Κόντρα στα πλουμιστά σκοτάδια!

Πήγαμε καλά. Πήγαμε πολύ καλά. Και θα πάμε τώρα με όλες μας τις δυνάμεις ακόμα καλύτερα. Ορμητικά και όχι παρορμητικά, μπροστά αλλά, όπως πάντα, ποτέ στα τυφλά. Στον χαραγμένο δρόμο που 'ρχεται από πολύ παλιά και δείχνει πολύ μπροστά στο μέλλον. Σε ένα τοπίο δύσκολο κι άχαρο, σκληρό και σκιώδες, γεμάτο εγωπαθείς μοιρολογίστρες, τελώνια και τελώνηδες που ξεχύθηκαν από μοναστήρια, από στρατευμένα γαλόνια, και ταλιμπάν με αγκαθωτούς σταυρούς στο χέρι. Ανάμεσα σε ηγεμονίσκους καταπατημένων χωραφιών, και ικανότατους πωλητές, και δοσατζήδες, που πλασάρουν ως σκάφη αναψυχής κάτι προχειροφτιαγμένες φουσκωτές βάρκες, με υλικά ανακυκλωμένης απελπισίας και κατατρεγμού του χρόνια τώρα ταλαιπωρημένου εργαζόμενου λαού.

Το πιάνουμε το νήμα από κει που το φτάσαμε. Ενα ύψωμα με καλύτερη θέα και ψηλότερο στασίδι. Ούτε μεθύσαμε, ούτε ζαλιστήκαμε. Ηπιαμε νερό από περισσότερες βρύσες, κι από ανθρώπους γενναίους, πάνω από 120.000, που μας τις έδειξαν, και το μοιράστηκαν μαζί μας. Το όλον του αγώνα. Οι άγνωστοι που έγιναν οικείοι. Περήφανοι που καταφεύγουν στα τραγούδια ακόμα κι όταν είναι κουρασμένοι. Φρέσκοι άνθρωποι. Νέοι συνοδοιπόροι και σύντροφοι. Φάτσες διπλανών που φωτίστηκαν και περήφανοι της διπλανής πόρτας που ξεμύτισαν, κι έγιναν οι μπροστάρηδες στον αγώνα τον καλό, κι είπαν αυτό που ενστερνιζόμαστε, πως ο λαός σώζει τον λαό. Γιατί, σύντροφοι, ξέρουμε πως δεν γίνεται μονομιάς να αισθανθούν αυτοπεποίθηση και να πιστέψουν στις δυνάμεις τους όλοι όσοι - κι είναι οι περισσότεροι - είδαν τη ζωή τους να χειροτερεύει, τα όνειρά τους να ξεφτίζουν, την ανασφάλεια να τους πνίγει, τον φόβο να τους περιορίζει σ' εκείνα τα όρια που δυο επιδόματα, τρεις υποσχέσεις, μια οχτάμηνη σύμβαση κι ένα ραντεβού με τον γιατρό μετά από τρεις μήνες φαντάζουν σαν κάτι σπουδαίο απέναντι στο άγχος, στο τσάκισμα του ηθικού και στο συνυποσχετικό της παραπλάνησης.

Σε μας εδώ, στο ΚΚΕ, υπάρχει ένα... ολοφάνερο μυστικό. Εκεί που όλοι λένε αβασάνιστα και σχεδόν φτηνιάρικα εκείνη τη φράση «και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» ή «ξεκινάμε απ' την αρχή» κι άλλα τέτοια, όπως αυτό το τελευταίο «οι κάλπες είναι άδειες», εμείς, πατώντας γερά στη γη και με το κεφάλι ψηλά και στη θέση του, και με το χαμόγελο του καλού αποτελέσματος στα χείλη, απαντάμε «ωραία! πάμε! να ανοίξουμε κι άλλες πόρτες, να βγάλουμε στο πλάι μας κι άλλους άνδρες και γυναίκες και νέα παιδιά στη μάχη. Οχι απλώς να αντιπολιτευτούμε, αλλά και να αντισταθούμε έμπρακτα σε κόφτες και παγώματα, φοροληστείες και ξεσπιτώματα, που μια Ευρώπη κι ένα ΝΑΤΟ κι ένα θηριώδες συνονθύλευμα ευπρεπών δεξιών, κομψών σοσιαλδημοκρατών και συγκρατημένων οπορτουνιστών έχουν φτάσει να παίζουν, με τις φλόγες του πολέμου να γλείφουν τα κρεβάτια των παιδιών μας.

Ο κόκκινος δρόμος έτσι κι αλλιώς, σύντροφοι, ως ο μόνος γνήσια λαϊκός, σκίζει τα σκοτάδια, όσο πλουμιστά και να καλύπτονται, όσο μακιγιαρισμένα και να παρουσιάζονται από το κεφάλαιο τα μεγάλα λόγια περί κανονικότητας, σταθερότητας και κύρους της χώρας στους λάκκους με τα λιοντάρια. Εμείς κερδίζουμε την εκτίμηση και το εγκάρδια σφιγμένο χέρι, την αυθόρμητη αγκαλιά αυτών που μας ψήφισαν και των περισσότερων που θα μας ψηφίσουν. Γιατί αυτοί οι τελευταίοι, πιο φανερά τώρα, ξέρουν πως η δική μας είναι ανοιχτή, συντροφική, να τους υποδεχτεί, χωρίς να τους ρωτήσει από ποια κόλαση, ποια απογοήτευση, ποια πίκρα και ποια αδυναμία μας είδαν, μας άκουσαν, μας έμαθαν και τώρα σκέφτονται να μας ψηφίσουν. Δεν φοβόμαστε να χαρούμε για όσα καταφέραμε μέχρι σήμερα, αλλά και δεν φοβόμαστε να πούμε πως δεν μας φτάνει αυτή η χαρά και η ικανοποίηση, αφού μπορεί να μεγαλώσει, όπως θα μεγαλώσουν και οι αγωνιστικές προοπτικές.

Τώρα αυτά που ήδη φαίνονται κάθε που το ΚΚΕ στέκεται ψηλότερα, παγίδες, δόκανα, χτυπήματα κάτω απ' τη μέση, φιλικές κουβέντες γεμάτες δηλητήριο, σαπουνάδες που κρύβουν βρωμόνερα, καλοπροαίρετες κριτικές με κομπολόγια πλεγμένα σε αγχόνη, γρατζουνιές κατά λάθος με κακοφορμισμένη πρόθεση, και τα ξέρουμε και τα περιμένουμε. Και ιδεολογικό αντισηπτικό έχουμε και γάζες για να μη μολυνθεί ούτε η αισιοδοξία ούτε η μαχητικότητά μας. Πάμε! Από καλύτερη θέση για τα ακόμα καλύτερα.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