Η Ιερή Πορνεία των λόμπυ

Χονδρικά παρακράτος είναι άνθρωποι και μηχανισμοί που ασκούν παράνομα εξουσία. Το λόμπινγκ είναι ωσαύτως ομάδα πίεσης, μηχανισμός προώθησης συμφερόντων στα κέντρα λήψης αποφάσεων της εξουσίας. Οι ινφλουένσερς είναι ο νεόκοπος όρος για τους ασκούντες διαδικτυακά επιρροή στις μάζες του ιντερνετικού σύμπαντος. Μην τρομοκρατείστε από την αναμονή στο λόμπυ ενός ξενοδοχείου, μ' όλες αυτές τις αγγλικούρες που ξεφουρνίζονται καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Δεν θα χαρακτηριστείτε λομπίστες έτσι εύκολα κι απλά. Αλλωστε οι Αγγλοι διεκδικούν την πατρότητα του όρου, εξαιτίας της αναμονής των βουλευτών τους στους προθαλάμους, τα lobbies, του κοινοβουλίου τους, πριν μπουν στην πιο στριμωχτική αίθουσα ολομέλειας στον κόσμο. Την έχετε δει. Μοιάζει με καναπεδιάρικο γηπεδάκι 5Χ5, όπου στριμοκωλιασμένοι χουλιγκανίζουν μετ' ευπρεπείας οι κοινοβουλευτικοί άνδρες και γυναίκες χωρίς αμφιθεατρική διάταξη, χωρίς χειρόγραφα και έδρανα να ακουμπήσουν, και βεβαίως χωρίς μικρόφωνα. Αλλά κρατούν την Παράδοση. Οι παρακρατικοί δρουν εκτός νόμου αλλά εντός πολιτικής. Οι λομπίστες εντός και νόμου και πολιτικής. Εχουν πλέον θεσμοθετηθεί. Κοινό χαρακτηριστικό τους η παρασκηνιακή, η υπόγεια δράση. Οι συλλέκτες «ακολούθων», χτυπημάτων κλικ στο διαδίκτυο δρουν, αντιθέτως, στο υπερφωτισμένο προσκήνιο, κινούμενοι πιο κοντά στην γκρίζα ή απλώς τη σύγχρονη διαφήμιση. Ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα όλων τούτων δω είναι το κέρδος κι η εξουσία που συνεπάγεται. Το μέσον είναι η χειραγώγηση. Της βούλησης των μαζών. Από την αγορά της πολιτικής ως την αγορά της μόδας και των πωλήσεων, όλα αυτά τα παμπάλαια και συνάμα εντελώς μοντέρνα «επαγγέλματα» είναι μια κινούμενη άμμος του υπέροχου για την εννοιολογική του ακρίβεια στα Ελληνικά, παρά. Παρά το κράτος, παρά τω πρωθυπουργώ, παρά γενικώς, αορίστως, θρασύτατα και επικίνδυνα για την υγεία των πολιτικών ζώων που όπως λέει ο Αριστοτέλης, είμαστε οι άνθρωποι...

Στις Βρυξέλλες, λοιπόν, την καρδιά της Ευρώπης, την πρωτεύουσα που χτίστηκε κυριολεκτικά με τα πιο αιματοβαμμένα λεφτά της λευκής αποικιοκρατίας του Λεοπόλδου του Β' που ξεκλήρισε τη μισή Αφρική, υπάρχουν 705 ευρωβουλευτές και πάνω από δώδεκα χιλιάδες εγγεγραμμένοι λομπίστες, χώρια οι άγραφοι. Για κάθε βουλευτή, δουλεύουν, αδιαφανώς, περίπου 20 τσακάλια της κοινωνικότητας, της επικοινωνίας, της γαλιφιάς, της κοσμικής ζωής, της ηθικοφανούς ευαισθησίας για τα βάσανα του κοσμάκη, της ευκαμψίας, του εκβιασμού που λέγεται πίεση κ.λπ. κ.λπ. Δρουν πότε υπόγεια και με κλειστά χαρτιά, πότε τυφλώνοντας τα πλήθη με τη λάμψη τους. Δεν είναι φαινόμενα φυσικά αυτοί οι... θεσμοί. Είναι μελετημένες πολιτικές επιλογές, με ιδεολογικό περιεχόμενο, τακτική και στρατηγική. Συνεπικουρούνται δε κι από αμέτρητες μη κυβερνητικές οργανώσεις με βαρύγδουπες προμετωπίδες και πομπώδεις καλές προθέσεις.

Δεν έχει κανένα νόημα η ηθική αξιολόγηση και η φιλολογία, η κουβέντα περί διαφάνειας των μηχανισμών μιας ταξικής ιδεολογίας που επιβάλλει τέτοιου είδους λειτουργία της πολιτικής. Οταν ο πετυχημένος, ο ισχυρός, ο πλούσιος μπορεί να φτάσει κορυφές μόνο σ' ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, όλα τ' άλλα περισσεύουν. Αν δεν μελετήσουμε σοβαρά τις διαβρωτικές επιπτώσεις που έχουν αυτές οι πολιτικές στο κοινωνικό σώμα, τότε η εξαθλίωση, το ξέφτισμα του πολυθρύλητου κοινωνικού ιστού δεν θα μαζεύεται. Κι εξηγούμαι. Δεν είναι η καθαίρεση της π.χ. κας Καϊλή που δείχνει πόσο γρήγορα μπορεί να... περισωθεί το κύρος του Ευρωκοινοβουλίου, η ΕΕ κι άλλα τέτοια μεγαλόστομα. Είναι η διαστρέβλωση της έννοιας της ψήφου. Τάχαμου ως αναγνωριστική της ισχύος της. Δείτε τη «θεσμική» υποτίμηση επί της ουσίας: Εμείς οι ευρωβουλευτές μόλις μάθαμε τα καθέκαστα την καθαιρέσαμε. Για να μη μουτζουρωθούμε συλλήβδην. Εσείς οι ψηφοφόροι που της δώσατε την έδρα θα την λουστείτε ως το τέλος της θητείας της, εκτός κι αν παραιτηθεί. Κι ενδιάμεσα αμολάνε κι όλοι ένα φληνάφημα περί τεκμηρίου αθωότητας που όμως ισχύει μονόμπαντα. Το σενάριο που λειτουργεί παρακρατικά κυριολεκτικά, αλλά κουστουμαρισμένο κι όχι τραμπούκικο, είναι καλά μελετημένο. Στέλνεις στις Βρυξέλλες έναν βουλευτή για τις... θέσεις του. Τον παραλαμβάνουν τα λόμπια και του διαμορφώνουν τις θέσεις του. Αμα πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, τον φορτώνουμε στις πλάτες σου, και εμείς συνεχίζουμε αδιάφθοροι. Σαν την Ιερή Πορνεία ένα πράμα. Οι ιερείς του Ναού στον Παρθενώνα παρελάμβαναν τις νεαρές παρθένες Αθηναίες, τις εξέδιδαν ως νταβατζήδες για τέσσερα χρόνια στο όνομα της Θεάς και των εσόδων του ναού της, κι ύστερα τις προίκιζαν με ένα ποσοστό από τις κρεβατοδρομίες των πιστών πάνω τους, και τις απέδιδαν στην κοινωνία ως παρθένες με πιστοποιητικό από το Ιερατείο παρακαλώ, εν χορδαίς και οργάνοις Παναθηναίων παρελάσεων...

Το πρόβλημα δεν είναι το Ιερατείο. Τη δουλειά του κάνει ανέκαθεν. Το πρόβλημα είναι σήμερα τουλάχιστον, πέρα και πάνω από τα πρόσωπα, να μην πιστεύει ο λαός τις παρθενίες των ιερατείων και των ταμείων. Να μη βλέπεις γύρω σου τους ανθρώπους στριμωγμένους, να λιμπίζονται τα τούβλα με τα πεντοχίλιαρα που φωτογραφίστηκαν στις βαλίτσες. Να μην τους ακούς να καταλήγουν στην αδόκητη θέση, «ας είχα κι εγώ την ευκαιρία και την εμφάνιση και θα σου 'λεγα αν με πιάνανε». Ο κίνδυνος ελλοχεύει στην οικειότητα με το χλιδάτο πρότυπο του πετυχημένου. Που με τα χέρια ψηλά όλα τα φτάνει κι εσύ κάθεσαι σαν αλεπού κάτω απ' τα κρεμαστάρια.

Κι η πεμπτουσία της διάβρωσης είναι να θεωρείς το ίδιο αποτελεσματική την αστυνομία όταν κυνηγάει και σκοτώνει έναν Τσιγγάνο για ένα εικοσάρικο βενζίνη, που τρέμει τη φυλακή και φεύγει σαν τρελός, κι αυτήν που σε περιμένει υπομονετικά να συσκευάσεις τα λεφτά και να τα ξεφορτωθείς σε σουίτα ξενοδοχείου στήνοντας φάκα στα μετρητά που δεν πρόλαβαν να γίνουν, ας πούμε, κρυπτονομίσματα... Αλλο «παράγκα» κι άλλο λόμπυ, στο λεξιλόγιο και τα εγχειρίδια του σύγχρονου καπιταλισμού, που άλλωστε βάφτισε το διευθυντή προσωπικού στις εταιρείες, διευθυντή - διαχειριστή ανθρωπίνων πόρων. Ελευθερία, λένε, έχουμε: Να διαλέξουμε αν είμαστε άνθρωποι ή πόροι. Πολιτική η επιλογή. Σύμφωνοι. Αλλά ελεύθερη;

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