Πίσω από τα σενάρια

Με τον πληθωρισμό σε ύψη ρεκόρ στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, την τιμή της κιλοβατώρας να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο και την ανησυχία για την «κοινωνική συνοχή», δηλαδή τις λαϊκές αντιδράσεις, να μεγαλώνει μπροστά στον δύσκολο χειμώνα, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της καλλιεργούν προσδοκίες για «συντονισμένα» μέτρα συγκράτησης των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος.

Τι κρύβεται όμως πίσω από τα σχέδια και τα σενάρια που πέφτουν στο τραπέζι;

Η «αναθεώρηση» της ενεργειακής πολιτικής, που προαναγγέλλει η Κομισιόν μπροστά στη Σύνοδο των υπουργών Ενέργειας, δεν σημαίνει καμία «έκπτωση» ή «στροφή» στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής στρατηγικής για την Ενέργεια, δηλαδή την παραπέρα «απελευθέρωση» της αγοράς και την «πράσινη μετάβαση», που ευθύνονται για τη σημερινή εκτόξευση των τιμών.

Οι όποιες «παρατάσεις» στην απόσυρση των υδρογονανθράκων ή της πυρηνικής ενέργειας από το ενεργειακό μείγμα ήταν ούτως ή άλλως αντικείμενο παζαριού ανάμεσα στα κράτη - μέλη και πριν τον πόλεμο, ενώ σε καμιά περίπτωση δεν αναιρούνται οι στόχοι της «πράσινης ανάπτυξης» και της χρηματοδότησής της με εκατοντάδες δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Ούτε βέβαια πρόκειται να εκτονωθεί η ιμπεριαλιστική σύγκρουση των ΝΑΤΟ - ΕΕ με τη Ρωσία στην Ουκρανία, που επιδρά στο κόστος της Ενέργειας, εξαιτίας του ακριβότερου φυσικού αερίου, το οποίο έχει κατοχυρωθεί ως «μεταβατικό καύσιμο» με αποφάσεις της ΕΕ.

Η χρήση του μάλιστα στην ηλεκτροπαραγωγή επεκτείνεται, εξαιτίας της μεγάλης ξηρασίας στην Κεντρική Ευρώπη, που περιορίζει τη συμμετοχή της πυρηνικής ενέργειας και των υδροηλεκτρικών εργοστασίων στην ηλεκτροπαραγωγή.

Επομένως, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο προσωρινός συμβιβασμός ανάμεσα στα κράτη - μέλη και οι «προσαρμογές» στη στρατηγική της ΕΕ, οι βασικοί παράγοντες που ευθύνονται για το πανάκριβο ρεύμα και την ενεργειακή φτώχεια παραμένουν «στο ύψος τους».

Κοινή συνισταμένη τους είναι η εξασφάλιση υψηλής κερδοφορίας για τους ομίλους της Ενέργειας, αλλά και για τα «πράσινα» μονοπώλια, που επενδύουν συσσωρευμένα κεφάλαια με τεράστια κρατική στήριξη.

Αυτό είναι άλλωστε το διακύβευμα της «πράσινης ανάπτυξης» και όχι «η σωτηρία του περιβάλλοντος» από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς του οργανισμούς, που ευθύνονται για την καταστροφή του, ή η «φθηνότερη Ενέργεια για τον λαό», που αποδείχτηκε αέρας κοπανιστός.

Το παζάρι τους αφορά στην έκταση της κρατικής - ευρωπαϊκής παρέμβασης για τη διαμόρφωση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, στον βαθμό που δεν θα «απορρυθμίζεται» η ελεύθερη αγορά και δεν θα απειλείται η δημοσιονομική σταθερότητα των κρατών - μελών και της ίδιας της ΕΕ.

Γι' αυτό, πριν ακόμα ξεκινήσει η Σύνοδος των υπουργών Ενέργειας, κλιμακώνεται η αντιπαράθεση για το ποια είναι τα όρια των «περιορισμών» στο χρηματιστήριο της Ενέργειας, ή ποιος θα πληρώσει τη διαφορά στο κόστος της ηλεκτροπαραγωγής, αν αποφασιστεί πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου που εισάγεται γι' αυτόν τον σκοπό.

Το βέβαιο είναι ένα: Οσες «ιδέες» κι αν κατεβάσουν, όσες «λύσεις» κι αν σκαρφιστούν, με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να υπερβούν τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα, ενώ κριτήριο των όποιων συμβιβασμών είναι να σωθούν τα κέρδη του κεφαλαίου, στέλνοντας τον λογαριασμό στον λαό.

Αυτό το ζουν ήδη τα λαϊκά νοικοκυριά στη χώρα μας, με την εφαρμογή των voucher και των διάφορων «pass», που θα καταργούσαν τάχα τη ρήτρα αναπροσαρμογής. Οπως αποδεικνύεται, η κρατική παρέμβαση γίνεται με προτεραιότητα τη στήριξη των παρόχων Ενέργειας, που κινδυνεύουν με κατάρρευση και έχει για «χορηγό» τη φοροαφαίμαξη του λαού, απ' όπου διαμορφώνεται ο περίφημος «δημοσιονομικός χώρος».

Αυτή είναι η συνταγή για οποιοδήποτε «μοντέλο» επιλέξουν στην ΕΕ, στο όνομα τάχα της συγκράτησης των τιμών, παράλληλα με τα «μέτρα εξοικονόμησης», που βαθαίνουν την ενεργειακή φτώχεια για τον λαό.

Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα επεκτατικά μέτρα διαχείρισης της προηγούμενης κρίσης και της πανδημίας έκαναν γρήγορα τον «κύκλο» τους και το κόστος τους φορτώνεται εξολοκλήρου στον λαό, με αύξηση των χαρατσιών και της φορολογίας, με νέα μέτρα και περικοπές για τη διαχείριση του αυξημένου χρέους, με απογείωση του πληθωρισμού.

Καμιά αναμονή λοιπόν και καμιά προσδοκία δεν πρέπει να έχει ο λαός. Η διέξοδος για τα δικά του συμφέροντα βρίσκεται εκεί που δείχνει το ΚΚΕ: Στον αγώνα για πραγματικά μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια, που θα πληρώσει το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι και οι άλλοι βιοπαλαιστές.

Στη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, ενάντια στην «πράσινη ανάπτυξη» και την «απελευθερωμένη» αγορά Ενέργειας, που στη χώρα μας στηρίζουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Στην οργάνωση της αντεπίθεσης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για να πάψει η Ενέργεια να είναι εμπόρευμα και με την αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων πηγών, να υπηρετεί τις ανάγκες και την ευημερία του λαού.