Καθήκον μας να ηγηθούμε στην ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στην ίδια μας την αστική τάξη, τον πόλεμο και τον καπιταλισμό

Η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε μέσα στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ) χρειάζεται να ξεκαθαριστεί, επειδή μόνο με αρχές και διαφάνεια μπορούμε να προχωρήσουμε προς την επαναστατική ενότητα και τον σοσιαλισμό.

Τους τελευταίους 8 μήνες, η καπιταλιστική Ρωσία έχει εισβάλει στην Ουκρανία και εμείς, μαζί με άλλα 40 κόμματα του ΔΚΚ, έχουμε καταδικάσει αυτήν την εισβολή. Τα τραγικά γεγονότα και οι τελευταίες εξελίξεις (αποστολή όπλων, πρόσθετες χρηματοδοτήσεις στον Ζελένσκι από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις που τις αποτελούν, καθώς και κυρώσεις, επιθέσεις σε αγωγούς, την επίθεση στη γέφυρα της Κριμαίας, από τη μία πλευρά, το κάλεσμα των εφέδρων και τον βομβαρδισμό του Κιέβου, από την άλλη), μας υποχρεώνουν να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να αναλύσουμε την κατάσταση με ταξικούς όρους.

Στηρίζουμε την πάλη του ουκρανικού και του ρωσικού λαού και τις επαναστατικές πρωτοβουλίες τους ενάντια στις ίδιες τις αστικές τους τάξεις, στον πόλεμο, υπέρ του σοσιαλισμού και της φιλίας μεταξύ των λαών. Από την αρχή του πολέμου, έχουμε αναλύσει τον τρέχοντα πόλεμο ως έναν ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο. Δεν ακολουθούμε τις θέσεις που αξιώνουν ότι υπάρχει μόνο ένας ιμπεριαλισμός, αυτός των ΗΠΑ, αρνούμενες να αναγνωρίσουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σημερινής Ρωσίας.

Πρέπει να πάρουμε τις θέσεις του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, οι οποίες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στον πόλεμο, αλλά μάλλον στη μονοπωλιακή φάση του κεφαλαίου, τη συγχώνευση του βιομηχανικού και του τραπεζικού κλάδου, την εξαγωγή κεφαλαίων, την κατάκτηση νέων αγορών και, στο τέλος, τον επαναπροσδιορισμό του κόσμου και το νέο μοίρασμά του ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Αν υπάρχει όντως μία ιμπεριαλιστική πυραμίδα, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, τότε δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από την επιλογή μεταξύ του ενός ή του άλλου ιμπεριαλισμού, του ρωσικού, του βελγικού, του ευρωπαϊκού, του ευρωατλαντικού, δεν κερδίζουμε κάτι περισσότερο μεταξύ ενός ηγεμονικού ιμπεριαλισμού ή ενός πολυπολικού κόσμου που παραμένει έκφραση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και που κουβαλά ένα αυξημένο ρίσκο για πολέμους μεταξύ ιμπεριαλιστών για ηγεμονία. Ο πολυπολικός καπιταλισμός δεν είναι ο στόχος του προλεταριάτου.

Το καθήκον μας αυτήν τη στιγμή είναι να καθοδηγήσουμε και να ηγηθούμε στην ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στην ίδια μας την αστική τάξη, τον πόλεμο και τον καπιταλισμό. Αυτό σημαίνει πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, αλλά και ενάντια στην ΕΕ και ιδιαίτερα ενάντια στη βελγική αστική τάξη. Οπως αρνούμαστε να υποβιβάσουμε τον ιμπεριαλισμό σε μια επιθετική στρατιωτική πολιτική (ΝΑΤΟ - ΗΠΑ), έτσι αρνούμαστε και την ανάλυση ότι τα άλλα συστατικά μέρη (χώρες) του ευρωατλαντικού μπλοκ θα μπορούσαν να είναι υποτελή της Ουάσιγκτον, ενώ έχουν συνενωθεί οικειοθελώς στο ΝΑΤΟ, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους.

Να υπενθυμίσουμε ότι το Βέλγιο είναι μεταξύ των ιδρυτικών μελών του ΝΑΤΟ, το οποίο είχε δύο φορές Βέλγους γενικούς γραμματείς, και οι δύο προερχόμενοι από τη σοσιαλδημοκρατία. Ακόμα υπάρχουν αντιφάσεις μέσα σε αυτό το μπλοκ, όπως για παράδειγμα η αποχή του Βελγίου, μιας ιμπεριαλιστικής χώρας, από τις τελευταίες κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, επειδή αυτές απειλούσαν τα συμφέροντά του, ειδικά στη βιομηχανία σιδήρου. Για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, η βελγική αστική τάξη είναι ο κριτής ανάμεσα σε άλλους ιμπεριαλισμούς. Στον τραπεζικό και ενεργειακό τομέα το Βέλγιο έχει ισχυρούς δεσμούς με τα γαλλικά μονοπώλια και τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, όμως για στρατιωτικά αεροπλάνα το Βέλγιο επέλεξε καλύτερα να υπογράψει συμφωνίες με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, παρά με τον γαλλικό. (...)

Για αυτό, άλλο ένα από τα σημαντικά μας καθήκοντα είναι να ενισχύσουμε την ταξική συνείδηση και να καθορίσουμε τους στόχους της πάλης, μακριά από τον ρεφορμισμό, τον εκλεκτικισμό και οπορτουνισμό. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά σημεία που θα αναπτύξουμε στο 37ο Συνέδριό μας που θα διεξαχθεί τον επόμενο Δεκέμβρη. Μετά το 36ο Συνέδριο το 2018 - 2019 που μας έθεσε ιδεολογικά πίσω στον επαναστατικό δρόμο μετά από δεκαετίες ρεφορμισμού, το 37ο Συνέδριο πρέπει πολιτικά και οργανωτικά να συγκεκριμενοποιήσει τις προθέσεις του 36ου Συνεδρίου.

Αλλο ένα σημαντικό σημείο της συνάντησής μας σήμερα είναι πώς θα παλέψουμε ενάντια στην αναδυόμενη φασιστική απειλή, η οποία είναι το όπλο του καπιταλισμού για να κατευθύνει τον νόμιμο θυμό των εργαζομένων σε λάθος λύσεις.

Από αυτήν την άποψη, πρέπει να δώσουμε προσοχή σε δύο σημεία: 1) Δεν μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στη φασιστική απειλή χωρίς να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα που την παράγει, τον καπιταλισμό. Δεν πρέπει να παλέψουμε ενάντια στο φασισμό για να σώσουμε την αστική δημοκρατία που μας συνθλίβει κάθε μέρα. 2) Από την άποψη του ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, δεν μπορούμε να δεχθούμε την αντιφασιστική ρητορική της Ρωσίας για να δικαιολογηθεί η εισβολή στην Ουκρανία. Η λεγόμενη αποναζιστικοποίηση που ανακοινώθηκε με την έναρξη του πολέμου κρύβει ανεπαρκώς τον αντικομμουνισμό του Πούτιν και τους εθνικιστικούς στόχους για τη Μεγάλη Ρωσία, όπως και την καταστολή του λαϊκού - εργατικού κινήματος και των κομμουνιστών στη Ρωσία, την πρόσφατη καταστροφή σοβιετικών μνημείων στην Ουκρανία και τις προσπάθειες από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές να συσχετίσουν την καπιταλιστική Ρωσία με την κληρονομιά της ΕΣΣΔ.

Τοποθέτηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου στην 22η Διεθνή συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων