Ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες...

 104 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

 Ν' ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,

ν' ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες

πάνω απ' το γέλιο των παιδιών και των κήπων.

Να κιόλας βλέπουμε τη νύχτα ετούτη

ανάμεσα στο άνοιγμα της σιωπής

να κρέμεται απ' τούς κρίκους δυο μεγάλων άστρων

το λουκέτο της οικουμένης ξεκλείδωτο.

(Γ. Ρίτσος)

Εκατόν τέσσερα χρόνια ζωής και δράσης συμπληρώνει σήμερα το Κόμμα μας, το ΚΚΕ. 104 χρόνια ασίγαστης, πρωτοπόρας πάλης για τους πόθους και τα δίκια της εργατικής τάξης, όλου του λαού, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Το Α' Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, Ιδρυτικό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ), που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, έγινε από τις 17 έως τις 23 του Νοέμβρη στον Πειραιά, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων.

Η ίδρυση του ΣΕΚΕ δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ηταν συνέπεια μιας μακρόχρονης πορείας που ακολούθησε το εργατικό και το σοσιαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Ηταν το νομοτελειακό αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης, ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνένωσής του με τις ιδέες του σοσιαλισμού.

Το Συνέδριο ενέκρινε με πλειοψηφία το Ιδρυτικό Ψήφισμα του ΣΕΚΕ, τις Αρχές και το Πρόγραμμά του, υπόμνημα για τα εξωτερικά ζητήματα, ψήφισμα για την ίδρυση Βαλκανικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας, το Καταστατικό του Κόμματος, ενώ εκδόθηκε χαιρετιστήριο ψήφισμα προς τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία αλλά και «διαμαρτυρία διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας».

Στο Ιδρυτικό Ψήφισμα σημειώνεται ότι το Κόμμα βασίζεται πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές: Στην «πολιτική και οικονομική οργάνωση του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως διά την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλ. την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν». Και στη «διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών».

Στις Αρχές και στο Πρόγραμμα του Κόμματος τονίζεται η αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης για «την απελευθέρωσιν όχι μόνο των προλεταρίων αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος που υποφέρει σήμερον». Προστίθεται δε ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης «είναι αναγκαστικώς και πολιτικός αγών, (επειδή) δεν δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας, όπερ δύναται να κατορθώση μόνον δι' ενιαίας επαναστατικής δράσεως της παγκοσμίου εργατιάς, οργανωμένης σε ξεχωριστό εργατικό κόμμα».

Το Συνέδριο κατέληξε με την εκλογή πενταμελούς Κεντρικής Επιτροπής, αποτελούμενης από τους Αρίστο Αρβανίτη, Δημοσθένη Λιγδόπουλο, Σταμάτη Κόκκινο, Μιχαήλ Σιδέρη και Νίκο Δημητράτο. Και τριμελή Εξελεγκτική Επιτροπή, από τους Γιώργη Πισπινή, Σπύρο Κομιώτη και Αβραάμ Μπεναρόγια. Διευθυντής της εφημερίδας «Εργατικός Αγών», που ήταν το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Κόμματος, εκλέχτηκε ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος.

Μια υπερεκατοντάχρονη πορεία αγώνων, θυσιών, πάλης για το σύγχρονο και επίκαιρο, για το πραγματικό νέο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, ξεκινούσε...

Με ορμή από την υπερεκατοντάχρονη πορεία του Κόμματος πορευόμαστε για τους υψηλούς στόχους

Σχεδόν 1,5 χρόνο μετά το 21ο Συνέδριο δουλεύουμε πλατιά με τις Αποφάσεις του, θέλοντας αυτές να διαποτίσουν ακόμη περισσότερο τη ζωή και τη δραστηριότητα των Οργανώσεων, το μεγάλο πολιτικό άνοιγμα που γίνεται, την πρωτοπόρα παρέμβαση στους αγώνες που αναπτύσσονται και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα της νέας φάσης που εξελίσσεται με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τις επιπτώσεις του και τη διόγκωση των προϋπαρχόντων δεινών για τους λαούς.

Αναφέρει η Πολιτική Απόφαση του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ:

«Δηλώνουμε την αποφασιστικότητά μας να μετρήσουμε βήματα στο να γίνεται ακόμα πιο διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης πρωτοπορίας, φορέα νέων επαναστατικών ιδεών.

