Συμπαιγνία στις πλάτες των αποδήμων από την κυβέρνηση και τους υπόλοιπους «πρόθυμους»

Στην διαβούλευση δόθηκε το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών για την ψήφο των αποδήμων, με το οποίο η κυβέρνηση σπεύδει τώρα να αλλάξει το νόμο που είχε ψηφιστεί με ευρεία πλειοψηφία στον Δεκέμβρη του 2019 και να βγάλει από τη μέση τις όποιες δικλείδες υπήρχαν, προκειμένου πλέον όλοι οι απόδημοι να μπορούν να ψηφίσουν στον τόπο διαμονής τους, ενώ προβλέπεται ακόμα ότι θα μπορούν να ψηφίσουν όσοι είναι στους εκλογικούς καταλόγους, αλλά τις μέρες των εκλογών, βρίσκονται στο εξωτερικό.

Η πρώτη απόπειρα αλλαγής του νόμου είχε γίνει το 2021, ωστόσο οι ψήφοι τότε της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Ελληνικής Λύσης ήταν 190, δηλαδή δεν συγκέντρωσαν την πλειοψηφία των 200 βουλευτών που απαιτούνται για την αλλαγή του νόμου. Τώρα σύμφωνα με δηλώσεις της υπουργού Εσωτερικών Ν. Κεραμέως «όλοι αυτοί μαζί είμαστε 202», επομένως το νομοσχέδιο περνάει. Εξάλλου φέρεται να υπάρχουν και άλλοι «πρόθυμοι» όπως έδειξαν και οι τοποθετήσεις τους στη βουλή στις προγραμματικές.

Οσον αφορά την ουσία, γίνεται σαφές ότι συνεχίζονται η συμπαιγνία και η απροκάλυπτη ψηφοθηρία στις πλάτες των Ελλήνων μεταναστών.

Είναι ξεκάθαρο ότι σήμερα, οι θύτες, που ευθύνονται για το διωγμό αυτών των ανθρώπων, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε μια σειρά ζητήματα (π.χ. ελληνικά σχολεία στο εξωτερικό), επιδιώκουν ξανά να εμφανιστούν ως «προστάτες» και «εγγυητής» των δικαιωμάτων τους. Και αυτό όταν η ΝΔ για παράδειγμα δεν έκανε τίποτε για να εξασφαλίσει την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος ακόμα και για τους εργαζόμενους στον τουρισμό ή τους φοιτητές στις πρόσφατες εκλογές.

Στη πρόβλεψη του νομοσχεδίου να ψηφίζουν όλοι οι Ελληνες του εξωτερικού από το τόπο κατοικίας χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο, θα πρέπει να συνυπολογιστεί και ότι το ελληνικό δίκαιο ιθαγένειας βασίζεται στο «δίκαιο του αίματος», δηλαδή στη δυνατότητα απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας από κάποιον ή κάποια που έχει έστω κι έναν μακρινό πρόγονο ελληνικής καταγωγής.

Με δυο λόγια το νομοσχέδιο οδηγεί δυνητικά στη διαμόρφωση ενός τεράστιου εκλογικού σώματος που θα καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις και που πιθανότατα δε θα υφίσταται τις συνέπειες της όποιας επιλογής. Είναι δεδομένο ότι μέσα σ' αυτό το απροσδιόριστο εκλογικό σώμα θα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που, αν κι αγαπούν την Ελλάδα, δεν έχουν κανένα κοινωνικό ή οικονομικό δεσμό μ' αυτήν. Μπορεί να μην την έχουν καν επισκεφτεί, ενώ η ζωή τους εξαρτάται και διαμορφώνεται στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες μια άλλης χώρας.

Θυμίζουμε ότι απέναντι σε αυτά τα πολιτικά παιχνίδια το ΚΚΕ, που μάχεται σταθερά για τα προβλήματα των μεταναστών, εξαρχής, από θέση αρχών είχε προβάλει ορισμένα κρίσιμα κριτήρια, τρεις άξονες, ώστε να αποτραπεί η αλλοίωση του εκλογικού σώματος:

Ο πρώτος είναι η ύπαρξη πραγματικών οικονομικών και κοινωνικών δεσμών με την Ελλάδα.

Ο δεύτερος άξονας είναι η ύπαρξη ενός ανώτατου χρόνου απουσίας από τη χώρα, ή ενός ελάχιστου χρόνου παρουσίας στη χώρα.

Ο τρίτος άξονας είναι η αυτοπρόσωπη παρουσία σε εκλογικά τμήματα του εξωτερικού, που εγγυάται τη μυστικότητα και την εγκυρότητα της ψήφου.

Οι παραπάνω άξονες εκφράστηκαν στο νόμο του 2019. Οι προτάσεις αυτές του ΚΚΕ κάλυπταν και με το παραπάνω όσους έφυγαν ειδικά τα χρόνια της κρίσης, αλλά και πιο πίσω, διαμορφώνοντας ένα εκλογικό σώμα που προσομοιάζει με τις συνθήκες ζωής του ελληνικού λαού στο εσωτερικό, αλλά και με τις ειδικές συνθήκες της μετανάστευσης.

Επιπλέον τα κριτήρια αυτά συνιστούν και διεθνή πρακτική που επιδεικτικά αγνοούν οι διάφοροι πολιτικοί καιροσκόποι. Γερμανία, Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ κλπ, για την ψήφο των δικών τους αποδήμων, βάζουν αντίστοιχα κριτήρια, τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις είναι και πιο αυστηρά, πέρα από το γεγονός ότι υπάρχουν χώρες όπως είναι το Ισραήλ, και η Ιρλανδία που για ευνόητους λόγους απαγορεύουν εντελώς την ψήφο των δικών τους αποδήμων στις χώρες διαμονής.