Οπου το κέρδος και η σαπίλα...

Ανθρωποι της νύχτας, εκβιαστές, λαθρέμποροι. Μαφιόζοι που τρέφουν και τρέφονται από μια οικονομία που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Που όσο περισσότερο αναπτύσσεται, όσο περισσότερο κυκλοφορεί το χρήμα και μεγαλώνει η «πίτα» μαζί με τη φτώχεια του λαού, τόσο περισσότερο μιλούν τα «Καλάσνικοφ», τα «αλεξίσφαιρα» και τα «θωρακισμένα». Ενας κόσμος, τάχα «σκοτεινός», που μετά από κάθε φόνο αποκαλύπτεται ότι μοιάζει με το γνωστό «σκοτεινό δωμάτιο», όπου όλοι οι παίκτες γνωρίζονται μεταξύ τους και ξέρουν και τις «κρυψώνες»...

Τώρα, λοιπόν, ο περιβόητος «κύκλος» ανοίγει, για να «χωρέσει» και πάλι τους πρωταγωνιστές:

Πρώτον, τους μεγαλύτερους παίκτες της περιβόητης «αγοράς». Αυτούς που με τους επιχειρηματικούς τους ομίλους ελέγχουν από το πώς και τι θα φάει ο λαός μέχρι το πώς θα «ενημερωθεί», τι ειδήσεις θα ακούσει και τι θα μάθει. Αυτούς που έχουν στην κατοχή τους τα βαπόρια και τα εργοστάσια, που καθένας τους αγοράζει και μια ομάδα για να εκμεταλλευτεί την αγάπη ενός λαού, ένα κανάλι και μια εφημερίδα για να έχει κάθε «μοχλό πίεσης» στα χέρια του. Αυτούς που οι επενδύσεις τους είναι πρώτο θέμα σε κάθε υπουργικό συμβούλιο, που μασουλάνε «ζεστό» χρήμα από τα προγράμματα της ΕΕ. Που γελάνε ακούγοντας τα κόμματα που στήριξαν και στηρίζουν όλα τους τα «θέλω» να πετάνε και κανένα πυροτέχνημα για τα «υπερέσοδα» ή τα «υπερκέρδη».

Δεύτερον, τους «μπροστινούς» των παραπάνω. Αυτούς που αναλαμβάνουν να λύσουν με τα όπλα όσα δεν λύνονται με τα παζάρια. Που μετά τη θητεία τους σε ιδιωτικούς οπαδικούς στρατούς, τις εκπαιδεύσεις στα «ραντεβού» και τα «ντου», γίνονται «πρωτοπαλίκαρα» για κάθε χρήση, αφήνοντας για τους «άλλους» τα μπλεξίματα. Ετσι, τη μία μέρα φοράνε το «ταμπελάκι της διαπίστευσης» και φιγουράρουν δίπλα στον έναν μεγαλοπαράγοντα και την επόμενη οδηγούν το θωρακισμένο όχημα του άλλου μεγαλοπαράγοντα, που είναι «αντίπαλος» του πρώτου. Στα «ρεπό» τους και για κανένα «εξτραδάκι» αξιοποιούνται και ως μπράβοι της εργοδοσίας για να ...συνετίσουν με «πρακτικό τρόπο» εργάτες που διεκδικούν, πριν ακόμα αναλάβει ο εισαγγελέας.

Και τρίτον, αυτούς που είχαν γίνει «Σκιά» των παραπάνω, όπως ονομαζόταν η επιχείρηση παρακολούθησης των νονών από ανώτατα κλιμάκια των κρατικών υπηρεσιών. Που τους καλούν σε «φιλικές συζητήσεις», για να βρεθεί η «χρυσή τομή» ανάμεσα στις φατρίες της νύχτας, αφού ακόμα και στα «φιλικά» τέτοιου επιπέδου πρέπει να υπάρχει ...«διαιτητής». Σε αντίθεση με τους πραγματικούς, τους ταξικούς αγώνες, όπου επιστρατεύονται τα ΜΑΤ, τα χημικά, οι «Αύρες», τα αυτόφωρα και οι εισαγγελείς για να χτυπιούνται απεργίες, να γίνονται πλειστηριασμοί και εξώσεις.

Με μια φράση, όλα τα παραπάνω αποτελούν το «οργανωμένο έγκλημα».

Αυτό που γίνεται «ένα σώμα» με τους πανίσχυρους του «επιχειρείν», με κρατικούς μηχανισμούς. Που αποτελεί τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», τον οποίο τα κάθε λογής «παπαγαλάκια» αγνοούν, αν και δεν τους ξεφεύγει ούτε ...μισή «πράξη ανομίας».

«Ανομία» βλέπουν στους χώρους δουλειάς όταν διεκδικούν οι εργάτες. «Ανομία» στα ΑΕΙ όταν παλεύουν οι φοιτητές. «Ανομία» όταν μεροκαματιάρηδες χρωστάνε στην τράπεζα και την εφορία αυτά που δεν έχουν.

Ανατριχιάζουν από την «παραβατικότητα» στα γκέτο που το ίδιο το σάπιο κράτος συντηρεί, βάζοντας πόλεις ολόκληρες στο συρματόπλεγμα της φτώχειας και των ανύπαρκτων υποδομών. Στοχοποιούν συλλήβδην τους φτωχοδιάβολους, αφού πρώτα τους πέταξαν στο περιθώριο της επιβίωσης και αφού στη συνέχεια απ' αυτούς στρατολογούν για τις βρωμοδουλειές τους.

Κι όμως, δεν βρίσκουν λέξη να πουν για το οργανωμένο έγκλημα και τις «ουρές» του στα σαλόνια του συστήματος, εκεί η «ομερτά» τηρείται σαν Ευαγγέλιο.

Οπου το κέρδος και η σαπίλα λοιπόν. Οπου τα «επιχειρηματικά θαύματα» και η διαφθορά, το «οργανωμένο έγκλημα» και οι ιδιωτικοί στρατοί.

Αυτός είναι ο κόσμος τους. Εκεί που ο απίστευτος πλούτος που παράγεται από τους πολλούς, αντί για πηγή ευημερίας γίνεται «στίβος μάχης».

Μέχρι να ξηλωθούν τα «σκοτεινά δωμάτια» του κεφαλαίου, μαζί με την ίδια του την εξουσία και όλα τα παράσιτα που κουβαλάει...