Να μετρήσουμε βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των νέων και των γυναικών εργατικής - λαϊκής ένταξης ή καταγωγής, στα σωματεία τους, στους συλλόγους και τους φορείς τους, στην προώθηση του συντονισμού της δράσης τους, της αλληλεγγύης τους, της κοινωνικής τους συμμαχίας, στην ανάπτυξη της πάλης τους σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Είμαστε σήμερα πιο ικανοί να κλιμακώνουμε την πάλη, να περνάμε στην αντεπίθεση, να επιδιώκουμε οι καθημερινοί αγώνες και ο τοπικός - κλαδικός συντονισμός της πάλης να μετατρέπονται στην πορεία σε ένα ενιαίο, πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όσο γίνεται πιο μαζικό, εδραιωμένο στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, σε κάθε περιοχή, με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, εναντίωσης στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ. Ενα τέτοιο πανελλαδικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα κίνημα μπορεί να εγγυηθεί μόνο το ΚΚΕ με τη δράση του, ως καθοδηγητική δύναμη για την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού, για το άνοιγμα του δρόμου για τον σοσιαλισμό.

Μέχρι το 22ο Συνέδριο μπορούμε να διευρύνουμε αποφασιστικά τους δεσμούς μας με πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, με την πιο ενεργή συμμετοχή και δράση τους μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, αλλά και την ένταξή τους στο δραστήριο κι ενεργό περίγυρο του ΚΚΕ, τη συμμετοχή τους σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μάχες που έχουμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια.

Εως το επόμενο Συνέδριο, μπορούμε να προχωρήσουμε πιο θαρρετά και δυναμικά στην οικοδόμηση πολλών νέων ΚΟΒ του Κόμματος και ΟΒ της ΚΝΕ, στη δημιουργία μαχητικών πυρήνων του Κόμματος και της ΚΝΕ παντού, σε μαζική ανανέωση των γραμμών μας με νέες στρατολογίες από την εργατική τάξη, από τα σύμμαχά της μεσαία στρώματα, ειδικότερα από τη νεολαία, τις γυναίκες».

Στιγμιότυπα από τον γιορτασμό των 26 χρόνων του ΚΚΕ στην Αθήνα

«Ολη η Αθήνα στο πόδι»!

104 χρόνια ζωής και ηρωικής δράσης συμπληρώνει σήμερα το ΚΚΕ. Τιμώντας αυτή την επέτειο, ανατρέξαμε στο αρχείο του «Ριζοσπάστη» και αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από το φύλλο (21/11/1944) που αναφέρεται στις εκδηλώσεις γιορτασμού για τα 26χρονα του Κόμματος στην Αθήνα. Λίγες, μόνο, μέρες μετά την Απελευθέρωση της πόλης από τον ΕΛΑΣ.

***

Η Αθήνα έζησε προχτές μια μέρα πραγματικά ιστορική. Ενας ολόκληρος λαός, με συνείδηση της παντοδυναμίας του, πειθαρχημένος απόλυτα και μαζί αμετάκλητα αποφασισμένος για κείνα που αποτελούν δικαίωμα και πίστη του, κατέβηκε σύσσωμος στους δρόμους γιορτάζοντας τα 26 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος, που στάθηκε πάντα πρωτοπόρο κι αλύγιστο στους αγώνες του (...).

Από τα χαράματα οι γιορταστικές καμπάνες ξεσηκώνουν όλο τον εργαζόμενο κόσμο, μέσα στην καταστόλιστη κατακόκκινη Αθήνα. Οι πρώτες ομάδες, που από νωρίς συγκεντρώνονται στις γειτονιές, πληθαίνουν ταχύτατα, μεγαλώνουν, γίνονται τεράστιος λαϊκός όγκος που κινείται χαρούμενα ενθουσιώδικα, πειθαρχημένα, με τη συνείδηση της απεριόριστης κι ακατάλυτης δύναμής του. Οι ύπουλες διαδόσεις της αντίδρασης ότι θα γίνουν ταραχές, ούτε φοβίζουν, ούτε ξεγελούν κανένα. Ολη η Αθήνα βρίσκεται στο πόδι για να χαιρετίσει το «Κουκουέ», να διαδηλώσει την εμπιστοσύνη της σ' αυτό, να το ενισχύσει στον αγώνα του για την προστασία των λαϊκών δικαιωμάτων (...).

