Το παραμύθι της «αντισυστημικής ψήφου» με ρεαλιστική ανυπακοή

Ισως δεν υπάρχει πιο «κακοποιημένη» έννοια κατά την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο που διανύουμε, απ' αυτή της αντισυστημικής ψήφου. Η άνοδος των αγωνιστικών διαθέσεων, ιδιαίτερα μετά το προμελετημένο έγκλημα στα Τέμπη, καθώς και η συνειδητοποίηση απ' την πλευρά των αστικών επιτελείων, ότι υπάρχει μέρος, κυρίως νέων ανθρώπων, που απορρίπτει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό τα κόμματα που κυβέρνησαν, σήκωσε «μπουχό» ερμηνειών για τον «κίνδυνο» των «αντισυστημικών» επιλογών στην κάλπη.

Βέβαια, τα αστικά κόμματα, οι μηχανισμοί τους, τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να χωρέσουν «κάθε καρυδιάς καρύδι» στην έννοια του αντισυστημικού. Γιατί το κάνουν αυτό; Μα για να συσκοτίσουν από τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή τον καπιταλισμό, τις αστικές κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ, και ταυτόχρονα να οδηγήσουν τη νεολαία και όσους αγανακτούν σε ανώδυνες γι' αυτόν τον αντίπαλο επιλογές.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της προσπάθειας αποπροσανατολισμού, ως «σύστημα» επιχειρείται να εμφανιστούν αποσπασμένες πλευρές του πραγματικού αντιπάλου όπως η κυβέρνηση, ο κοινοβουλευτισμός, ορισμένα μόνο από τα αστικά κόμματα, η διαφθορά του πολιτικού συστήματος ή τμήματα του κεφαλαίου όπως για παράδειγμα οι τράπεζες. Και έτσι φυσικά ως «αντισυστημική πάλη και αντισυστημικές δυνάμεις» προβάλλονται είτε δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχονται έναν καλύτερο, πιο ανθρώπινο και δίκαιο καπιταλισμό, είτε οι δυνάμεις του οπορτουνισμού με την αντικυβερνητική - αντιδεξιά τους πολιτική γραμμή και δράση. Δεν λείπουν και οι θεωρίες που παρουσιάζουν και τους εργαζόμενους ως μέρος του συστήματος, γιατί δήθεν «όλοι φταίμε» για τις παθογένειες που ζούμε και συνεπώς για ν' αλλάξει το σύστημα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς, ατομικά.

Στο προφίλ του αντισυστημικού βέβαια εντάσσονται από την κυρίαρχη προπαγάνδα και ακροδεξιά ή και ναζιστικά - φασιστικά μορφώματα, που στην πραγματικότητα αποτελούν τους πιο ένθερμους και μαχητικούς υπερασπιστές του καπιταλισμού, αναλαμβάνοντας μάλιστα και τη δολοφονική επίθεση ενάντια στο εργατικό κίνημα όταν χρειαστεί. Εδώ επιστρατεύεται και η πάντα χρήσιμη για το σύστημα θεωρία των «δύο άκρων», που επιχειρεί να ταυτίσει την πραγματική αντισυστημική δράση με τις εγκληματικές ενέργειες των ναζιστικών μορφωμάτων.

Μια από τις δυνάμεις που προβάλλεται πολύ έντονα την τελευταία περίοδο ως δήθεν «αντισυστημική» είναι και το ΜέΡΑ25. Στην πραγματικότητα όμως το ΜέΡΑ25 δεν αντιτίθεται στο σύστημα, αλλά είναι «μπροστινός» του συστήματος, με πιστοποιητικά για τις ικανότητές του ήδη απ' την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία ο κ. Βαρουφάκης διετέλεσε υπουργός, διαπρέποντας στην εξαπάτηση του λαού, στον δρόμο που οδήγησε στο 3ο μνημόνιο.

Αλλά και σήμερα προβάλλει θέσεις που όχι μόνο δεν είναι αντισυστημικές, αλλά ανοίγουν δρόμο για το σύστημα. Στο πρόγραμμά του, τεχνητά διαχωρίζει το τραπεζικό σύστημα, τους εργολάβους και τα ΜΜΕ από τη «μήτρα» τους, δηλαδή τον καπιταλισμό, του οποίου αποτελούν εκφάνσεις και προϊόντα. Προπαγανδίζει ότι μπορεί δήθεν να υπάρξει φιλολαϊκή λύση, με παρεμβάσεις αποκλειστικά στο νομισματικό πεδίο, με τα διάφορα σχέδια τύπου «Δήμητρα» που είναι στην επικαιρότητα και διαφημίζονται ως ριζοσπαστικά, ενώ στην ουσία τους δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα εργαλείο διαχείρισης της κατάρρευσης των τραπεζών, με την αξιοποίηση και της «ψηφιακής οικονομίας». Αλλωστε, η αντιπαράθεση που στρέφεται αποκλειστικά γύρω απ' το νόμισμα, κρύβει το γεγονός ότι η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και η ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου απ' τους αστούς, μπορεί να γίνεται είτε με ευρώ είτε με δραχμή είτε με οποιαδήποτε ψηφιακή συναλλαγματική. Βέβαια, να σημειώσουμε ότι το ΜέΡΑ25 δεν αμφισβητεί επί της ουσίας ούτε καν το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση - και φυσικά ούτε το ΝΑΤΟ - αφού σπεύδει να διαβεβαιώσει σε όλους τους τόνους ότι σέβεται τη στρατηγική επιλογή της χώρας για συμμετοχή σ' αυτούς τους θεσμούς. Μάλλον η «ρεαλιστική ανυπακοή» που ευαγγελίζεται είναι ο ρεαλισμός της υποταγής στην αστική τάξη και τους συμμάχους της!

Επιπλέον, όντας πιο «πράσινος» από τους Πράσινους, αποτελεί σημαιοφόρο της πράσινης ανάπτυξης του κεφαλαίου, που προωθεί επενδύσεις στους αντίστοιχους τομείς της οικονομίας, με τις ανεμογεννήτριες να έχουν γεμίσει όλες τις κορυφογραμμές της Ελλάδας και την απόσυρση των κεφαλαίων από άλλα πεδία, όπως ο λιγνίτης, να έχουν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα και να έχουν συμβάλει στην ολοένα και μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από το αμερικάνικο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG). Είναι κατανοητό και απ' τον πιο καλοπροαίρετο ότι αντισυστημική δράση με αιχμή του δόρατος τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν φοβίζει και πολύ το σύστημα...

Οι δυνάμεις του ΜέΡΑ25 στην Πάτρα επιχειρούν, πέραν των παραπάνω, μια συνειδητή διαστρέβλωση, στοχεύοντας ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Σε ένα κλίμα βρώμικης επίθεσης φιλίας εκφράζουν τη στήριξή τους στον δήμαρχο, Κώστα Πελετίδη, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εμφανίσουν την δημοτική αρχή στην Πάτρα ως παράδειγμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» που πρεσβεύουν οι ίδιοι, αποσιωπώντας το γεγονός ότι η δημοτική αρχή δρα από τη σκοπιά της λαϊκής αντιπολίτευσης στις κατευθύνσεις του κεφαλαίου, των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ και καμία σχέση δεν έχει με την οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Στην πραγματικότητα, χωρίζει μια άβυσσος τις θέσεις και τη δράση του ΜέΡΑ25 με εκείνες της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στον δήμο της Πάτρας. Χαρακτηριστικό είναι για παράδειγμα ότι η δημοτική αρχή έχει σταθεί απέναντι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, συνεπώς απέναντι και στους κύκλους του αμερικανικού κεφαλαίου στους οποίους κινείται ο ίδιος και άλλα στελέχη του κόμματός του, αλλά και απέναντι στους στόχους της «πράσινης ανάπτυξης», στο όνομα της οποίας το ΜέΡΑ25 «πίνει νερό». Συγκεκριμένα, η δημοτική αρχή, μαζί με τον λαό της Πάτρας, παλεύει ενάντια στην εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στη βάση του Αραξου, ενάντια στη χωροθέτηση δεξαμενών LNG στο λιμάνι της πόλης, ενώ έχει πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις ώστε να μην εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες μέσα στα χωριά του δήμου μας.

Η μόνη πραγματική αντισυστημική επιλογή είναι η ψήφος στο ΚΚΕ και η συμπόρευση μαζί του σε όλες τις μάχες. Γιατί το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα, τους ιμπεριαλιστές, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ. Γιατί θα αποτελέσει δύναμη για τον λαό, ενάντια σε όποια κυβέρνηση και αν προκύψει μετά τις εκλογές, η οποία θα είναι «από χέρι» αντιλαϊκή.

Αλάφη Αλεξάνδρα
Μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