Ο ... Μανωλιός

Με διθυραμβικούς τίτλους, όπως ότι «λύνεται ο ζουρλομανδύας», υποδέχτηκαν τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ το παζάρι που ξεκίνησε στην ΕΕ για τη «μεταρρύθμιση» του Συμφώνου Σταθερότητας. Πρόκειται για το γνωστό «υπερμνημόνιο» - χαλινάρι στον σβέρκο των λαών, που προβλέπεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και περιέχει δημοσιονομικούς όρους και χρονοδιαγράμματα για τη μείωση των κρατικών χρεών και ελλειμμάτων.

Ο νέος «οδικός χάρτης» που προτείνει η Κομισιόν για την αναθεώρηση του Συμφώνου, περιγράφεται μόνο με τη φράση ...«άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Οι αντιλαϊκοί όροι του Συμφώνου δεν αλλάζουν - και δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Οι όποιοι νέοι συμβιβασμοί γίνονται για να «κουμπώσει» καλύτερα στη δημοσιονομική κατάσταση των υπερχρεωμένων κρατών - μελών, στο φόντο των απανωτών οικονομικών κρίσεων και στη νέα αύξηση των χρεών που προκάλεσε η διαχείριση της προηγούμενης κρίσης.

Στην πραγματικότητα, το μνημόνιο - γίγας «σπάει» σε μικρότερα, ώστε η δημοσιονομική προσαρμογή και ο έλεγχος στα κράτη - μέλη να γίνονται πιο αποτελεσματικά.

Στο εξής οι κυβερνήσεις θα διαμορφώνουν ένα «εθνικό μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό σχέδιο» προσαρμογής 4 ετών, που θα εγκρίνει το Συμβούλιο της ΕΕ και θα μπορεί να παρατείνεται για 3 χρόνια.

Για τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων και χρεών, οι κυβερνήσεις θα δεσμεύονται σε συγκεκριμένα δημοσιονομικά μέτρα, αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις, που θα υπηρετούν «τις απαιτήσεις του κοινού ευρωπαϊκού πλαισίου» και τη «δημοσιονομική βιωσιμότητα».

Κεντρικό ρόλο έχουν οι «ευρωπαϊκές προτεραιότητες» για τη στήριξη της «πράσινης» ανάπτυξης. Τυχόν καθυστερήσεις θα σημαίνουν «οικονομικές κυρώσεις» και «επιπτώσεις φήμης», που σημαίνει ακριβότερο δανεισμό από τις «αγορές».

Αυτό είναι το ...εκσυγχρονισμένο μνημόνιο που ετοιμάζουν για τους λαούς από το 2024.

Μέχρι τότε θα ισχύει η προσωρινή αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, που αποφασίστηκε για να αντιμετωπιστούν τα «απόνερα» της προηγούμενης κρίσης και τα «προεόρτια» της επόμενης, για την οποία ήδη προειδοποιούν το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ και άλλοι.

Κάτω από αυτό το «νέο» μνημόνιο μπαίνει ο στόχος για επιστροφή στα πρωτογενή πλεονάσματα από το 2023 για να εξυπηρετείται το κρατικό χρέος, το οποίο υπολογίζεται για φέτος στο 177% του ΑΕΠ.

Αλλά και η απορρόφηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, που χρηματοδοτεί με δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεις στην «πράσινη» και «ψηφιακή» οικονομία, με μια σειρά από αντιλαϊκά προαπαιτούμενα. Με άλλα λόγια, μνημόνιο μέσα στο μνημόνιο!

Ολα τα παραπάνω δείχνουν πόσο άθλια ψέματα ήταν οι πανηγυρισμοί για την «έξοδο από τη μεταμνημονιακή εποπτεία» τον περασμένο Αύγουστο, στους οποίους ανταγωνίζονταν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δείχνουν ότι το μνημόνιο των μνημονίων, η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεων, είναι εδώ, θωρακίζεται και προσαρμόζεται με έναν και μοναδικό στόχο: Την επιτάχυνση και εμβάθυνση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, τη διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών.

Δείχνουν ότι δεν υπάρχει καλή και κακή, δίκαιη και άδικη αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως προσπαθεί να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μάλιστα καταθέσει και σχετικές προτάσεις στην Κομισιόν.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ο δημοσιονομικός «κλειδοκράτορας» της ΕΕ και των κρατών - μελών, ο «συνοριοφύλακας» των «αντοχών της οικονομίας», στα οποία ορκίζονται όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Γι' αυτό οι στόχοι του δεν συναντιούνται πουθενά με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Αντίθετα, προϋποθέτουν τη συντριβή τους.

Επιβεβαιώνεται ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από την αναθεώρηση του Συμφώνου, που γίνεται στο έδαφος ανταγωνισμών που οξύνονται ανάμεσα στα κράτη - μέλη με διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ελλείμματα και χρέη.

Τον συμβιβασμό αυτόν θα τον πληρώσουν ξανά οι λαοί, με νέα δημοσιονομικά μέτρα, περικοπές σε κρατικές δαπάνες που αφορούν και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες, «μεταρρυθμίσεις» που βαθαίνουν την εκμετάλλευση και εξασφαλίζουν καλύτερες προϋποθέσεις αναπαραγωγής των κερδών.

Δείχνουν, τέλος, ότι ο λαός πρέπει να αναζητήσει τη διέξοδο στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση: Στην ανατροπή και όχι στη «μεταμόρφωση» της δημοσιονομικής πολιτικής του κεφαλαίου από παλιούς και επίδοξους «σωτήρες» της κερδοφορίας του.

Στη διεκδίκηση με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, κόντρα στην τρομοκρατία των «αντοχών της οικονομίας». Στην οργάνωση για την ανατροπή της εξουσίας και της οικονομίας του κεφαλαίου, που προκαλεί ασφυξία στον λαό.