Γρίφος για δυνατούς λύτες το «βρες τις διαφορές»

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΤΑ «ΚΟΚΚΙΝΑ» ΔΑΝΕΙΑ

Πώς γίνεται το πρόγραμμα του ενός να αποτελεί συνέχεια του άλλου; Γιατί διατάξεις του ενός συμπληρώνουν διατάξεις του άλλου, με κατάληξη να πληρώνει πάντα ο λαός και να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;

 «Η ΝΔ πανηγυρίζει για την έγκριση του σχεδίου "Ηρακλής" σε χρόνο ρεκόρ, λιγότερο από 3 μήνες. Για άλλη μια φορά παρουσιάζει ως επιτυχία δική της ένα σχέδιο που είχε ήδη επεξεργαστεί η προηγούμενη κυβέρνηση και το είχε διαβουλευθεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθιστώντας το ώριμο για έγκριση».

Η παραπάνω φράση ανήκει στον Ευ. Τσακαλώτο, πρώην υπουργό Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι σχολίαζε τον Οκτώβρη του 2019 τη νομοθετική ρύθμιση που έφερνε η ΝΔ για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων. Το ...«κλεμμένο» σχέδιο που αποκάλυπτε ο Τσακαλώτος ήταν το λεγόμενο APS (Asset Protection Scheme) και είχε στόχο «την αντιμετώπιση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, ώστε να μπορούν οι τράπεζες να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία».

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονταν για την πατρότητα ενός σχεδίου που με μικρές διαφοροποιήσεις πήρε τελικά την ονομασία «Ηρακλής» και οδήγησε έκτοτε σε δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμούς, ενώ προϋπολογίζονται άλλοι 700.000 μέχρι το τέλος του 2023! Τόσο πολύ ...διαφέρουν οι πολιτικές τους για τα «κόκκινα» δάνεια.

Και δεν είναι μόνο αυτό... Στην παρουσίαση της πρότασης για το ιδιωτικό χρέος που διοργάνωσε μέσα στη βδομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, παρευρέθηκε μεταξύ άλλων η Λούκα Κατσέλη, για να περάσει το μήνυμα ότι το προτεινόμενο πλαίσιο είναι «φυσική συνέχεια» του ομώνυμου νόμου που ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου το 2010. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, «χάρη σε αυτόν σώθηκαν» πρώτες κατοικίες και «εμείς τον επεκτείναμε».

Μόνο που για τον νόμο Κατσέλη ο Σταθάκης, υπουργός Οικονομίας επί ΣΥΡΙΖΑ το 2015, όταν παρουσίαζε τον δικό τους νόμο, που καθιερώθηκε να λέγεται νόμος Κατσέλη - Σταθάκη, ομολογούσε: «Θα υπενθυμίσω ότι τα κόκκινα δάνεια είναι 430.000 σήμερα, στον παλιό νόμο Κατσέλη έχουν προσφύγει τα 170.000. Γιατί δεν έχουν προσφύγει τα υπόλοιπα; Γιατί ο νόμος προέβλεπε ότι για να στηρίξεις την πρώτη κατοικία σου θα έπρεπε, αν είχες συμπληρωματικά περιουσιακά στοιχεία, να εκποιήσεις τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία προκειμένου να στηρίξεις την κύρια κατοικία σου».

Κοινή αφετηρία, ίδια αντιλαϊκά κριτήρια

Πώς γίνεται λοιπόν τα προγράμματα όλων των αστικών κομμάτων, που τα παρουσιάζουν τόσο διαφορετικά, να αποδεικνύονται τελικά τόσο ίδια, να αποτελεί το ένα συνέχεια του άλλου και διατάξεις του ενός να παρεισφρέουν στις διατάξεις του άλλου, με κατάληξη να πληρώνει πάντα ο λαός και να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;

Η απάντηση είναι απλή: Οι προτάσεις τους μπορεί να διαφοροποιούνται στο «συν - πλην», μπορεί ο καθένας να προτείνει και έναν διαφορετικό συνδυασμό για το πώς ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει για ένα σπίτι που το έχει πληρώσει στην τράπεζα δυο και τρεις φορές, κανείς όμως δεν ξεστρατίζει από τα κριτήρια που θέτουν η ΕΕ και η ίδια η καπιταλιστική αγορά για τις τράπεζες και την κερδοφορία των ομίλων.

• Κριτήριο όλων είναι το αντιλαϊκό πλαίσιο που καθορίζεται από τις «αντοχές της οικονομίας», τη «δημοσιονομική σταθερότητα», το κυνήγι της «επενδυτικής βαθμίδας» και τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ. Γι' αυτό, όποιες κι αν είναι οι προτάσεις τους, η εφαρμογή τους προϋποθέτει συμφωνία με τις τράπεζες και αποδοχή από τις αρχές που εποπτεύουν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Το ομολογεί και η «Αυγή» του ΣΥΡΙΖΑ: «Στην πραγματικότητα, κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βρει πλαίσιο συνεννόησης με τις τράπεζες. Είναι άλλο, όμως, να διαπραγματεύεσαι μαζί τους (...) και άλλο να τους παραχωρείς εν λευκώ δικαίωμα να λεηλατούν την κοινωνία». Ακόμα κι αυτά δηλαδή που υπόσχεται προεκλογικά, ως παρηγοριά στον άρρωστο, θα γίνουν ακόμα χειρότερα αν έρθει η ώρα να τα εφαρμόσει. Γι' αυτό άλλωστε η πρότασή του χαιρετίζεται από κύκλους της αγοράς ως «προσγειωμένη στην πραγματικότητα».
• Αφετηρία και στόχος όλων είναι να συγκρατήσουν το ιδιωτικό χρέος, που έφτασε τα 256 δισ. ευρώ και το 63% δεν εξυπηρετείται, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία για την πορεία της οικονομίας. Αλλά και να προστατευτούν οι τράπεζες από νέα «ανοίγματα», συνεχίζοντας να εισπράττουν έστω και τα ελάχιστα από τα χρωστούμενα.
• Ακόμα κι εκεί που με κρατική παρέμβαση υπάρχει «κούρεμα» ή επιδότηση μέρους των δόσεων, αυτό γίνεται για να εξασφαλιστεί η εισπραξιμότητα των τραπεζών και να μην υπάρξει νέα φουρνιά καθυστερήσεων. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για ενίσχυση των τραπεζών με λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή του λαού, που την παρουσιάζουν ως δήθεν «ανακούφισή» του!
• Δίπλα στα δήθεν μέτρα στήριξης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, παραμένει και ενισχύεται όλο το πλέγμα των πλειστηριασμών, με τους νόμους ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Λειτουργεί έτσι και ως εκβιασμός για να συρθεί κάποιος στον επαχθή τραπεζικό συμβιβασμό. Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την προσωρινή μόνο αναστολή των πλειστηριασμών, μέχρι να εφαρμοστεί το νέο πλαίσιο. Παραμένουν επίσης τα funds, που ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε στο παιχνίδι και τα διατήρησε η ΝΔ.
• Κοινό στοιχείο στις προτάσεις όλων είναι ότι απευθύνονται μόνο σε όσους δεν μπορούν «αποδεδειγμένα» να πληρώσουν, με κριτήρια που χαρακτηρίζουν σχεδόν ...προνομιούχο έναν μεροκαματιάρη με μισθό λίγο πάνω από τον κατώτατο.

Το πραγματικό δίλημμα!

Μέσα σ' αυτό το - εχθρικό για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού - πλαίσιο, δεν υπάρχει «λύση» που να τους βγάζει όλους κερδισμένους. 'Η τα μονοπώλια θα χάσουν ή ο λαός. Εδώ βρίσκεται η πραγματική διαχωριστική γραμμή και το δίλημμα μπροστά στις εκλογές. Απέναντι σε όλους αυτούς, το ΚΚΕ παλεύει για την πραγματική ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και γι' αυτό έχει καταθέσει επανειλημμένα προτάσεις για άμεσα μέτρα, που απορρίφθηκαν όμως εν χορώ από όλα τα άλλα κόμματα στη Βουλή.

Ο λόγος είναι ότι μόνο το ΚΚΕ λέει να πληρώσουν για τα «κόκκινα» δάνεια οι τράπεζες και όχι ο λαός. Γι' αυτό χρειάζεται ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ και εκλογικά, στην αναμέτρηση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και τα κόμματά τους, που με όποια κυβέρνηση δεν διστάζουν να εκβιάζουν και να πετούν τη λαϊκή οικογένεια έξω από το σπίτι της, για να εξασφαλίζονται τα κέρδη τραπεζών και ομίλων.

Κ. Πασ.