Απ' όλες τις μεριές ξεχύνονται πραγματικοί ανθρωποχείμαρροι που κατευθύνονται προς το Σύνταγμα. Τα τραμ έχουν σταματήσει. Στην ατελείωτη διαδήλωση που κατεβαίνει από την Καισαριανή προηγούνται κορίτσια με κόκκινες φορεσιές. Χιλιάδες γυναίκες παραπίσω ακολουθούν τις μαυροφορεμένες μανάδες των θυμάτων. Ενα ανθοστόλιστο αυτοκίνητο πηγαίνει μπροστά από τη διαδήλωση του Βύρωνα κι ακολουθεί σε ένα άλλο ζωγραφισμένη η παράσταση του θρυλικού σπιτιού του Υμηττού. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι ανεβαίνουν από τη λεωφόρο Συγγρού (...). Σεμνές, βυθισμένες στο πένθος οι μανάδες των θυμάτων από τα Ανω Πετράλωνα, καθώς περνούνε, κάνουν το πλήθος ολόκληρο να ξεσπάει σε κραυγές μίσους για τους απαίσιους δολοφόνους του λαού. Το Μεταξουργείο παρελαύνει με κόκκινα σκουφιά. Ο Κολωνός έχει μια τεράστια επιγραφή: «Ολα από το λαό και για το λαό». Πολυάριθμη διαδήλωση από του Γκύζη και τα Εξάρχεια συνενώνεται με τα άλλα πλήθη. Δεν είναι καμιά συνοικία που να υστερεί σε ζωντανές και πρωτότυπες επινοήσεις. (...) Σιδηροδρομικοί, καπνεργάτες, αυτοκινητιστές, υπάλληλοι παρελαύνουν συνταγμένοι πίσω από τις τιμημένες, αιματοβαμμένες σημαίες των οργανώσεών τους. Ξεχωριστά περνούν οι τραυματίες και ανάπηροι με νοσοκόμες που φορούν κόκκινα. Δημόσιοι υπάλληλοι, διανοούμενοι και επαγγελματίες παρελαύνουν με τις οργανώσεις τους δίπλα στις ατελείωτες φάλαγγες των εργατών, σαν ένας ζωντανός συμβολισμός της αδιάσπαστης μαχητικής ενότητας του Λαού μας (...).

Στο κέντρο της πλατείας είχε στηθεί απέριττο κενοτάφιο σε σχήμα τεράστιου ανοιχτού βιβλίου, όπου είχαν χαραχτεί με χρυσά γράμματα όλα τα ονόματα των στελεχών και μελών του Κόμματος που έπεσαν για τη Λευτεριά.

Ετσι διακοσμημένη η πλατεία δέχτηκε τον αθηναϊκό λαό που κινήθηκε απ' όλες τις γωνιές της πόλης, τα κέντρα, τις συνοικίες σα χείμαρρος. Πλημμύρισε ασφυχτικά με κόκκινα λάβαρα των αχτίδων και κομματικών οργανώσεων της Αθήνας, με συμμαχικές σημαίες, με τα υπέροχα σχεδιασμένα καλλιτεχνικά πανό που έγραφαν τα συνθήματα του Κόμματος. Γέμισε από το χαρούμενο αυτό σεμνό και βουερό πλήθος που διαδήλωνε την αγάπη του στο Κομμουνιστικό Κόμμα, και που μη χωρώντας πια, απλώθηκε στους γύρω δρόμους, στην πλατεία του Αγνωστου Στρατιώτη, στα Προπύλαια των Παλαιών Ανακτόρων, σε πεζοδρόμια, μπαλκόνια, παράθυρα, εξώστες και κάτου στην οδό Σταδίου, ως τον Κήπο Κλαυθμώνος, ως την Ομόνοια, παντού όπου είταν μεγάφωνα.

Κατά τις 11 π.μ. η μουσική παίζει το πένθιμο εμβατήριο «Επέσατε θύματα...» στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και το Κενοτάφιο των πεσόντων Κομμουνιστών καταθέτουν στεφάνια αντιπροσωπείες του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, της Επιτροπής Πόλης της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Αθήνας και των δώδεκα αχτίδων της Πρωτεύουσας. Υστερα οι σάλπιγγες σημαίνουν σιωπητήριο και τηρείται ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των ηρώων κομμουνιστών. Συγκινητική και άφταστη σε μεγαλείο είναι η στιγμή αυτή.

Ολο το πλήθος στην Πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους γονατίζει. Μυριάδες κεφάλια, χιλιάδες κόκκινα λάβαρα και σημαίες γέρνουν ευλαβικά. Μυριάδες γροθιές υψώνονται σε συμβολισμό λαϊκού όρκου και νεκρική σιγή ενός λεπτού διαδέχεται τη βουή της ανθρωποπλημμύρας. Η μουσική εξακολουθεί να παίζει το πένθιμο εμβατήριο, ο κόσμος σφίγγει την καρδιά, μάτια δακρύζουν, μα κανείς, απόλυτα κανείς δεν μιλά πια, ούτε ανασαίνει.

Υστερα οι σάλπιγγες σημαίνουν το τέλος του λεπτού, το πλήθος αναταράζεται, τα λάβαρα υψώνονται, ο κόσμος τραγουδάει το εμβατήριο ξανά, και μια μυριόστομη κραυγή δονεί το παν:

- Εκδίκηση!...

- Θάνατος στους προδότες!