Δεν ξεχνάμε! 'Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας!

  

«Οι ζωές μας δεν κοστολογούνται!»: Την Τετάρτη η καρδιά του λαού και της νεολαίας «χτύπησε» δυνατά στην απεργία, στις συγκεντρώσεις, στις κινητοποιήσεις που μετέτρεψαν ολόκληρη τη χώρα σε μια μεγάλη, οργισμένη και μαχητική διαδήλωση. Αμέτρητοι εργαζόμενοι, αναρίθμητοι φοιτητές και μαθητές, άνθρωποι της βιοπάλης, κόσμος κάθε ηλικίας, έκαναν πράξη το σύνθημα και έγιναν η φωνή των 57 αδικοχαμένων συνανθρώπων τους. Των φοιτητών, των σιδηροδρομικών, όλων των επιβατών που έχασαν τη ζωή τους στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη.

Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στη Λάρισα, στα Γιάννενα, στην Κρήτη, οι εικόνες είναι συγκλονιστικές. Αλλού καταγράφονται οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί και αλλού γίνονται τέτοιες κινητοποιήσεις μετά από πολλά χρόνια, γίνεται πράξη το «όλοι στους δρόμους». Και πέρα από τις μεγάλες πόλεις, καμία περιοχή δεν αποδείχθηκε τόσο μακρινή ώστε να μη φτάσει μέχρι εκεί το κάλεσμα του ξεσηκωμού.

Θεσσαλονίκη

* * *

Μεγάλες λεωφόροι, δρόμοι και πλατείες, σε πόλεις και νησιά, από τη μια άκρη της χώρας έως την άλλη, έστειλαν δυνατό και καθαρό μήνυμα ότι ο λαός δεν θα επιτρέψει να συγκαλυφθεί το έγκλημα, να κρυφτούν οι ένοχοι, να θολώσουν οι αιτίες του. «Δεν είναι η ώρα της σιωπής, είναι η ώρα της φωνής και της διεκδίκησης», ξεκαθάρισαν σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, ολόκληρα σχολεία, σύλλογοι και ενώσεις γονέων, άλλοι φορείς, βάζοντας στο στόχαστρο του αγώνα τους την πολιτική που εγκληματεί απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Την πολιτική που βάζει κάθε λαϊκή ανάγκη «στο ζύγι» και που αντιμετωπίζει ως «κόστος» ακόμα και τα μέτρα προστασίας της ζωής.

Eurokinissi

Ηράκλειο

Η αποφασιστικότητα των εργαζομένων και της νεολαίας κουρέλιασε όλα τα εμπόδια που στήθηκαν, όλες τις προσπάθειες να υπονομευθεί το παλλαϊκό ξέσπασμα: Εργοδότες έστησαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, έλεγαν στους εργαζόμενους ότι δεν είχαν δικαίωμα να απεργήσουν, επιστράτευσαν ακόμα και απειλές για να αποτρέψουν τη συμμετοχή στην απεργία. Κυβερνητικά στελέχη και τα φερέφωνά τους στα μέσα ενημέρωσης δεν σταματούσαν να προαναγγέλλουν «επεισόδια», δεν δίστασαν να προβλέπουν ακόμα και μια «νέα Μαρφίν»! Στην Αθήνα, η διοίκηση της ΣΤΑΣΥ περιόρισε τη λειτουργία των μέσων σταθερής τροχιάς, ενώ η αστυνομία έκλεισε όλους τους σταθμούς του κέντρου. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε το αποτέλεσμα που ήθελαν. Τα σχολεία και οι σχολές άδειασαν, χώροι δουλειάς νέκρωσαν, χιλιάδες κόσμος ανταποκρίθηκε με κάθε τρόπο και μέσο στο απεργιακό κάλεσμα.

«Μετρηθήκαμε και είμαστε λιγότεροι», γράφουν οι σιδηροδρομικοί στα μαύρα πανό που σήκωσαν και την Τετάρτη. Το ίδιο διαπιστώνουν φοιτητές από μια σειρά σχολές που πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος στις ράγες του σιδηροδρόμου. Στην απεργία και τις διαδηλώσεις, όμως, οι οδυνηρές αυτές απουσίες έγιναν χιλιάδες φωνές, σφιγμένες γροθιές, αποφασιστικότητα να δοθεί συνέχεια στον αγώνα. Ηδη, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες συνεχίστηκαν τις προηγούμενες μέρες, ενώ μέσα στο Σαββατοκύριακο έχουν προγραμματιστεί νέες συγκεντρώσεις.

* * *

Αθήνα

Η οργή του λαού για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα και τους ενόχους δεν μετριάζεται από τα κροκοδείλια δάκρυα και τις δημόσιες συγγνώμες, πίσω από τα οποία η κυβέρνηση συνεχίζει να υπερασπίζεται την πολιτική της «απελευθέρωσης» των Μεταφορών. Η απαίτηση να αποδοθούν ευθύνες δεν ικανοποιείται στο ελάχιστο από τις «επιτροπές» των «ειδικών», που συστήνονται στο φόντο των επαναλαμβανόμενων αναφορών στο «ανθρώπινο λάθος», στο οποίο προσπαθούν να αποδώσουν το δυστύχημα.

«Το έγκλημα αυτό έχει ιστορία», υπενθυμίζει το σύνθημα που ακούστηκε στις συγκεντρώσεις, καθώς όλες οι κυβερνήσεις σφύριζαν αδιάφορα μπροστά στα ατυχήματα που προηγήθηκαν της μεγάλης τραγωδίας και δεν έκαναν τίποτε για να ικανοποιηθούν τα αυτονόητα αιτήματα των εργαζομένων και των σωματείων για τα θέματα ασφάλειας. Ενώ σήμερα επιδίδονται σε αναλύσεις για την «κακή» και την «καλή» ιδιωτικοποίηση και ρίχνουν το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλο.

* * *

«Οι ζωές μας δεν είναι κόστος - Οι ζωές μας έχουν αξία»: Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της Τετάρτης δίνουν ήδη τη σκυτάλη στις επόμενες αγωνιστικές πρωτοβουλίες, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες και τους δρόμους. Γιατί στις ράγες που έχει στρώσει το σύστημα που ιεραρχεί πάνω από τα πάντα το επιχειρηματικό κέρδος, η ασφάλεια, η υγεία, η ίδια η ζωή του λαού συντρίβεται καθημερινά από το κράτος και τις επιχειρήσεις: Θυσιάζεται στον βωμό του κέρδους στον σιδηρόδρομο και στα άλλα μέσα μεταφοράς και συγκοινωνίας. Σπαταλιέται στους χώρους δουλειάς, τους οποίους η απουσία μέτρων προστασίας και η εντατικοποίηση μετατρέπουν σε «παγίδες θανάτου». Εκτίθεται στον σεισμό, στην πυρκαγιά, στην πλημμύρα χωρίς καμία προστασία και προφύλαξη.

Λάρισα

Και ο μόνος που μπορεί να δώσει «εισιτήριο χωρίς επιστροφή» σε όλους τους «μηχανοδηγούς» αυτής της πολιτικής είναι ο ίδιος ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, μετατρέποντας τον θρήνο σε οργή και την οργή σε αγώνα.