Η ασυζητητί απόρριψη στη Βουλή από κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ των τροπολογιών του ΚΚΕ για καθολική και άνευ όρων προστασία της πρώτης κατοικίας της λαϊκής οικογένειας από τους πλειστηριασμούς, για επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης για όλους κ.ά. ήταν ένα ακόμα μήνυμα στον λαό από τους επίδοξους κυβερνητικούς «σωτήρες» του. Στο εύλογο ερώτημα, ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, ότι «αντιπολίτευση είναι, τι θα τους κόστιζε να στηρίξουν τέτοια φιλολαϊκά μέτρα;», απάντηση δίνει ο πυρήνας της στρατηγικής που υπηρετούν, που είτε ως συμπολίτευση είτε ως αντιπολίτευση, έχει ως «κόρη οφθαλμού» όλα εκείνα που τσακίζουν τις ζωές των εργαζομένων: Θωράκιση της ανταγωνιστικότητας, «καλό επενδυτικό κλίμα», δημοσιονομική σταθερότητα κ.λπ. Γι' αυτό και επιλέγουν ο καβγάς τους με την κυβέρνηση να περιορίζεται στα ψίχουλα που μοιράζονται στον λαό, ώστε να μείνει άθικτο το καρβέλι του κεφαλαίου.
Η στάση τους αυτή απέναντι στις τροπολογίες του ΚΚΕ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αντικρίζοντας τη «μεγάλη εικόνα» με αφορμή και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών σε μια σειρά μέτωπα, αποκαλύπτεται πόσο επιζήμια είναι η όποια στάση αναμονής από τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, η επιλογή του «μικρότερου κακού», η αναζήτηση λύσεων από την εναλλαγή κυβερνήσεων.
Ο ένας δρόμος λοιπόν είναι αυτός που δοκιμάστηκε στου Ζωγράφου, αλλά και την επόμενη μέρα μπλοκάροντας άλλους τρεις πλειστηριασμούς, δείχνοντας ότι οι εργαζόμενοι μέσα από τη δράση τους, τη συσπείρωση στα σωματεία τους, μπορούν να βάλουν εμπόδια, έστω και προσωρινά, στο ξεσπίτωμα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Ο άλλος δρόμος, επίσης δοκιμασμένος, είναι αυτός της αναμονής, της αναζήτησης λύσεων «από τα πάνω», με τους δύο βασικούς διεκδικητές της κυβέρνησης να αλληλοκατηγορούνται για το ποιος άνοιξε την πόρτα και ποιος το παράθυρο των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Με την κάθε κυβέρνηση να εφαρμόζει και να εμπλουτίζει τους νόμους της προηγούμενης, όπως γίνεται τώρα με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τις διώξεις συνδικαλιστών με βάση το «ιδιώνυμο» αδίκημα της αντίστασης στο ξεσπίτωμα, με τη δράση των funds που βουτάνε τις λαϊκές περιουσίες με συνοπτικές διαδικασίες. Με την προστασία της πρώτης κατοικίας να «κλαδεύεται» μεθοδικά εδώ και χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, φτάνοντας σήμερα να συζητούν τα «κριτήρια» μιας τέτοιας προστασίας, την ίδια στιγμή που τα κοράκια ξεσαλώνουν.
Ενα ακόμα παράδειγμα είναι αυτό της ενεργειακής φτώχειας. Το τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι αναμένοντας «σωτήριες» λύσεις φάνηκε για μια ακόμα φορά με το φιάσκο του περιβόητου «πλαφόν» στην τιμή του φυσικού αερίου από την ΕΕ, που ακόμα κι αν εφαρμοζόταν, θα φόρτωνε στον λαό ένα κόστος σχεδόν πενταπλάσιο σε σχέση με πέρυσι. Να τι έχει λοιπόν να αναμένει ο εργαζόμενος από την κυβέρνηση που κάθε μήνα επιδοτεί τους παρόχους για να μη διαταραχθεί η κερδοφορία τους ή από τον ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με τη ΝΔ εξακολουθούν να δείχνουν το φαρμάκι ως «φάρμακο»: Την «απελευθέρωση» της Ενέργειας, την «πράσινη μετάβαση», το εμπόριο ρύπων, το Χρηματιστήριο Ενέργειας κ.ο.κ. Ολα εκείνα δηλαδή που συνθέτουν τον εφιάλτη των φουσκωμένων λογαριασμών για τη λαϊκή οικογένεια.
Στον αντίποδα βρίσκεται η δράση μέσα από τα σωματεία για να μη μείνει κανένας στο σκοτάδι, για ρεύμα φθηνό για τον λαό, για να μην κοπεί καμιά παροχή, με συνεχείς παρεμβάσεις σε παρόχους και στην κυβέρνηση. Ενας αγώνας που όσο περισσότερο σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, τόσο πιο αιχμηρός και αποτελεσματικός θα γίνεται, στρέφοντας τα βέλη στη στρατηγική της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας.
