"Η εξέγερση του Αμβούργου"

"Η εξέγερση του Αμβούργου":Σαν σήμερα, 23 Οκτώβρη 1923, η εργατική τάξη του Αμβούργου, με πρωτοπόρα την κομμουνιστική οργάνωση της πόλης(επικεφαλής της οποίας ήταν ο Έρνστ Τέλμαν), ξεσηκώνεται, παίρνει τα όπλα, καταλαμβάνει κομβικά σημεία και στήνει οδοφράγματα.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, τα ανυπόφορα βάρη της ιμπεριαλιστικής "ειρήνης" των Βερσαλλιών είχαν οδηγήσει την Γερμανία σε μια τρομερή οικονομική και νομισματική κρίση το φθινόπωρο του 1923.

Το μάρκο κατρακυλούσε χωρίς τέλος, τα πραγματικά μεροκάματα των εργατών δεν εξασφάλιζαν ούτε μια ζωή πείνας. Επιχειρήσεις και εργοστάσια έκλειναν, εκατοντάδες χιλιάδες εργατών ρίχνονταν στους δρόμους,στις πόλεις κλιμακώνονταν οι συγκρούσεις με την αστυνομία έξω από τα καταστήματα των τροφίμων.

Σε πολλά μέρη, οι πεινασμένες μάζες οργανώνουν πορείες στα χωριά για να πάρουν τα πιο αναγκαία τρόφιμα απ’ τους γαιοκτήμονες και να μην πεθάνουν απο την πείνα. Η αστική τάξη είχε χάσει τον έλεγχο και προσπαθούσε, χρησιμοποιώντας και την "προοδευτική" σοσιαλδημοκρατία, να τσακίσει την εργατική τάξη, που είχε βγεί στους δρόμους.

Η Κομμουνιστική Διεθνής είχε εκτιμήσει πως η κατάσταση ήταν τέτοια, που υπήρχε η δυνατότητα για το γερμανικό προλεταριάτο να νικήσει και να διεκδικήσει την εξουσία, πριν το τσακίσουν οι αστικοί μηχανισμοί.

Όμως, η ηγεσία του Μπράντλερ στο ΚΚ Γερμανίας έβγαζε πύρινους επαναστατικούς λόγους αλλά-στην πράξη-έδινε το σύνθημα της..οπισθοχώρησης γιατί "οι μάζες δεν θέλουν να παλέψουν".

Η μπραντλερική Κεντρική Επιτροπή απαγόρεψε κάθε μερική δράση με την αιτιολογία πως "πρέπει ολόκληρη την μαχητική δραστηριότητα των μαζών να την φυλάξουν για τον αποφασιστικό αγώνα". Με δήθεν επαναστατική φρασεολογία έταζε "αποφασιστικό αγώνα"..κάποτε για να παραλύσει-στην ουσία-κάθε δράση των εργατών, που τότε διαδήλωναν στους δρόμους (όπως έκανε παλαιότερα και ο Κάουτσκι και οι άλλοι οπορτουνιστές της Β Διεθνούς).

Ο ίδιος ο Μπράντλερ-που βρισκόταν μέσα στη Σαξωνική κυβέρνηση-δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει τους εξεγερμένους εργάτες της Κεντρικής Γερμανίας.

Όμως, στο Αμβούργο η "καθοδήγηση" του δεν πέρασε. Η κατάσταση εκεί είχε οξυνθεί. Απεργίες στα εργοστάσια, μεγάλες διαδηλώσεις των εργατών και των ανέργων, ξεσηκωμός από την πείνα, με πρωτοπόρες τις πεινασμένες εργάτριες και τις γυναίκες εργατών, συγκρούσεις με την αστυνομία κ.α. Και όλα αυτά κλιμακώνονταν, παρά τους εξορκισμούς του Μπράντλερ και των συντρόφων του να..αναβληθούν όλες αυτές οι πράξεις ως τη στιγμή του "αποφασιστικού αγώνα".

