Οι ανατριχιαστικές μαρτυρίες των συγγενών αλλά και των ίδιων των θυμάτων, κατά τη διάρκεια της δίκης για την πυρκαγιά στο Μάτι, επιβεβαιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των αστικών κομμάτων στον τομέα της Πολιτικής Προστασίας.
Από τη μια η κυβέρνηση της ΝΔ να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προεκλογικά το θέμα, με φιέστες όπως η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Μάτι και οι αναφορές στα έργα για το «Πάρκο μνήμης» και την «ανάπλαση», αποσιωπώντας ότι πάνε 5 χρόνια σχεδόν από την τραγωδία και όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτα επί της ουσίας, αλλά μετρήσαμε ήδη νέες τεράστιες καταστροφές στην Εύβοια, στην Αττική, στη Δαδιά και σε τόσες άλλες περιοχές της χώρας.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με κροκοδείλια δάκρυα να προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι επί δικής του διακυβέρνησης θρηνήσαμε τόσα θύματα στο Μάτι και στη Μάνδρα, και να μας υπόσχεται ότι με τη δική του νέα διακυβέρνηση θα αλλάξουν ριζικά τα πράγματα.
Οσο κι αν προσπαθούν όμως να κρύψουν τις ευθύνες τους, γνωρίζουμε ότι με όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, μπλε, πράσινες, ροζ, πολύχρωμες, θρηνήσαμε θύματα από πυρκαγιές και πλημμύρες, κάηκαν εκατομμύρια στρέμματα δασικών, αγροτικών και άλλων εκτάσεων, καταστράφηκαν περιουσίες λαϊκών οικογενειών. Υπήρξε ανυπολόγιστη καταστροφή σε χλωρίδα και πανίδα, στο περιβάλλον γενικότερα, μεγάλες ομάδες πληθυσμού εκτέθηκαν σε καρκινογόνες χημικές ουσίες λόγω των πυρκαγιών.
Παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις και τα ωραία λόγια, κάθε αστική κυβέρνηση έπαιρνε τη σκυτάλη από την προηγούμενη και συνέχιζε πάνω στις ίδιες αντιλαϊκές ράγες. Μετά από κάθε καταστροφή περίσσευαν οι υποκριτικές «συγγνώμες», οι προσπάθειες διάχυσης και μετατόπισης των ευθυνών από τον έναν «υπεύθυνο» στον άλλον, ακόμα και προς τους ίδιους τους πληγέντες, τα θύματα της πολιτικής τους. Επικαλούνταν τη «λαθεμένη κατανομή αρμοδιοτήτων» μεταξύ υπουργείων, Περιφερειών και δήμων, τις «ασύμμετρες» απειλές, τα «ακραία» τάχα φαινόμενα, τη λεγόμενη «κλιματική αλλαγή» που τώρα τη χαρακτηρίζουν «κλιματική κρίση».
Ομως «τα γεγονότα είναι πεισματάρικα». Η μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα στο τι θα μπορούσε να γίνει και σ' αυτό που γίνεται δεν οφείλεται στους ανίκανους διαχειριστές, στους αδιάφορους υπουργούς, στην έλλειψη τεχνολογικών δυνατοτήτων. Ο μεγάλος ένοχος είναι η αντιλαϊκή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, όπου η Πολιτική Προστασία και γενικότερα η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών καθορίζονται με γνώμονα τα κέρδη των μεγάλων ομίλων.
Την ίδια ώρα που το αστικό επιτελικό κράτος εμφανίζεται ανίκανο να αντιμετωπίσει αναμενόμενα φυσικά φαινόμενα, αποδεικνύεται ιδιαίτερα ικανό στην προώθηση αντεργατικών νόμων, στον περιορισμό διαδηλώσεων, στην υπονόμευση απεργιών.
Απέναντί μας δεν έχουμε ένα ανίκανο κράτος, αλλά ένα αποτελεσματικό εχθρικό κράτος που προωθεί την εμπορευματοποίηση βασικών αναγκών και δικαιωμάτων του λαού, για να διαμορφώσει πεδίο κερδοφόρων επενδύσεων. Γι' αυτό σταθερά εφαρμόζεται η πολιτική που ξεζουμίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα και περικόπτει αναγκαίες κρατικές δαπάνες, για να ενισχύει πλουσιοπάροχα τις νέες επενδύσεις της «πράσινης μετάβασης» και τις δαπάνες για τη συμμετοχή στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Μια πολιτική την οποία υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα και δεσμεύονται ότι θα την υπηρετήσουν και αν σχηματίσουν κυβέρνηση αύριο.
Ας σκεφτούμε:
α) Τι δεν έκαναν και γιατί δεν το έκαναν όλες οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια για τους καθαρισμούς δασών και άλλων εκτάσεων; Τι δεν έκαναν για τη συντήρηση και διάνοιξη δασικών δρόμων και αντιπυρικών ζωνών;
β) Ολες οι κυβερνήσεις διατήρησαν τα τεράστια κενά στο προσωπικό των υπηρεσιών Πολιτικής Προστασίας. Το προσωπικό της Πυροσβεστικής, των υπηρεσιών Πολιτικής Προστασίας των δήμων και Περιφερειών, του ΕΚΑΒ κ.ά. είναι ελάχιστο σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες. Απουσιάζει ένας σύγχρονος αντιπυρικός σχεδιασμός, με συστατικό στοιχείο την ύπαρξη εξειδικευμένων επίγειων δυνάμεων διασκορπισμένων μέσα στο δάσος, με ιδιαίτερη για κάθε δασικό οικοσύστημα οργάνωση, με κύριο βάρος στην πρόληψη και εκπαίδευση για την πρώτη προσβολή στη φωτιά, στο πλαίσιο της ολοκληρωμένης διαχείρισης.
γ) Συνέπεια της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, που την υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, είναι η εμπορευματοποίηση της γης, των δασικών οικοσυστημάτων, των παράκτιων περιοχών, που οπλίζει και το χέρι των εμπρηστών. Αυτή η πολιτική οδηγεί είτε στην απουσία αναγκαίων έργων αντιπυρικής - αντιπλημμυρικής προστασίας, είτε στην κατασκευή των όποιων αποσπασματικών έργων επιλεγούν με όρους κόστους - οφέλους, με κριτήριο το μεγαλύτερο κέρδος για τους ομίλους και όχι τη συνολική προστασία του λαού. Σε αυτήν την κατεύθυνση εντάσσεται η πολιτική αξιοποίησης των καταστροφών για επιτάχυνση των σχεδίων «πράσινων επενδύσεων», ιεραρχώντας περιοχές όπως της Βόρειας Εύβοιας. Στην ίδια κατεύθυνση, της ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων, βρίσκονται και τα σχέδια ανάπλασης για την περιοχή στο Μάτι, που καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.
Γι' αυτό παρά τις συνεχείς τραγωδίες παραμένουν και δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα της απουσίας ελεύθερων χώρων, της απουσίας οδών μαζικής διαφυγής για τον πληθυσμό αν χρειαστεί εκκένωση, εν τη απουσία αναγκαίων υποδομών Υγείας για την προστασία των πληγέντων σε περίπτωση καταστροφών. Γι' αυτό ακόμα και σήμερα δεν έχουν προσδιοριστεί τα κριτήρια για τις αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ επικίνδυνων βιομηχανικών εγκαταστάσεων και κατοικημένων περιοχών, με κίνδυνο ενός Βιομηχανικού Ατυχήματος Μεγάλης Εκτασης με ανυπολόγιστες συνέπειες.
δ) Η ελλιπής χρηματοδότηση και η λειτουργία των δήμων και Περιφερειών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που οδηγεί σε απουσία λήψης των αναγκαίων μέτρων Πολιτικής Προστασίας, είναι μέρος της ίδιας πολιτικής. Η διάσπαση των αρμοδιοτήτων σε διάφορους κρίκους του κρατικού μηχανισμού (υπουργείων, Περιφερειών, δήμων κ.λπ.), εκτός από το αναγκαίο μοίρασμα της «πίτας» της κρατικής χρηματοδότησης στους διαφορετικούς ομίλους, διασφαλίζει και έναν βολικό τρόπο για να διαχέονται και να συσκοτίζονται οι πολιτικές ευθύνες.
ε) Σε όλες τις περιπτώσεις μεγάλων καταστροφών περίσσεψαν οι υποσχέσεις για αποκατάσταση, αλλά στο τέλος οι πληγέντες δεν αποζημιώθηκαν με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες και με βάση τις πραγματικές συνέπειες τις οποίες υπέστησαν.
Συνέπεια αυτής της πολιτικής, που την υπηρέτησαν και την υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα, είναι και η απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού έκτακτης ανάγκης που θα λαμβάνει υπόψη το σύνολο των κινδύνων, το σύνολο του πληθυσμού, των δραστηριοτήτων, τα χαρακτηριστικά μιας περιοχής και των υποδομών της. Παράμετροι όπως η κυκλοφοριακή συμφόρηση κατά τη διάρκεια μιας εκκένωσης, οι δυνατότητες ουσιαστικής προστασίας αν οι κάτοικοι χρειαστεί να κλειστούν στα σπίτια τους για αποφυγή έκθεσης σε τοξικό νέφος, η πιθανότητα να εκδηλωθούν ταυτόχρονα ένα τεχνολογικό ατύχημα και μια δασική πυρκαγιά, είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα που υπογραμμίζουν την πολυπλοκότητα.
Στην πραγματικότητα, σήμερα, ακόμα κι όταν υπάρχουν κάποια σχέδια αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων «στα χαρτιά», στην καλύτερη περίπτωση παρουσιάζουν σημαντικές ελλείψεις και δεν υπάρχει δυνατότητα αποτελεσματικής εφαρμογής τους, ώστε να εξασφαλιστεί η πραγματική προστασία εργαζομένων και πληθυσμού. Αυτό το είδαμε με τραγικό τρόπο σε καταστροφές όπως η πυρκαγιά στο Μάτι, και το περιγράφουν οι συγκλονιστικές μαρτυρίες στη δίκη.
Η βελτίωση τάχα της ενημέρωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού, που επικαλούνται, εννοώντας το μήνυμα από το 112 στο κινητό μας, αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Σε όλη την Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια μετρήσαμε νεκρούς και άλλες συνέπειες από ατυχήματα και καταστροφές.
Η κατάσταση δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό. Οι κίνδυνοι αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο αν σκεφτούμε ότι βρισκόμαστε σε περίοδο που «ηχούν οι βόμβες» των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και Ρωσίας στην Ουκρανία, με την ενεργό εμπλοκή της χώρας μας, αν σκεφτούμε την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή μας.
Γι' αυτήν την εγκληματική πολιτική είναι συνένοχες όλες οι αστικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ). Ολες υπηρέτησαν μια πολιτική που αφήνει απροστάτευτο τον λαό για να προστατεύσει και να αυξήσει τα κέρδη του κεφαλαίου. Οι όποιες αλλαγές στην πολιτική τους γίνονται όταν αλλάζουν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Γι' αυτό και βλέπουμε τώρα τη μεγάλη κρατική παρέμβαση στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτό που πραγματικά τους νοιάζει είναι τα «πράσινα» κέρδη για τους ομίλους.
Ο πραγματικός αντίπαλός μας είναι η εξουσία του κεφαλαίου, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ που τη στηρίζουν. Αυτός ο αντίπαλος, που βρίσκεται πίσω από την απουσία ουσιαστικής προστασίας από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές, οδηγεί και στην αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος. Γι' αυτό και δεν πρέπει ο λαός να εγκλωβιστεί στο πλαστό δίλημμα της επιλογής αστικής κυβέρνησης.
Η ζωή επιβεβαιώνει ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής. Σε όλες τις δύσκολες ώρες των καταστροφών τα προηγούμενα χρόνια φάνηκε η δύναμη της λαϊκής πρωτοβουλίας. Η πείρα της Σοβιετικής Ενωσης, όπου δεν έκλειναν οι δρόμοι στην πρώτη χιονόπτωση και δεν υπήρχε ενεργειακή φτώχεια, έδειξε την υπεροχή μιας ανώτερης οργάνωσης της κοινωνίας, όταν οι εργαζόμενοι πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας.
Για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική, μπαίνουμε σήμερα μπροστά για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο, σε κάθε περιοχή, σημαδεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο. Μπαίνουμε μπροστά για να εκπονηθεί ολοκληρωμένος σχεδιασμός Πολιτικής Προστασίας, και κυρίως για να μπορεί να υλοποιηθεί και να μη μείνει την κρίσιμη ώρα ξανά «στα χαρτιά». Διεκδικούμε ουσιαστικά μέτρα προστασίας και πλήρη αποκατάσταση των πληγέντων, κατάργηση του αντιλαϊκού θεσμικού πλαισίου που ψήφισαν και εφάρμοσαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Στις επερχόμενες εκλογές δυναμώνουμε τη δύναμή μας, δυναμώνουμε το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που παλεύει σε αυτήν την κατεύθυνση μέσα και έξω από τη Βουλή.
Εύης ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ*
*Η Εύη Γεωργιάδου είναι μέλος του Τμήματος Περιβάλλοντος της ΚΕ και της Επιτροπής Περιοχής Αττικής του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου