Μεγαλείο ψυχής και δύναμης

 
Σύντροφοι και συντρόφισσες από την Οργάνωση Σπουδάζουσας στη Θεσσαλονίκη μίλησαν με φοιτητές και φοιτήτριες που επέβαιναν στο μοιραίο τρένο, με νέους ανθρώπους που συζητούσαμε πριν από το έγκλημα στα Τέμπη, με αυτούς που επικοινώνησαν αμέσως με τα μέλη της ΚΝΕ για να τους ενημερώσουν ότι είναι καλά και ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Στον «Οδηγητή» αισθανόμαστε μεγάλη τιμή και ευθύνη για να αποτυπώσουμε με ακρίβεια τα συναισθήματά τους για εκείνη την ημέρα, τις μεγάλες κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, τη γνώμη τους για τις εξαγγελίες της κυβέρνησης.

Ευχαριστούμε τη συντρόφισσά μας Βάσω (που επέβαινε στο μοιραίο τρένο) που μας έστειλε τις σκέψεις της, γεμίζοντάς μας με δύναμη και αποφασιστικότητα, για να μην ξεχαστεί ποτέ το έγκλημα στα Τέμπη. Της ευχόμαστε να γίνει γρήγορα καλά.

Καταγράφοντας σκέψεις και συναισθήματα

Τα λεπτά που ακολούθησαν της σύγκρουσης τα θυμούνται όλοι πολύ καθαρά. Στην αρχή φόβος, μπέρδεμα για το «τι είχε γίνει», λίγα λεπτά μετά ήταν «καθαρό» - μας λένε – τι έπρεπε να κάνουν: να βγουν οι ίδιοι και όσο περισσότεροι ζωντανοί. «Εκείνη την ώρα σε κυριεύει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης», «έβλεπα δυο κοπέλες που δεν μπορούσαν να περπατήσουν και ήξερα ότι έπρεπε να βρω τρόπο να τις μεταφέρω έξω». Σε όλους έκανε εντύπωση πως, όταν έφτασαν οι πρώτες βοήθειες και τα ασθενοφόρα, κανένας από τους επιβάτες που ήταν σε θέση να μιλήσουν, δεν έλεγαν για τον εαυτό τους, αλλά έδειχναν πού χρειάζεται να φτάσει βοήθεια για άλλους.

Όλοι παρακολούθησαν τις κινητοποίησεις που ακολούθησαν, κάποιοι, που μπορούσαν, συμμετείχαν. «Τι να σου πω, δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη» μας λένε με χαρά. Δεν ήθελαν να δουν τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν σαν «μνημόσυνο», ούτε σαν μια απλή πορεία, αλλά σαν την ελάχιστη υποχρέωση στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, σε όλους όσοι «μένουν» και δεν μπορούν ούτε να σκεφτούν ότι στη θέση αυτών θα ήταν οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους άνθρωπος επειδή δεν παίρνονται μέτρα για ασφαλή μέσα μεταφοράς.

Οι μέρες που ακολούθησαν έως σήμερα είναι γεμάτες με προσπάθειες προσαρμογής για αυτούς και τις οικογένειές τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τα όσα λέγονται, μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο, δεν τους απευθύνθηκε κανείς για κανενός είδους ψυχολογική στήριξη για τους τραυματίες και τις οικογένειές τους. Οι πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης τούς φαίνονται σαν μια προσπάθεια η κυβέρνηση να καλύψει τα κενά που υπήρχαν όλο το προηγούμενο διάστημα, να «ηρεμήσει τα πνεύματα» και ως ένα τουλάχιστον «ατυχές» προεκλογικό μέτρο. Χαρακτηριστικά ανέφεραν: «τα όποια χρήματα θυμήθηκαν τώρα να πουν ότι θα δώσουν, ας τα έδιναν μήνες και χρόνια πριν για να τοποθετηθούν τα συστήματα και να προσληφθεί προσωπικό για να μη φτάσουμε να μιλάμε για αυτήν την τραγωδία».

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα δάκρυ που δεν στεγνώνει για τα παιδιά που έφυγαν τόσο νωρίς

Έπρεπε να βιώσω το απόλυτο σκοτάδι και την κόλαση για να καταλάβω ότι μέχρι τέλους πρέπει να παλεύεις για τα δικαιώματά σου και για τη ζωή σου.

19:20. Αναχώρηση για το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Δρομολόγιο θανάτου. Ο σκοπός του ταξιδιού, μια εκκρεμότητα για την ολοκλήρωση των σπουδών μου και παράλληλα μια εξόρμηση, όπως μου είπε μια καλή μου φίλη – συντρόφισσα μου. Γεμάτα βαγόνια από φοιτητές με χαμόγελα, ενθουσιασμό και δίψα για το δρομολόγιο στον επόμενο σταθμό της ζωής τους.

Το τρένο ξεκίνησε και η κλεψύδρα γύρισε ανάποδα. Στάση στο Παλαιό Φάληρο για το “τελευταίο τσιγάρο” και η απόφασή μου να αλλάξω θέση από το 5ο βαγόνι στο 2ο (κυλικείο).

Ο χρόνος σταμάτησε στα Τέμπη. Το φρενάρισμα και ο βασανιστικός ήχος από τις λαμαρίνες που τσίριζαν ήταν μόνο η αρχή. Η αίσθηση της συμπίεσης, που έκλεινε σαν ένα καλοκουρδισμένο ακορντεόν, έδειχνε τι θα επακολουθούσε. Ξαφνικά το σώμα μου ελεγχόταν από τις λαμαρίνες, την πίεση που δεχόμουν και όλα αυτά τα ανθρώπινα σώματα που με αγκάλιαζαν χωρίς τη θέλησή τους. Το μόνο που σκέφτηκα είναι πότε θα σταματήσει αυτή η πίεση.

Όταν επιτέλους σταμάτησε ο ήχος από τις λαμαρίνες, τότε τον αντικατέστησε η επόμενη σκέψη, ότι “θα έρθουν να μας βγάλουν”. Η μοναδική έξοδος μια τρύπα από λιωμένες λαμαρίνες. Προσπάθησα να πείσω έναν φοιτητή να βγούμε, μου είπε “βγες”. Απάντησα “θα φέρω βοήθεια”. Βρήκα διέξοδο και άρχισα να κατηφορίζω μιας και το βαγόνι είχε καθοδική κλίση. Το έδαφος άρχιζε να σιγοφλέγεται και μοναδική λύση ήταν να πηδήξω στο χωράφι που έβλεπα μπροστά μου. Το έκανα, αλλά τα χτυπήματα δεν επέτρεπαν να σταθώ όρθια. Δε σταμάτησα, σύρθηκα και φοβήθηκα ότι θα γινόταν έκρηξη. Απομακρύνθηκα και περίμενα με ανοιχτά τα μάτια σκεπτόμενη μη με περάσουν για νεκρή. Οι φωνές των φοιτητών πλέον είχαν σκεπάσει τη νύχτα. Απόγνωση, αγωνία, φόβος, πόνος αποτελούσαν χαρακτηριστικά των κραυγών τους. Εικόνα πολέμου “εν καιρώ ειρήνης”. Κατάφερα να ζήσω με πολλαπλά κατάγματα στη σπονδυλική στήλη, θλάση στους πνεύμονες, πολλά ράμματα στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Ύστερα, 1:20, ήρθαν τα πρώτα ασθενοφόρα να παραλάβουν τους πολυτραυματίες. Ανάμεσά τους κι εγώ.

Σε εκείνο το σημείο ξεκινάει η δεύτερη μάχη για την αποκατάσταση του σώματός μου. Η επόμενη μέρα με βρήκε ασφαλή στο νοσοκομείο και με τους οικείους μου να με φροντίζουν.

Κομμάτι της ψυχής μου είναι ακόμα σε εκείνο το βαγόνι, σε εκείνες τις φωνές που δεν πρόλαβαν και δεν κατάφεραν να απεγκλωβιστούν, θύματα ενός οργανωμένου εγκλήματος. Αυτές οι φωνές έγιναν δικές μας φωνές, πλημμυρίζουν τους δρόμους πανελλαδικά, να αναδειχθεί η σαπίλα του καπιταλισμού και του αστικού κράτους.

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες από την πρώτη στιγμή ήταν πλάι μου. Όσο μόνη ένιωθα σε αυτό το θανατηφόρο βαγόνι, άλλη τόση συντροφικότητα είχα μετά την έξοδο. Το νοιάξιμο, η φροντίδα τους και η μαχητικότητά τους δεν με άφησαν ούτε μια στιγμή να νιώσω μόνη και να σταματήσω να παλεύω. Αντιλήφθηκα πλήρως κάτω από αδιανόητες και σκληρές συνθήκες τη βαρύτητα της έννοιας “σύντροφος” και πως μια σπίθα που είδα εγώ εκείνη τη μέρα έγινε φως στην άβυσσο του θανάτου. Η μάχη δε σταματά παρά μόνο όταν το θελήσουμε εμείς.

Βάσω Γιαλέλη

 «Οδηγητή»