Τα ΙΟΥΛΙΑΝΑ και οι κομμουνιστές

Τα «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» του 1965 - ΜΑΘΗΜΑ για το εργατικό κίνημα.

Το λαϊκό κίνημα ενεπλάκη στις ενδοαστικές συγκρούσεις, δείχνοντας μεγάλη αγωνιστικότητα, δίχως όμως να έχει δικιά του πολιτική πρόταση.

Η ρεφορμιστική στροφή που είχε κάνει το ΚΚΕ στο 8οσυνέδριό του, αποτέλεσε τον λόγο που ο λαός προσδέθηκε στο άρμα των αστικών κομμάτων.

Η γνώση της ιστορίας, σπουδαίο όπλο για τον λαό.

ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ με τμήματα της ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

 «ΙΟΥΛΙΑΝΑ»

Στις 15 Ιουλίου 1965 ξεκινά ένα κύμα διαδηλώσεων που κράτησαν 70 ημέρες και που συγκλόνισαν την Ελλάδα. Αφορμή ήταν η παραίτηση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου μετά την άρνηση του βασιλιά Κωνσταντίνου και της Φρειδερίκης, να υπογράψουν το διάταγμα για ανάληψη του υπουργείου Εθνικής Αμύνης από τον Πρωθυπουργό. 

Η σύγκρουση μεταξύ των δύο κύριων γραμμών της αστικής τάξης, για τον τρόπο ανασυγκρότησης του κράτους και της αντιμετώπισης των κομμουνιστών είχε ξεκινήσει από την δεκαετία του 1950. Ως προς την αντιμετώπιση των κομμουνιστών, η μερίδα που εκφραζόταν κυρίως μέσα από την ΕΡΕ και το παλάτι, ήθελε να συνεχιστεί η πολιτική τού «κονσερβοκουτιού», δηλαδή οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις, οι εξορίες και το κυνηγητό τόσο των κομμουνιστών, όσο και των φίλων και συνοδοιπόρων τους, όπως τους αποκαλούσαν. 

Η άλλη μερίδα, που εκφραζόταν από το πλήθος των κεντρώων κομμάτων, προτιμούσε να ενσωματώσει τους κομμουνιστές στο σύστημα και είχε στόχο τη διαμόρφωση ενός «εθνικού ΚΚΕ», «απαλλαγμένου» από διεθνιστικά «βαρίδια». Για να το πετύχει αυτό, προσπαθούσε να αξιοποιήσει και την ΕΔΑ, άλλοτε με απειλές διάλυσής της, αν δεν κόψει το δεσμό της με το ΚΚΕ, άλλοτε με θετικές δημόσιες τοποθετήσεις για το ρόλο της ίδιας και του ΕΑΜ. Το 1965 όμως, η κρίση οξύνεται στο έπακρο με ωμή επέμβαση του παλατιού και των ΗΠΑ στις πολιτικές εξελίξεις. 

Μετά την δολιοφθορά σε 3 στρατιωτικά οχήματα στον Έβρο από τον μετέπειτα πραξικοπηματία Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο Παπανδρέου αποφάσισε την αποπομπή του υπουργού Εθνικής Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά. Το παλάτι όμως, ήθελε οπωσδήποτε στο Υπουργείο τον Γαρουφαλιά για να μπορεί να ελέγχει τον στρατό. Έτσι, αρνήθηκε να υπογράψει το σχετικό διάταγμα και ο Παπανδρέου παραιτήθηκε. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν νυχθημερόν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων, με κυρίαρχα συνθήματα τα: «1-1-4», «κάτω οι αυλόδουλοι», «αποσταCIA», «κάτω η Χούντα», «έξω οι Αμερικανοί», «κάτω η μοναρχία».

 Η αστυνομία κτυπούσε τους διαδηλωτές, πολλοί από τους οποίους τραυματίστηκαν, ενώ στις 21 Ιουλίου δολοφονείται ο φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας. Το παλάτι συνεχώς διορίζει καινούργιες κυβερνήσεις οι οποίες όμως καταψηφίζονται στη βουλή. Οι διαδηλώσεις και το «κίνημα των 70 ημερών» τροφοδοτήθηκε από την πολύχρονη αντιλαϊκή πολιτική η οποία φούντωσε την κοινωνική αντίδραση. Σε πολιτικό όμως επίπεδο το κίνημα στράφηκε μόνο κατά των λεγόμενων αποστατών, της κακιάς δεξιάς, του Παλατιού και του ξένου παράγοντα. 

Η πολιτική του ΚΚΕ για υποστήριξη με κάθε τρόπο της Ένωσης Κέντρου και η γραμμή για την «δημοκρατική ομαλότητα» χωρίς κανέναν ταξικό προσανατολισμό, είχε σαν αποτέλεσμα να σύρεται το λαϊκό κίνημα πίσω από τα αστικά κόμματα, ενώ αμέσως μόλις σταθεροποιήθηκε η κυβέρνηση Στεφανόπουλου, να ξεφουσκώσουν μονομιάς οι κινητοποιήσεις. 

Η γραμμή που ακολούθησαν τότε οι κομμουνιστές, ήταν αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής στροφής που είχε κάνει το ΚΚΕ στο 8ο συνέδριο το 1961 και στο οποίο έβαζε σαν στόχο της εργατικής τάξης την «Αντιιμπεριαλιστική Δημοκρατική Επανάσταση», με σύμμαχο μάλιστα την δήθεν «Εθνική Αστική Τάξη». Με την τακτική αυτή του ΚΚΕ αντί να ενισχυθεί η ΕΔΑ από την μισοδιάλυση της Ένωσης Κέντρου, αντίθετα μεγάλες μάζες ψηφοφόρων της ΕΔΑ στράφηκαν προς την Ένωση Κέντρου. 

Η ιστορία έδειξε τελικά ότι τα πιο προχωρημένα συνθήματα των «Ιουλιανών» δεν εξέφραζαν τίποτα άλλο από μια μορφή αστικής δημοκρατίας που εγκαθίδρυσε μετά την χούντα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. (Κατάργηση βασιλείας, κατάργηση του ν.509, απελευθέρωση εξόριστων και πολιτικών κρατουμένων, αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης κλπ). 

Η οριστική λύση στην μεγάλη ενδοαστική σύγκρουση και την πολιτική κρίση, δόθηκε τελικά λίγες μέρες αργότερα, με το στρατιωτικό πραξικόπημα και την 7χρονη χούντα, αποδεικνύοντας ότι η Αστική Τάξη μπορεί και εναλλάσσει χωρίς πρόβλημα όλες τις μορφές διακυβέρνησης. 

Παρά την αγωνιστικότητα, τις θυσίες, την μαχητικότητα και την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών και των οπαδών της ΕΔΑ, η ρεφορμιστική λογική του «μικρότερου κακού», ενσωμάτωσε το κίνημα στον αστικό εκσυγχρονισμό που εξέφραζε το Κέντρο και κυρίως η πτέρυγα του Ανδρέα Παπανδρέου.

 Οι κομμουνιστές, έχοντας διαλύσει τις κομματικές τους οργανώσεις στην Ελλάδα και δίχως επαναστατικό πρόγραμμα, δεν μπορούσαν να καθοδηγήσουν το λαϊκό κίνημα στην κατεύθυνση της εργατικής εξουσίας.

 Η ΕΔΑ, στην οποία συνεργαζόντουσαν διάφορες πολιτικές ομάδες, σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να παίξει τον ρόλο ενός κομμουνιστικού κόμματος. Απλά περιόριζε την εργατική τάξη στο ρόλο του κομπάρσου, στηρίζοντας τις πολιτικές μερίδας της αστικής τάξης, πράγμα που φάνηκε περίτρανα στις 21 Απρίλη 1967, όταν η ενδοαστική κρίση έφτασε στο αποκορύφωμά της.

 vensutube

 Το καυτό καλοκαίρι του 1965, τα «Ιουλιανά»