Δεν μπορούν να κρυφτούν με καμιά «ομπρέλα»

Η υπερψήφιση του πρωτοκόλλου ένταξης των Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ από τον ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, δεν εκπλήσσει κανέναν. Είναι άλλο ένα επεισόδιο στο σίριαλ της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, που γράφουν από κοινού τα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.

Τους το αναγνωρίζουν άλλωστε και οι Αμερικανοί «σύμμαχοι» με κάθε αφορμή, με πρώτο τον πρέσβη τους στην Αθήνα, που δηλώνει ότι δεν ανησυχεί καθόλου για το ποιος θα γίνει κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές, αφού η ανάπτυξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων είναι και «τεσταρισμένη» και δεδομένη.

Υπάρχει ωστόσο μια μερίδα ανθρώπων που ψηφίζουν ή παρακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προβληματίζονται γι' αυτές τους τις θέσεις. Ειδικά κάτω από το φως των εξελίξεων στην Ουκρανία και των κινδύνων που μεγαλώνουν για τον λαό μας, εξαιτίας της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, που ρίχνει λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών. Αλλά εξαιτίας και της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στον πόλεμο, που την «κλειδώνει» στα σκόπευτρα των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Αυτές τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς επιδιώκει να διασκεδάσει το κείμενο της «Ομπρέλας» του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει επιφυλάξεις για το «ναι» στη νέα διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Καταλήγει όμως να σπάει τα μούτρα της, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το προφανές. Οτι η πολιτική που είτε στο όνομα του «ρεαλισμού» είτε στο όνομα του συσχετισμού δυνάμεων αποδέχεται ουσιαστικά ως πλαίσιο το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, υποσχόμενη ότι θα τα «αλλάξει από τα μέσα», θα τα «αξιοποιήσει προς όφελος της ειρήνης και του λαού» είναι αδιέξοδη, επικίνδυνη και αποπροσανατολιστική.

Σταχυολογούμε ορισμένα «μαργαριτάρια» από το κείμενό τους: Επειδή είναι δύσκολο να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, έχοντας στηρίξει τη Συμφωνία των Πρεσπών, γράφουν μεταξύ άλλων ότι όποιος τους ψέγει γι' αυτό «αγνοεί τις διαφορές του Μακεδονικού με το Σκανδιναβικό, το μέγεθος των χωρών και κυρίως τον νέο Ψυχρό Πόλεμο στις διεθνείς σχέσεις και τον θερμό πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία. Συνθήκες που δεν υπήρχαν την περίοδο της Συμφωνίας των Πρεσπών. Να θυμίσουμε ότι η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ προβλήθηκε ως εγγύηση σταθερότητας για μια μικρή χώρα...».

Σίγουρα, η Β. Μακεδονία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Για τον λαό όμως δεν υπάρχει «καλή» και «κακή» διεύρυνση της εγκληματικής ιμπεριαλιστικής συμμορίας, και μάλιστα ανάλογα με τη συγκυρία! Η πλήρης ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ήταν μέρος του στρατηγικού επιθετικού σχεδίου ενσωμάτωσης στην ευρωατλαντική συμμαχία όλων των Δυτικών Βαλκανίων για να αναχαιτίζεται ο ρωσικός και κινεζικός σχεδιασμός. Αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται ως προγεφύρωμα για τη ΝΑΤΟική περικύκλωση της Ρωσίας. Είναι από τα «επεισόδια» που προηγήθηκαν του πολέμου στην Ουκρανία.

Η ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, όπως και των άλλων βαλκανικών κρατών, ήταν και συνεχίζει να αποτελεί διακαή πόθο του ΝΑΤΟ. Οπως και όλα τα προηγούμενα κύματα διεύρυνσης «προς ανατολάς», το κάθε βήμα στην «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων έχει τη δική του συμβολή στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Ρωσίας, που συγκρούονται σήμερα στην Ουκρανία. Είναι φανερό ότι σε αυτόν ακριβώς τον σχεδιασμό έβαλε πλάτη ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Συμφωνία των Πρεσπών και δεν πρόκειται να κρυφτεί πίσω από καμιά ...ομπρέλα.

Σε άλλο σημείο, τα στελέχη της «Ομπρέλας» θρηνούν για τη ...χαμένη τιμή της ΕΕ από τον ατλαντικό της σύμμαχο στο ΝΑΤΟ. Ισχυρίζονται πως με την ένταξή τους στη ΝΑΤΟική συμμαχία, η Φινλανδία και η Σουηδία «υποτάσσονται στον Ατλαντισμό». Οτι «η εξέλιξη αυτή ανατρέπει γεωπολιτικές ισορροπίες και αποτελεί κακή είδηση για την ειρήνη στην Ευρώπη». Οτι «υποτάσσει ακόμη περισσότερο την Ευρώπη στην αμερικανική ψυχροπολεμική ηγεμονία».

Η «Ομπρέλα» «παίζει το χαρτί» του «καλού» και «κακού» αστυνομικού, σπέρνοντας χυδαίες αυταπάτες ότι μια πιο «ισχυρή» και «απεξαρτημένη» από τον ατλαντισμό ΕΕ αποτελεί εγγύηση για ένα πιο ...φιλειρηνικό ΝΑΤΟ! Εδώ δεν βιάζεται μόνο η λογική όσων παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τον κόσμο να έρχεται «τούμπα» στο έδαφος των ανταγωνισμών, αλλά «δραπετεύει» και όλη η ιστορική πείρα που έχουν συγκεντρώσει οι λαοί από την εγκληματική δράση του ΝΑΤΟ επί 70 χρόνια, με πρωταγωνιστικό ρόλο των ισχυρότερων στρατιωτικά και οικονομικά ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία.

Το γεγονός ότι η θέση της ΕΕ στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι υποδεέστερη αυτής των ΗΠΑ και της Κίνας, που συγκρούονται για την πρωτοκαθεδρία, παρουσιάζεται από την «Ομπρέλα» (και απ' τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ) ως σχέση «εξάρτησης» και «υποταγής» της ΕΕ στα ατλαντικά συμφέροντα, προβάλλοντας ως «λύση» για τους λαούς τη φενάκη μιας πιο «αυτοτελούς» και «ανεξάρτητης» ΕΕ στον στίβο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τις πηγές και τους δρόμους Ενέργειας, τις παγκόσμιες αγορές και σφαίρες επιρροής.

Ο καημός τους δεν είναι «το καλό» των λαών, αφού αυτό δεν συναντιέται πουθενά με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των διεθνών συμμαχιών του. Αλλά για μια πιο «αυτόνομη» υπεράσπιση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, μέσα και παράλληλα με το ΝΑΤΟ, καθώς κλονίζεται η προηγούμενη κατάσταση που είχε διαμορφώσει ο διεθνής συσχετισμός μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τα συμφέροντά τους συνθλίβονται ολοένα και περισσότερο από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό ΗΠΑ - Κίνας.

Το απογειώνουν μάλιστα γράφοντας ότι «η ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ ανατρέπει βασική ρύθμιση της μεταπολεμικής περιόδου για την ουδετερότητα των δύο χωρών, που συνδυάζονταν μάλιστα επί χρόνια στο εσωτερικό τους με ένα αξιοζήλευτο κοινωνικό κράτος (...) Μετά από διαδοχικές μεταλλάξεις, σήμερα το μοντέλο αυτό οδηγείται σε θρυμματισμό».

Ομως, το «σκανδιναβικό μοντέλο» του καπιταλισμού έχει χρεοκοπήσει εδώ και πολλά χρόνια. Οταν με τις ανατροπές του σοσιαλισμού και την αντεπανάσταση άρχισε να φεύγει ως αχρείαστο το πέπλο της «κοινωνικής πολιτικής», που ήταν αναγκαία σε συνθήκες αντιπαράθεσης με το σοσιαλιστικό σύστημα. Οι σκανδιναβικές αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Αποτέλεσμα της χρεοκοπίας του «σκανδιναβικού μοντέλου» είναι και η βαθιά απογοήτευση λαϊκών μαζών από την πολιτική των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που οδηγούν και στην άνοδο της ακροδεξιάς, όπως συνέβη πρόσφατα στη Σουηδία.

Αυτά δεν σβήνουν, όσο κι αν οι διάφορες ...φτερούγες και ομπρέλες του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούν νοσταλγία για την παλιά σοσιαλδημοκρατία και φρούδες ελπίδες στον λαό ότι θα ευημερήσει αν αυτή αναστηλωθεί. Γι' αυτό όσοι προβληματίζονται και ανησυχούν σοβαρά για τις εξελίξεις, που αγωνιούν για το πού πάνε τα πράγματα και αναζητούν απαντήσεις, έχουν κάθε λόγο να κάνουν το βήμα και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ. Οσες «ομπρέλες» κι αν ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, να τον αφήσουν να πιστεύει ότι ...βρέχει.

 ΣΥΡΙΖΑ: "απ' την βαθιά υπόκλιση οι σπόνδυλοι κλειδώσαν"