Γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι στις 22 Μάη μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση από τα άλλα κόμματα που έχουν κοινές προγραμματικές κατευθύνσεις;

Τα ίδια τα προγράμματα των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ που μεταξύ τους γίνεται το βασικό αλισβερίσι για να σχηματιστεί κυβέρνηση επιβεβαιώνουν αυτό που λέει το ΚΚΕ: Οτι αυτά τα κόμματα μπορούν να τα βρουν μετά τις εκλογές της 21ης Μάη, «επιστρατεύοντας» και όποια άλλη διαθέσιμη δύναμη (π.χ. από ΜέΡΑ25 ή Ελληνική Λύση).

Για παράδειγμα, οι ίδιοι υποστηρίζουν, με βάση τις εκτιμήσεις τους, ότι όποιο κόμμα είναι πρώτο, μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με το κόμμα που θα είναι τρίτο, ευχόμενοι βέβαια αυτό να είναι το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Μάλιστα, σε αυτήν τη συζήτηση, τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ «ξεχνάνε» τα περίφημα «διαφορετικά προγράμματά» τους, αφού, όπως φαίνεται, και τα δύο είναι απολύτως «συνθέσιμα» με όσα λέει το ΠΑΣΟΚ. Τόση είναι η «άβυσσος» που τους χωρίζει...

Βέβαια, και μόνο το ότι το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει πως θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ ή και με όλους μαζί είναι αποδεικτικό της προγραμματικής τους σύμπλευσης.

Κοινό τους πρόγραμμα έχουν τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το «υπερμνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης, το Σύμφωνο Σταθερότητας, την «πράσινη ανάπτυξη», τη στήριξη των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Για τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ υπάρχει λοιπόν και η κοινή στόχευση, και το κοινό έδαφος συνεργασιών. Αλλά και το «άγχος» τους μήπως μείνει η χώρα «ακυβέρνητη», μήπως «ταλαιπωρηθεί» η οικονομία κ.λπ., που αποδεικνύονται κοροϊδία. Αλλωστε ούτε τα αφεντικά τους φαίνεται να ανησυχούν τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι η σύνθεσή της γιατί ξέρουν τις δεσμεύσεις που υπάρχουν.

Επομένως, κανέναν ουσιαστικό λόγο δεν έχουν να προκηρύξουν νέες εκλογές. Αν τελικά το επιλέξουν, θα το κάνουν μόνο και μόνο για να θέσουν εκβιαστικά διλήμματα στον λαό για να «υποκλέψουν» τα δύο πρώτα κόμματα λαϊκές ψήφους και να αποκτήσουν μεγαλύτερο κομμάτι της «εκλογικής πίτας», ώστε από καλύτερες θέσεις να παζαρέψουν τη σύνθεση της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Ακόμα και από ενδεχόμενες νέες εκλογές τον Ιούλη, δύσκολα θα σχηματιστεί μονοκομματική κυβέρνηση αυτοδυναμίας, οπότε και πάλι οι παραπάνω «πρόθυμοι» θα κληθούν να συγκροτήσουν κυβέρνηση συνεργασίας, αφήνοντας τελικά για τον Ιούλη αυτό που μπορούν να κάνουν και τώρα, με τις κάλπες του Μάη. Τέτοια πείρα υπάρχει, από τις εκλογές του Ιούνη του 2012. Οπως αποδείχθηκε τότε, τα κόμματα που τελικά σχημάτισαν κυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) μετά από δύο εκλογικές μάχες θα μπορούσαν να τα βρουν με βάση και το αποτέλεσμα της πρώτης κάλπης, η οποία είχε στήθηκε τον Μάη της ίδιας χρονιάς. Για την ιστορία, οι τρεις τους, τον Μάη του 2012 μπορούσαν να συγκροτήσουν κυβέρνηση με 168 έδρες, αλλά επέλεξαν να το αφήσουν για τον Ιούνη, αποσπώντας τελικά 179 έδρες. Προφανώς για να είναι πιο ισχυρή η αντιλαϊκή πλειοψηφία.

Οταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2015 έχασε την πλειοψηφία στη Βουλή μετά το δημοψήφισμα, ήταν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που την στήριξαν και έδωσαν την ανοχή και τη συναίνεσή τους προκειμένου να προχωρήσει το αντιλαϊκό έργο του 3ου μνημονίου.

Είναι λοιπόν ψέμα ότι πρόκειται για «πρώτες» και για «δεύτερες» εκλογές, ότι η «πρώτη» ψήφος είναι για τους συσχετισμούς και η «δεύτερη» για την επιλογή κυβέρνησης. Αντίθετα, πρόκειται για εκλογές με το ίδιο περιεχόμενο, με το ίδιο διακύβευμα.

Το κριτήριο λοιπόν για τον λαό δεν αλλάζει, όσες κάλπες κι αν αποφασίσουν να στήσουν τα κόμματα του κεφαλαίου. Αυτό που κρίνεται σε κάθε εκλογική μάχη είναι το πώς ο ίδιος θα βγει πιο δυνατός, για να αντιπαλέψει την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, τα επόμενα αντεργατικά νομοσχέδια που θα υπηρετούν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Γι' αυτό χρειάζεται να είναι αδύναμα τα κόμματα που θα κυβερνήσουν και όσο πιο δυνατό γίνεται το ΚΚΕ, για να υπάρχει μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στη δεδομένη συναίνεση που θα υπάρχει μεταξύ τους.

Ισα Ισα που αν γίνουν ξανά εκλογές, τότε είναι που το ΚΚΕ θα πρέπει να βρεθεί ακόμα πιο ψηλά, τότε είναι που δεν χωρά καμιά ταλάντευση, αφού θα έχει αποκαλυφθεί περίτρανα ότι αυτό που μεθοδεύουν τα αστικά κόμματα είναι ο εκβιασμός της λαϊκής ψήφου. Τότε είναι που θα πρέπει το «κανένας απ' τους δύο» να εκφραστεί ακόμα πιο αποφασιστικά με τη συμπόρευση με το μόνο κόμμα που τους «χαλάει» τη σούπα της συναίνεσης: Το ΚΚΕ!