Η ζωή του λαού όμως δεν μαυρίζει μόνο λόγω της άδειας τσέπης του, αλλά και με όσα αποκρουστικά βγαίνουν στο φως, όπως με τα κακοποιημένα παιδιά που (ξανα)κακοποιούνται από το κράτος και τους φορείς που υποτίθεται ότι εποπτεύει. Μπορεί στ' αλήθεια να αναμένει κανείς ότι αυτό το σάπιο κράτος, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, θα καταφέρει να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή στο απροστάτευτο παιδί, όταν ακόμα και την παιδική προστασία την αντιμετωπίζει με όρους «κόστους - οφέλους»; Μπορεί να μπει «τάξη» όταν πριμοδοτείται η επιχειρηματική δράση, όταν αλωνίζουν οι κάθε λογής ΜΚΟ με τις πλάτες όλων των κυβερνήσεων, με την αγορά να «ρυθμίζει» τελικά τα πάντα και σε αυτόν τον τόσο ευαίσθητο χώρο; Από τα εμπόδια που βάζουν στις υιοθεσίες για να μη μειώνεται η δυναμικότητά τους και χάνουν έσοδα, μέχρι τη διαμονή για μήνες μέσα στα νοσοκομεία παίδων σε άθλιες συνθήκες, αφού έτσι εξοικονομούνται πόροι για το κράτος. Ποια κυβέρνηση λοιπόν μπορεί να εγγυηθεί ουσιαστική προστασία των παιδιών, όταν έχει ως «ιερό δισκοπότηρο» τη δράση των ΜΚΟ και άλλων «ευαγών ιδρυμάτων»; Τι σόι ασπίδα μπορεί να χτιστεί γύρω από τα παιδιά, από τους επίδοξους «σωτήρες», όταν προωθούν την εμπορευματοποίηση ακόμα και του θεσμού της αναδοχής, τη διαρκή περιπλάνηση του παιδιού ανάμεσα σε «επαγγελματίες αναδόχους», στο όνομα της «αποϊδρυματοποίησης», με κριτήριο να ξεμπερδεύει το κράτος από κάθε τέτοια ευθύνη; Κι εδώ αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη σύγκρουση με κάθε επιχειρηματική δράση σε έναν από τους πιο ευαίσθητους τομείς, που αφορά τα πιο ευάλωτα θύματα της σημερινής βαρβαρότητας. Με βάση αυτό το κριτήριο, κάθε μέτρο που παρουσιάζεται ως «λύση» από χτεσινούς και σημερινούς κυβερνώντες αποδεικνύεται ότι οξύνει, αντί να λύνει το πρόβλημα, δημιουργεί νέες στρατιές απροστάτευτων και κακοποιημένων παιδιών. Και βέβαια, την ίδια στιγμή αναπαράγονται όλοι εκείνοι οι όροι που βάζουν στο περιθώριο της φτώχειας και της ανέχειας εργατικές - λαϊκές οικογένειες: Η φτώχεια, η ανεργία, η εργασιακή περιπλάνηση κ.ο.κ.
Καθετί που βασανίζει τους εργαζόμενους, κάθε εξέλιξη που «σηκώνει το καπάκι» της σαπίλας του συστήματος, κάνει όλο και πιο επίκαιρο το σύνθημα «Καμιά αναμονή! Αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ παντού, για να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής», που προτάσσει το ΚΚΕ.
Γιατί πλέον όλες οι εξελίξεις το «φωνάζουν»: Λύσεις «από τα πάνω» δεν υπάρχουν, τα κόμματα που τρώγονται για την κυβερνητική καρέκλα υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, προπαγανδίζουν την ικανότητά τους να την προωθήσουν πιο αποτελεσματικά, εξασφαλίζοντας την κοινωνική συναίνεση, την ανοχή του λαού.
Ο δρόμος που σαλπίζει το ΚΚΕ για δράση, για οργάνωση, διεκδίκηση, αλληλεγγύη, για να φορτωθεί τα βάρη το κεφάλαιο και όχι ο λαός, είναι ο μόνος ρεαλιστικός. Είναι ο δρόμος που μπορεί να βγάλει στο προσκήνιο τις ανεξάντλητες δυνάμεις που έχουν οι εργαζόμενοι, τόσο για να βάλουν εμπόδια στην αθλιότητα που τους καλούν να συνηθίσουν, όσο και για να διαμορφώσουν προϋποθέσεις αντεπίθεσης, για να σαρώσουν τη βαρβαρότητα και να κατακτήσουν τη ζωή που τους αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου