«Δικτατορία του κεφαλαίου: Το αληθινό πρόσωπο του σημερινού "επιτελικού κράτους δικαίου"»

Στο φόντο της εντεινόμενης καταστολής, των παρακολουθήσεων - υποκλοπών, των πυκνών εξελίξεων και συζητήσεων γύρω από το «κράτος δικαίου» και την επίθεση που δέχονται τα λαϊκά δικαιώματα, πραγματοποιήθηκε μια σημαντική ημερίδα από το Τμήμα Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ και την Τομεακή Οργάνωση Δικαιοσύνης Αττικής του Κόμματος.

Το θέμα αυτής της πρωτοβουλίας ήταν «Δικτατορία του κεφαλαίου: Το αληθινό πρόσωπο του σημερινού "επιτελικού κράτους δικαίου"». Η ημερίδα και το σύνολο των υλικών της, τα όποια θα συμπεριληφθούν το επόμενο διάστημα σε ειδική έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής».

Η ημερίδα πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα τελετών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών δικηγόρων, εργαζόμενων στον χώρο της Δικαιοσύνης, φοιτητών Νομικής κ.α.

Την κεντρική εισήγηση έκανε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ακολούθησε ακόμη μια εισηγητική τοποθέτηση με θέμα «Η συνταγματική κάλυψη της καταστολής και της ενσωμάτωσης του λαού» από την Μαρίνα Λαβράνου, υπεύθυνη του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ακολούθησαν οι παρεμβάσεις: «Κράτος δικαίου» και «θεσμικά αντίβαρα» - Ο ρόλος των Δικηγορικών Συλλόγων, από τον Αντώνη Αντανασιώτη, μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ, σύμβουλος στο ΔΣ του ΔΣΑ με την «Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων». Η συνενοχή των αστικών κομμάτων στη διαμόρφωση της «κανονικότητας» των παρακολουθήσεων / υποκλοπών, από την Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτή του ΚΚΕ, μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ. Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και η εργαλειοποίηση του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, από την Κατερίνα Γεράκη, υπεύθυνη της Διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ για τους Πρόσφυγες και Μετανάστες. Οι κατευθύνσεις της ΕΕ για το μαζικό και προληπτικό φακέλωμα των λαών από την Στέλα Παπαοικονόμου, μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μετά τις παρεμβάσεις έγινε συζήτηση και τοποθετήσεις από τους παρευρισκόμενους. 

Το εκάστοτε Δίκαιο διαμορφώνεται και επιβάλλεται απ' την οργανωμένη κρατική δύναμη της τάξης που έχει την εξουσία 

«Αν κάποιος αμφιβάλλει για την αναγκαιότητα της σημερινής ημερίδας, αρκεί να ρίξει μια ματιά στο σίριαλ της κάλπικης αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση των υποκλοπών», επεσήμανε μεταξύ άλλων στην κεντρική εισήγηση στην ημερίδα ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας πως «πρόκειται για μια αντιπαράθεση που θυμίζει τον τίτλο της παλιάς ελληνικής κωμωδίας "φωνάζει ο κλέφτης". Ολοι οι συνένοχοι για τη διαμόρφωση του αντιδραστικού πλαισίου της ΕΕ, που επιτρέπει την προληπτική, μαζική παρακολούθηση όλων των πολιτών, παριστάνουν τώρα τους σωτήρες. Απ' τη μια έχουμε την αστεία προσπάθεια της κυβέρνησης να υποβαθμίσει τις μεγάλες ευθύνες της και να παρουσιάσει το θέμα ως ένα απλό ζήτημα υπηρεσιακών αστοχιών και νομοθετικών κενών. Απ' την άλλη έχουμε την κριτική της σοσιαλδημοκρατίας για το "παρακράτος Μητσοτάκη", το υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο διακυβέρνησης και πάνω απ' όλα την παραβίαση των αρχών του "κράτους δικαίου". Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως κεντρικό το σύνθημα "Δικαιοσύνη παντού" και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επαναλαμβάνει ότι η κοινωνική ευημερία προϋποθέτει ισχυρούς αστικούς θεσμούς.

Γι' αυτό θεωρούμε αναγκαίο να ξεκινήσουμε τη διερεύνησή μας από το θεμελιακό ζήτημα. Να ξεκαθαρίσουμε δηλαδή ποια είναι τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί το σημερινό αστικό κράτος και το αστικό δίκαιο.

Στην πολιτική συζήτηση για τα πιθανά νομοθετικά κενά και τις παραβιάσεις των νόμων πρέπει πάντα να ξεκινάμε απ' το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε Δικαίου, που δεν είναι άλλο απ' το συμφέρον της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης, το οποίο υπηρετεί. Γι' αυτό εξάλλου το εκάστοτε Δίκαιο προστατεύεται, διαμορφώνεται και επιβάλλεται από την οργανωμένη κρατική δύναμη της τάξης που έχει την εξουσία τη συγκεκριμένη περίοδο.

Ηδη στην εποχή του, ο Μαρξ εξήγησε το πώς εμφανίζεται στον καπιταλισμό υψωμένη σε νόμο η βούληση της αστικής τάξης, η οποία πάντοτε φροντίζει να εμφανίζει τα δικά της συμφέροντα ως τα γενικά συμφέροντα της κοινωνίας.

Για παράδειγμα, η νομική κατηγορία της εθνικής ασφάλειας δεν γεννήθηκε αυθαίρετα στο μυαλό κάποιων νομικών επιστημόνων. Υπηρετεί την αντικειμενική ανάγκη της αστικής τάξης να αντιμετωπίσει τόσο στο εσωτερικό της χώρας τον "εχθρό - λαό" όσο και τις άλλες αστικές τάξεις στον διεθνή ανταγωνισμό για τα μερίδια και τον έλεγχο των αγορών.

Γι' αυτό η "εθνική ασφάλεια" διατυπώνεται σκόπιμα με γενικό και αόριστο τρόπο ως συνταγματική πρόβλεψη και ταυτόχρονα προστατεύεται κάθε φορά συγκεκριμένα από πολλά ποινικά αδικήματα του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα. Γι' αυτό επίσης ο παλιός "κομμουνιστικός κίνδυνος" εμφανίζεται σήμερα με την εκσυγχρονισμένη μορφή του κινδύνου της ριζοσπαστικής ιδεολογίας, της βίας και της τρομοκρατίας.

Η ιστορική πείρα επιβεβαιώνει πλήρως αυτό το συμπέρασμα. Δεν υπάρχει ούτε ένα αστικό Σύνταγμα που να μη νομιμοποιεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο μέσα απ' την κατοχύρωση του "ιερού δικαιώματος" της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Οποιο επιμέρους θέμα κι αν εξετάσουμε, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε».

Η συνταγματική κάλυψη της καταστολής και της ενσωμάτωσης του λαού

Η Μαρίνα Λαβράνου στη δική της εισηγητική τοποθέτηση, αφού έφερε ως παράδειγμα την αντιπαράθεση μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων για τις υποθέσεις παρακολουθήσεων - υποκλοπών του τελευταίου διαστήματος με βάση το Σύνταγμα, η οποία συμβάλλει στο να ενισχυθεί το ψεύτικο δίπολο του «επιτελικού κράτους Μητσοτάκη» από τη μια και του «προοδευτικού κράτους δικαίου», σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Η συζήτηση με επίκεντρο το Σύνταγμα, για το αν και κατά πόσο υπάρχει παραβίασή του, και μάλιστα σε βαθμό που - όπως λέγεται - να απειλείται το δημοκρατικό πολίτευμα, στόχο έχει να ενισχυθεί ένα πλέγμα, κάτω από την ομπρέλα της αστικής δημοκρατίας, όπου η τήρηση της νομιμότητας ως μπάλα θα πετιέται από τη Βουλή στην κυβέρνηση και από εκεί στη Δικαιοσύνη, με την προσπάθεια ο λαός να μείνει στη μέση ως το μόνιμο "κορόιδο" του κλασικού παιδικού παιχνιδιού, που νομίζει μάλιστα ότι συμμετέχει σε μια δίκαιη παρτίδα. (...) το Σύνταγμα προβάλλεται ως το ενιαίο, κωδικοποιημένο, νομικό κείμενο που περιλαμβάνει τους διαχρονικούς κανόνες με αυξημένη τυπική ισχύ, που διατρέχουν την κρατική οργάνωση και άσκηση της εξουσίας, που προβλέπει τα "θεσμικά αντίβαρα" για τον έλεγχο ιδίως της λεγόμενης "εκτελεστικής" εξουσίας με βάση την αστική διάκριση και ορολογία. Θεωρείται σύμβολο της αυτόνομης κρατικής υπόστασης, του έθνους - κράτους, δηλαδή του αστικού κράτους, ενώ, όπως αναγράφεται σε ένα από τα συγγράμματα του Συνταγματικού Δικαίου που διδάσκεται στη Νομική, αποτελεί το "καθοριστικό χαρακτηριστικό του φιλελεύθερου αστικού κράτους", του κράτους - δικαίου.

Στην πραγματικότητα, όμως, όπως αναδεικνύουμε και μέσα από τις σχετικές εκδόσεις της "Σύγχρονης Εποχής" και της ΚΟΜΕΠ, το Σύνταγμα αποτυπώνει και ενισχύει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός, προϊόν της ανάπτυξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στηρίζει και ενισχύει την εξουσία της αστικής τάξης, τη δικτατορία του κεφαλαίου. (...) Είναι χαρακτηριστική η επιδίωξη όλων των αστικών κομμάτων στην προηγούμενη συνταγματική αναθεώρηση να θωρακιστεί περαιτέρω η πολιτική σταθερότητα, δηλαδή να προχωράει - όσο το δυνατόν - ανεμπόδιστα το κυβερνητικό έργο, να υλοποιείται "ομαλά" η κυβερνητική εναλλαγή. (...) Η επιμονή των αστικών δυνάμεων στη συζήτηση γύρω από το Σύνταγμα αποτυπώνει μ' έναν τρόπο και τον ρόλο που αυτό επιδιώκεται να παίζει όχι μόνο στη νομιμοποίηση της όξυνσης της καταστολής αλλά και στη διευκόλυνση της ιδεολογικής - και πολιτικής - χειραγώγησης. Ιδιαίτερα σε συνθήκες που τα αδιέξοδα του καπιταλισμού εντείνονται και τα βάσανα για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα δεν έχουν τέλος, έχει ιδιαίτερη σημασία να κρύβεται ο πραγματικός αντίπαλος, η αστική τάξη και το κράτος της, που εξελίσσεται και αναβαθμίζει τόσο τα φανερά όπλα του ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, όσο και τις μεθόδους της κρυφής καταστολής, δηλαδή τη χειραγώγηση, ώστε να υπάρχει αποδοχή και ενεργή στήριξη της αστικής τάξης και των συμφερόντων της (...)

Το αστικό Σύνταγμα δεν μπορεί να διαρρήξει τα όρια της αστικής εξουσίας, ούτε να αποτελέσει "μοχλό" για την άνοδο του κινήματος, "κρίκο" στον δρόμο του κοινωνικού μετασχηματισμού. Χρειάζεται να ορθωθεί μέτωπο απέναντι σε αυτή τη συντονισμένη προσπάθεια της αστικής τάξης και των οπορτουνιστικών δυνάμεων να συσκοτίσουν τον πραγματικό χαρακτήρα του αστικού Συντάγματος, να εγκλωβίσουν τη δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στις μυλόπετρες του κοινοβουλευτισμού και της "προοδευτικής διακυβέρνησης". Κατ' επέκταση η πάλη για την υπεράσπιση κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, για την κατάργηση των αντιδραστικών νόμων, η πίεση για τη νομοθέτηση μέτρων ανακούφισης, για να είναι αποτελεσματική, χρειάζεται την ίδια στιγμή να αποκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του Συντάγματος, των νόμων, του κράτους».

Ανάγκη η διακριτή και ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων

Στα αποκαλούμενα «θεσμικά αντίβαρα», π.χ. δικαστήρια, οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές κ.ά., που η αστική τάξη προβάλλει ως «αντίδοτο» για την ανακούφιση του λαού απέναντι στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, στην άγρια καταστολή και τον αυταρχισμό της εκτελεστικής εξουσίας της, αναφέρθηκε στην παρέμβασή του ο Αντ. Αντανασιώτης, επισημαίνοντας ότι με αυτά επιδιώκει να καλλιεργήσει ψευδαισθήσεις και να απορροφήσει ένα μέρος από τους κραδασμούς της εργατικής και λαϊκής δυσαρέσκειας.

Για τον ρόλο των δικηγορικών συλλόγων μεταξύ άλλων τόνισε: «Οσον αφορά τις πολιτικές και συνδικαλιστικές θέσεις τους, αν εξετάσει κάποιος τα πεπραγμένα τους, τουλάχιστον των τελευταίων ετών, θα μπορούσε πραγματικά να συντάξει μια μικρή "μαύρη βίβλο" στήριξης στρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης (...) Παράλληλα, επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του υπεύθυνου θεσμικού συνομιλητή με τις αστικές κυβερνήσεις, στα παζάρια δηλαδή με την εκάστοτε αντιλαϊκή κυβέρνηση. Αποδέχονται ή διεκδικούν, σε συντεχνιακή βάση, αρμοδιότητες που συνιστούν άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση κρατικών λειτουργιών, όπως τη συμμετοχή των δικηγόρων στην απονομή των συντάξεων, στην εκκαθάριση και ενταλματοποίηση των αμοιβών του προγράμματος της νομικής βοήθειας κ.ά. (...) Θεωρούμε ότι έχει γίνει πλέον ευρύτερα κατανοητό ότι οι δικηγορικοί σύλλογοι, λόγω κυρίως της φύσης τους, της κοινωνικής σύνθεσής τους, αλλά και της πολιτικής των ηγεσιών τους, είτε νεοφιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής είτε μείγματος από αυτές, ευνοούν πολύμορφα τα συμφέροντα των ισχυρών δικηγορικών εταιρειών και των μεγαλοδικηγόρων, των ανώτερων στρωμάτων της δικηγορίας. Πίσω από αυτά επιχειρούν να στοιχίσουν τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους και μισθωτούς δικηγόρους (...)

Επομένως, οι δικηγορικοί σύλλογοι δεν εκφράζουν τα συμφέροντα όλων των δικηγόρων, του ανύπαρκτου, δήθεν ενιαίου "δικηγορικού σώματος", όπως το αποκαλούν όλες οι κυρίαρχες δυνάμεις του χώρου (νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές). Θέση στην οποία προσχωρούν ουσιαστικά και κάποιες δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές και ριζοσπαστικές (...) Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη για διακριτή και ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων με τα χαμηλότερα εισοδήματα, ως τμήματος του ευρύτερου εργατικού και λαϊκού κινήματος (...)

Αντίστοιχη πρωτοβουλία είναι πλέον ώριμη και στον χώρο της αυτοαπασχόλησης, με τις ιδιαιτερότητες βέβαια που έχει, για τη συσπείρωση των δικηγόρων της καθημερινής βιοπάλης, με βάση τα προβλήματα που συνεχώς οξύνονται (το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό, τις συνθήκες άσκησης του επαγγέλματος κ.λπ.), που είναι συνέπειες της εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής και στον χώρο μας».

Συνένοχα τα αστικά κόμματα στη διαμόρφωση της «κανονικότητας» των παρακολουθήσεων - υποκλοπών

Στον δυσώδη βούρκο των υποκλοπών και παρακολουθήσεων αναφέρθηκε η Μαρία Κομνηνάκα, διερωτώμενη αν «είναι πράγματι μια παρέκκλιση από την αστική δημοκρατία και το λεγόμενο κράτος δικαίου» ή «αναδύεται από την "κανονικότητα" που διαμόρφωσαν διαδοχικά οι διάφορες αστικές κυβερνήσεις».

Αναφέρθηκε στην προσπάθεια όλων των αστικών κομμάτων όχι μόνο να μείνει στο απυρόβλητο, αλλά να θωρακιστεί, το θεσμικό πλαίσιο που διαμόρφωσε αυτήν την «κανονικότητα», επισημαίνοντας πως «τόσο από τη διαδικασία της Εξεταστικής Επιτροπής, όσο και από την όλη συζήτηση που τη συνόδευσε, επιβεβαιώθηκε αυτό που έγκαιρα είχε εκτιμήσει το ΚΚΕ. Οτι αυτές θα αξιοποιηθούν για την προώθηση νέων αντιδραστικών μέτρων σε βάρος του λαού και των δικαιωμάτων του, με "δημοκρατική νομιμοποίηση" και ενίσχυση του κράτους, των υπηρεσιών παρακολούθησης και καταστολής».

Σε ό,τι αφορά το νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση για τη θωράκιση της λειτουργίας της ΕΥΠ, σημείωσε πως «αποτελεί το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας». Πρόσθεσε: «Ετσι λοιπόν η πρόταση για συγκεκριμένο ορισμό της αόριστης έννοιας "εθνική ασφάλεια", με επίκληση μάλιστα σχετικής νομολογίας των ευρωπαϊκών δικαστηρίων, υλοποιήθηκε κατά γράμμα, συμπεριλαμβάνοντας στο προστατευόμενο αντικείμενό της από τις βασικές λειτουργίες του κράτους, της εθνικής οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής μέχρι την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος (...) Και κυρίως "φωτογραφίζει" ως κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια, κάθε τι και κάθε έναν που αμφισβητεί, αντιστέκεται στην κυρίαρχη βάρβαρη πολιτική».

Και κατέληξε, υπογραμμίζοντας: «Αυτή η σύμπλευση ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, που εκδηλώνεται στις βασικές στρατηγικές επιλογές και σε εμβληματικά νομοσχέδια που αφορούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, αποδομεί με τον πιο πειστικό τρόπο το αφήγημα της φιλολαϊκής κυβερνητικής εναλλαγής, αφού το πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης είναι ήδη δεδομένο, με όποια σύνθεση κι αν αυτή προκύψει.

Οσοι, λοιπόν, δικαίως αρνούνται να συμβιβαστούν με αυτήν τη δυσώδη "κανονικότητα", έχουν κάθε λόγο να συναντηθούν με το ΚΚΕ, απ' όποια αφετηρία κι αν έχουν ξεκινήσει, να συμπορευτούν αγωνιστικά μαζί του, στον μόνο δρόμο που οδηγεί τον λαό οριστικά στο ξέφωτο: στην ανατροπή του βούρκου του συστήματος της εκμετάλλευσης, για να φτιάξει ο ίδιος ο λαός έναν κόσμο στο μπόι των σύγχρονων αναγκών του».

Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και η εργαλειοποίηση του Προσφυγικού στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Στην παρέμβασή της, η Κατερίνα Γεράκη χαρακτήρισε υποκριτικές τις διακηρύξεις των αστικών δυνάμεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις πρωτοστατούν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στις πολεμικές επεμβάσεις και προκαλούν τις αιτίες του ξεριζωμού για εκατομμύρια ανθρώπους.

Αναφέρθηκε στις βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής για το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό, την οποία υλοποιούν διαχρονικά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, στο νέο Σύμφωνο της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Ασυλο, στο ενδοαστικό παζάρι για τον βαθμό συμμετοχής και χρηματοδότησης κάθε κράτους στην άδικη πολιτική της καταστολής, του εγκλωβισμού και των απελάσεων. Ακόμα, στις διμερείς συμφωνίες ΕΕ ή κρατών - μελών της με τρίτες χώρες «για την προστασία των εξωτερικών συνόρων της», με εμβληματική τέτοια συμφωνία την Κοινή Δήλωση ΕΕ - Τουρκίας του 2016, που υπογράφηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζεται από την κυβέρνηση της ΝΔ, με τραγικές συνέπειες σε βάρος μεταναστών και προσφύγων.

Και τόνισε: «Αυτό το ενιαίο νήμα διαπερνά την αστική πολιτική και υπηρετείται από όλες τις κυβερνήσεις, σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες, από τη Μελίγια της Ισπανίας και τη Μάγχη μέχρι τα σύνορα με τη Λευκορωσία, τον Εβρο και το Αιγαίο. Εκφράζεται τόσο από την εθνικιστική όσο και από την κοσμοπολίτικη εκδοχή της καπιταλιστικής διαχείρισης. Οι μεν εθνικιστές μιλούν για τον τυχοδιωκτισμό των ξεριζωμένων και την ανάγκη διαφύλαξης της κοινωνικής συνοχής από τον κίνδυνο αλλοίωσης της δυτικής δημοκρατίας και ισλαμοποίησης. Οι δε κοσμοπολίτες υπερασπίζονται τα "ανοιχτά σύνορα" της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αναλύουν τη διαχρονικότητα της μετακίνησης των πληθυσμών στην ανθρώπινη Ιστορία, φτάνουν μέχρι και σε ανοησίες ότι οι πρώτοι μετανάστες ήταν ο Αδάμ και η Εύα. Ολοι τους συσκοτίζουν ότι η μετανάστευση και η προσφυγιά βρίσκονται στο DNA του καπιταλισμού.

Το ΚΚΕ αναδεικνύει την αλήθεια για την άδικη πολιτική σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων. Παλεύει ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς, αλλά και για την προστασία των δικαιωμάτων των ξεριζωμένων. Για γρήγορες διαδικασίες ασύλου και οι πρόσφυγες να μπορούν να πάνε στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους, για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην χώρα χρόνια ολόκληρα, για ενταξιακά προγράμματα με ευθύνη του κράτους. Καλούμε τους Ελληνες και τους ξένους εργάτες να παλέψουν από κοινού για τις σύγχρονες ανάγκες τους, για ζωή και δουλειά με δικαιώματα. Αντλούμε μεγάλη αισιοδοξία και ελπίδα από την άνοδο των εργατικών και λαϊκών αγώνων της τελευταίας περιόδου, όπως ήταν και οι σημαντικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα. Παλεύουμε ώστε οι αγώνες αυτοί να μεγαλώσουν και να γίνουν σε όλη την Ελλάδα ένα μαχητικό ορμητικό ποτάμι για την ανατροπή του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης, που φέρνει εξαθλίωση, πολέμους και ξεριζωμό».

Στο δρόμο της ανατροπής θα ακυρωθούν τα αντιλαϊκά σχέδια ΕΕ και κυβερνήσεων

Στο αντιδραστικό νομικό πλαίσιο, στις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις και κατευθύνσεις εντός των οποίων «φύονται» υποκλοπές και παρακολουθήσεις αναφέρθηκε η Στέλα Παπαοικονόμου, τονίζοντας πως η ΕΕ έχει ρίξει ένα «δίχτυ "αλίευσης" και επεξεργασίας των στοιχείων των λαών της Ευρώπης».

Μεταξύ άλλων, σημείωσε πως «μόνο στον Χώρο Ελευθερίας Ασφάλειας και Δικαιοσύνης διαμορφώνεται ένα δίκτυο, όπου οι εθνικές αρχές συνδέονται μεταξύ τους και με υπηρεσίες της ΕΕ (τη EUROPOL, τη EUROJUST κ.ά.). Συγκροτούνται βάσεις δεδομένων μεγάλης κλίμακας, όπως η Eurodac για δαχτυλικά αποτυπώματα, ή η ECRIS για τα ποινικά μητρώα, που όπως αποδείχθηκε ξανά πρόσφατα στη Βουλή, αποτελούν πεδίο συμφωνίας για όλα τα άλλα κόμματα.

Οπως χαρακτηριστικά δημοσιεύτηκε, μόνο η Europol φαίνεται να κατέχει τουλάχιστον 4 petabyte δεδομένων, ίσο περίπου με 3 εκατομμύρια CD-Rom ή το 1/5 όλης της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου (...)

Σε αυτόν τον αντιδραστικό ευρωπαϊκό δρόμο, όλες οι κυβερνήσεις ενισχύουν το σύγχρονο, νόμιμο κρατικό «φακέλωμα» (...) Αυτή η νόμιμη καταγραφή και παρακολούθηση στοχεύει τον λαό. Είναι μαζική και προληπτική (...) Το τι σημαίνει προληπτικά μέτρα, με το στόχαστρο "κλειδωμένο" στον "εχθρό - λαό", αποκαλύπτει μοναδικά το παράδειγμα της τρομοκρατίας, που αναπτύχθηκε στην ΕΕ, έτσι που καλύπτει το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, στοχοποιεί ειδικά την κομμουνιστική ιδεολογία και δράση», επεσήμανε.

Ενώ συμπλήρωσε πως «με τη σύγχρονη παρακολούθηση, το αστικό κράτος δεν σκοπεύει μόνο στην καταστολή. Αναβαθμίζει την προσπάθειά του για στοχευμένη προπαγάνδα, χάραξη πολιτικής, ενσωμάτωση και χειραγώγηση του λαού (...) Αυτή η προσπάθεια της εξουσίας του κεφαλαίου να προλάβει τις λαϊκές αντιδράσεις δεν είναι καινούρια. Είναι χρόνια και χρόνια, αποδεικνύεται "μάταιος κόπος". Σήμερα εντείνεται και με νέα μέσα, μορφές, νομοθεσία, ακριβώς γιατί εντείνονται οι δυσκολίες, τα αδιέξοδα του συστήματος. Γνωρίζουν και οι ίδιοι τους "σεισμούς που μέλλονται να 'ρθουν". Γνωρίζουν, πως ούτε οι κοινωνικοί σεισμοί αποτρέπονται. Γεννιούνται από μία σύγκρουση αδήριτη και έντονη σαν των τεκτονικών πλακών: την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, ανάμεσα στις σπουδαίες, σύγχρονες δυνατότητες και λαϊκές ανάγκες και το συμφέρον μίας ισχνής μερίδας εκμεταλλευτών, να παρασιτεί στο "κοινωνικό σώμα"».

Και τόνισε: «Ολοι οι ριζοσπάστες νομικοί, που φυσικά θεωρούμε τον "ριζοσπάστη" τιμητικό τίτλο και χρέος στην κοινωνική εξέλιξη, με το ΚΚΕ, μπορούμε και πρέπει να φωτίσουμε το αντιδραστικό πρόσωπο του καπιταλισμού, του κράτους, του δικαίου του. Θα πρωτοστατήσουμε, δεν θα νομιμοποιηθούν, πρώτα από όλα στις συνειδήσεις, τα αντιλαϊκά σχέδια ΕΕ και κυβερνήσεων. Θα ακυρωθούν στην πράξη, στον δρόμο της ανατροπής».