαγορεύεται αλλά επιβάλλεται κι όλας) αλλά τι γίνεται με την εφαρμογή "δύσκολων" κομματικών αποφάσεων, όπως η συγκεκριμένη.
Ο Δημ. Συγκεντρωτισμός επιβάλλει, και σωστά, την εφαρμογή των ειλημμένων αποφάσεων "χωρίς δεύτερη κουβέντα", αλλιώς πάει περίπατο όλη η λειτουργία (και ύπαρξη...) του Κ.ν.τ.
Εχω την άποψη, ότι εφόσον το Κόμμα λειτουργεί καταστατικά σωστά, και εφόσον το γενικό ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο είναι ανεβασμένο, δεν εμφανίζονται "δύσκολες" και ουρανοκατέβατες αποφάσεις, ακριβώς λόγω της εσωκομματικής δημοκρατίας και της συλλογικής λειτουργίας.
Αυτά τα διλήμματα εμφανίζονται σε περιόδους κρίσεων, παραβιάσεων βασικών αρχών, όπως π.χ. η ύπαρξη και λειτουργία κοβ, δηλαδή γενικής "ρευστοποίησης" του Κόμματος. Τότε για τον κάθε αγωνιστή μοναδικός μπούσουλας απομένει η προσωπική ιδεολογική του συγκρότηση.