Το ποτήρι ξεχείλισε όταν,20 Οκτώβρη, μαθεύτηκε πως είχαν αρχίσει να στέλνουν στη Σαξωνία στρατεύματα της Ράιχσβερ,που στάθμευαν στην περιφέρεια του Αμβούργου, για να τσακίσουν το κίνημα των εργατών της Σαξωνίας και να δολοφονήσουν πεινασμένους εργάτες.

Την επόμενη μέρα, 21 Οκτώβρη, συνήλθε στο Αμβούργο συνδιάσκεψη των εργατών όλων των ναυπηγείων της Βόρειας Γερμανίας. Το βράδυ της ίδιας μέρας, η οργάνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος του Αμβούργου, με ηγέτη τον λιμενεργάτη Έρνστ Τέλμαν, αποφάσισε να μπεί μπροστά στην οργάνωση της εξέγερσης και να κηρυχτεί απεργία των σιδηροδρομικών για να μπλοκαριστεί η μεταφορά στρατευμάτων στη Σαξωνία.

23 Οκτώβρη 1923, 5:00 το πρωί, εργάτες και κομμουνιστές ξεκίνησαν επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα για να εξοπλιστούν απέναντι στις πάνοπλες δυνάμεις καταστολής. Από το πρωί, απέκλεισαν τις γραμμές του τραίνου και μπλόκαραν κεντρικούς δρόμους, ενώ στο Μπάργκτεχαϊντε ανακήρυξαν την περιοχή"Σοβιετική Δημοκρατία".

Παράλληλα, χιλιάδες εργάτες σταμάτησαν τις βάρδιες στα εργοστάσια και ενώθηκαν με τους εξεγερμένους κρατώντας πανό που έγραφαν "Ζήτω η Σοβιετική Γερμανία", "Ζήτω η Ομοσπονδία των Σοβιετικών Κρατών του Κόσμου", "Ζήτω η Παγκόσμια Επανάσταση".

Η κυβέρνηση Στρέσεμαν (Λαϊκού Κόμματος και Σοσιαλδημοκρατών) δίνει διαταγή για επέμβαση του στρατού. Ακολουθούν μεγάλες μάχες στους δρόμους και οι εργάτες στήνουν οδοφράγματα απέναντι στα τεθωρακισμένα.

Η "προοδευτική" σοσιαλδημοκρατία,που είχε πολλές ηγετικές θέσεις στην αστυνομία, συμμετείχε στην κατάπνιξη της εξέγερσης με όλα τα μέσα, ακόμα και με κινητοποίηση μέλων της για να βοηθήσουν τις δυνάμεις καταστολής.

Την μέρα της εξέγερσης, όταν οι εργάτες ξεκίνησαν πορεία προς τη Βουλή, οι αστυνομικοί τους υποδέχτηκαν με πυροβολισμούς. Η αστυνομία, με εντολή των σοσιαλδημοκρατών ηγετών είχε καταλάβει απο πριν το κοινοβούλιο. Έπειτα από 3 ημέρες σκληρών συγκρούσεων, η εξέγερση καταστέλλεται.

Η ηρωική εξέγερση του Αμβούργου δεν κατόρθωσε τελικά να γίνει ο "γερμανικός Οκτώβρης" αν και υπήρχαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις. Η καταστολή, ο προδοτικός ρόλος των σοσιαλδημοκρατών,ο οπορτουνισμός του Μπράντλερ και των συντρόφων του στο ΚΚ Γερμανίας αλλά και το ότι οι εργάτες, ενω αρχικά κατάφεραν μια μοναδική νίκη απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, δεν κατάφεραν να προχωρήσουν τον αγώνα τους και να δημιουργήσουν εργατικά συμβούλια στην πόλη, είχαν αποφασιστικό ρόλο στην ήττα.

Όμως,η ιστορική σημασία της μεγάλης μάχης των οδοφραγμάτων στους δρόμους του Αμβούργου το 1923 είναι μεγάλη. Ο ηρωικός αγώνας των εργατών του Αμβούργου και η πρωτοπόρα δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην πόλη,με επικεφαλής τον Τέλμαν, έδειξαν, πως η εργατική τάξη και το κόμμα της μπορούν, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, να διεκδικήσουν την εξουσία, στην πράξη.

 Praxis Review