Η λογικοφάνεια της μομφής

Η πρόταση μομφής, αυτή η τελευταία από τις πάμπολλες της τελευταίας εικοσαετίας, είναι ένα ατελέσφορο και στην ουσία σαθρό και ευέλικτο κοινοβουλευτικό «παιχνίδι», με στημένο αποτέλεσμα καθ' εκάστην φορά που έχει υποβληθεί. Ανεξαρτήτως μάλιστα του ποιος κυβερνούσε και ποιος αντιπολιτευόταν, από τη σκόπιμα υπερτιμημένη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Συνήθως έρχεται σαν στρακαστρούκα καταμεσής θορυβώδους και μακρόσυρτης προεκλογικής περιόδου, για τζάμπα προβολή εφήμερων πρωταγωνιστών σε παράσταση θορυβώδους μπουλουκιού της ψηφοθηρικής αρπαχτής. Τώρα, εδώ που τα λέμε, τι μου φταίνε τα μπουλούκια. Αυτά στο κάτω κάτω της γραφής πήγαιναν σε κάμπους και χωριά, διασκέδαζαν κι έναν κόσμο αποκομμένο απ' τα δρώμενα του θεάματος, κυρίως στην πρωτεύουσα, και έβγαζαν κι ένα μεροκάματο για τα μέλη των θιάσων. Αυτά ήταν φτηνές παραγωγές αλλά όχι φτηνιάρικες. Στόχευαν στην αναψυχή του κοσμάκη και όχι στη χειραγώγησή του με θεσμική υποτίμηση της νοημοσύνης του. Στο τέλος της γραφής, αυτό το θέατρο παιζόταν εκτός εξουσίας.

Σ' αυτήν την προεκλογική περίοδο, που εγκαινιάζεται με το δήθεν μπουμ μιας πρότασης μομφής, που πριν καν αρχίσει να συζητιέται μπάζει και στο σανίδι του κοινοβουλευτικού θεάτρου και τη βαρύγδουπη λέξη εμπιστοσύνη, έχουμε να δούμε και να ακούσουμε όχι απλώς τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αλλά τα δολερά κι ασήκωτα των ταξικών συμφερόντων. Θα κυκλοφορούν κουπόνια νομιμοποιημένης τοξικότητας. Κουπόνια για την παρακολούθηση μονομαχιών, σαν κι αυτές στα παλιά σπαγγέτι γουέστερν, ξεβρακώματα προθέσεων και μαχαίρια σε κόκαλα με καρναβαλική χροιά. Σε λίγο, ο ενδοσυστημικός αντικομμουνισμός θα σκάει στην υποκριτική επιδερμίδα σαν τρολ φλύκταινα.

Κι εμείς εδώ απαρασάλευτα με τον λαό στη θέση που του πρέπει, και όχι την υποτίμησή του σε απλό... κοινό, έχουμε καθημερινά πραγματικά δράματα και πραγματικές ιλαροτραγωδίες να αναδείξουμε, να θυμίσουμε, να αποκαλύψουμε, φτιάχνοντας αναχώματα στις μικρές και μεγάλες, καθόλου φυσικές, φανερές ή και καλά μακιγιαρισμένες, καταστροφικές επιλογές.

Θεσμικά και εξωθεσμικά, δηλαδή εκεί κάτω, και μέσα και έξω, στους δρόμους, στα σπίτια, στα γραφεία, στα χωράφια, στους τόπους δουλειάς, όπου επιβιώνει κάθε μέρα η πλειονότητα, απ' τα βρεφοκομεία και τα πανεπιστήμια έως τα γηροκομεία και τα νοσοκομεία, πρέπει να γίνουμε το ένα και μόνο πολιτικό πάσο επιλογής για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που δεν υπόσχεται και κυρίως δεν εξασφαλίζει η κάλπη που χάσκει, έτοιμη να δαγκώσει, κι ύστερα να φτύσει και προσδοκίες και προδοσίες και ψευδαισθήσεις. Ισως πρέπει σοβαρά να σκεφτούμε πως αυτές οι εκλογές γίνονται σε καιρό πολέμου. Πραγματικού πολέμου, στον οποίο συμμετέχουμε, καθόλου ανεπαισθήτως κατά τον ποιητή. Οι βασικές επιλογές των κομμάτων που στήνουν τις μομφές, τις εμπιστοσύνες, και χαριεντίζονται πολιτικά, επενδύοντας σε μια δημοκρατία όπου οι λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς χωρίς αυτούς, επιλογές όπως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, ο ΟΟΣΑ, η εξάρτηση από το θηριώδες ΣΒΣ (Στρατιωτικό - Βιομηχανικό - Σύμπλεγμα) έχουν αδειοδοτήσει το δηλητήριο της λογικοφάνειας. Και την κομπίνα της, όπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης» είκοσι χρόνια πίσω (8/3/2002, σελ. 4).

Κι ενώ μιλάμε για υποκλοπές, που αρχίζουν όπως πάντα από το ΚΚΕ αλλά φτάνουν κι ως τα γαλόνια τα πολλά, πλασάρεται ως δημοκρατικά λογικοφανές, ψηφισμένο και κατοχυρωμένο κι απ' όλους τους άλλους, πλην ημών, που κόπτονται, το άθλιο δόγμα: Ουδείς εξαιρείται των παρακολουθήσεων. Που σημαίνει πως όποιος έχει τα λεφτά και τα μέσα, την τεχνογνωσία και τα συμφέροντα, μπορεί να παρακολουθεί όποιον θέλει, όποτε και για όποιον λόγο θέλει, και μετά να τσακώνεται για τις προθέσεις και όχι το αποτέλεσμα. Και το ποδόσφαιρο έχει κανόνες. Και εσχάτως και var και τσιπάκια στην μπάλα. Αλλά λογικοφανές είναι να μη στήνονται αγώνες. Οπότε θριαμβεύει ο ...στοιχηματισμός. Ετσι μοιάζει λογικοφανής η κομπίνα της μετά θάνατον ασφάλισης της οδοκαθαρίστριας στο Ξυλόκαστρο, ετών 47, με πέντε παιδιά, που συνεθλίβη από την πρόοδο, που κομμματιάστηκε από την προσωρινότητα μιας σύμβασης πολύ πριν πεθάνει, και παραχώθηκε ένα πρωί, αφήνοντας πίσω της ευχή και κατάρα στα πέντε της παιδιά, στους οικείους και συναδέλφους της, να μέμφονται όλους όσοι της έκαναν τη χάρη να ...παρανομήσουν, και εν ζωή και μεταθανάτια, για χάρη της. Αλλωστε ποιος θα μάθει, μες στον θόρυβο του άσχημου πολιτικού μπουλουκιού των ημερών, που παρουσιάζει το έργο «Μομφή», ότι στο Εργατικό Κέντρο του Πύργου κατέβηκαν και πιάσανε τις καρέκλες σε ενιαίο ψηφοδέλτιο όλοι μαζί, νουδούδες, συριζαίοι, πασόκοι και χρυσαυγίτες! Δεν είναι λογικοφανές να θες με νόμο να τους αποκλείσεις τους τελευταίους από τα δρώμενα; Απλώς ρωτάω...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