Να σημάνει απεργιακός ξεσηκωμός

Είμαστε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας της πανεργατικής απεργίας στις 9 Νοέμβρη. Τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρέπει να πρωτοστατήσουν ακόμα πιο αποφασιστικά στην οργάνωση της απεργίας και στη μαζική συμμετοχή του λαού στις απεργιακές συγκεντρώσεις και στα συλλαλητήρια. Να σημάνει απεργιακός ξεσηκωμός, να μην πληρώσει ξανά ο λαός.

Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι μαθητές και οι φοιτητές με τη μαζική τους συμμετοχή στους αγώνες πρέπει να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Να μη δείξουν καμία ανοχή στις αντιλαϊκές πολιτικές και στη βαρβαρότητα του συστήματος, που θέλει πλατιά τμήματα του λαού μας παγωμένα και πεινασμένα για να κερδίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Θα είναι επιζήμια κάθε αναμονή που θα βάζει τις ανάγκες μας στην άκρη, που θα εντάσσει τους αγώνες μας σε οποιαδήποτε κυβερνητική εναλλαγή, που θα παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις μέσα στο λάκκο των υποσχέσεων, που θα αυξάνονται.

Οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Να μετατραπεί η λαϊκή δυσαρέσκεια που φουντώνει σε ένα αγωνιστικό ορμητικό ποτάμι που θα σαρώσει την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Αυτό επιβεβαιώνει η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες των υγειονομικών με αιχμή την άσχημη κατάσταση στα νοσοκομεία, τις ελλείψεις σε προσωπικό, την εντατικοποίηση. Των εργαζομένων στο «Βοήθεια στο Σπίτι» με αιχμή τις απολύσεις δεκάδων συναδέλφων τους. Των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες με αιχμή την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων για αυξήσεις στους μισθούς, κόντρα μάλιστα στην καταστολή και την τρομοκρατία από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Αυτό επιβεβαιώνουν τα μαζικά συλλαλητήρια του λαού της Καστοριάς και της Φλώρινας με αιχμή το πολύ οξυμένο πρόβλημα της θέρμανσης.

Αυτό επιβεβαιώνουν οι κινητοποιήσεις που προετοιμάζονται, των αγροτών στην «Agrotica» με αιχμή το δυσβάσταχτο κόστος παραγωγής και τις εγγυημένες τιμές. Των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των φοιτητών στις 24 Οκτώβρη για ένα σχολείο και ένα πανεπιστήμιο που να μορφώνει κόντρα στην πολιτική της υποχρηματοδότησης, της κατηγοριοποίησης και της αστυνομοκρατίας. Η απεργία των λιμενεργατών, των μεταλλεργατών και των ναυτεργατών του Πειραιά στις 25 Οκτώβρη με αιχμή τις αυξήσεις στους μισθούς και τα μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Οργάνωση της απεργίας με επίκεντρο τον χώρο δουλειάς

Σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο η επίθεση των επιχειρηματικών ομίλων και της κυβέρνησης παίρνει οξυμένη διάσταση και εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Είναι πρώτο καθήκον για τους κομμουνιστές να καλλιεργήσουν με το προσωπικό παράδειγμα, με το κατάλληλο πλαίσιο πάλης και τα εύστοχα αιτήματα, με την οργάνωση των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς, την αγωνιστική αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων. Να μην περάσει ο συμβιβασμός. Να αναδείξουν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός και γιατί ο αγώνας πρέπει να κλιμακωθεί σε κλαδικό και πανεθνικό επίπεδο.

Για παράδειγμα, είχαν σημαντική συμβολή οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν την τελευταία περίοδο σε πολλά νοσοκομεία της χώρας όπως στο παιδιατρικό «Αγία Σοφία», λόγω των σοβαρών ελλείψεων σε προσωπικό, στη μαζική συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση των υγειονομικών στις 20 Οκτώβρη και όλα αυτά μας δίνουν τη δυνατότητα να δουλέψουμε με καλύτερες προϋποθέσεις το απεργιακό κάλεσμα για τις 9 Νοέμβρη.

Επίσης το απεργιακό κάλεσμα στο λιμάνι του Πειραιά στις 25 Οκτώβρη αποτελεί κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων των λιμενεργατών για τα ΒΑΕ και τα μέτρα υγείας και ασφάλειας, των μεταλλεργατών για μέτρα υγείας και ασφάλειας σε συνδυασμό με την πάλη των εργαζομένων στο ναυπηγείο του Σπανόπουλου ώστε να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς όπως η κλαδική. Των ναυτεργατών αντίστοιχα για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς και ενάντια στο επαίσχυντο νομοσχέδιο που φέρνει το υπουργείο Ναυτιλίας για να ανατρέψει κατακτήσεις δεκαετιών στο ναυτεργατικό επάγγελμα.

Είναι αγώνες που πιάνουν τη σκυτάλη από τους αγώνες των εργαζομένων σε μεγάλα εργοστάσια όπως στη «ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ», στη ΛΑΡΚΟ, στη «ΦΑΜΑΡ», σε μεγάλα εργοτάξια όπου το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας μετά την κλαδική σύμβαση συνεχίζει να υπογράφει επιπρόσθετες εργοταξιακές συμβάσεις με νέες αυξήσεις, αλλά και σε άλλες μεγάλες επιχειρήσεις όπως στη «Skroutz» και τη «ΝΕΧΙ», που υπογράφτηκε επιχειρησιακή σύμβαση με αύξηση 15%.

Οργανώνουμε την απεργία με επίκεντρο τον χώρο δουλειάς. Συγκροτούμε απεργιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, τα ίδια τα επιχειρησιακά σωματεία γίνονται επιτελεία μάχης. Σφυρηλατούμε την αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων, κόντρα στην προσπάθεια των εργοδοτών να τους διχάσει και να τους φοβίσει.

Η απεργία θα είναι μια μεγάλη μάχη κόντρα στους επιχειρηματικούς ομίλους, στην κυβέρνηση και στα κόμματα του κεφαλαίου

Πίσω από κάθε εργατικό πρόβλημα και αδιέξοδο, πίσω από τη φτώχεια, την ακρίβεια, την καταστολή, τους πλειστηριασμούς, τον πόλεμο, η αιτία παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Είναι η ακόρεστη δίψα για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων!

Τα κέρδη που μετρούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην Ελλάδα αυτή την περίοδο αποτελούν πραγματική πρόκληση για έναν λαό που δεν ξέρει πώς θα βγάλει τον χειμώνα.

Ο όμιλος «Motor Oil» κατέγραψε για το α' εξάμηνο του 2022 685 εκατ. ευρώ κέρδη. Στα 367 εκατ. ευρώ αυξήθηκαν τα καθαρά κέρδη εξαμήνου για τα ΕΛΠΕ, για τη ΔΕΗ τα κέρδη διαμορφώνονται σε 429,3 εκατ. την ίδια περίοδο, ενώ κέρδη που υπολογίζονται σε 40 εκατ. ευρώ αναμένει ο όμιλος ΑΒΑΞ από την πώληση του χαρτοφυλακίου της «Volterra» στη «ΔΕΗ Ανανεώσιμες».

Τα σούπερ μάρκετ από την έναρξη της πανδημίας είδαν τον τζίρο τους να εκτινάσσεται σε πάνω από 10 δισ. ευρώ τον χρόνο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις στον τουρισμό και την εστίαση προσδοκούν ότι ο τζίρος θα φτάσει φέτος πολύ πάνω από 20 δισ. ευρώ, ενώ οι εφοπλιστές συνεχίζουν να μετρούν απίστευτα κέρδη ναυλώνοντας τα καράβια που μεταφέρουν LNG έως και 400.000 δολάρια τη μέρα. Τεράστια κέρδη μετράνε και οι φαρμακοβιομηχανίες.

Και ενώ συγκεντρώνεται τέτοιος πλούτος στα χέρια των λίγων, οι πολλοί καλούνται να υποστούν νέες θυσίες για να μεγαλώνει η εμπλοκή της χώρας μας στην ανθρωποσφαγή του ιμπεριαλιστικού πολέμου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Πάνω από 5 δισ. ευρώ τον χρόνο στοιχίζει στον ελληνικό λαό η συμμετοχή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά - δολοφονικά σχέδια του ΝΑΤΟ, ενώ την ίδια στιγμή ερημώνουν από προσωπικό τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας.

Κάθε φωνή αμφισβήτησης και αντίστασης σε αυτήν τη βαρβαρότητα ενοχοποιείται από την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία στο όνομα της «πολιτικής σταθερότητας» - δηλαδή ο λαός μας να δέχεται την ένταση της εκμετάλλευσης, τον πόλεμο και τη διεύρυνση της φτώχειας αδιαμαρτύρητα - απειλεί με νέα μέτρα καταστολής. Η πρόσφατη απαράδεκτη τοποθέτηση του πρωθυπουργού, που εξισώνει τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες με το κοινό ποινικό έγκλημα, πρέπει να σημάνει συναγερμό.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δηλώσεις Τσίπρα στη ΔΕΘ με αφορμή την πανεπιστημιακή αστυνομία, ότι το κόμμα του «δεν είναι κόμμα της έντασης» και το κάλεσμα στον λαό «να πάρει το όπλο της ψήφου» είναι η κυνική παραδοχή ότι ο λαός θα πρέπει αυτόν τον χειμώνα να ξεπαγιάσει για να ζεσταθούν τα κέρδη των πολλών, ότι θα πρέπει να μάθει να ζει με πενταροδεκάρες μπροστά σε αυτό το τσουνάμι της ακρίβειας. Ομως ταυτόχρονα ξεκαθαρίζει ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα έχει συνέχεια, αφού θα υλοποιήσει όλους τους στόχους του κεφαλαίου για πιο φτηνή εργατική δύναμη διατηρώντας στο ακέραιο όλους τους αντεργατικούς νόμους, όλες τις επώδυνες συμφωνίες με το ΝΑΤΟ.

Τα κόμματα της πλουτοκρατίας δείχνουν το ταξικό τους μίσος απέναντι στον λαό που υποφέρει, αλλά ταυτόχρονα δείχνουν και τον φόβο τους απέναντι στην οργάνωση του λαού και στους ταξικούς αγώνες. Στη δύναμη που έχουν, όπως φανερώνει και η 20ήμερη απεργία των εργατών στα διυλιστήρια της Γαλλίας που έχει παραλύσει τη δεύτερη μεγαλύτερη ενεργειακή δύναμη της Ευρώπης.

Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός σε ανοιχτή υπονόμευση της απεργίας

Πλάτη στη στρατηγική του κεφαλαίου, στην καλλιέργεια της υποταγής και της κοινωνικής ειρήνης, στη στήριξη της γραμμής της κυβερνητικής εναλλαγής βάζουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και σε μεγάλα συνδικάτα.

Δεν είναι τυχαίο ότι στρέφονται μόνο απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά δεν λένε κουβέντα για τα τεράστια κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αφήνουν τους μεγαλοεργοδότες έξω από το κάδρο των ευθυνών για την άσχημη κατάσταση του λαού. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν βγάζουν ούτε μια ανακοίνωση ενάντια στους εργοδότες για τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα που γίνονται στους χώρους δουλειάς, για το γεγονός ότι μετράμε έναν νεκρό εργάτη κάθε τρεις μέρες.

Δεν είναι τυχαίο ότι η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης έχει βρει στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους έναν πολύ καλό σύμμαχο και στις ηγεσίες των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ, που για παράδειγμα εφαρμόζουν στα συνδικάτα το ηλεκτρονικό φακέλωμα του νόμου Χατζηδάκη και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες της Κεραμέως.

Αλλά ακόμα και αυτές οι «διεκδικήσεις» τους είναι στα όρια των αντοχών της καπιταλιστικής οικονομίας, στην πολιτική των επιδομάτων, των «λελογισμένων αυξήσεων» όπως λέει η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Στον αντίποδα της οργάνωσης της πάλης για τις ανάγκες των εργαζομένων προτάσσει τον «κοινωνικό εταιρισμό», για την εξασφάλιση της «συνοχής», της συναίνεσης δηλαδή της εργατικής τάξης στο τσάκισμα των δικαιωμάτων της, για να μη διαταραχθεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα, το «επενδυτικό κλίμα».

Γι' αυτούς τους λόγους οι εργατοπατέρες δεν κάνουν τίποτα για την οργάνωση της απεργίας, καλλιεργούν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένο γραμμόφωνο ότι με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα, ότι στις 9 Νοέμβρη θα είναι μια ντουφεκιά.

Θυμίζουν τις δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην απεργία για τον νόμο Χατζηδάκη, ότι «ο νόμος θα ψηφιστεί ακόμα και αν γίνει απεργία, το θέμα είναι να αλλάξει κυβέρνηση». Ευτυχώς βέβαια που τα εργατικά συνδικάτα δεν άκουσαν αυτές τις παραινέσεις και με μαζικούς αγώνες σε πολλούς κλάδους και χώρους δουλειάς έκαναν τους αντεργατικούς νόμους κουρελόχαρτα, κέρδισαν συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, καθώς και δικαιώματα που δεν τους έδωσε ποτέ καμία κυβέρνηση, ούτε της πρώτης φοράς αριστεράς. Αυτή είναι η δύναμη των αγώνων. Αυτή είναι η δύναμη του οργανωμένου λαού.

Η πανεργατική απεργία στις 9 Νοέμβρη πιάνει το νήμα των μεγάλων εργατικών αγώνων που γίνονται σε όλη την Ευρώπη. Αυτοί οι αγώνες είναι κάτι το ελπιδοφόρο. Δείχνουν ότι η εργατική τάξη δεν είπε την τελευταία της λέξη και ότι ο λαός θα γράψει τη δική του ιστορία, τις δικές του εξελίξεις.

*Ο Ν. Μαυροκέφαλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος της ΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά