Οταν τα ριμέικ είναι χειρότερα από τα πρωτότυπα

«ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΡΗΞΗ»...

Για όποιον δεν θυμάται, το παραπάνω σύνθημα που «τρέχει» την καμπάνια του ΜέΡΑ25 είναι η παράφραση του «πρώτη φορά αριστερά», του συνθήματος με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε και πήρε τη διακυβέρνηση της χώρας το 2015, συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, έδεσε τον λαό χειροπόδαρα, μετέτρεψε το «όχι» του δημοψηφίσματος σε «ναι» και ψήφισε τελικά μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 3ο μνημόνιο. Τα υπόλοιπα είναι λίγο - πολύ γνωστά: Τα χρόνια που ακολούθησαν ο λαός μάτωσε ξανά και ξανά, η ΝΔ επέστρεψε «δικαιωμένη» στο τιμόνι της διακυβέρνησης για να συνεχίσει τη βάρβαρη πολιτική από εκεί που την άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, κι έτσι οι εργαζόμενοι κατέγραψαν άλλες δύο διαδοχικές κυβερνήσεις ως «τη μία χειρότερη απ' την άλλη», μέχρι βέβαια να έρθει η ...επόμενη.

Τώρα, λοιπόν, ενόψει των εκλογών, εμφανίζονται ξανά κάμποσοι από τους πρωταγωνιστές της παραπάνω ιστορίας, διαθέσιμοι να σηκώσουν το ίδιο έργο σε κακόγουστη επανάληψη.

Με ολίγη από «ρήξη», με νέες συγκολλήσεις και τσιμπολογήματα στελεχών από τον οπορτουνιστικό χώρο, με «αυτοκριτική» για το γεγονός ότι τάχα την ...πάτησαν από κάποια ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία ήταν και οι ίδιοι μέλη, αλλά κατάφερε να τους τη φέρει «μπαμπέσικα» εκεί που δεν το περίμεναν, αναμοχλεύουν τις ίδιες χρεοκοπημένες ψευδαισθήσεις.

Ενας ΣΥΡΙΖΑ Νο 2 δηλαδή, αποφασισμένος τάχα να πάει «μέχρι τέλους» και να μη μείνει στα... μισά του πρώτου εξαμήνου του 2015. Ενός εξαμήνου που τώρα παρουσιάζεται ως το πρότυπο της «περήφανης διαπραγμάτευσης» και της «πορείας προς τη ρήξη», το οποίο βέβαια περιλάμβανε τη «μνημονιακή γέφυρα» του Φλεβάρη του 2015, τις παστρικές κουβέντες Βαρουφάκη ότι το 70% του μνημονίου θα το εφάρμοζε και ο ΣΥΡΙΖΑ, δίχως να έχει ανάγκη καμιά τρόικα και πάει λέγοντας. Ενός εξαμήνου που ολοκληρώθηκε με την εξουσιοδότηση και από τον ίδιο τον παραιτημένο πλέον Βαρουφάκη, της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να φέρει το 3ο μνημόνιο, όπως και έγινε, αποδεικνύοντας ότι όλοι οι δρόμοι της διαχείρισης της καπιταλιστικής σαπίλας οδηγούν στην καταστροφή τον λαό και τη νεολαία.

Ετσι, την περασμένη βδομάδα, εκείνοι που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν την πορεία, που κάθονταν στα υπουργικά έδρανα και που παραμονές της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και της ψήφισης του 3ου μνημονίου αντάλλαζαν βαριές κατηγορίες μεταξύ τους ξαναέκαναν την «υπέρβαση»: Συμφώνησαν σε μια ακόμα «σύμπραξη» μπροστά στις κάλπες, αναπαράγοντας το ίδιο αφήγημα, ότι μέσα στο σημερινό πλαίσιο, με το κεφάλαιο στην εξουσία, μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση.

Και επειδή το αφήγημα είναι το ίδιο, την ίδια στιγμή που παριστάνουν τους προδομένους από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουν και διαθέσιμοι να παζαρέψουν μαζί του τη συμμετοχή ή τη στήριξη μιας ακόμα κυβέρνησής του, όπως με τις προτάσεις «7+1 σημείων», προδιαγράφοντας από τώρα τον ρόλο που θα παίξουν και ίσως την επόμενη ...εξαπάτησή τους. Η «πρώτη φορά ρήξη» μάλιστα δεν αποκλείει «ακόμα και συνεργασία με τη ΝΔ αν χρειαστεί», όπως έλεγε υποψήφιος βουλευτής του ΜέΡΑ25, περιλαμβάνει «ριζοσπαστικές προτάσεις», όπως για την πανεπιστημιακή αστυνομία ακόμα και πριν τη φέρει η ΝΔ, και πάει λέγοντας.

Και την ίδια στιγμή που τα παραπάνω είναι σε πλήρη εξέλιξη, δεν σταματούν ούτε τα γλυκοκοιτάγματα με τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προκαλώντας εύλογα ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία σε ανθρώπους που νιώθουν αριστεροί, που είδαν από την καλή κι από την ανάποδη πού οδήγησαν τα σφιχταγκαλιάσματα με την «πρώτη φορά αριστερά», ο ρόλος «ντεκόρ» στην περήφανη διαπραγμάτευση του 2015, σε όσα δηλαδή προστάζει το κάθε φορά «μεταβατικό πρόγραμμα». Από το «όχι μέχρι τέλους» που διατυμπάνιζαν την περίοδο του δημοψηφίσματος μέχρι το «αριστερά μέχρι τέλους» που ψελλίζουν κάποιοι σήμερα δίνοντας «ριζοσπαστικό» άλλοθι σε κινήσεις όπως οι παραπάνω. Αυτά λοιπόν πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο, και μάλιστα «προληπτικά», πριν αρχίσει πάλι η γκρίνια για την εξαπάτηση.

Γιατί το 2023 δεν είναι ούτε 2012 ούτε 2015! Η πείρα του λαού είναι πια αμείλικτη. Πόσο μάλλον που σήμερα οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του ριμέικ έχουν περιορίσει ακόμα και τις όποιες «αντισυστημικές» διακηρύξεις τους, προσαρμόζονται στη λεγόμενη «ρεαλιστική ανυπακοή», γιατί προφανώς στο σενάριό τους ξορκίζεται η ...μη ρεαλιστική ανυπακοή.

Επιλογή υπάρχει για εκείνους που προβληματίζονται, που αναζητούν ριζοσπαστική διέξοδο, που παίρνουν κουράγιο από τις μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις των προηγούμενων βδομάδων και θέλουν να βάλουν πλάτη για την περαιτέρω αναζωογόνηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, κόντρα στις Σειρήνες της «σταθερότητας» και της «κοινωνικής συνοχής». Υπάρχει το ΚΚΕ, η δράση και η συνέπειά του, η συμβολή του να μείνει ο λαός όρθιος και να παλέψει, αντί ο αγώνας του να συντριβεί μαζί με τις αυταπάτες που γκρεμίστηκαν. Υπάρχει η προοπτική της αντεπίθεσης που σαλπίζει το ΚΚΕ. Κι εδώ είναι η θέση για κάθε αγωνιστή, για κάθε προοδευτικό, κάθε άνθρωπο καλής θέλησης.

Δ