Τρύπιο σωσίβιο

«Τρύπιο σωσίβιο» στον ωκεανό της αντιλαϊκής πολιτικής... Αυτό είναι τα μέτρα που διαφημίζει η κυβέρνηση της ΝΔ ενόψει προγραμματικών δηλώσεων, σε μια προσπάθεια να καλλιεργήσει κάλπικες προσδοκίες στον λαό για τη νέα θητεία της.

Ένα προς ένα τα μέτρα που εξαγγέλλει ως «τα πρώτα της νέας τετραετίας», στα «ψιλά γράμματα» έχουν ξεκάθαρα γραμμένες τις αντιλαϊκές «ουρές» με τις οποίες «πάνε πακέτο».

Για παράδειγμα: Η μικρή μείωση του ΕΝΦΙΑ έχει μεγάλο «λάκκο» την υποχρεωτική ασφάλιση του σπιτιού σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Ενώ η σχετική αύξηση του αφορολόγητου οδηγεί σε μείωση φόρου μόλις 9 ευρώ τον μήνα για κάθε παιδί, την ώρα που ...προθερμαίνεται μπαράζ φοροληστείας από την άλλη τσέπη!

Αλλά και οι δήθεν «αυξήσεις» στους δημόσιους υπάλληλους από την ερχόμενη χρονιά, επ' ουδενί δεν καλύπτουν τις απώλειες - πόσο μάλλον μετά από μια δεκαετία παγωμένων μισθών - και έρχονται «πακέτο» με την αντιδραστική αξιολόγηση, για ένα κράτος ακόμα πιο εχθρικό στον λαό.

Και βέβαια δεν θέλει φαντασία για το πού οδηγούν οι χτεσινές ρυθμίσεις για το ΕΚΑΒ που παρουσιάζονται ως... «άμεση αντιμετώπιση» για τα χάλια που έχει αφήσει πίσω της η πολιτική τους: Σε νέες «Κοιλάδες των Τεμπών» στον δρόμο της εμπορευματοποίησης και της «λογικής» του «κόστους - οφέλους».

Ακόμα κι έτσι, όμως, με τα κυβερνητικά στελέχη και τα παπαγαλάκια τους να «αποθεώνουν» τις εξαγγελίες των «πρώτων 100 ημερών» ως τον ...προθάλαμο μιας τετραετίας «με καλύτερες δουλειές και εισοδήματα», η μεγάλη εικόνα της αντιλαϊκής κλιμάκωσης που είναι «στα σκαριά» δεν μπορεί να κρυφτεί:

Είναι το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που επανέρχεται τους επόμενους μήνες «με φόρα», προβλέποντας «μόνιμες εξοικονομήσεις για μόνιμες δαπάνες». «Μαχαίρι» δηλαδή σε δαπάνες που αφορούν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, ίσο και μεγαλύτερο με τα μέτρα που τώρα ανακοινώνονται! Με άλλα λόγια, για κάθε ένα που θα δίνουν στον λαό, θα του παίρνουν πίσω δέκα.

Είναι οι δεσμεύσεις για τα πρωτογενή πλεονάσματα που επανέρχονται ήδη από το τέλος του έτους για να φορτώσουν στον λαό κάπου 4 δισ. ευρώ επιπλέον τον χρόνο σε φόρους και περικοπές, για τις ανάγκες του κεφαλαίου. Ήδη η φοροληστεία από έμμεσους και άμεσους φόρους «υπεραπέδωσε» 2 δισ. πάνω από τους στόχους το πρώτο 5μηνο και τα χειρότερα είναι μπροστά, για να πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι και να θωρακίζεται η επενδυτική βαθμίδα.

Είναι τα πάνω από 78 προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης και οι κάπου 1.000 «μεταρρυθμίσεις» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση ότι έρχονται «πάραυτα» το επόμενο διάστημα. Ολα αυτά που σηματοδοτούν ένα κράτος ακόμα πιο εχθρικό στις λαϊκές ανάγκες, πογκρόμ πλειστηριασμών, επιτάχυνση των αντιλαϊκών κι αντεργατικών μέτρων.

Είναι η «επενδυτική βαθμίδα», που προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης και ακόμα καλύτερο «επενδυτικό κλίμα», που σημαίνει νέες επιδοτήσεις και προνόμια, νέες ιδιωτικοποιήσεις και βαθύτερη εμπορευματοποίηση των λαϊκών αναγκών, νέες ειδικές οικονομικές ζώνες, όπως αυτές στα Ναυπηγεία, για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων.

Είναι οι στόχοι της «πράσινης μετάβασης», που φορτώνουν στον λαό νέα χαράτσια, ενεργειακή φτώχεια, βαριές συνέπειες στην υγεία και το περιβάλλον. Είναι, τέλος, η κλιμάκωση της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, την ώρα που οι ανταγωνισμοί οξύνονται, με νέους κινδύνους και θυσίες για τα ΝΑΤΟικά σχέδια.

Αυτά είναι που θα καθορίσουν το πώς θα ζει ο λαός και τα επόμενα τέσσερα χρόνια, μην αφήνοντας καμιά αμφιβολία ότι θα μεγαλώσει η σχετική και η απόλυτη φτώχεια. Αλλωστε, όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που «οικοδόμησαν» η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις παραμένει στο ύψος του και διευρύνεται, ενώ με τις κατευθύνσεις που περιγράφονται πιο πάνω ταυτίζονται και τα άλλα κόμματα της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης, συμφωνώντας στο «τι» και εκφράζοντας επιμέρους ενστάσεις στο «πώς».

Σε αυτόν λοιπόν τον «ωκεανό» καλεί η κυβέρνηση τον λαό να κολυμπήσει για να αυγατίσουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, που σπάνε το ένα ρεκόρ πίσω απ' το άλλο, καλλιεργώντας «πέτσινες» προσδοκίες περί καπιταλιστικής ανάπτυξης «για όλους». Ακόμα και σ' αυτές, όμως, βάζει «αστερίσκο» την πορεία των διεθνών εξελίξεων, εκεί όπου ήδη χτυπάνε οι «καμπάνες» μιας ακόμα καπιταλιστικής κρίσης.

Καμιά αναμονή λοιπόν για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, καμιά νέα αυταπάτη, που οδηγεί σε καινούριες διαψεύσεις και χαμένο χρόνο. Τώρα είναι η ώρα πιο πολλοί και πιο ορμητικά να μπουν στον οργανωμένο συλλογικό αγώνα! Για να μπουν εμπόδια στον αντιλαϊκό «οδικό χάρτη», να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση για τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.